Search Results

#GretaVanFleet #AncienneBelgique

Zondagmiddag 25 Maart, 15u, concertzaal VOORUIT, Gent Na een veel te kort nachtje met een uurtje minder (en voor Trees nog een paar minder wegens mijn gesnurk blijkbaar) werden we weer op succulente wijze uitgenodigd voor een voedzaam ontbijt in een zonnige woonkamer van het tijdens de oorlog flink platgebombardeerde Mortsel... Het leven on the road loopt ondertussen op zijn laatste benen, maar wat hebben we toch al van elk moment genoten! De temperatuur stijgt op weg naar Gent en dat zal bij de muzikanten niet anders geweest zijn wellicht, wetende dat ze straks in een beschermd monument mogen gaan optreden waar vele groten hun zijn voorgegaan! Ruim op tijd komen we aan in het aangename café waar een gezellige drukte heerst en waar we afgesproken hebben met de onafhankelijke gaste van vandaag, voor de gelegenheid subtiel “het rokende meisje”genoemd...Het is goed om iemand mee te hebben die nog geen enkele van de bands heeft gezien, ( laat staan één woord gelezen over de Rockrally😂) zodat er tenminste één frisse kijk op het zaakje overeind blijft! Veel te vroeg komen we beneden toe aan de achterkant van de concertzaal waar het water uit de Leie en de Schelde elkaar treffen. Enkele bekende muzikale smoelen laten ook de uitzending van Gent-Wevelgem aan hun voorbij gaan en kiezen voor een namiddag rock&roll in dit historisch hol. Maar wat is het toch kalm aan de deur, waar is de tijd dat je diende aan te schuiven om binnen te geraken? Is de moeder der wedstrijden moegestreden vraag ik mij lichtjes bezorgd af? De leegheid van de zaal laat toe om even een rondje te doen langs de vernieuwingen ( lockers! YES!...nieuwe, tussen de funderingen uitgegraven toiletten!) Even later blijkt dat ik een buro kan huren voor 2,5€ per dag hartje Gent door een dagpas aan te schaffen bij het vriendelijke sanitair management ...Er staan een flink pak mooie (en lelijke?) namen op het programma vandaag (11 zelfs!) en als we even later Brent Vanneste (uitstekend verkleed als Mario Bros volgens het rokende meisje😂) tegen het lijf lopen weten we dat MONSKOPOLI net als in de cactusclub te Brugge zal mogen openen... Dat doet zusje Janne helder, fris en monter doch tijdens het openingsnummer (“Nature”?) valt het “nergens heen kabbelen” van de veel te lange song toch weer flink op... Als de band even later op aangename wijze “Somethings is in the way” van Nirvana begint te coveren slaat de sfeermeter weer richting positief, waarna het derde nummer ( “Chains”?) toch nog wel even één van de vele strakkere pittige mogelijkheden in de verf zet, misschien wel richting AB? EMY stond als enige echte overgebleven solo singer-songwriter op het grote podium van de Vooruit en straalde een soort naturel uit waarmee ze de ganse zaal stil kreeg...je kon een speld horen vallen op de versleten concertvloer en dat zegt zeker iets over haar, maar ook over het aanwezige respect van het publiek,( Dankuwel!) ...want het is al zo vaak anders geweest tijdens de preselecties ! ...”Don’t be blind for crucial things in life” zong EMY, en beleefdheid is daar zeker één van? Wanneer de 18-jarige EMY KABORE “Another cup of coffee for the road” van Bob Dylan ten berde brengt als cover begint het flink rebbelerende rokende meisje naast mij het allemaal wat veel te braaf te vinden en dat is natuurlijk haar recht, maar wie weet of het EMY zal lukken een plaatsje tussen de laatste 10 te veroveren?...alleen de jury wellicht?... Tijd voor wat fierheid en chauvinisme...want de door ons al tijdens de preselecties in Leffinge terecht flink bejubelde JOZEFIEN DELOOF trok de derde plaats bij de loting! Ze leek wat vrolijker dan voorheen en af en toe straalde er zelfs een gelukzalige glimlach op haar verfijnde snoetje, wat resulteerde in een verwonderde blik en de de zalige tussenzin:.” ..Allez jong, de vooruit zeg...?” Tja, respect voor monumenten, het zit in de West-Vlaming ingebakken? “Onze” frêle JOZEFIEN startte met de verplichte cover waarna ze vlotjes en onbevreesd alle tegenstand tegen het canvas mepte met achtereenvolgens “Like that woman” waarin haar woede weer heerlijk oprecht klonk, en het steeds mooier wordende “Please” waarbij de haar omringende band weer perfect wist wanneer het zich mag laten horen en wanneer niet...Misschien moeten we binnenkort maar even onze onafhankelijkheid opzeggen en al eens beginnen nadenken om een bus in te leggen tussen de zwerver en den AB op zondag 22 April? Het is in ieder geval moeilijk om onbewogen te blijven bij het wedstrijdgevoel... Het eveneens West-Vlaamse jonge gezelschap BUDGET TRASH had blijkbaar een flinke maand gezocht om iets origineels te doen met de cover wat resulteerde in een achteraf toch lichtjes verbaasd publiek ( hebben die nu maar twee nummers gespeeld?) maar wat ook opviel naast de lekker strakke set was het ontbreken van wat de jury in de cactusclub benoemde als “de juist passende valse zang”...er is in Brugge blijkbaar flink geoefend met de stemvervormer? Naast mij sprak het rokende meisje zalig nietsvermoedend de nu al legendarische woorden: ... “ tis nie omdaje kop rood stoat daje kolére wok oversloat ip de zoale... “ Vrij vertaald: de zanger stond buiten zijn comfortzone te zingen? Tja,...Wie ben ik om een streekgenote van de band tegen te spreken? LIPSERVICE ( en nee ik neem “het” alternatieve woord niet meer in de mond) was flink opgehemeld door de jury na hun doortocht in Maldegem terwijl ik er daar eigenlijk warm noch koud van werd, maar smaken kunnen verschillen natuurlijk? Terwijl ik deze band weer eens een kans gaf verdween de aandacht algauw richting bassiste ( Hannah Cornelus, zus van zanger Kasper) die frontaal wel een beetje lijkt op Isolde Lasoen, maar ondanks haar stijlvolle kleedje zijdelings steeds meer op Sarah van Deursen begon te lijken...Toen de cover “ I am always crying...” ook nog eens als het beste nummer werd bevonden was het meteen pijnlijk duidelijk dat dit wellicht wel nooit mijn “cup of tea ” zal kunnen worden...wat uiteraard niets afdoet aan het muzikaal talent van de familie Cornelus! Er ging af en toe een raar sfeertje in de niet eens zo volgelopen concertzaal ( waardoor het lekker aangenaam rondlopen was tussen bekende koppen uit het RR verleden) en dat was ook heel erg tastbaar tijdens de openingscover van HULDER ( nog steeds geen idee trouwens wat de naam betekent, dus voorlopig blijven we geloven in de west-Vlaamse betekenis van “jullie”...) Zij brachten een lekker dansbaar nummer van Echo & The Bunnymen waarmee ze de set een bepaald nieuwe richting uitstuurden in vergelijking met hun optreden in Nazareth...daar begonnen de nummers ook licht dansbaar maar zat er op het einde wel altijd een hoekje af richting woede? Hier leek wel alsof de band drie covers na elkaar speelde...even dacht ik dat dit misschien een originele flink opgestoken middelvinger richting het huisreglement van de jury was, doch bij navraag achteraf in de wandelgangen bij frontman en zanger Nick Benoy werd dat vermoeden rechtgezet...De band had gekozen uit het nieuwere werk na de kritiek van de jury op het derde nummer in de preselecties ( “the disappearance of Sally Hayes”)...toch benieuwd of zoveel volgzaamheid de jury zal kunnen bekoren?...ik miste in ieder geval iets maar ja het is ondertussen stilaan duidelijk dat het allemaal wat meer mag zijn voor deze jongen? We waren nog maar net bekomen van de vorige aanpak, of daar kwam er precies weer een band die de verplichte cover even in vraag wou stellen...WATCHOUTFORTHEGIANTS begon met (iets te?) veel pose aan een frullig niemendalletje waar alvast niet teveel werk was ingestoken... (en vrolijk klappen maar met de handjes)...terwijl de cover eigenlijk voor elke band de kans is om zich te tonen (tenminste als je het juiste nummer kiest en daar dan iets mee doet wat een meerwaarde geeft aan het unieke van de eigen nummers ?) werd er hier toch wel even een loopje genomen met de vaste opdracht...Deze aanpak had ook nog een flink aandeel in het verloop van de rest van de set...Het kan twee kanten uit natuurlijk, ofwel zak je hier finaal mee door het ijs bij de jury, ofwel zien ze er de lol van in....maar eerlijkheidshalve moet ik hier aan toevoegen dat ondanks het hoge gehalte humo(r) in het woord er weinig te lachun valt binnen de statige kring van vaste juryleden...benieuwd naar het resultaat dinsdagavond! Wie er wel al gans het weekend met de glimlach rondliep was het vijfde jurylid Kurt Overbergh ( van den AB) ..wat een man! Daar wil ik wel mee naar de muzikale oorlog mocht die er komen, duidelijk een heel ruimdenkend mens die in hart en nieren van muziek houdt en niet te beroerd is om dat ook uit te leven of uit te stralen. Heel grappig (en oprecht) was het moment dat hij een iets te luidruchtige bezoeker naast zich aanmaande om wat stiller te zijn uit respect voor de startende band...Een TOPkerel in de loopgraven van de Rockrally wat mij betreft! Bij WALTHER had frontman Hannes Cuyvers dan weer geen moeite gedaan om te verbergen dat hij ook bij HULDER speelde...in krak dezelfde outfit op het podium komen getuigt nu ook weer niet van veel creatief en professioneel inzicht me dunkt? Gelukkig straalde toetsenmeisje Lani Pellegrini ( wat een mooie naam!) voldoende klasse uit om dat allemaal visueel op te vangen. Ook zij begonnen met de cover, iets van JACK WHITE (“I would love to”?) en bouwden daarna zorgvuldig hun minimalistische setje op maar voorlopig wijst niets erop dat we dit ook in Brussel nog zullen mogen ontmoeten op het podium van de AB ? Wie ik wel zou willen terug zien daar (en dat is echt niet omdat ze ook uit West-Vlaanderen komen) is THE WALTZ...mo gow vent!...wat een muur van perfect op elkaar ingespeelde gitaren, wat een lekker blendende stemmen (Kevin en Jente)...heerlijke geluiden komen uit de gitaar van Jente en tjein tjein...zo ziet oprechte woede er dus uit Arno Vanhoutte? (Budget Trash) Save the last WAL(t)Z for me...Sloop die laatste muur naar den AB! Het was ondertussen al lang duidelijk dat ons vermoeden “dat de lat op zondag veel hoger lag dan de zaterdag in TRIX” alleen maar meer en meer bevestigd werd...misschien ook wel door de Nv Bentijn, want daar was LAGÜNA! ...Jammer genoeg zag ik af en toe toch nog wel even een denkbeeldig wit donzig toefje op de kont van Mario Bentijn ( de bunny van dienst bij DIANE GRACE in TRIX) maar zijn gitaarspel en zeker ook dat van Xavier De Clerck (iets meer op de achtergrond) maakten veel goed, om nog te zwijgen van de sensuele zus van Mario, Naomi Bentijn die toch wel zonder concurrentie mag gaan lopen met de trofee lekkerste bassiste van de halve finales...het enige wat mij stoorde, maar dat was ook al in Adegem, was de beetje steriele “ Editors” aanpak van zanger Niels Elsermans die steeds veilig en zelfs een beetje monotoon binnen de lijntjes van zijn beperkte mogelijkheden blijft kleuren? Maar wellicht zal dit geen euvel zijn voor de jury? Of het zou moeten zijn dat zij ook vonden dat er wat meer pit en kleur in de cover van Patti Smith (“ Because the night”...belongs to lovers...) mocht zitten? Rest mij nog te vermelden dat de spanningsboog door mezelf helemaal losgelaten werd bij het optreden van BERG die in Nazareth als eerste en nu als ondankbare laatste de revue mocht passeren... Voor alle duidelijkheid zangeres Sielke De Mulder kan bogen op een bijzonder mooie stem maar ik kan na zo’n volle namiddag echt niet meer wild worden van wat gefriemel op de toetsen waardoor deze act stilletjes verdween naar de achtergrond terwijl een goed gesprek met enkele lokale muzikanten( echte kenners) over het doodbloeden van het ondertussen bijna eeuwenoude concept RR terecht de volle aandacht opeiste...maar later meer daarover! Dit zijn alvast onze 8 favoriete namen voor de finale, in volgorde van diepe wens tot wellicht verwacht... JOZEFIEN DELOOF, THE WALTZ, DANNY BLUE and THE OLD SOCKS, THE CALICOS, MARLIJN, LAGÜNA, EMY, WINTERFORT...voor de overige twee mag de jury van ons nog kiezen uit: UGLY WEIRDO, MONSKOPOLI, HULDER , WALMOK,DIANE GRACE , ANNELEEN DEBAVEYE, BUDGET TRASH, WALTHER, WATCHOUTFORTHEGIANTS ,LIPSERVICE, BERG,...tja iemand zal het gelag moeten betalen natuurlijk? Het is nog even afwachten naar dinsdagavond waarna de laatste 10 kunnen beginnen werken aan de pijnlijke werkpunten richting eeuwige roem... Tot binnenkort, Puur P. #HumosRockrally #Rockrally

Zaterdagavond 24 Maart, 19u30 zaal TRIX, Antwerpen De groepen hadden na de aankondigingen van de geselecteerden ongeveer iets meer dan een maand om te oefenen op de verplichte cover bedacht ik in de wagen naast Trees terwijl we onderweg naar Mortsel reden om ons nog eens lekker culinair te laten verwennen bij familie van haar ( Dankuwel Regis en Miriam!), vooraleer ons weer onder te laten dompelen in een bad vol muzikaal jong geweld. Bij een aanblik op de namen van de bands voor TRIX besloop mij toch wel even het gevoel dat het zwaartepunt vooral op zondag lag, niet alleen omdat er blijkbaar in laatste instantie nog één band verpatst werd naar de Vooruit ( mocht ik zelf muzikant zijn zouden er ook wel meerdere pogingen om eens in die prachtige zaal daar te kunnen spelen uit de denkkoker rollen!), maar vooral omdat de namen op zaterdag mij voorheen ook al niet oprecht konden overtuigen? Nu hadden we onderweg wel afgesproken om elke band met een frisse snoet en zonder vooroordelen tegemoet te treden, een belofte (vooral aan mezelf) die toch niet zo makkelijk na te komen bleek in de realiteit...maar er werd wel flink aan gewerkt! Bij loting bleek MARLIJN als opener uit de bus te komen, iets wat de groep dan meestal iets meer tijd geeft om te soundchecken, waardoor er vrij ontspannen kan toegeleefd worden naar het openingsmoment... (voor zover dat mogelijk is in een halve finale?) Marlijn had deze keer wel iets langer voor de kleerkast gestaan en straalde daardoor nog flink wat meer dan daar in Mechelen! Misschien wel net genoeg om uiteindelijk als de enige band met mooie, zelfs ietwat beklijvende Nederlandstalige teksten een ticket naar de AB te versieren? ANNELEEN DEBAVEYE zag er precies nog jonger uit dan de vorige keer, misschien kwam dat gevoel door de naar achter getrokken haren met bijhorend paardenstaartje?...of het blitse rokje met het hoge “VTM kleurt je dag”gehalte? ...Of was het toch door het vrank en vrije verhaal van haar griepje vorige week waarbij de dank aan de mama wel heel kinderlijk doch oprecht klonk...) Zij had gekozen om deze keer 2 andere muzikanten mee te brengen ter begeleiding en koos na het openingsnummer voor een toch wel beter bij haar passende cover waarbij haar goddelijke stem nog niet helemaal terug van weggeweest bleek...ondanks dit kleine euvel viel het geheel toch wel mee, alleen wel een beetje heel lichtvoetig, iets te licht voor een finaleplaats? THE CALICOS mochten daarna een poging doen om wat meer volwassenheid en levenservaring de zaal in te sturen...Dat deden ze ook, maar wat mij opviel deze keer was het ontbreken van het magisch vingervlugge gitaarspel van zanger/frontman Quinten Vermaelen!...misschien lag dat aan de verplichte cover, dewelke hen beste nummer ( ondanks het hoge WAR ON DRUGS gehalte) van de kaart veegde? Tijdens de ( gedurfde, doch fout gekozen?) cover van bleek alvast dat de stem NIET zijn beste instrument was vanavond? ...”I DROVE ALL NIGHT”( Roy Orbinson) TO MAKE LOVE TO YOU” kreeg dan wel de zaal wat in beweging maar of het ook de jury zal overtuigen om hen langs de AB te sturen eind April blijft voorlopig de grote “spek met bonen”vraag? Ik kan mij ergens wel inbeelden dat het voor zo’n jury ook af en toe afwachten is om te zien of hen verwachtingen voor de gekozen bands uiteindelijk ook ingevuld zullen worden, tenslotte zijn een demo en 3 nummers in 15min.op een podium wel heel weinig als referentie en bands veranderen tijdens deze slopende tocht naar de roem ook wel meer en vaker dan nodig van strategie en bezetting? Bij de keuze voor P.A.N.T.H.E.R. had ik in ieder geval vooraf al veel vraagtekens geplaatst en dat werd er niet beter op toen bleek dat de groep gekozen had voor “Cambodja” van KIM WILDE als cover, waarbij de zangeres verwoede pogingen deed om het nummer zo goed mogelijk “na te zingen”, maar wat daarbij aan frullige muziek geserveerd werd....leek echt nergens op!...dat kan tellen als we het even hebben over door de mand vallen?...De eigen nummers nadien probeerden het zaakje nog recht te trekken waarbij de handen van Flauve rond de fluo-fallus-buislamp-micro wel heel erg hard deden denken aan iets anders...🤔...(=foei foei foei Puur P....bij de les blijven!) Tijdens de wachtperiode tussen de preselecties en de halve finales vertoefden wij trouwens even op een echt NEW WAVE feestje om één jaar muziekcafé de Kelk in de Langestraat in Brugge te vieren, waarbij de DJ ons talloze hits uit de gouden dansjaren serveerde tot ik er zelfs een spierscheur in de kuit van opliep...daar werd Cambodja in ieder geval gelukkig NIET gedraaid... wel een 88-tal andere mogelijkheden en beter passende hits? Maar dit uiteraard geheel terzijde. Geef mij dan maar de mannen van UGLY WEIRDO waarbij het openingsnummer (Nowhere home)met het lekker repeterende gitaarrifje al voor meer beweging tussen het volk zorgde dan de hele“Flauve”set daarvoor...ook de cover had genoeg ritme en gekke bliepjes in zich om onze aandacht vast te houden tot mij in het derde nummer opviel dat weer hetzelfde truukje met de gitaar werd toegepast...benieuwd of dat genoeg zal zijn voor een ticket richting hoofdstad ? Hoog tijd om even bezorgd te zijn over iets anders...want de presentatie was vanavond in de zachte doch meedogenloze handen van niemand minder dan ...AYCO DUYSTER ! ...(wat een leuke en aangename verrassing, maar hopelijk is er toch niets mis met de ondertussen flink zwangere Sofie Engelen?🤔...wij van Brothers in RAW duimen alvast voor de toekomstige mama!) Het was wel heel erg fijn om de warme stem van AYCO eens terug live te kunnen horen, en vooral de mensen die haar (en Eppo’s) programma DUYSTER op zondagavond gebruikten om op de enige juiste manier afscheid te nemen van een weekend weten wat ik bedoel?...TIP van het huis: binnenkort is er trouwens VERDUYSTERT , een ware ode aan het legendarische programma op de radio, in de 4AD te Diksmuide...( niet te missen op Zaterdag 14/04!) Tijd voor de zesde band van de avond( is dat niet strategisch de beste plaats in zo’n halve finale?) WINTERFORT deed het deze keer met flink wat minder stemvervorming en dat kwam het geheel enorm ten goede alhoewel ik de indruk had dat het eerste nummer (“ safety by numbers?” ) nog iets teveel ruimte bevatte tussen de haakjes en de ogen waarmee het samen was geraapt?...Dit is van deze avond alvast wat mij betreft de meest vernieuwende band en niet alleen door het subtiele gebruik van een ferme baritonsaxofoon ( Niels Van Paemel van A_LA_SKA) en de contrasterend snerpende gitaargeluiden van Birger Ameys...ik zou durven zeggen “give it a shot” beste jury? WALMOK(sje) kwam zijn ding doen in het soort van sweatertrui waarmee hij wellicht vaak op de zolder(studio) vertoeft en dat zag er vooral tijdens het stukje cover van SEXUAL HEALING enorm grappig en fout uit, maar het moet daarbij ook vermeld worden dat rondom ons vooral vrouwelijke lijven weer spontaan begonnen te bewegen richting losbandigheid...Wie kan daar nu tegen zijn?... Misschien Mario Bentijn met DIANE GRACE?...dit artistiek verantwoord ensemble streeft geheel terecht naar sabotage en ontwrichting van het publieke verlangen naar geborgenheid. Deze keer niet in een trouwkleed maar wel als een losgeslagen “play-boy bunny” over het podium hotsend geflankeerd en achterna gezeten door een onderdanige dwerg en een lustige diva die zich flink bedienden van mandarijnen en tomaten om de act (en het publiek?)een frissere toets te geven. Daarbij viel het deze (tweede) keer toch ook wel op dat de zang meer verzorgd werd en dat de muziek (vooral bij het even de ogen sluiten) tot het betere Rockgedeelte van de avond kon worden gerekend...uw reporter vroeg zich ondertussen luidop af of dat wel dezelfde drummer als de vorige keer was, het borsthaar van de vorige was naast weelderiger ook veel zwarter...( foto’s sorteren op borsthaar Trees? check!...😂). De avond leek wel voorbij te vliegen daar in een halflege TRIX want plots was het al tijd voor de laatste act van de avond, de favoriet van concertfotografe Trees, DANNY BLUE and THE OLD SOCKS straalt naast een pak ongedwongenheid ook een flinke portie vrolijkheid uit waarvan menig mens spontaan gaat van bewegen...deze keer geflankeerd met een trompettiste en een vioolman zorgde dit bandje op zijn ouwe sokken voor het relativerende lichtpuntje van de avond. Heel sterk hoe zij het publiek op deze manier bijna vlekkeloos voor zich wisten te winnen, waardoor het lijkt alsof ze niet eens meedoen aan een wedstrijd...AYCO vertelde vrijwel achteloos dat deze heren ook wel te vinden zijn voor een gezamenlijke blondeersessie, iets wat hopelijk geen trend gaat worden richting AB? ( nee ik doe NIET mee!🎈👀🤭😂) Rest mij nog te vertellen dat deze avond de 4-koppige jury werd aangevuld met de vrolijke artistiek directeur van de mooiste zaal van het land, Kurt Overbergh ( AB) zorgde daarmee alvast opvallend voor wat meer pigment tussen de immer nors blijven kijkende juryleden... wordt vervolgd! Gent, we komen eraan hoor...! Greetz, Puur P. #HumosRockrally #Rockrally #TrixAntwerpen

Zondag 4 maart, Tolhuistuin, Amsterdam Geïntrigeerd door de opvallende bandnaam Vök besluit ik mij te laten verrassen door hun optreden in de stampvolle concertzaal van de Tolhuistuin. Deze uit IJsland afkomstige band maakt melodieuze electropop die regelmatig vergeleken wordt met het geluid van The XX en The Knife. De trage nummers creëren een dromerige sfeer, zonder dat het een moment saai klinkt. Het subtiele saxofoonspel van Andri Már in combinatie met de soms haast fluisterende vocals van zangeres, gitarist en toetsenist Margrét Rán zijn een genot om naar te luisteren. Haar stemgeluid heeft iets weg van Björk. Voordat ik daar over kan door mijmeren word ik uit mijn droom geholpen. “Mister Soundguy, what’s going on?” vraagt Rán nadat er na twee nummers een permanente zoem uit haar microfoon klinkt. Het technisch mankement wordt verholpen terwijl de band rustig verder jamt. De rest van het concert kan ik mij weer rustig laten meevoeren op nummers als Floating en Breaking Bones van het nieuwste album Figure. Ook de door synthesizer gedomineerde hit Waterfall komt voorbij. Vök verrast door ook nummers te spelen waarin gitaar, diepe baslijnen en lange uithalen van Rán voor een harder geluid zorgen. Het publiek vraag na afloop om een toegift en smelt weg bij het allerlaatste nummer en de met oordoppen behangen baby op de buik van drummer Einar Stef. Ik voel mij volkomen relaxt en tevreden. De bij vlagen mysterieuze muziek van Vök dwingt je tot stilstand te komen en te genieten van het hier en nu. De band reageert op een blijvend gat in de markt van het haastige Nederland en doet daarmee hun naam eer aan. Vök is IJslands voor wak. Vök keert eind mei terug naar Nederland voor een optreden tijdens London Calling (tickets).

#Fotoverslag

The Go Team! The Go Team!, donderdag 22 februari, Paradiso Grote Zaal, Amsterdam In het avondvullende Indiestadprogramma van Paradiso was er op het podium in de iconische grote zaal ruimte voor The Go! Team. Deze zeskoppige band uit het Brighton staat voor een volle zaal met uitgelaten fans die tegen het podium aan gedrukt meezingen en -dansen. Hun muziek laat zich het beste omschrijven als een combinatie van indierock en old school hiphop. Opvallend is het op Sonic Youth geïnspireerde gitaargeluid en het trompetgeschal dat in bijna elk nummer terug te horen is. Rapper Ninja zweept de zaal op met haar snelle lyrics en dansmoves. Instrumenten worden regelmatig omgewisseld voor een blokfluit, mondharmonica en banjo. Het is een drukke bedoening, er valt zoveel te zien en horen dat je binnen no time word meegezogen in het enthousiasme van de band. Voor ik er erg in heb dans ik mee op vrolijke up tempo songs als Mayday en She’s Got Guns. Beide nummers zijn afkomstig van het nieuwste album Semicircle, dat afgelopen januari uitkwam. Als ik mijn ogen sluit krijg ik het gevoel naar een fanfareband te luisteren waar een vleugje pittig drumwerk en stuiterende baslijnen aan zijn toegevoegd. The Go Team! live zien is een totaalbeleving en zorgt ervoor dat ik opgepept en vrolijk op weg ga naar de volgende band. WAND WAND, donderdag 22 februari, Paradiso Grote Zaal, Amsterdam WAND doet zijn naam eer aan door direct na opkomst een muur van geluid neer te zetten. Het publiek moet even wennen aan de noisy garagerock die vol overgave gepresenteerd werd door zanger en gitarist Cory Hanson en zijn band. Het drumstel staat net als de rest van de band zo dicht mogelijk bij de rand van het podium. De band zelf en vooral de sound die ze creëren overspoelt je als het ware. De bas dreunt door in mijn hele lichaam en lijkt de zaal op zijn grondvesten te doen schudden. Het duurt echter even voordat WAND de zaal meekrijgt. Ze spelen strak, met lange melodieuze gitaarriffs. Niet gek dus dat hun muziek ook vaak het stonerrocklabel krijgt. Cory Hanson draagt de band, zingt met overtuiging en weet mij met zijn stem en gekke dansbewegingen te intrigeren. Wanneer hij de zaal vraagt naar de reden achter de ‘sad faces’ en met een bierflesje gitaar begint te spelen slaat de sfeer om. Het nummer Bee Karma wordt goed ontvangen. Opvallend is The Trap, een melllow balad dat een breekbaar klinkt en gaat over de wanhoop en onmacht die je voelt als alles wat je dierbaar is je ontglipt. WAND overdondert, blaast omver en lijkt de volgepakte zaal uiteindelijk te kunnen overtuigen met hun performance. #ParadisoAmsterdam

Samen met fotografe Trees van Brothers&Sisters in RAW heb ik de voorbije weekends zalen zien vol lopen (Mechelen,Leffinge) en zalen zien leeglopen (hulp bij afbraak PA in Maldegem/Adegem). Hier en daar werden we geraakt door pure schoonheid, lelijke namaak en oprechte pogingen om in 15 min. iets achter te laten in het stukje muzikaal geheugen waar we nog een beetje energie uit putten tijdens het koude ”maandagnachtfietsmoment” op weg naar het werk! We kregen van alles wat te zien en te horen, bovenal waren we dankbaar voor enkele nieuwe ontdekkingen! Af en toe ergerden we ons aan het geroezemoes van een ondankbaar publiek of aan onwaardige “fans” die alleen naar hun groepje kwamen kijken zonder sportief open te staan voor de andere acts? We zagen een paar flinke stukken snelweg verdwijnen in de achteruitkijkspiegel waarbij niet alleen onze (ook de PA?) luide duurzame noodkreet aan de planner bij Humo wellicht voor de zoveelste keer weer in eigenzinnige dovemansoren terecht zal zijn gekomen... (Selectief doof van teveel slechte demo’s te beluisteren zeker) We werden warm en met open armen ontvangen aan culinair gedekte tafels (Edegem, Genk, Deinze, Kampenhout, Brugge,...), ontspannen ontmoetingen waren ons deel en hier en daar werden zelfs nietsvermoedend, verbindende banden voor de toekomst gesmeed! Duizenden foto’s en woorden werden gewikt en gewogen, deadlines werden zonder bloed, doch met flink wat zweet en een vette knipoog een week vroeger dan bij (het werkelijk door mezelf nog wekelijks bij de krantenboer gekochte lijfblad) “den Umo” gehaald...😉...schrappen en keuzes maken was dus de opdracht en even werd ik (op de 2de preselectie al, na onze thuismatch in Leffinge, al dan niet terecht, ter orde geroepen door “de grote baas” (lees Pieter, eindredactie en hoofdverantwoordelijke voor de site BrothersinRAW.com) ...maar wat ik toen schreef en dus niet mocht schrijven mag NU eindelijk wel...en ik citeer even de gecensureerde zin: “Wij van Brothers&Sisters in Raw vermoeden dat er bij de waggelende Sofie eerder sprake is van vervroegde zwangerschapsdementie ☺️...!”...En jawel hoor, wat stond er op 27 Februari 2018 eindelijk in het nieuwsblad? Hierbij een oprechte proficiat aan SOFIE! Men zou kunnen opperen dat het tegenwoordig niet meer duurzaam is om nog kinderen op deze overvolle wereld te droppen, maar ik daarentegen denk dat er niet genoeg ENGELEN onder ons kunnen zijn? Ik zou de lieve ouders wel aanraden om er binnen de 2 jaar een gps chip in te planten, kwestie van het verloren lopen te beperken? Binnen een 6-tal maanden komt dus wellicht de eerste baby met de nagenoeg perfect gekweekte froufrou tevoorschijn! Genoeg gezeverd, op naar de belangrijkste bijkomstigheid, de muziek! Als we de maandag na het laatste preselectie weekend de “in vraag te stellen” keuzes van de jury (ik kreeg een sms op het werk in de late ploeg, van Trees: “de namen staan online en BREAKFAST AT MIDNIGHT is er NIET bij!!!”😢) als een splinterbom over onze eigen beleving voelen droppen, begint het mij weer te dagen. Dit onderdeel was ik alvast vergeten, het heeft geen zin om na te gaan wat er in de kopjes van de vier vaste juryleden zoal omgaat (alhoewel dat in het geval van Katia Vlerick natuurlijk wel eens een leuke uitdaging zou kunnen zijn?) en het verleden heeft al vaker uitgewezen dat de uiteindelijke finale toch wel altijd voldoende kwaliteit bevat, maar... Links en rechts lees ik op de sociale media “ het heeft niet mogen zijn” en “proficiat aan de halve finalisten”...maar los van het talent “tot het opsporen van” wellicht aanwezig bij elk “door de muzikale wol gewassen” jurylid, kan iedereen die ALLE deelnemers en selecties zag (tja, naast ons is dat?...een handvol PA mensen? Sofie en haar beschermheer? 3 juryleden?) zich toch wel enkele vragen stellen...zoals daar zijn: 2 uit Opwijk?...waarvan diezelfde avond al volledig akkoord met WATCHOUTFORTHEGIANTS... maar P.A.N.T.H.E.R?...Euh? (een “FLAUVE” licht dansbare act in Opwijk! Zelfs de kat van Ingrid, genaamd naar Lucy Ball had meer sterallures en was beter die nacht😂) Slechts ééntje (...en wat voor één! HELLO JOZEFIEN!)...uit Leffinge???? (Beetje MAUGER toch?) 3 uit Nazareth? Mijn aandacht bij opener BERG was wellicht al even afwezig als Katia Vlerick... Wij dachten (nadien aan de toog met de harde kern van zaal Racing uit Gavere 🍻) eerder alleen aan EMY en HULDER, maar smaken kunnen verschillen natuurlijk? En al zeker in Monte Carlo? 4 uit EDEGEM? ...Trees had het die avond trouwens wel voor de mooie stem van de zangeres van SWEET SALT, maar dat onderdeel alleen was alvast niet goed genoeg voor een halve finale? De piepjonge ANNELEEN DEBAVEYE daarentegen werd dan weer (terecht?) haar keuze voor de meest foute cover vergeven (hopelijk zit ze nu echt NIET te oefenen op Hallelujah 😉) terwijl de verrassing van de avond kwam van THE CALICOS...( ook een bergketen in Zuid-Californië trouwens). Heerlijk frivool gitaarspel, een prachtige warme stem en bij de herbeluistering toch ook wel drie ferme uiteenlopend sterke songs! Kom dat zien! kom dat zien!...ook het piepjonge WALTHER haalde nipt, doch vrij kalm en beheerst de halve finales...U moet er dan wel nog het trio van DIANE GRACE bijnemen ( lekkers van Beckers? )...tja, humo moet iets doen om zich te profileren als de moeder der wedstrijden natuurlijk?...licht choqueren hoort daar wellicht ook bij? En naar alle waarschijnlijkheid zal de NV. Mario Bentijn bij loting “toevallig” eerst als gitarist te zien zijn vooraleer in zijnen bloten de met ducktape dicht gekleefde witte jurk in te duiken? 2 uit ADEGEM/ MALDEGEM (LAGÜNA kon je zien aankomen, maar LIPSERVICE niet hoor..☺️) Af en toe mag je blij zijn dat er maar eentje gekozen is (alhoewel !...MIDWINTER niet?) en dat was zeker in Genk het geval (oef ! Geen BFT! Geen ROB AND THE MEMES, dank u dank jury!) ... maar het dipje was nog niet voorbij...ook in Leuven stond er volgens de jury zelfs niemand “halve finale”-waardig op het podium (ondanks een sterke poging van COLD OPEN!)...Geen wonder dat we koppijn hadden de dag nadien of was dat alleen van de STELLA ARTOIS? Nog een geluk dat ons eerste verblijf bij punkmeisje in Kampenhout toen heel veel heeft goed gemaakt! 3 uit BRUGGE...het is duidelijk de editie van de “NON-singers” want met BUDGET TRASH staat er nog een jonge band op het programma wier zanger blijkbaar juist vals genoeg “zingt” om het geheel als veelbelovend te gaan bestempelen...we leven in rare tijden als je het mij vraagt en ik was dan nog fan indertijd van THE PINK FLOWERS waar Bruno Deneckere op geheel eigen wijze ook mikte op het juiste afwijkend zanggedrag...dat kan tellen als ruimdenkend gegeven? THE WALTZ gaat alvast verdiend door, MONSKOPOLI heeft mij niet volledig kunnen overtuigen maar had blijkbaar genoeg adelbrieven ( Broer Brent?) bij zich om toch door te gaan? (Terwijl het volgens mij veel spannender en gebalder TOPANGA jammergenoeg thuis moet blijven?) Dat smaken kunnen verschillen bleek ook weer in HAMONT-ACHEL waar Trees en ik onze tweede WOW van de preselecties beleefden ( Na JOZEFIEN in LEFFINGE)... stonde we even met de mond vol tanden bij BREAKFAST AT MIDNIGHT ...dit duo bracht toen iets wat we al lang niet meer hadden gehoord en waar volgens Trees een schrijnend gebrek aan is op deze Rally... namelijk spannende ROCK!...Het was inderdaad van in de vroege jeugdjaren geleden (de jaren 70 begot!) dat ik nog eens iemand rechtstreeks met zijn gitaar zag communiceren tegen een ietwat verbaasd publiek... (Ted Nugent tijdens het nummer THE GREAT WILD BUFFALO,op het album double live...GONZO!) ook hier droop de dierlijkheid van het podium, en wat jammer dat ze het schitterende nummer “ What am i about to say” niet live brachten daar in Hamont? Binnenkort verschijnt de eerste EP! Ga dat zien Live! En 4 deelnemers uit Mechelen? ( toch niet omdat het de laatste preselectie was zeker?)...raar! Stemvervormers zijn ook flink in de mode precies? (WINTERFORT)...MARLIJN had er alvast geen nodig om ons direct te overtuigen, nu zal ze hopelijk toch wel even wat langer voor de kleerkast staan?...Trees had ondertussen een bovenmatige interesse ontwikkeld in enkele jonge sluikse goden (DANNY BLUE & THE OLD SOCKS) zodanig zelfs dat ze ondertussen ook al de erecode heeft gebroken om “niet buiten de preselecties naar bijkomende optredens van deelnemers te gaan kijken”...m.a.w....Zij is alvast wat blij met een beetje meer vrolijkheid in de halve finale!... Verder vermoeden we dat het in Monte Carlo ook de mode is om tegenwoordig een dansbare act mee te nemen (WALMOK) waardoor SHAUN VAN STEEN (YEAR IN THE WILD) zich einde maart volledig kan gaan toeleggen op het vaderschap van een ongetwijfeld “golden boy” (man man, wat blijft dat in Mechelen niet eens gespeelde nummer hangen in de kop!). Acht namen werden door ons vooraf al met dubbele stip genoteerd als finale waardig (in den AB) WATCHOUTFORTHEGIANTS , JOZEFIEN DELOOF, EMY KABORE, THE CALICOS, LAGÜNA, TOPANGA, THE WALTZ en BREAKFAST AT MIDNIGHT (waarvan er 2 dus zelfs niet naar de halve mogen). Van deze namen werd gehoopt dat ze eventueel de halve finales zouden vervolledigen: MAUGER, BERG, HULDER, MODERN ART, ANNELEEN DEBAVEYE, WALTHER, MERMAID, DELVAUX, MIDWINTER, COLD OPEN, MONSKOPOLI, MARLIJN, ... De helft daarvan zullen we zeker terugzien binnenkort, de andere niet geselecteerde helft zullen we uiteraard met argusogen blijven volgen want éénmaal wij geraakt worden is onze interesse blijvend gewekt! Sommige bands hebben trouwens “den Umo” niet nodig om verder te groeien naar iets moois? Ook dat is reeds in het verleden meermaals bewezen? Tot slot een welgemeende Dankuwel aan alle 98...(jaja Sofie, geen 100!) bands die hebben opgetreden en het beste van zichzelf lieten zien...De vijf weken werden een ietwat slopende, doch rijke reis in de muziek van de toekomst! Tot einde Maart in TRIX, (zat.24/03) en in de VOORUIT (zon.25/03)... U komt toch ook? mvg. Puur P. We zetten de halve finalisten nog even allemaal op een rijtje voor jullie! #HumosRockrally #Rockrally

Fotoverslag van het optreden van Franz Ferdinand in Vorst Nationaal. Accreditatie i.s.m. Snoozecontrol #FranzFerdinand #VorstNationaal

Maudlin kwam hun nieuwe cd voorstellen in De Grote Post, Oostende. Voordien mochten Elefant en Partisan het beste van zichzelf geven. Onze fotograaf was ter plaatse en zag dat het goed was. Accreditatie via Snoozecontrol. #CCDeGrotePost #Maudlin #Elefant #Partisan

Zaterdagavond 19u30, Cultureel Centrum Mechelen. Na onze WOW! van gisteren in Hamont-Achel (Bedankt BREAKFAST at MIDNIGHT!) trokken we hongerig naar meer richting Mechelen, uiteraard niet zonder punkmeisje op te halen in het strategisch gelegen “basiskamp” te Kampenhout! De eerste echt zonnige dag doet ons wat vroeger de stad aan de Dijle verkennen en we waren duidelijk niet de enigen die daar zo over dachten? Heerlijk in beweging is deze stad met een flinke portie architecturale vernieuwing, hopelijk voor ons haalt de RR deze avond ook dit aangename niveau van verwondering? Nadat we genoten van een super lekkere tajine bij de Marokkaan (Ronda) kwamen we wat te vroeg voor de optredens bij het Cultureel Centrum aan en dat gaf ons het perfecte excuus om nog het mooiste project van de dag even onder de loep en lens te nemen...de volledig in messing beklede “zwevende” KUUB, het cultuurcafé rechtover het CC, is een subtiel pareltje in de Minderbroedersgang waar we vanavond hopelijk inderdaad wat minder mannen en wat meer zusters tegen het lijf zullen lopen dan gisteren in de Posthoorn? ( 88% mannen en enkel de laatste 2 acts waren meisjes!...waar zijn al die moderne vrijgevochten musicerende dames???) De laatste(n zullen de eersten zijn?) preselectie is er alvast eentje met een gouden (carolus) randje geworden want het lokale biertje (brouwerij Het Anker) is zelfs in een echt glas te verkrijgen en loopt vlotjes binnen tijdens de eerste aankondiging van Sofie Engelen, die blijkbaar (jammergenoeg) na haar vestimentair vrouwelijke uitspatting van gisteren, weer “veel te braaf gekleed” verkoos om deze spirituele ruimte niet verder te ontheiligen? WINTERFORT had Trees op voorhand laten weten dat ze vorige zondag in Gent een try-out deden, maar deze pure jongen wilde daar zeker niet op ingaan teneinde vooral onbevooroordeeld en onbezoedeld elke band op dezelfde manier te kunnen ontdekken. Het openingsnummer (“No questions asked”) toonde ons enkele chieke moves tussen zanger Matthijs Verstegen en een overtuigende gitarist (Birger Ameys, eerder te zien in Opwijk als “hopelijk halve finalist” WATCHOUTFORTHEGIANTS). Terwijl Niels Van Paemel (Alaska) op de bariton sax en drummer Koen Devijs de song subtiel voortstuwden bleven er nog 2 mensen in de schaduw op de achtergrond (toetsen en gitaar) het geheel helpen mennen. Even leek het een prachtige avond te gaan worden tot er om onbegrijpelijke redenen veel te flink met de stemvervormer werd gewerkt wat het “fakegehalte” onnodig tot ongepaste hoogtes bracht, iets wat uiteindelijk niet alleen flink op punkmeisje haar zenuwen werkte....jammer toch jongens?...en vooral waarom? Het eerste (Sofie even niet meegerekend ?) meisje op het podium heette MARLIJN, zij zong omringd door veel te (muzikaal) brave mannen, heerlijk helder Nederlandstalige teksten die alvast de eerste rijen wat in beweging kregen. Marlijn (rijzende ster in) spe straalt ondanks de wat sombere (beetje therapeutische?) teksten bakken geluk uit op en naast het podium, maar niet alleen ik had haar graag heel wat vrouwelijker en gelaagd gewaagder gekleed gezien! Punkmeisje gaf haar na de gig ongezouten, doch oprecht bezorgd haar mening en kreeg daarop als antwoord: “ik had deze kritiek wel verwacht, maar wist niet goed wat aandoen?” tja,... Misschien moet ik haar toch dringend even in contact brengen met styliste Analine uit Kinrooi? De muzikanten mogen wat mij betreft ook wel wat meer inbreng “met een hoekje af” hebben zodat een beetje stoutheid, toch wel eigen aan de Nederlandse identiteit het geheel naar een nog hoger niveau zou tillen. Het nummer “Utrecht” brengt bij mij heerlijke herinneringen naar boven aan de talrijke bezoekjes van de Nederlandse versie van Gent (...het water, de sfeer, de culinaire mogelijkheden, de beheersbaarheid...) Gelukkig kon ik mezelf bedwingen om niet het wel heel foute grapje, “Hoe kom ik nou in U terecht?” ten berde te brengen. Bij de (van bij het begin) veel te braaf klinkende band CARRASCO kwam onmiddellijk de vraag naar boven van “scoort hij wel of niet?” Sta mij toe even deze voor de hand liggende vergelijking te maken: Als rode duivel Yannick CARRASCO zo braaf en zonder risico zal spelen op het komende WK, dan liggen we er nog voor de kwartfinales uit? Ondanks het hoge gehalte sensuele slaapkamermuziek, werden onvoldoende prikkels ons deel waarna het enkel nog richting voorspelbaarheid zonder hoekje af zou gaan? Even later kwam de band AFTERHOURSCLUB op het toneel en nadat Sofie vriendelijk zocht naar Inne (de vrouw van zanger Shaun Van Steen) in het talrijk opgekomen publiek, vroeg ze haar terloops nog even (minstens een half uur?) te wachten om een kindje te kopen. Daarna bracht deze “achter de uren” band een drietal soulvolle songs ten berde waarbij niet alleen ik de vraag stelde waar dit ons heen zou leiden? Naast mij bracht Punkmeisje terecht aan dat dit geen echte “geboren soulstem” was, ondanks de flinke pogingen! Shaun klonk als iemand die naast een vaste job om den brode, ook nog wel iets wil doen wat hij echt graag doet? Dat deze band na het “soulsetje” gewoon doodleuk in een andere vorm (met een muts?) weer het podium opklom als YEAR IN THE WILD zegt meer over de “toevallige loting” (...vooral in het praktische voordeel van de PA mensen?) dan over de toch wel opportunistische keuze van Humo om dit soort stunten een kans te geven? Je kan Shaun in het licht van de geboorte natuurlijk niet verwijten van op twee paarden te wedden, maar iedereen weet dat dit meestal wel eens zou kunnen gaan uitmonden in...hm hm...NIETS? In deze versie werd ook bijna meteen duidelijk dat de zanger meer een rocker dan een soulzanger is? ... "baby, I am coming home” zong de toekomstige papa (oef INNE, hij komt!) ... maar mag ik het als onafhankelijk pure waarnemer toch even raar vinden dat deze man 5 nummers lang de kans kreeg om naar zijn piek toe te werken? In het zesde en laatste nummer “ Golden Boy” (zo’n nummer die in je kop blijft hangen de volgende morgen), komt eindelijk een vleugje van het talent bovendrijven...pfff...toch wel een heel klein beetje competitievervalsing?...iemand? Dat de avond nog wel eens veel guurder kon worden bleek algauw toen BLEAK het podium betrad in de historische zaal van het CC Mechelen. Zanger Jens nam zonder blikken of blozen een optie op de “trofee voor slechtste vestimentaire keuze” van deze RR (na de doortocht van een dalmatiër in Leuven, met the BLACK BANJOS). Nog een geluk dat Analine dit niet onder ogen diende te komen en mocht zij al naar de halve finales willen gaan, deze band zal zij er alvast NIET ontmoeten, want naast het veel te aanwezige wijde hemd (wat meer op een “blouse” en een abstract schilderij geleek?) blonk Jens vooral uit door de middelmatigste zanglijnen van de avond...Maar niet getreurd, er zijn voor ons nog 4 kansen op beterschap of een “WoW”? Bij de groepsnaam DANNY BLUE AND THE OLD SOCKS dacht ik alvast meteen aan “de was en de plas” die thuis nog lag te wachten na vijf weekends preselecties...😏...en ook een beetje aan het op Leffinge Leuren ontdekte THE BABE RAINBOW (een beetje gay is OK?). Dit wellicht door het leuke nummer “6 ft tall baby” en het daarbij horende “stargehalte” van Danny’s sokken, waarbij vooral ook het grappige en hoge ADHD gehalte van de toetsenman in het oog sprong! DANNY BLUE (aka Dennis) is wel niet bepaald het type zanger die kan bogen op een ferme stem, wat niet wil zeggen dat men daar bij humo ook op zoek naar is natuurlijk... Met NOTHOMBRE stond de zoveelste singer-songwriter die zich in laatste instantie wist te omringen met een band op het (flink op zijn einde lopend) programma. Alles wees erop dat deze “ Ombre not Hombre “ man met de hoge (falset?) stem op veel meer mikte dan op de woordspeling? Na twee nummers waarin vooral HIJ alleen alle aandacht opeiste, miste ik op de één of andere manier toch wel wat tegengewicht voor de “snel gaan vervelen” stem van de enkel qua schaduw op Moby lijkende zanger... In het nummer “Blue sky red” klonk deze hombre heel even als Neil Young, maar dan wel op één van zijn mindere dagen? Heeft de god Neil eigenlijk wel mindere dagen? Nog 2 te gaan!...met WALMOK kwam nog eens een band met 3 Apple laptops over de vloer en jawel hoor, nu stilaan het einde in zicht kwam had zelfs punkmeisje even zin in een dansje! In het nummer “Trein gemist” hoorde ik heel even een (Kampenhoutse?) haan kraaien... Rondom mij gaan lijven elkaar zoeken, tasten handen naar intieme zones, het moet hier wat mij betreft niet gekker worden, de prijzen zijn wellicht stilaan verdeeld, de PA staat zelfs al grotendeels klaar om ingeladen te worden. Vanavond stond er zelfs met maar één meisje, (Marlijn) nog minder vrouwelijk schoon op de planken, maar de mannen klonken daarentegen wel iets vaker als een vrouw? Terwijl Sofie “met de schone froufrou” bewust of onbewust voor de zoveelste keer vergeet dat we eigenlijk maar 98 bands voor de neus kregen (wegens één afzegging in Opwijk en ééntje in Nazareth, respectievelijk TROPICALWAVES en HARRY KUNTZ) kondigt ze vol vertrouwen de 100ste deelnemer aan...😂 Onder de noemer TEVIN.MK/ ZOFILIO (18) werd het einde tegemoet dansen een waar feit, lijven hunkerden nog een klein beetje naar beweging, enkele mooie moves werden naar boven gehaald...maar ze zitten erop de 10 preselecties dwars door het Vlaamse land! Bedankt Trees, bedankt SEAT Ibiza om ons veilig te brengen waar nodig! Wanneer we daarna de koude nacht inwandelen naar de net buiten het centrum liggende gratis parking (Douane) begint het zoeken en gissen naar de 20 halve finale plaatsen...dat zal nog een flink werkje worden de komende dagen, namen kiezen, namen schrappen, (los en onafhankelijk van wat we van “de altijd flink tegendraadse” humo mogen verwachten natuurlijk!) ...en dan toch een beetje onze prognoses op elkaar afstemmen om tot een mooi geheel te komen. Maar eerst nog even genieten van ons afscheid aan punkmeisje en een stukje Kampenhout met ondanks de vrieskou, een warme geruststellende nacht, gevolgd door een weeral super lekker en gezellig zondags ontbijt...tot einde Maart in A’pen (TRIX) en Gent (de VOORUIT)?! Mvg. Puur P. #HumosRockrally #Rockrally

Vrijdagavond 16 Februari 19u30, De Posthoorn Hamont-Achel. In de nacht van donderdag op vrijdag liep de wekker om 3u.08 af voor deze jongen en na al een zware werkweek in de vroege ploeg begint het lijf dan langs alle kanten te protesteren. Doch zo’n 12u en een volle dagtaak later werd er toch plichtbewust, zelfs lichtjes opgewekt en onder vol zonlicht plaatsgenomen in de hondstrouwe Seat Ibiza van fotografe Trees richting Limburg. In Kinrooi werden we verwacht op het schuiladres voor de nacht bij stijlconsulente Analine van “Onweerstaanbaar zichtbaar” (zie FB pagina)... benieuwd wat dat straks zal opleveren aan bijkomende tips voor de deelnemers! Bij het bekijken van het lijstje namen en bijhorende leeftijd voor vanavond valt onmiddellijk op dat het over de ganse lijn jong volk is...allemaal tussen de 17 en 21 jaar jong, met als enige uitzondering (die de regel bevestigt?) SIR BEAR, wiens leeftijd netjes flirt met de 30...Leve de jeugd! Laat ze maar komen... FUTURE MESSIAH uit Leopoldsburg mocht de aftrap geven en had bij “de vandaag voor het eerst als een echte vrouw” geklede Sofie de naam GOOZE laten vallen en dat hadden ze wat mij betreft beter niet gedaan. SNOOZE ware een betere referentie geweest? Al na één nummer werden de toetsen van de “niet echt overtuigende zanger” Daan Declerck gelaten voor wat ze waren (decor?) en begon de toekomstige Messias te prediken met de profetische woorden: “ I beg(in) on my knees...”, als ik mijn ogen even sluit zie ik het jongetje waar vroeger niemand mee wou spelen door een, tot dan toe, stil klein Limburgs dorp trekken in een veel te fors opgezet autootje waarin luid knallende pompende beats om uw aandacht smeken...Nee dank u, ik laat alvast ook deze profeet (ondanks goed gekleed volgens de styliste) even aan mij voorbij gaan! Ach ja,...Olivier Degryse...nonchalant staan sjieken (kauwen) op een podium kan echt NIET wat Analine betreft! Tijdens de soundcheck van STONE RELIGION dacht ik weeral even een flard EDDY VEDDER te horen...zeg STONE, en je raakt mij diep in de steenhouwersziel...zeg RELIGION en Whoops...daar komt mijn achterdocht! ”de zanger Gabriël” (WHAT’s in a name?) stak van wal en al na één goed gezongen zin sloeg de stem over in een woedeaanval waaruit zoveel agressie bleek dat er van zingen geen sprake meer was...wat jammer, zoveel mogelijkheden met deze stem en er dan finaal toch te weinig van bakken...jeugdige overmoed? De ene gitarist had dan ook nog eens kabelpech terwijl de andere gitaar constant zo prompt op het voorplan trad met drie dezelfde zeurderige toonkleuren waardoor de band in afzonderlijke stukjes uit elkaar viel...Zelden zoveel door elkaar geloop (was het nu voorrang van rechts?) van gitaristen gezien trouwens... Beste jury, wees streng maar rechtvaardig? De derde band al en Sofie is nog geen enkele keer te laat geweest...dat heerlijk korte kleedje doet duidelijk wonderen met haar spurt achter de coulissen van de Posthoorn? SUSTAIN uit Aalst bracht met zanger Lander Waegeman (dat sympathieke lachje op zijn gezicht!) voor het eerst deze avond een echt mooie stem ten berde en ondanks al het tweede (met de glimlach opgeloste) grote kabelprobleem voor een gitarist (Brecht van Nieuwenhove) deze avond zette deze jonge band toch nog een vlotte set neer met een paar lekkere gitaarpartijen. Heel even zelfs acrobatisch gebracht van bovenop het drumstel! Een lekkere positieve drive, maar het gevoel dat ze hen hele jeugdige “hebben en houden” in de 3 gelijkaardige songs gepropt hadden, overheerste toch op den duur. Er is wellicht zoveel meer (een beetje subtiliteit?) mogelijk met dit soort stem en gitaarwerk? VOLHOUDEN jongens en hier en daar nog flink wat schrappen in de nummers? BREAKFAST@MIDNIGHT uit Westerlo ( een flink stuk voorbij A’pen) deed het dan weer sedert kort met 2. Een drummer met de look van de ideale schoonzoon en met daarnaast wellicht de meest fotogenieke en zelfverzekerde langharige kop (type: de waanzinnige blik van JACK NICKELSON?) van alle preselecties...alleen de term ”the beauty and the beast” brengt hier redding, waarbij ik nog even in het midden laat wie wat is. Analine was alvast onder de indruk van het contrast en de door hen niet slordig gekozen kledij! Dit is reeds de derde zanger van de avond die naar het “Eddy Vedder”concept greep, deze keer vrijwel met onmiddellijk succes trouwens ( Luister op de wildsite van humo even naar het vrijdag niet eens gespeelde prachtig intens kleurrijke nummer “ What am i about the say”) waarbij de diep dierlijke stem van STEN VEIGHT zo intens op je ziel mikt dat het enige wat rest is...WAT MOET IK ZEGGEN?...Kippenvel? De energie spat van het volledig ingenomen podium en er is een schitterende wisselwerking tussen de beide muzikanten! Ondertussen vraagt stijlcoach Analine zich luidop af of het contrast in de heerlijk gekozen groepsnaam ook een bewuste keuze zou zijn? ...Rondom mij beginnen vrouwen spontaan met “niet alleen het middenrif” te bewegen, iets wat mij dan weer vrijwel onmiddellijk raakt in mijn man zijn...maar ik hou het hoofd koel, hier moet nog gewerkt worden...alles wat daarna kwam kreeg het uiteindelijk verschrikkelijk moeilijk om ons nog te raken? Shams (17) van SHAMSBEDJA trok onbewust het energiepeil flink naar beneden omdat het alleen nog die kant kon uitgaan?...Heerlijke jongen, leuk kapsel trouwens, zelfgemaakte broek(?),dure trui(?) en af en toe (te weinig) oprecht voelbare woede werden ons deel? Sexy Sofie (dat kleedje!) vroeg heel terecht een beetje meer R.E.S.P.E.C.T voor deze jonge gasten...maar wellicht door de foute keuze van de organisatie (de Posthoorn ) om de bar NIET met een verschuifbare wand te scheiden van de zone der waarheid (voor het podium) was het antwoord van het overwegend Limburgse publiek...nog meer en nog onbeleefder geroezemoes? Dat storende geluid werd vrijwel onmiddellijk gevolgd door JOJO LECHARO (19, Josue uit Leuven, met Congolese roots) wat uiteraard, ondanks zijn verwoede pogingen om vlotjes in verschillende (talen?) door elkaar gedebiteerde volzinnen te brengen, de avond enkel nog in een flinker dipje kon brengen ? SIR BEAR, de “rijpste” (29) deelnemer van deze avond had de twijfelachtige eer om de foute programmatie (door loting???) een klein beetje recht te proberen trekken...de zoveelste band die trouwens nog maar voor het eerst samen in deze bezetting live zou gaan optreden (zeg Sofie, het begint echt een beetje flink afgezaagd te worden hoor!)...ze waren naar het schijnt nog maar een groep sedert afgelopen dinsdag? ...OMG! Het éénmansproject van “mijnheer beer” werd nog geen klein beetje ontsiert door enerzijds de “flink fout gecaste” toetsenman die met de meeste aandacht ging lopen (of was dit nu een vrouw in wording?...zag ik daar nu tieten hangen in dat zwaar fout gekozen zwart marcelleken?) anderzijds was de veel te vaak “met het been op de monitors” aanwezige basgitarist ook niet echt een opsteker?...Dof, doffer, dofst...of was het nu grote dorst? Jonge Mannen(?)en gitaren, het is me wat zo dicht bij de grens met Nederland? Even dacht ik, bij RIVALS OF MADTOWN, weeral een mannelijke zanger (Stef van Chaze,19) die als een vrouw wil klinken, maar eigenaardig genoeg klopte het plaatje hierdoor deze keer wel redelijk. Schoon, zelfs heel schoon gebracht met een lekkere attitude voor zo’n snotters. Ach ja, Analine had het wel nog even over de veel te basic gekozen kledij...( dat beige truitje van de anders wel lekker bewegende gitarist Bram de Beuckelaer?...ze vroeg zich af hoe dit alles er zou uitgezien hebben in de juist gekozen retrostijl?) Het zou mij verwonderen mocht het ondertussen nog niemand opgevallen zijn dat er al voor zo’n 88% mannen de revue waren gepasseerd, maar ravissante Sofie wou dat toch nog even aanstippen bij de aankondiging van de enige singer-songwriter van de avond, TRUE ROSE ( Roselien Verboven,17). Ze maakte al een CD op haar twaalfde en barstte van de degelijkheid tijdens haar waardig gebrachte set...miauw miauw, katachtig gespin van de bovenste plank, eindelijk een rustpunt waar ons lijf om schreeuwde na de Limburgse lawine aan gitaren? Virtuoos pianospel, een lekkere riedel op gitaar, de uithalen van de stem...het klonk allemaal zo braaf en voorspelbaar als het wellicht rimpelloze bestaan van dit in roze en zwart gehulde meisje? Tot slot kregen we er nog eens vier vrouwen bovenop met de band FAKE EMPIRE, drie zussen (vlotjes ontstaan uit een mama uit Limburg en een papa uit Wallonië) en één vriendin begonnen op vrij zenuwachtige wijze aan hen setje dat pas in het derde nummer echt kon boeien en bloeien. De zusjes Melery,...waarvan de oudste, Lorraine( 21) zingt alsof ze een natuurlijke kruising is tussen Adèle en Anouk neemt ondertussen de veel kleinere tweeling (Margaux en Megane), mee richting brave ontroering. Het “andere” meisje ( Clemence D’Hulst,19) doet alvast ook geen enkele poging om de vrede tussen de zusjes te verstoren, maar mijn inziens is hier heel wat meer mee mogelijk? Zeker wat de muziek betreft, doch volgens Analine kon er ook nog wel wat meer creativiteit in de kledij gestoken worden. Ik gaf in ieder geval zonder blikken of blozen de drie overgebleven drankjetons aan de oudste van de zusjes, kwestie van geen aanzet te geven tot overdreven alcoholgebruik onder de jongeren...😉 Er werd trouwens slim gekozen om de avond deze keer NIET af te sluiten met nog maar eens een drankje (samen met de “ver van huis zijnde” mensen van de PA in de lokale pub the Pebbles😉). Een veilig ritje naar hartje Kinrooi later dook ik moe maar voldaan in de slaapzak, omringd door een tevreden spinnende poes en een zacht snurkend jong hondje...morgen weer vroeg op, en via Kampenhout naar Mechelen voor de allerlaatste preselectie van deze editie! Mvg. Puur P. #HumosRockrally #Rockrally

#Daverend #Daverlo