28 januari 2019, OC De Kleine Beer (Beernem)
In 2006 kreeg ik van een toenmalige 'concert buddy' Another Black Feather cadeau. Ik vond Dayna Kurtz meteen - op z'n minst gezegd - speciaal. Ze deed me wat aan Tom Waits denken, ook al weet ik niet goed waarom? Ligt het aan die diepe, rauwe stem die me aan bars en booze doet denken? Of eerder aan het type nummers die héél erg poëtisch en verhalend zijn, bij momenten richting chansons aanvoelen? Ik zag haar datzelfde jaar aan het werk in de AB Club: ze was net die avond erg verkouden en bracht haar nummers (solo, zichzelf begeleidend op gitaar) met een nog diepere, rauwere stem. Het was echt genieten.
Dan verloor ik haar wat uit het oog tot ze een dikke maand geleden op één of andere manier terug op mijn radar tevoorschijn kwam. Enkele cd's en stijlen rijker - waaronder folk, rock, jazz, country, blues en vanzelfsprekend nog steeds 'chanson' - werd het tijd voor een tweede kennismaking. In de sfeervolle, intieme setting van OC De Kleine Beer ditmaal, begeleidt door Robert Maché (gitaar en mandoline) én voor een aandachtig luisterpubliek.
Véél woorden hoef ik aan dit optreden eigenlijk niet vuil te maken gezien de foto's in feite boekdelen spreken. Zoals verwacht werd het een sobere set waarbij die fantastische stem van Kurtz centraal staat en Maché zich volledig ten dienste stelt. Tussen de nummers door keuvelen beide gezellig of brengen het verhaal achter het nummer. We leren dat Mevr. Kurtz New Orleans (waar ze al jaren woont) ziet als een hoer met een gouden hart, terwijl New York (ze is oorspronkelijk van New Jersey) staat voor een yuppie die het op je geld heeft voorzien. Ook dat ze een Joodse atheïst is en het niet zo heeft op die typische Amerikaanse 'scary Christians'...én dat ze niet echt een vaste setlist hanteert, dus mogen we gerust om onze favorieten vragen. Fred Astaire zien beide wel zitten, temeer het mantra van Maché net dit van de beroemde danser/acteur is: "What do you remember after you had too much wine? The hangover or that you had a good time?". Venezuela passeert vanzelfsprekend ook de revue, inclusief het verhaal rond de zéér heldere droom die aanleiding. gaf tot het schrijven ervan.
Het is ook steeds een lach én een traan bij Kurtz, prachtig verwoord in If I Go First, misschien het meest romantische nummer van de avond....over sterven. Geen Dayna Kurtz zonder covers. Tijdens de bisronde geeft ze zich echter hélemaal 'bloot': zonder enige begeleiding, op een 'spiekbriefje' na, brengt ze Mijn Vlakke Land. Dat een immense oen het nodig vond te lachen om haar uitspraak strooide ei zo na roet in een uitstekend dessert. La Kurtz liet het echter niet aan haar hart komen: stopte, keek even die bewuste richting uit (voor haar linksachter) en ging dan gewoon door zonder verder nog gestoord te worden. Het lange en luide applaus op het einde van deze voordracht was méér dan verdiend. Voor de afsluiter nam ze haar banjo erbij en mocht Robert Maché terug aansluiten.
Met dank voor een erg gezellige, rustige, wondermooie avond.
Setlist It's How You Hold Me Hallelujah I'm A Dreamer (David Egan cover) Nola Reconsider Me (Johnny Adams cover) Raise The Last Glass What Did Jesus Say? (unreleased) Fred Astaire Do Right Woman, Do Right Man (Aretha Franklin cover) Hanging Around My Boy (Sonny Burgess cover) Those Were The Days (Eugene Raskin cover) He's A King Yes, You Win If I Go First Venezuela Love Gets In The Way (bis) Mijn Vlakke Land (Jaques Brel cover) You'll Always Live Inside Of Me (Robert Charles cover)