Search Results

14 augustus 2018, Muziekclub De Zwerver (Leffinge) Geheel onverwacht staat deze rockliefhebber tussen fans van elektronische muziek op wat wel een rave lijkt. Hoe moet ik hier in hemelsnaam iets ‘deftigs’ over schrijven, temeer mijn kennis van dit soort muziek niet echt ver reikt én ik bovendien helemaal niets van Goose ken? Toegegeven, ik luister wel eens naar elektronische muziek, t.t.z. de afgelopen 10 jaar een streepje Skrillex, een snuifje Die Antwoord, een dreun Author & Punisher en heel wat NIN. Bovendien ben ik opgegroeid in de jaren ’80 en ging héél sporadisch naar een dancing, maar daar houdt het dan ook op. Ik lees er de avond voordien wat op na, kijk wat optredens op YouTube en weet het  volgende: de Kortrijkzanen wonnen in 2002 de Rock Rally, spelen electrorock, brachten 4 albums uit en bereiden zich voor op hun optreden op Pukkelpop deze vrijdag. Onder de noemer ‘Goose Nonstop’ willen ze de rave cultuur nieuw leven inblazen op  de podia van clubs en festivals. Geen gitaren en andere ‘échte’ instrumenten, wel drumcomputers en synthesizers. Ik ben er klaar voor! Na een set van net geen uur overheerst eerst een typisch clichégevoel voor een niet-kenner: elk nummer lijkt wel op het voorgaande en alles had eenzelfde tempo, dreef op éénzelfde terugkerende beat. Nu weet ik perfect hoe een ‘dance/electro’ liefhebber zich op een rockconcert moet voelen. Ik schud dat gevoel van me af en laat alles nog eens (in mijn hoofd) de revue passeren en beluister ook nadien bijna een hele dag muziek van Goose. Er zit weldegelijk variatie in, ook al merkte ik er die avond niet zoveel van. Dat het viertal gedreven en getalenteerde muzikanten zijn staat buiten kijf. Het mag dan misschien wel tot halfweg de set duren voor de sfeer er helemaal in zat, maar vanaf dan leek het wel een thuismatch met een publiek – vooral 30+ers - dat zich helemaal liet gaan. Tot driemaal toe – bij de opener, bij Call Me en het afsluitende Sunrise meende ik zelfs een Prog sfeertje te ontdekken, terwijl boven de vette synths in Bring It On een tunetje zweefde dat me aan I Just Can’t Get Enough (Depeche Mode) deed denken. Een dikke pluim voor de soundguys die voor een vet, loepzuiver geluid wisten te zorgen, waarbij het mij opviel dat op elk moment de stem van Mickael Karkousse perfect naar voor kwam. Dat flikken ze zelden of nooit bij een rockconcert, dus hoedje af hiervoor! Goose denderde vlot door de hele set, zonder enige pauze, zonder enige hapering, zonder een zwak/minder moment. Voor zover ik kan oordelen een geslaagde try-out. De jongens zijn klaar om op Pukkelpop het dak in de Dance Hall eraf te blazen. Feestje gegarandeerd! Setlist End Titles Low Mode British Mode What You Need Call Me Bring It On Can’t Stop Me Now Words Synrise #goose #concert #concertverslag #electrorock #dezwerver #leffinge #kortrijk #DeZwerverLeffinge #rave

Zondag 12 augustus , Melkrock 2018 op het domein Watewy te TIELT. Wanneer we de zaterdagavond voor Melkrock na een lekkere zelfbereide maaltijd nog puur op intuïtie een wandeling doen langs de (gratis) “volkse” Paulusfeesten blijkt LUKA BLOOM zowaar nog bezig op het hoofdpodium zijn talent(en) ten gehore te brengen. Iets wat vrijwel onmiddellijk opviel, (naast het feit dat de opkomst op het grote “Pier en Pol” plein voor een zaterdagavond flink tegenviel), was de overdaad aan het geluid van een onrespectvol publiek (wat was het eigen gewauwel precies weer veel interessanter dan de intens gebrachte singer-songwriter verhalen van deze vakman). Dit dreef ons uiteindelijk richting zeedijk alwaar het ruisen van de zee de ideale voorbereiding leek op een zondagje MELKROCK waar we 11 live-acts zouden kunnen beleven. Het mooie aan dit familiale festival is wellicht ook dat het slechts na 14u. begint, waardoor een slome start van de dag met een flinke brunch tot één van de mogelijkheden behoort, iets wat wij onszelf uiteraard niet ontzegden. Toch waren we bij één van de eersten op het afgesloten domein van Watewy, waar moeders en vaders met kinderen het podium opzochten voor DE PIEPKES, een combo dat leuke “op maat van de kinderen” teksten steevast combineert met lekker klassiek, doch af en toe best wel stevig gitaarwerk. Frederik Sioen (de kapoen) ontpopt zich tot een stand-up comedian met een hoog scouts gehalte en terwijl Pieter Jan De Smet (PJDS) “de jonge melkmuilen” toespreekt als een volleerde (jong)volksmenner komt de ronkende gitaar en stem van de oude wijze man (Roland) zich in de verhalen mengen. De thema’s zijn kinderlijk hedendaags, het gitaarspel tijdloos en hier en daar zagen we kinderlijke verwondering, zelfs niet alleen bij de kleintjes! DADAWAVES mocht de zijtent openen en de band rond Jasper Stockmans deed dat op een wel heel brave wijze, als ik even mijn ogen sloot begon ik spontaan te denken dat er in Tielt misschien wel weer plaats is voor zo’n ouderwets wegrestaurant langs de commerciële baan waarbij bussen vol geloste bejaarden zich komen te goed doen aan lekkers terwijl op het podium een vrij onschadelijke band de voorspelbare nummers over de tafels laat kabbelen... “Dans Votre Absurdité” doet wat met een gelukkige mens zijn verbeelding op zondag, dat was ondertussen wel duidelijk...Wellicht is het ook een potentieel (meezing)nummer voor het (eurovisie)songfestival? Tijd voor JOSEPHINE, je weet wel, winnaar van de publieksprijs op de Rockrally van een tijdschrift dat steeds minder verkoopt? Nu ze (de groep) al enige tijd verschillende live-optredens verzorgen overal te lande blijkt dat die ervaring hen goed doet, de frêle frontvrouw uit Loppem beweegt vol zelfvertrouwen en lef op het podium, de jonge muzikanten die haar omringen weten best wel waarmee ze bezig zijn, maar in dit weliswaar (vrij) korte optreden lonkte de verveling, samen met de iets te grote herkenbaarheid tussen de nummers, om de hoek. Daar had bijvoorbeeld de cover van Tom Walker, Leave a light on als welkome afwisseling verandering in kunnen brengen? SHHT!...voor de volgende band kwam je bijna ogen te kort op het hoofdpodium, naast de immer vrolijk dansende (op en naast het podium trouwens) toetsenman bleken ook de andere leden, elk van hen in“goudenkoren” kleurige overals gehuld, zich kostelijk te amuseren met iets wat plaats grijpt tussen veel luide samples en enkele stevige gitaarrifs, overspoeld met veel stemvervorming. Wie goed luisterde aanhoorde oa. monkelend een cover van Queen (Bohemian Rhapsody), wie goed keek zag één niet in overal gekleed persoon stilzwijgend op het podium zitten als creatief (afleidend) toeschouwer. Punkmeisje en ik konden ons er nog net van weerhouden om hem achteraf te vragen of hij al lang in de band “zit”. We dachten ook nog even aan de carnavaleske afsluiters op Dranoeter, wie weet binnen enkele jaren,...SHHT? Terwijl het domein steeds voller liep (de beoogde 1500 mensen werden weeral behaald!) steeg bij ons ondertussen de twijfel tussen pizza en een pak friet in de foodstreet wellicht het nog enige pijnpuntje na 21jaar voor de vzw Heelal, want culinaire hoogstandjes zoals in Dranoeter of Leffinge zal je er (nog) niet vinden. Maar wel eerst nog een vleugje RUMOURS meepikken in de zijtent die maar met mondjesmaat (3 van de 11 acts) werd gebruikt. Prachtige simultane en blendende stemmen werden ons deel, de twee dames kunnen wellicht op zichzelf al een gans koor van Scala imiteren (wel weer met een flinke portie stemvervorming), doch de vette sound van elektronica die er overheen werd gekieperd is mij iets te fake of te dik...of het was de honger die zich manifesteerde? Het raakte ons niet echt, maar na het frietje met een frisse Jupiler van de tap stonden we vol goeie moed klaar om ons te laten verrassen door een band uit Wallonië. IT IT ANITA ...(lekkers uit Luiks trouwens), deed dat niet alleen met hen originele podiumopstelling ( centraal als een blok, en tegenover elkaar) doch ook met een paar sterke songs en bakken energie. Ik dacht af en toe aan Pixies terwijl naast mij het dansende lijf van punkmeisje alle kanten uitging, de band sloeg meerstemmig de beuk erin...zeker en vast een hoogtepunt, terwijl het ons opviel dat alle bands op het terrein met elkaar begonnen te verbroederen liepen we terug naar onze ondertussen vaste uitkijkpost (de berg) rechts van het podium waar trouwens ook Josephine was neergestreken voor het korte, doch uitstekende optreden van DIJF SANDERS. Voor wie de man nog niet aan het werk zag, is naast een wonder op de toesten achtereenvolgens ook een etnische klankenmenger, een humorist (“aan mijn zijde een man van vlees en...fluit” :-)...over zijn gelegenheidskompaan Mattias Decraene) en blijkbaar ook nog een mentor voor Tielt en omgeving. Toen het backstage aan zijn oren kwam dat er lokaal nogal wat recreatief gebruik is vastgesteld om aan de leegte van het leven te ontsnappen nam hij even de tijd om de volgende zin(en) mee te geven aan het publiek. Het leven IS leeg en in plaats van het op te vullen met allerlei lege dingen (spul)...OMARM DE LEEGHEID! Ja het leven is leeg,... “juuste gelik joen kop” kwam er nog na...Sterke en gedurfde woorden...net zoals die van Frank De Boosere, die Tielt beloofd had dat er lokaal geen druppel zou vallen (terwijl ondertussen dikke grijze wolken zich dreigend samentroepten boven muzikaal gretige ruimdenkende hoofden). Tijdens het optreden van NORDMANN, een band die zich op korte tijd in de belangstelling wist te werken door de grenzen tussen Jazz en Rock te verkennen. Jazzrock en soms zelfs Rockjazz , wanneer er bijvoorbeeld een flinke basis rockmuziek fungeert om er Mattias Decraene experimenteel “over-boven-langs-naast- en onder” tenor sax te laten bij spelen, ritmisch gesteund door een repetitieve drumslag. Voor mensen die minder van Jazz houden is dit wel een fijne uitstap richting ruimdenkendheid? ONMENS mocht als laatste de zijtent onveilig maken en deed dat met verve...en heel veel f*cks...(f*ck my live, f*ck me bitch). De woorden van Dijf Sanders waren nog niet koud of daar was de leegte?...zoiets als Rammstein...meets samples, maar ondanks enkele trouwe schare fans in de tent en het crowdsurfen van “de zanger” boven enkele (lege?) hoofden was het geheel toch iets te mager (vooral muzikaal dan)...maar er zitten nog meer mogelijkheden in deze act? nu ze nog vinden! (en rarara...nee het zit niet in een bakje vol knopjes...). Wie ook overloopt van mogelijkheden is HET ZESDE METAAL, al mee dan 18 jaar bezig en eindelijk eens gevraagd op Melkrock...:-). Het werd al snel duidelijk dat ik punkmeisje een paar flinke lesjes “West-Vloms voe begunners” ging mogen geven om enkele zaken, gerold uit de mond van frontman Wannes Cappelle, te duiden. De ene gevoelige hit na de andere volgden elkaar op...dit is een bijzonder goed geoliede machine geworden zonder ooit te vervelen. Omringd door stuk voor stuk goeie muzikanten en niet bang om tussendoor Tielt af en toe eens een geweten te schoppen (weeral?) bezingt Wannes enkele levenswijsheden die best wel door iedereen gesmaakt worden. Zelfs punkmeisje voelt, (ondanks geen link met het taalgebruik), dat dit geen theater is maar oprecht gebrachte, doorleefde verhalen. Wanneer BRIHANG dan nog even meekomt rappen bij “ NOAR DE WUPPE” is het hek helemaal van de dam, het respect tussen beide woordleveranciers is groot en voelbaar...tot drie keer toe keert de band terug met nummer na nummer een brok emotie waar Tielt ( en wij!) schijnbaar geen genoeg van krijgen. Dan hebben we nog DIRK.tegoed! Vooraf door mezelf aangestipt wegens nieuwsgierigheid en die werd meer dan trefzeker ingevuld. Op geen moment krijgt de verveling de kans bij deze jonge band. Soms denk je even welke richting zal het nu uitgaan, maar even later sta je weer lekker mee te scheuren op het stevige gitaarwerk dat niet bang is van melodie en grappige hooks. Ik vraag mij vandaag, the day after trouwens wellicht niet geheel onterecht af wat de jury van humo’s Rockrally in 2016 eigenlijk dacht toen het REWIND Productions (gezien op 22 April 2018) met zilver bekroonde? Want nu ik eindelijk beiden eens bezig zag is het wat mij betreft wel duidelijk wie er aan het langste eind zal trekken op de lange termijn? Dat moet wel een zalig gevoel geven voor DIRK en dat hoor je nu ook op elk podium waar ze langs komen! Ach ja, punkmeisje wil absoluut Melkrock nog bedanken voor de warme ontvangst en de onbezonnen sfeer die het deelde om ons van een flink uitgebreide cataloog genres muziek te laten genieten! Zelf wens ik even te benadrukken dat de kleinschaligheid, het aangename ruimtegevoel op het domein en de vlotte wissels tussen de verschillende bands (SHOWCASES?) een dikke proficiat verdienen...wie weet wie er volgend jaar naar het “Tieltse Heelal” komt? Mvg. Puur Peter en Punkmeisje. #Melkrock #HetZesdeMetaal #ItItAnita

Waar hij twee jaar geleden nog op het podium stond met zijn band “The Dinky Toys”, staat hij nu met een soloproject op Nostalgie Beach. We hebben het over Coco Junior, die dit jaar met zijn gekende enthousiaste stijl Nostalgie Beach mag openen in Middelkerke. Volgende groep van eigen bodem deze middag is Ozark Henry. We moeten toegeven, we waren even vergeten dat hij reeds zoveel hitjes geschreven heeft. Blootsvoets, in zomers tenue gaat hij nadeloos van de ene hit naar de andere. De goed gevulde festivalweide geniet van een goed concert en een fris pintje (iets wat welkom is met dit warme weer!). De festivaltrend van deze zomer, de oplaasbare zitzak is veelvuldig aanwezig. Iets wat tot zeer grappige taferelen leid, als mensen deze wilen vullen met lucht door ze in het rond te zwaaien. De sound is in orde, niet te luid (wat door mezelf eigenlijk wel geapprecieerd wordt dezer dagen!). De volgende groep werd in de persruimte door een collega beschreven als “Duitsers die over Japan zingen”. Daarmee natuurlijk refererend naar één van de grootste hits van Alphaville, Big in Japan. De vraag is echter bij dit soort bands of ze meer in hun mars hebben dan die paar klassiekers die iedereen uit het hoofd kent? Toch wel, zo blijkt. Niet altijd even sterk qua stem, maar wel ambiance en beleving op het podium en ernaast. Van klassiekers tot nieuw werk, alles wordt meegezongen door de fans uit het publiek. Big in Japan krijgen we alreeds als derde nummer te horen, kwestie van de sfeer meteen goed te zetten! Verder gaan we bij momenten even elektronisch verder met een intro die nogal veel weg heeft van hun duitse collega’s van Kraftwerk. Mooi gebracht en een goede set. Eindigen doen ze met het alombekende Forever young, een mooie afsluiter. This beat is technotronic & pump up the jam. Daarmee is alles gezegd over de volgende groep. Technotronic kwam deze middag met een kort maar krachtige show. Natuurlijk is het wel een beetje jammer als je je twee grootste hits meteen als eerste twee nummers speelt. Leuk om het publiek direct mee te hebben, maar verder heb je meteen ook alle troeven uitgespeeld. Tenchnotronic biedt een klein intermezzo tussen andere artiesten. Toppers uit de 90’s maar op dit moment niet meteen ons genre. Voor elk wat wils echter deze middag, dus een leuke afwisseling op de andere artiesten vandaag. 10cc is de volgende. We zagen ze indertijd op de eerste editie van Nostalgie Beach, toen nog in Bredene. Ze zijn nog geen haar veranderd met toen. Als je de foto’s van beide concerten zou naast elkaar leggen, zou het waarschijnlijk enkel aan de kledij opvallen dat het om een ander optreden gaat. Zo ook hun muziek. Een succesconcept moet je echter niet veranderen – “Never change a winning team” heet dat dan. Op naar de eerste headliner van de avond. Eentje van eigen bodem nog wel, De Kreuners. Een tijdje geleden nog in mijn mailbox: “De pleinen lopen vol voor de Kreuners”. Nadat ze in Gent en Lokeren de pleinen hebben plat gespeeld mogen ze hier in Middelkerke nog eens het beste van zichzelf geven. Ze zijn duidelijk nog niet “uitgekreund”. Waarom waren ze eigenlijk ook alweer gestopt? Sterk bij stem en puur amusement op het podium. Coco junior kondigde ze aan als “De beste rockband van de Lage landen”. Ik zei nog al lachend, oe? Ik wist niet The Scene of Golden Earring kwam vanavond?. Toch even serieus mijn mening moeten herzien. Nog geen greintje sleet op hun stem en spelplezier. Integendeel, zijn ze zelfs niet beter dan vroeger? Al was het maar om dat ze nu jong en oud verenigen met hun klassiekers? Ik heb ze bewust nog niet ergens anders aan het werk willen zien deze zomer, zodat ik ze vandaag met een onbevooroordeelde blik kon bekijken en beluisteren. Mijn vriendin echter laat me weten dat ze exact dezelfde show spelen als in Gent. Zelfs de bindteksten en moppen tussenin zijn gelijk. Mij lijkt vooral net als daarjuist de stelling “never change a wining team” van toepassing! Ik betrap mezelf erop dat ik zo goed als alle liedjes meezing en toch wel geniet van dit concert. Het is nooit een cadeau om na zo’n “local heroes” als De Kreuners te komen. Jimmy Cliff vervult deze zware job echter met verve. Hij staat in de Rock’n roll hall of fame, won enkele grammy’s en is bekend van hits als Reggae nights. Jimmy begint op djembé, waarmee de “reggae”-sfeer meteen wordt gezet. By the rivers of babylon, wordt ingezet en we krijgen meteen een meezing-moment om u tegen te zeggen. Het is de aanzet van een energiek concert, waarmee Jimmy zijn plaats als headliner waarmaakt. Een waar dansfeestje ontpopt zich op de weide en het publiek heeft het duidelijk naar hun zin. Dan staan we klaar voor de headliner van de avond, Madness. Een saxofoon, een pianist, enkele blazers, wat gitaren en een drumstel, meer heb je niet nodig om er een 'mad' feestje van te maken! De grote hits laten echter even op zich wachten, zien we daar de eerste mensen reeds huiswaarts keren? Jammer, want ze missen een heus feestje! Meer plaats voor de rest om te dansen zullen er velen denken! Madness heeft wel een typische stijl en sound, ik ken zeker niet alle nummers, maar zou ze zeker herkennen als een nummer van hen. Dit zorgt er echter voor dat alles een beetje hetzelfde klinkt. Het is wat wachten op de eerste hit om de leeglopende weide op hun stappen te doen terugkeren? Een cover van Vietnam van Jimmy Cliff krijgt de weide toch wat aan het dansen. Eindelijk krijgen we met 'the house of fun' de langverwachte topper te horen. Duidelijk wel bekend bij het grote publiek want nu wordt er wel lustig gesprongen gedanst. Zoals gezegd, deze set had echt een klassieker nodig om los te komen. Aan ambiance op het podium echter geen gebrek. De klassiekers worden aangevuld met het alombekende 'our house' en 'it must be love'. Nadien gaan ze kort van het podium om nadien nog terug te keren voor enkele bisnummers. Voor ons is het echter genoeg geweest en gaan we toch huiswaarts. We kijken terug op een mooie festivaldag met toppers uit binnen en buitenland. Nostalgie Beach kende dit jaar en topeditie met 13 000 bezoekers. Een pluim voor de organisatie! Foto's en verslag: Pieter Bouckhout #NostalgieBeach #Middelkerke

“NEXT STOP” deze zomer...MELKROCK TIELT, ondanks het feit dat de meesten van ons bij Brothers & Sisters in RAW al een tijdje de melktandjes kwijt zijn, stond dit familiaal festival na het lossen van enkele namen al heel vroeg hoog op het gedoseerde verlanglijstje van uw reporter! Voor mij persoonlijk is een bezoek aan Tielt geleden van 2012 toen Steak Number Eight de glansrijke afsluiter van de dag was, waarna de frisse nachtelijke fietstocht terug naar Oostende (iets meer dan 46 km via het groene spoor) nog lang is blijven nazinderen. Voor deze 21ste editie heeft de 12-koppige (democratisch stemmende) vzw. HET HEELAL weer een pak eigenzinnige (en volledig Belgische!) namen kunnen samen(t)roepen op een korte tijdspanne van pakweg 12u.? Ondanks de goede bedoelingen van de organisatie om vooral lokaal een sterk geïnteresseerd publiek van zo’n 1500 mensen aan te spreken, (vandaar bewust betalend) komen er ook steeds meer mensen van even verderaf op het evenement af. Dat kunnen volgens mij alleen maar muziekliefhebbers zijn met een hoekje af (oa.wij dus?) die gelukkig openstaan voor nieuw opkomend talent in een gezonde mix met gevestigde waarden? Zelf kijk ik geweldig uit naar het optreden van DIRK....temeer omdat ik de “bronzen” deelname aan de Rock Rally wegens ziekte toen gemist heb, maar uiteraard zijn ook de andere namen stuk voor stuk de moeite waard om nu zondag even een trip naar het domein Wattewy in de Hondstraat (98) te wagen...(met de fiets? of het openbaar vervoer?...dezer dagen jammergenoeg met teveel kans NIET meer terug te geraken voor alle duidelijkheid.) Naast DIRK. zijn er dus nog 10 ferme gigs (voor de democratische prijs van 25€!, of 20,60€ in voorverkoop, waar wacht u nog op?...haast u!) waarbij eerst en vooral Roland (van Campenhout, en nee geen familie van Punkmeisje, eveneens uit Kampenhout...), Pieter-Jan Desmet en Frederik Sioen iets zullen doen aan de muzikale ontwikkeling van de (piep)kleintjes, waarna het af en toe vooral benieuwd uitkijken is naar enkele nog nooit “live” geziene bands zoals DADAWAVES en ONMENS (zijtent). Maar ook op het hoofdpodium is er voldoende afwisseling van stijl en klasse, te beginnen met JOSEPHINE...(echt benieuwd naar de verdere evolutie sedert de finale van de Rockrally in Brussel). Met SHHT en RUMOURS (zijtent) staan er een paar lekkere brokken elektronische muziek op het (dans?)menu, waarna het helemaal uit Luik overgekomen IT IT ANITA ons “de juuste oeveeleid gitaaaaren” gaat geven om alle knopjes, bliepjes en toetsen even te vergeten. De wijdwereldse benadering van DIJF SANDERS en de eigenzinnige jazzrockband NORDMANN tonen dan weer op hen beurt dat diversiteit en ruimdenkendheid ook belangrijk zijn in het leven rond Tielt., waarna het onbetwistbare ZESDE METAAL het publiek mag opwarmen voor de (naar jaarlijkse gewoonte) ferme afsluiter met een flinke hoek af...DIRK! Check gerust nog even de Facebookpagina van Melkrock voor wat meer info over de bands,de juiste uren en locatie...en ja hoor, er is ook droog weer voorzien! Het moet gezegd zijn, Bram Moony en zijn collega’s hebben weer een puik programma om naar uit te kijken op papier gezet! U komt toch ook? Mvg.Punkmeisje en Puur P. #Melkrock

Na een heerlijk verkwikkende plons in het kleine zelfgemaakte zwembad ( in een afgedankte container) en een uitgebreid ontbijt op het terras van B&B werden de woorden gewikt en getikt voor het verslag van de voorbije zaterdag. Het is precies iets warmer op deze zondagmiddag in Dranoeter en dat zorgt voor een lekkere vakantiestemming op weg naar het festival met familiaal karakter. Het is al een tijdje geleden dat ik op zondag nog even een kerk binnenwipte, maar voor JAKE MORLEY maken punkmeisje en ik graag een uitzondering, de kerk zat niet vol, doch zij die er waren, zagen een bevlogen muzikant het beste van zichzelf geven terwijl hij zijn gitaar gebruikte als slag- en tokkel instrument en er enkele pareltjes van songs uit puurde. Zelf had ik vooral DOUGLAS FIRS in de club aangestipt om de zondag mee te beginnen en dat bleek allesbehalve een foute keuze toen de 4- koppige band rond 15u30 fluks van start ging op geheel Britse wijze, rechtdoor en met een positieve poptoon richting ontroering en beweging. Frontman Gertjan Van Hellemont vormt samen met broer Sem op de toetsen de kern van de groep maar zij (en wij ook !) zijn nogal wat blij met het feit dat Balthazar al enige tijd “on hold” staat wegens de zijprojecten van oa. Jinte Deprez (J.Bernardt) en Maarten Devoldere (WARHAUS)...daardoor kunnen Simon Casier (Zimmerman) op bas en Christophe Claeys op drum, de rangen meer dan stijlvol vervoegen. Gertjan is bijzonder toonvast en kan een song op het publiek overbrengen zonder melig te worden. We horen enkele sterke liedjes, genre “de echte vakkennis van Joost Zweegers” (maar dan zonder de ADHD) en vooral de combinatie tussen de gevoelige kant van Gertjan en zijn pure rockattitude op de gitaren maakt het geheel wondermooi. Soms klinkt de groep Americana, soms Canadees, soms Brits, en in het geval van “JUDY” (wat slim genoeg slechts op het allerlaatst op het talrijk opgekomen en ondanks de hitte in de tent, super geduldige publiek werd losgelaten) klinken ze als een hechte band die klaar is om de wereld rondom hen te veroveren? Op zondag kregen de mensen alvast een prachtig cadeau van de organisatie door om 16u30 ‘T HOF VAN COMMERCE te programmeren. De nochtans grote gezellige KAYAM bleek te klein voor “de beste rappers van ‘t land” en het was echt zoeken naar een plaatsje in de schaduw. De Izegemse MC’s bleken in topvorm te verkeren en zowat iedereen brulde de ondertussen gekende hits luidkeels mee .Deze jongen had zijn handen meer dan vol om enkele echt “ West-Vlomse “ uitdrukkingen met handen en voeten uit te leggen aan het Brabantse punkmeisje uit het verre Kampenhout. Één van de vele hoogtepunten was uiteraard toen Wannes Capelle van het zesde metaal de rangen kwam vervoegen tijdens “Zeg Nekee Oe Loate ist”... Terug in de club zagen we de zevenkoppige folkband van SAM KELLY (the lost boys) perfect op elkaar afgestemd en met heel veel spelplezier proberen om het genre nieuw leven in te blazen terwijl het in de hete tent flink zoeken was naar een hoekje waar een fris briesje waaide. Niet voor lang echter want om 18u. speelde de ondertussen 78!-jaar jong en kwieke WILLEM VERMANDERE in de kerk waar voor de derde keer lange rijen stonden aan te schuiven om “een plekke” te kunnen bemachtigen. Ik was 18 in 1982 en met het VTI-internaat mochten we één enkele keer op bezoek bij de (gemengde) Hogeschool op de zeedijk waar Willem toen kwam optreden. Na al die jaren blijkt deze creatieve duizendpoot nog altijd even populair en geeft hij nog steeds enthousiast vrolijke deuntjes met de voor hem daarbij horende levenswijsheden mee...slechts één woord is hier op zijn plaatst: R.E.S.P.E.C.T! Iets wat ik ook uitdrukkelijk wil geven aan de puike organisatie bij de kerkdeur dewelke ons uiteindelijk via een aparte ingang voor de pers toeliet om even mee te genieten van dit “blijvertje”. THE MAVERICKS, een Amerikaanse band gevormd rond frontman Raul Malo uit MIAMI levert muzikaal maatwerk af in de afdeling “ NEOtraditional Country”. Wij hoorden flinke flarden in de stijl van TOM JONES maar zagen ook dat de tent maar half zo vol liep als tijdens de set van ‘t hof van commerce...tijd voor een hapje dus, iets wat ook dit jaar weer perfect in te vullen was door de ongebreidelde keuzes die voorhanden waren in de FOODZONES waar talrijke mobiele trucks mooie pogingen ondernamen om het traditionele bakje friet achterwege te laten. Op de stand van SAINT-BERNARDUS werd er niet alleen gefeest en gedanst op verschillende wijzes, (gast-DJ’s) de blonde tripel vloeide er rijkelijk, iets wat misschien wel in het voordeel speelde van BAZAAR BIZAR in de club, rond 19u30, een groep rond die andere heilige, Lilliane-SAINT- Pierre. Zij opende met een cover van Sweet Dreams (Eurythmics) waarna ook de immer aanwezige JAN DE SMEDT ( oa. creatief muzikaal presentator op het hoofdpodium), en HERR SEELE (stadsgenoot van puur P) de groep kwam vervoegen richting ontspanning met grappen en zondagse grollen... Op het grote podium werd ondertussen bijna simultaan via de zijschermen de aankondiging gedaan door Jan De Smedt (terwijl hij zelf nog aan het optreden was met bazaar bizar) voor de one man show van PASSENGER...en dat deed de Jan met een eigen versie van het nog steeds schitterende nummer “The Passenger” van IGGY POP...Lala lala lalalala...mmmm....! DANKUWEL! Deze Brit, genaamd MICHEAL DAVID ROSENBERG, (ook wel eens de komische versie van ED SHEERAN genoemd), bracht een sterke set met veel humor en zelfrelativering maar ook een pak warmte en romantiek waaide welig door de Folk/Indie/Pop/Rock set...Schoon,”wree scoone “... Op weg naar de kerk zagen we de “bijna even lange wachtrijen als bij de Willem” van ver staan voor FACES ON TV, ook wel eens het nieuwe wonderkind in de muziekwereld genoemd. De man (Jasper Maekelberg) zit vaak als producer achter de knoppen bij heel wat trendy bands (en nee ik ga ze nu echt ook niet allemaal opnoemen) maar doet sinds enige tijd zijn eigen ding (met heel veel speelruimte voor de muzikanten die hem omringen) binnen het Trippop genre. Sedert Dienne van LILY GRACE de rangen is komen vervoegen (stem/fluitinstrumenten/toetsen) is het ook intens genieten van de compatibele stemmen van Jasper en haar, iets wat nu al iets geheel eigen is aan deze groep. Dit hemelse cadeau van de organisatie was de ” laatavondmis “ in Dranoeter met Maestro Maekelberg zelfs heel even op de preekstoel, alwaar hij mocht preken voor eigen parochie,...namelijk een mooie mix van alle leeftijden die zichtbaar genoten van dit unieke moment in het bestaan van de nog jonge band. Punkmeisje kwam zich nog lichamelijk vleiend vervoegen achteraan in de kerk wellicht zonder besef van het feit dat deze jongen met zijn kont op het wijwatervat in blauwe hardsteen zat...Het moment om de focus los te laten is duidelijk in zicht! Dat deden we dan ook in stijl met een paar flinke blonde tripels en een streepje GORAN BREGOVIC uit Sarajevo, (Bosnië/Herzegovina) en we kunnen eigenlijk enkel besluiten dat dit soort acts de ruimdenkende eigenheid en de diversiteit van het jaarlijkse festival ten goede komen. Nu onze BONGS (op de polsband) nog kwijtraken en dat deden we natuurlijk zoveel mogelijk op de stand van SAINT BERNARDUS waarbij we wel stevig in de gaten hielden of er nog een frietje afkon als afsluiter. Ons plan viel evenwel bijna in duigen toen bleek dat 2 polsbandjes niet konden gecumuleerd worden door het nieuw ingevoerde scan systeem (één polsbandje had nog 3,5 bongs, het andere 0,9)...m.a.w...één pak friet met saus voor de prijs van 3,8 bongs kon niet betaald worden door ons samen...raar systeem vonden nog wel meer mensen...dus snel even gaan opladen naar de bank op het terrein voor die binnen de 10min. sloot was dus de boodschap. Bij terugkomst vroeg ik nog ludiek hoeveel BONGS dat frietkraam eigenlijk moest kosten om het over te nemen en een andere prijzenpolitiek te hanteren, doch de dame in het frietkraam hield voet bij stuk dat dit idee onbetaalbaar was... Na het laatste avondmaal trokken wij met nog net voldoende jus in de benen naar de wat hoger gelegen B&B waar ik punkmeisje feliciteerde met haar eerste beklimming dit weekend zonder af te moeten stappen, (leve St-Bernardus !)...ter verfrissing zochten we ook nog even het “door de nacht afgekoelde zwembadwater” op waar we met zicht op de sterrenhemel dankbaar waren voor zoveel moois dat onze zintuigen bereikte dit weekend hier in DRANOETER... Wie weet tot volgend jaar? Mvg.van Punkmeisje en Puur P. #Dranouter #FestivalDranouter

Theater aan zee is nog maar net (bijna) voorbij en hopla, daar komt het tweede zorgvuldig uitgekozen evenement eraan voor deze verlofperiode. Door het lot en een vleugje toeval is punkmeisje erin geslaagd om ons op een bijzondere locatie te laten overnachten, zodat we zaterdagmorgen nog een beetje moe, maar hoopvol vertrekken richting B&B EEUWENHOUT op fietsafstand van het jaarlijkse festival “ Dranoeter” (en ja ik weet dat het officieel Dranouter is). We kozen er dit jaar voor om ons even onder te dompelen in de dorpse sfeer van heuvelland en het moet gezegd dat zorgt voor een ontspannen gevoel waardoor al onze zintuigen op scherp staan. Terwijl uw reporter vorig jaar nog naarstig meeliep van “hot naar her” met de fotografen van dienst (de befaamde drie-nummers-regel...) werd er dit jaar gekozen om gedoseerd, doch iets intenser te genieten van het diverse aanbod wat dit festival telkens weer weet aan te bieden. Het inchecken en installeren verloopt vlot en de fietstocht naar de Dikkebusstraat zit vol UPS en DOWNS...de “ Alaphillippe” (bolletjestrui in de recentste tour) in mij komt heel even naar boven zodat we nog een flard kunnen meepikken van RURA in een lekker vol gelopen club. Het klinkt erg leuk en zelfs pittig en even heb ik er spijt van niet vroeger uit het bed geraakt te zijn na onze afsluitende aangename nacht op TAZ... Op de “timetable” stond echter vooral LES NEGRESSES VERTES aangevinkt, deze al in 1987 opgerichte Franse band stond hier terecht al meermaals en doet het weer met verve en een pak hits waarbij het onmogelijk is om niet te bewegen op de muziek! Het duurt dan ook niet lang voor zij de prachtig creatief aangeklede KAYAM figuurlijk in vuur en vlam zetten...Punkmeisje, nooit vies van een portie vrolijkheid (ze heeft ooit in de beginjaren van de band nog op een Brussels podium gedanst met de zanger), stond ondertussen het goed bewaarde lijf in alle richtingen te schudden terwijl ikzelf een strategisch plekje verkoos aan de rand van de tent waar een zacht briesje even voor verkoeling zorgde. De groep krijgt terecht weinig tegenstand bij het immer vriendelijke publiek in “Dranoeter” en zet daarmee een mooi dansfeestje in gang. Zelf maak ik me op tijd uit de voeten, want iemand moet het hoofd koel houden en een plaatsje zoeken in de club waar om 17u. HANNELORE BEDERT langskomt. Zij is terug van “even weggeweest” en al van bij de soundcheck valt de helderheid van haar stem op, een talent waardoor ze het zelfs aandurft om het openingsnummer volledig “ a capella” naar voor te brengen. Het publiek is stil en respectvol voor de gevoelige thema’s die deze flinke dame ten berde brengt. Empathie is haar sterke punt en ik vermoed dat ze daarmee ook heel wat mensen raakt. Wat ook duidelijk werd na een zachte start is dat de band rond haar niet bang is om af en toe ook eens goed en pittig uit de hoek te komen, bv.op gitaar, stevig onder de deskundige handen van Thomas VANSELANDER, of via de drums en percussie van Esther LIEBEERT, twee talenten die Hannelore perfect omringen. Hier staat een nieuwe aanpak op het podium, een groep met een eigen (h)eerlijke stijl en niet bang om zich kwetsbaar op te stellen... Schoon! Terug naar de mainstage voor RICHARD THOMPSON and the electric trio, waarvan de naam wellicht ontsproten is in de tijd dat het nog fout was om over te schakelen van akoestisch naar electrische gitaar...(eind de jaren ‘60?). Deze gerijpte Britse muzikant schrijft nog steeds zelf zijn nummers en speelt op geheel eigen stijl heel gedreven gitaar waarbij zijn stem nog steeds draagt tot ver voorbij het einde van de grote kayam... Ok, de muziekstijl is old school natuurlijk, maar Dranouter zou niet hetzelfde zijn zonder deze vorm van muzikaal respect voor het verleden? Dat de nog kwieke Richard een karakterkop heeft die zo uit een film van KEN LOACH lijkt weggelopen zorgt voor nog meer (h)erkenning. Op naar de VOUTE, aan de overkant van de straat, en niet zonder even een gratis glas water op te halen bij de watergroep, want laat ons eerlijk zijn, wanneer heeft U nog eens iets gratis gekregen van hen?...Het (schaarse) water staat duur dezer dagen dus meenemen dit aanbod! BROEDER DIELEMAN komt uit het prachtige ZEEUWS-VLAANDEREN (waar uw reporter zelfs ooit nog 4 jaar verbleef) en zingt in een aanstekelijk dialect gelinkt aan het West-Vloms. Hij zelf noemt dit het meest Oostelijk gesproken West-Vlaams. Ondanks de wat zwaarwichtige thema’s in zijn liederen klinkt deze man tussendoor heel vrolijk en pienter, maar als hij het publiek bedankt voor hun talrijke opkomst terwijl Richard THOMPSON ( groot podium) en WILLEM VERMANDERE nog bezig zijn maak ik mij wel luidop de bedenking dat dit vooral komt omdat we door de lange wachtrijen de kerk niet in konden! Muzikaal zijn de liederen trouwens wat te mager omkaderd en het contrast tussen de banjo van de Zeeuw en het electronisch gedeelte komt niet echt tot zijn recht maar wederom verkiest het trouwe publiek daar niet over te vitten. Terug naar de CLUB nu waar ERIKSSON & DELCROIX zich een laatste keer letterlijk en figuurlijk omringen met de SUN SUN SUN Orchestra. Iets wat zich onmiddellijk laat voelen bij de lange intro (die mij weer heel even aan een film van KEN LOACH doet denken) maar die er ook voor zorgde dat het publiek zich kon inleven in het concept en de mooie opstelling in een grote boog rond het sprankelende duo. Als men even de ogen sluit, dan is het paard nooit ver weg, knettert en knispert een vuur...de melancholische ietwat droevige nummers worden daardoor iets langer uitgesponnen maar telkens wanneer het uit de hand dreigt te lopen komt de prachtige stem van Nathalie of het flukse gitaarspel van Björn naar voor, die naar het schijnt deze plaat opdroeg aan een veel te vroeg overleden vriend...Moge hij rusten in vrede met deze ode aan afscheid nemen. Tijd voor een glaasje troost in de vorm van een streekproduct. Een (iets te klein?) glaasje PICON vin blanc zorgt daarvoor in de prachtig en sober gerenoveerde oude pastorie op wandelafstand van het terrein...mmmm...dit smaakt naar meer! Waarna het tijd is voor een hernieuwde kennismaking met een band uit eind de jaren ‘90... ABSYNTHE MINDED heeft zichzelf heruitgevonden en heeft met oa. nieuwe drummer Simon Segers (de beren gieren , BLACK flower) meer power wat zich al meteen laat voelen nadat het immens rode doek open schuift...in “Britse rockgroep” stijl beginnen ze potig aan de set, niet teveel gepraat tussen de nummers, maar recht op doel af...waar zich vroeger vooral “heel jonge maagdelijke meisjes zonder schaamhaar” op de eerste rijen bevonden kan de band nu meer teren op een breder publiek zonder daarbij het oudere vakwerk en de hits in een hoekje te drummen... We voelden ondertussen (als bij toeval?) een flink en fris briesje opzetten...waardoor punkmeisje zich genoodzaakt zag even de berg op te fietsen op zoek naar warmere kledij...ik zag een onverschrokken en volwassen geworden act,...dat is een goed teken voor de toekomst? Hoog tijd om nog te proberen de start mee te pakken van het solo optreden van FRANK VANDER LINDEN in de volgestouwde Kerk. Jezus geeft kleur aan je leven (en VTM blijkbaar aan iemands dag?) hing op een bord aan de kerkgevel maar het was vooral de frontman van DE MENS die ons humorvol wist te ontroeren met breekbare versies van “ Draag dit als een man” of “Angst”, (geschreven in samenwerking met Herman Brusselmans, bij de kapper...😀). De subtiele versies van enkele hits van de mens wisten ook heel goed overeind te blijven (oa “een dag zonder verlangen”). Met het aanéénrijgen van de cover “ Always on my mind” en het eigen “Een groot gebrek aan jou” bewijst deze man naast zijn klassiekers te kennen ook de gave te bezitten om mensen te raken. Toch knap dat iemand die vroeger OVER muziek schreef, er nu al jaren in slaagt zijn eigen plaats in de galerie der Nederlandstaligen met glorie te verdedigen en op te eisen. De gewaagde “niet versterkte” versie van “IRENE” midden het heel zachtjes meezingende publiek zorgde voor een uniek momentje en de bevestiging dat we een rijk landje zijn wat muzikanten betreft. Op het grote podium begon SELAH SUE subtiel aan haar set, deze dame is ook terug van even weggeweest, (mama geworden) ze bewandelt nu eerder het jazzy pad van de ziel, heel even doet ze mij denken aan wat je wel eens ziet in groots opgezette shows in Amerika...( Vegas style?). Wanneer blijkt dat de oudere nummers uitgekleed en in een nieuw metaalkleurig, zelfs beetje mechanisch aandoend jasje zitten vraag ik mij af waar de jury van humo in godsnaam mee bezig was door dit te vergelijken met wat Josephine bracht tijdens de laatste Rockrally? Voor wie wou ontsnappen aan dit gelaagde muziekspel was er ondertussen in de PALACE de set van “GOE VUR IN DEN OTTO” waar de ene harde hit na de andere een talrijk opgekomen en opgezweept publiek bezig hield met luid geroep en het “meekelen” van bekende strofes...de herkenbaarheid speelt hier een grote rol, maar het teren op wat “een hoog en lekker gehalte Sint-Bernardus” met een mens kan doen ook wellicht? Na een wandeling door het toch wel wat minder bevolkte dorp (in vergelijking met vorig jaar?) konden we nog enkele nummers meepikken van GOGOL BORDELLO een (jawel hoor, het bestaat echt!) gypsy- PUNKband uit New York,( bestaande uit immigranten van over de ganse wereld) waarvan ik vermoed dat ze NIET direct zullen uitgenodigd worden op een elitair feestje door de president georganiseerd. De fotograaf van dienst voor Brothers in Raw en Snoozecontrol (Chef Pieter) stak wellicht niet toevallig koppen hoog boven de rest van zijn collega’s tijdens de eerste drie nummers...benieuwd wat dat gaat geven binnenkort op de site! Op naar morgen voor nog een namiddagje Dranoeter, maar eerst nog even uitgebreid genieten van de zalige omgeving in en rond de B&B EEUWENHOUT ...tot later! Mvg. van punkmeisje en Puur P. #Dranouter #FestivalDranouter

‘It Ain’t Over Yet…Damn Right it Ain’t! In september 2016 hielden deze Zweedse rockers het voor bekeken, om in januari 2017 droogweg aan te kondigen dat ze terug zijn. Zij het in een nieuwe bezetting rond oprichter Joakim Nilsson (gitaar/zang) en de terugkerende Truls Mörck (basgitaar/zang). De ontgoocheling was dus van korte duur en hun vijfde langspeler Peace doet het plezier enkel maar toenemen. Geen sompige bluesinvloeden zoals op het uitstekende Hissingen Blues (2011), en ook geen soulinvloeden en andere experimenten zoals op het verre van onaardige Innocence & Decadence (2015). Ditmaal worden we helemaal terug gekatapulteerd naar de jaren ’70 en horen we flarden Deep Purple en Rainbow, maar evenzeer de ruwheid van MC5 en zelfs een vleugje Thin Lizzy. Vanzelfsprekend sluipen hier en daar wel wat bluesinvloeden in vooral de tragere nummers. Hoedanook blijft dit op en top Graveyard, mede door de kenmerkende zang van Nilsson, die ergens tussen Tom Keifer (in de schreeuwerige partijen) en een minder nasale Ian Gillan balanceert. Hij kan ook warm/diep croonend uit de hoek komen, maar klinkt gewoonlijk alsof zijn stembanden in een vat whisky gedrenkt zijn: krachtig met een vette doorleefde ‘grain’. Peace gaat oerend hard van start in de traditie van de jaren ’70 album/concert openers, inclusief een korte ‘klassieke’ gitaarsolo, een pompende basgitaar, roffelende drums en dat allemaal overgoten met een vet Hammond sausje. Cold Love schakelt een versnelling lager, eveneens gedragen door sterke drum- en baspartijen en die typische verhalende manier van zingen van Nilsson…nog zo’n element waardoor je Graveyard in de massa herkent. Wat ik niet goed snap is waarom Mörck zowel See The Day als Bird of Paradise mag zingen. Niet dat hij het slecht doet, maar je blijft op je honger zitten: wat als Joakim Nilsson dit nu had gezongen? Denk even aan de Scorpions: waarom Uli Jon Roth laten zingen terwijl je in Klaus Meine dè strot in je band hebt? Maar goed, de nummers blijven overeind: enerzijds een ingetogen bluesy ballad, anderzijds een aan Thin Lizzy refererende groovende rocker. Please Don’t gaat de heavy toer op, dicht tegen U.S. Power Metal aanleunend, waarbij het korte The Fox vrij vrolijk, melodieus en toch rauw aansluit. Walk On wil je op repeat zetten terwijl je de snelweg op en de nacht tegemoet rijdt. Tijdens een stop geniet je van het melancholische, wat donkere Del Manic, met een croonende Nilsson. A Sign of Peace lijkt initieel een vrij middelmatige song, die na een break en tempowissel sterk eindigt. Op hetzelfde élan sluit Low de schijf af: een voorzichtig begin, geleidelijk aan opbouwend, met na de bridge een wervelend slot vol fuzzy gitaren, jankende organ, drijvende basgitaar en drums, en die fantastische strot van Nilsson natuurlijk: Purple, ehm…Graveyard op haar best. Toppers: It Ain’t Over Yet, Please Don’t, Walk On Score: 80/100 Info Releasedatum: 26 mei 2018 Label: Nuclear Blast Producer: Chips Kiesbye Single: Please Don’t Uitgaven: LP, CD, Digital website Tracklist: It Ain’t Over Yet Cold Love See The Day Please Don’t The Fox Walk On Del Manic Bird of Paradise A Sign of Peace Low (I wouldn’t Mind) #graveyard #albumbespreking #albumreview #hardrock #heavymetal #classicrock #rockmusic

Van 30 juli tot en met 3 augustus... in KAAP, Café CRAYON, tussen de ROCK STRANGERS en in FORT NAPOLEON ...met HEISA, FORTRESS, SUSOBRINO en ILA ! Op maandagavond werd tussen de twee blokken van telkens 4 bands als het ware een rustdag ingelast en kregen we NEEDLE AND THE PAIN REACTION voorgeschoteld in KAAP en het moet gezegd, van rust kwam niet veel in huis. Wat een energiebom was dit? Zonder franjes (lees bakjes, stemvervormers, gloednieuwe instrumenten...) maar met meer dan voldoende stevige sterke songs en een pak overgave (waar bijna alle 8 van de jonge bandjes nog wat kan van leren?) zorgde dit combo ervoor dat een uur later het zweet van de muren liep in Vrijstaat O...Dankuwel heren om even te duiden waar het in de muziek nu ook weer over gaat! Dinsdagavond 31 juli trokken we dus weer naar Kaap om er HEISA te leren kennen en ook dat was een heel aangename kennismaking. Dit trio beschikt alvast over veel mogelijkheden om een zaal mee te krijgen en doet dat zeker niet via platgelopen paden. Integendeel, want met een zanger/bassist/toetsenman als roerganger, een geïnspireerde gitaarspeler en een jonge zeer bedreven drummer die het zaakje stevig in de pas kan houden, plaatsen zij zichzelf sowieso al buiten het algemene verwachtingspatroon van de mainstream bands. Tussen de “rooie blokken” lieten deze jongens een totaal ander, maar eveneens aangenaam gezicht zien aan de nieuwsgierige voorbijgangers waardoor niet alleen ik ook nog het slotconcert in café Crayon wilde horen en meebeleven. Gans andere koek kregen we op diezelfde dinsdagavond voorgeschoteld in café Potlood, waar FORTRESS ons ten dans speelde...niet echt mijn ding, Rockchick en Punkmeisje dropen al snel af naar het terras met de mededeling dat het allemaal wel proper gedaan was, maar het hen toch iets teveel aan het songfestival deed denken. Braaf, heel braaf dat zeker wel, maar ik kan mij werkelijk niet voorstellen dat dit binnenkort op Leffingeleuren zou gaan verschijnen! Op 1 Augustus trok ik er even helemaal alleen op uit om kennis te maken met SUSOBRINO een man waarvan ik vooraf dacht dat hij een beetje werkt binnen de eigenzinnige stijl van Dijf Sanders, doch dat voordenken was niet nodig geweest want al na een klein kwartier in de set viel het me op dat deze jongen dan misschien wel veel klanken uit de jungle heeft meegebracht, doch echte songs hoorde ik nergens. Hier en daar een occasioneel kopje die begon te schudden, links en rechts bewoog al even een heup, maar als het om verbinding maken met het publiek aankwam viel dit toch wel flink door de mand! Een beetje ontgoocheld droop ik af voor eindelijk eens een avondje vroeg naar bed...toch wel een beetje benieuwd hoe deze wereldburger dat gaat aanpakken in Kaap de volgende dag! Het is ondertussen nog altijd hoog zomer op de dijk aan de drie gapers waar de vestiging van Kaap ligt en dat maakt het soms wat moeilijker om naar binnen te trekken en ons over te geven aan weer een avondje jong talent, zeker wanneer ik denk aan het gebrek aan enthousiasme bij vrijwel iedereen de avond voordien in “den Crayon”. SUSOBRINO laat het divers publiek dan ook nog even wachten om zeker te zijn van zijn klank in de toch heel wat grotere zaal in vergelijking met het café van gisteren. We zien op een groot beeldscherm een jongetje een flinke hap uit een hamburger bijten (dat zal hij de ganse avond blijven doen trouwens), we zien ook een ongelooflijk lelijk voetbalshirt uit de jaren 80 rond het lijf van Bart van Obbergen Pérez aka SUSOBRINO maar we horen al na twee nummers dat deze jongen uit een ander vaatje tapt dan gisteren. Hier heeft ofwel een flinke feedback door de jury plaats gevonden of deze jonge man heeft zelf ingezien dat zijn vooropgestelde set niet zou werken? Hier en daar verdwijnen de iets oudere mensen naar buiten, aan het raam met zicht op de ondergaande zon komen steeds meer kopjes even binnen piepen, op de dansvloer proberen enkelingen schoorvoetend wat pasjes uit...en jawel hoor, deze wereldburger heeft vanavond blijkbaar gekozen voor een aanstekelijke DJ-set want na nog een paar opzwepende nummers staat de dansvloer vol en komen er zelfs nieuwe mensen (gratis??) de zaal ingeslopen...tja, allemaal goed en wel, maar hoe vergelijk je in godsnaam een DJ met echte muzikanten? niet dus? Al bij de soundcheck van ILA in café Crayon valt mij op dat haar nummers deugd hebben van het slagwerk dat door Seppe Camps af en toe wordt ingevuld. Deze vrouwelijke “Napoleon” (wat is ze toch schattig klein) had tijdens de preselecties van Humo’s Rockrally nog een flinke sneer gekregen van de eigenzinnige jury (niet geheel onterecht overigens) maar ondertussen zijn we toch enkele maanden verder en wie weet heeft zij daar iets meegedaan? Na twee nummers is het mij al duidelijk dat de verrassende aanwezigheid van Fenne Kuppens niet zo toevallig is als op het eerste gezicht zou lijken. Fenne heeft precies de gedoseerde woede die duidelijk voelbaar is in het nieuwere werk van WHISPERING SONS doorgegeven aan Ilayda Cilek aka ILA en dat doet haar performance heel veel deugd! Enige minpuntje (of werkpuntje) was dat de drummer niet bij elke nummer aan het werk mocht (de nummers zonder hadden ergens toch wel wat zachte percussie nodig?) en dan maar wat verveeld tegen de cafémuur ging hangen. Maar in vergelijking met het monotone optreden in Genk, was deze passage van ILA stukken beter en dat siert haar! Vandaag (vrijdag 03/08) is het de laatste dag voor het tweede deel van de deelnemers, morgen maakt de jury de winnaar bekend die oa.op Leffingeleuren mag gaan aantreden...benieuwd! Wat ons betreft was het weer een heel aangename bezigheid om in eigen stad op wandel- of fietsafstand van elkaar 8 nieuwe bands te mogen ontmoeten. Daarom onze dank aan HEISA, AARDE AAN DAAN, ILA, VAAL, VITO, FORTRESS, SUSOBRINO en DENALI WRENCH...en ja u mag daar van mij een volgorde (wie wij het liefst terug zouden horen en beleven op LL?) in zien...maar dat moet niet natuurlijk! Bedankt TAZ (alle deelnemende bands waren trouwens unaniem tevreden over de omkadering, opvang en begeleiding) wat ons betreft zeker tot een volgende keer...mvg. van ROCKCHICK, PUNKMEISJE en PUUR P. #TheateraanZee #TAZ

‘Highlight Reels in a Real Life’ Ditmaal een iets andere aanpak: dit stuk is evenzeer een introductie als een album bespreking. Hannah Wicklund, 21 lentes jong, geboren en getogen op Hilton Head Island (South Carolina) en momenteel residerend in Nashville, TN. Hannah groeide op in een familie van artiesten: pa Matthew Wicklund is muzikant, ma Nancy Mitchell kunstenares (van haar hand ook het ontwerp van deze hoes), broer Luke Mitchell eveneens muzikant (eigen band The High Divers). Op 3-jarige leeftijd kreeg ze voor het eerst een gitaar in de handjes gestopt en 5 jaar later richtte ze The Steppin Stones op. Live optreden is haar leven en ze heeft ondertussen al serieus haar sporen verdiend. Wie haar spreekt ziet een lieve, innemende, best guitige jongedame. Eénmaal on stage transformeert ze in een geroutineerde performer, een echte ‘rock goddess’ die duidelijk de touwtjes in handen heeft en haar publiek perfect weet te bespelen. De gitaar Hannah haar gitaarspel is adembenemend en kleurrijk, met afwisselend lange melodieuze noten die ruimte laten, scherpe ritmes, snelle ‘runs’ en compromisloze riffs. Live zweert ze bij haar Custom Tom Anderson en Orange half-stack, alsook een uitgebreid ‘pedal board’ met haar favoriete T-Rex Tube Reverb en de Keeley modified Blues Driver. Waar de nummers op het album zelden over de 4’ gaan, krijgen we live meer uitgesponnen versies en jams. Haar set bevat op heden ook steevast een jam als opener én eentje halfweg (beide getiteld Jam in ‘Em en geen enkele set identiek). Helemaal genieten wordt het wanneer ze haar versie van Ohio (CSNY) brengt….om vingers en duimen van af te likken. Inspiratie haalt ze bij Joe Walsh, Lindsey Buckingham, Jeff Beck en….Tom Petty off course. De stem In functie van de nummers gaat deze van diep en warm, zelfs wat zwoel, naar een meer rauw schurend geluid. Gewoonlijk weet ze perfect hoe ze de emotie van een nummer/verhaal moet overbrengen en heeft ze – ook live – die strot perfect onder controle. De songs/songwriting Dit is een facet waar Hannah nog het meest kan groeien, en je hoort op elk album de sprongen die ze vooruit maakt. Haar vorige twee albums en een EP bevatten nog enkele ruwe diamanten die ze wat mij betreft absoluut terug moet oppikken, herwerken met een meer ervaren songwriter (een taak voor o.a. Sadler Vaden en andere talentrijke songwriters?), of een frisse kijk, en dan opnieuw uitbrengen net zoals ze met prachtnummers als Mama Said en Looking Glass heeft gedaan. Teksten put ze uit haar leven. Het gaat vooral om persoonlijke ervaringen…en dus is de liefde, hoe omgaan met gevoelens/relaties, een veel voorkomend thema. Maar deze jongedame heeft zeker ook een mening over de wereld waarin ze leeft, en durft die te uiten...wie weet ook op haar volgende album? The Steppin Stones Oorspronkelijk werd ze bijgestaan door twee klas-/leeftijdsgenoten, later door meer ervaren tourmuzikanten tot zelfs de band van haar broer. Gezien zij duidelijk alle touwtjes in handen heeft, opperde ik om dat ‘aanhangsel’ gewoon te laten vallen. Vergelijkingen met enkele groten dezer Aarde werden kordaat gecounterd met gelijkwaardige voorbeelden, waaronder haar grote idool Tom Petty (&The Heartbreakers dus) zaliger. Het is duidelijk een gevoelig thema en nog te vroeg, hoewel ik van mening blijf dat dit op diverse vlakken een troef zou zijn. Het album Laat me meteen duidelijk stellen: dit is géén Bluesrock, en kan ook niet in dit leuke, maar enge, vakje ingedeeld worden. Als er toch een ‘genre’ op gekleefd moet worden, noem het dan gewoon ‘classic rock’. Inderdaad, véél omvattend en dus moeilijk in een hokje te persen, maar dat is Hannah Wicklund net ook. Natuurlijk zijn er blues invloeden, die zijn er echter ook bij Led Zeppelin, Neil Young, Tom Petty, Jimmy Hendrix, Fleetwood Mac, zelfs AC/DC en Black Sabbath! En toch hoor je niemand hen Bluesrock bands/muzikanten noemen. Dus….! Opener Bomb begint met een ‘power chord’ en borduurt hier stevig op verder. Net als de meeste nummers op dit album is het compact en to-the-point, een verdienste van producer Vaden die alle ‘ballast’ overboord heeft gegooid en het album een modern geluid weet mee te geven. Hannah’s stem schuurt ruw en luid door het nummer. Ghost maakt meteen een bocht van 180°, donker en groovy, met een dieper, zwoeler stemgeluid waar ik enorm van hou, en toch dat getormenteerde kantje om het allemaal boeiend te houden. Voor het eerst ook enkele voorzichtige piano klanken. Looking Glass uit 2014 is het eerste oudere nummer dat Vaden onder handen nam, van tierlantijntjes heeft ontdaan en het 2018 heeft gemaakt…pure hoogstaande ‘classic rock’. Net als Mama Said uit 2015: de funky basis is behouden, de song is compacter gemaakt met een kortere, maar daarom niet mindere, solo. No worries echter, live krijgen we de ‘extended’ versie, incl. een talk box solo die kippenvel bezorgt. Vocaal is Hannah hier op haar sublieme best. Tijdens On The Road wordt er lustig gerockt, maar net als bij de potige ballad Meet You Again heb ik moeite met de manier van zingen hier: voor mij gaat het wat alle kanten op. Crushin’ rockt lekker en Too Close To You schakelt vrolijk en upbeat een versnelling hoger. Wat ballads betreft schittert Hannah zowel vocaal als op de 6-string tijdens Strawberry Moon. Afsluiten doet ze dan weer erg verrassend met het intieme en bloedmooie Shadow Boxes, een co-write met Lincoln Parish (voormalig gitarist bij Cage The Elephant): haar meest ‘poppy’ song tot op heden, ‘fingerpicking’ techniek op de gitaar en een stem die je naar de keel grijpt…dit nummer over de plaats van sociale media in ons leven had airplay moeten krijgen en past zo in één of andere tv-serie. Ondanks alle lof toch maar een score van 75%? Inderdaad, ik blijf erg kritisch omdat ik weet wat dit jong talent nog in haar mars heeft, omdat ik haar meermaals live aan het werk heb gezien, en verwacht dat het niveau – vooral wat ‘songwriting’ betreft – nog een stuk omhoog kan. The sky is hier écht the limit! Toppers: Bomb, Ghost, Mama Said, Shadow Boxes Score: 75/100 Info Releasedatum: 26 januari 2018 Label: Strawberry Moon Records Producer: Sadler Vaden Luister naar: Bomb Through The Breeze Uitgaven: LP, CD, Digital website Tracklist: Bomb Through the Breeze Ghost Looking Glass Mama Said On the Road Crushin’ Strawberry Moon Too Close to You Meet You Again Shadow Boxes and Porcelain Faces Photos: John Van de Mergel #hannahwicklund #steppinstones #classicrock #guitarist #rockmusic #southcarolina

Suikerrock, een gevestigde waarde in ons land. Ook dit jaar haalden ze namen binnen om U tegen te zeggen. Op zaterdag lieten Anouk en Alanis Morissette de Grote Markt van Tienen uit zijn voegen barsten. Bij Anouk mag je je aan alles verwachten, gelukkig had ze die dag haar goeie humeur gevonden om naar Suikerrock af te zakken. Ze gaf de ene hit na de andere ‘Nobody’s Wife’, ‘Girl’, ‘Lost’ waren er enkele van. Soms merkte je wel op het podium dat ze nu en dan eens een boze blik werpt naar bepaalde personen aan de instrumenten. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze iemand van haar muzikanten tijdens een concert laat wisselen. Na Anouk de dame waar velen op de Grote Markt hebben op gewacht, niemand minder dan Alanis Morissette. De schrik bij sommigen zat erin dat ze forfait zou moeten geven, want een paar uur voor het optreden was ze uitgegleden op een nat podium. Gelukkig kwam er geen melding van forfait maar een aankondiging. Tot mijn grote verwondering met kort geschoren haar, het was precies een cultuurshock. Gelukkig blijft de stem er ook zonder die lange haren. Al spelend op haar gekende mondharmonica kwam ze het podium op. De eerstvolgende nummers waren vrij onbekend bij de meeste toeschouwers (+- 20.000 aanwezigen). Daarna schakelde ze over naar haar meest gekende nummers wat dan ook meegezongen werd door de massa. Hoe geweldig kan ‘Ironic’, ‘Everything’ en alle andere grote hits klinken door alle uitzinnige fans samen? Wel ik kan zeggen Fantastisch!!!! Op zondag is het traditiegetrouw op Suikerrock een familiedag. Maar wanneer de kleinsten al terug in hun bedje liggen, weerklinken onder een verfrissende regenbuit de eerste tonen van OMD (Orchestral Manoeuvres In The Dark). Zoals verwacht begon frontman Andy McCluskey met ‘Enola Gay’ , we waren toen al zeker dat dit optreden voor 100% geslaagd zou zijn. Bij een concert van OMD moet je natuurlijk de gekke, soms spastische danspasjes van Andy erbij nemen. Na enkele bekende nummers kwam pianist Paul Humphreys op de voorgrond. Die bracht op zijn eigen manier ‘Live And Die’. Door de geweldige klanken van OMD kon niemand nog zijn of haar voeten stilhouden, en waande je jezelf terug in de jaren ’80. Na het overweldigend optreden van OMD was het tijd voor Kool And The Gang. Maar de oudjes bleven op zich wachten, meer dan 25 minuten later dan was aangekondigd kwamen ze het podium op. Tot mijn grote verbazing vond ik bijna géén origineel lid meer terug van de band. Na een tijdje zoeken vond ik er nog één, Robert ‘Kool’ Bell die intussen reeds 67 jaar is. De danspasjes, de glitter en de show is nog aanwezig. Maar de discosfeer is jammer genoeg verdwenen. De hits zoals ‘Get Down On It’, ‘Fresch’, ‘ Celebration’ mochten natuurlijk niet ontbreken op dit feest. En alweer kwam het plein tot leven. Het had iets weg van een ‘Studio54’ maar dan zonder glamour en glitter tussen de menigte. Zonder twijfel was ook dit jaar Suikerrock een geslaagde editie. We kijken al vollop uit naar de editie van 2019. Bedankt Suikerrock, we hebben weeral vollop genoten. Verslag: Mieke Van den Bergh Foto's: Lorenzo Suvee #Suikerrock

Verslag van een eerste week TAZ - Jong Muziek van 26 juli tot en met 29 juli in KAAP, Café CRAYON, tussen de ROCK STRANGERS en in het ten dode opgeschreven FORT NAPOLEON met VAAL, VITO, AARDE AAN DAAN en DENALI WRENCH ! Het eerste blok van 4 jonge bands zit erop, zij speelden afwisselend op 4 locaties waarbij de omstreden Rock Strangers van Arne Quinze telkens fungeerden als “locatie ergens in de stad”. Tussen 26 en 29 juli leek het even alsof ook het volledige spectrum aan weersomstandigheden zich aan onze lijven wou tonen. Van hittegolf naar een verfrissend windje, van zonnig naar grijze wolken met een lekker losbrekende plensbui (al dan niet toevallig tijdens het doemerige optreden van VAAL tussen de “rooie blokken”?) tot zelfs een heus onweer en stormachtige momenten in een zee waar de rode vlag even heerste en voor een bijna leeg (privé)strand zorgde... Er zaten minstens evenveel verschillen in de aantredende bands, waarbij vooral de gelaagdheid van AARDE AAN DAAN en zeker ook VAAL ons noopte tot het zelfs meerdere keren gaan bekijken, beluisteren en besnuffelen alvorens een omschrijving te vinden omtrent het gebrachte werk. Over VITO kunnen we kort en krachtig zijn, vakwerk van de bovenste plank voor zo’n jonge band, maar niet alleen ik (ook Rockchick en Punkmeisje waren unaniem verveeld?) zal daar ooit warm noch koud van worden...daarvoor is het wellicht veel te gepolijst en voorspelbaar! De groep is dan ook nog eens opgebouwd rond een frontman die weinig ruimte laat voor de hem omringende muzikanten waardoor het “perfect afgewerkte” algauw gaat vervelen. Dat VITO, (net als het busje van een bekend merk?) daarentegen in de toekomst zal kunnen bogen op een heel breed (saai?) “mainstream” publiek staat nu al buiten kijf, alleen zal je mij zeker niet zien in de wellicht goedgevulde zalen waar ze vol naar mikken. Ik mag hopen dat ook de jury iets anders beoogt om Leffingeleuren dit jaar op te fleuren? DENALI WRENCH deed ons evenzeer de wenkbrauwen fronsen (en zelfs dat kan al vermoeiend zijn na een dagje met een lange fietstocht en een ferme duik in de schoot van “grootmoeder water” langs de kustlijn bij het Fort Napoleon!). De wellicht meer dan 2 meter lange frontman (Julien Tanghe aka ALCÁZAR GRINGO) mag dan wel de intentie hebben om veel liefde en “good vibes” te verspreiden op TAZ, het mag allemaal wel wat meer zijn in de voortdurend zacht kabbelende set. Aangename stem(men) dat zeker wel, maar nog iets te weinig echte songs en vooral nog veel werk op de plank om het publiek echt ten volle aan het dansen te krijgen? Dat brengt ons naadloos bij VAAL, (de perfecte naam voor) een trio jonge muzikanten wat niet zozeer op onze heupen mikte maar vol ging voor “een dikke djoef” in de onderbuik...(iets te?) langzaam opgebouwde donkergrijs gekleurde klanken lichtjes bijgekleurd met vale tinten tekst (jammergenoeg ook te vaak onverstaanbare), een vleugje percussie of een warme streep sax ... Zij overtuigden ons vooral met het laatste nummer van de set in café Crayon door de durf en het lef (met misschien toch een ietsepietsie teveel pose bij zanger Arjen VERSwijvelt?) waarmee ze op zoek gaan naar vernieuwing en een eigen smoel. Deze band kwam niet echt tot zijn recht in KAAP, ook al omdat de zon welig tierde (tussen de niet dichtgeschoven gordijnen) en ons door de grote ongewassen ramen toonde hoe zij nog elke dag oefent om zo elegant mogelijk in de zee te zakken. Op de dijk (ja hoor, we zagen hen drie keer!) waren er niet alleen technische problemen (zonder goedwerkende micro begrijp je al helemaal niets van de driftig gedeclameerde happen tekst!). Ze speelden daar dan ook nog eens tegen de wind in en kregen midden de flink mislukte set “de eerste regendruppels in weken” over het creatieve hoofd! Dit is zeker en vast een band met nog heel wat groeikansen... in het oog te houden zeiden de dames naast mij en wie ben ik om hen tegen te spreken? Wie wellicht ook heel beleefd en met twee woorden spreekt is de frontman van AARDE AAN DAAN, op een natuurlijke subtiele wijze dringt hij bij zijn publiek binnen met pareltjes van (heel goed verstaanbare) teksten, zachte flarden gitaarspel en...heel veel (iets te?) draaien aan knopjes. In café CRAYON stond DAAN Hafkamp flink te dansen tussen het heupwiegende volk, hij is niet bang van de intimiteit of het zoeken naar verbinding met het publiek en wint daarmee al een pak meer vertrouwen dan met pose of voorspelbare moves. Op het eerste zicht en gehoor denk je, hé...dat is een makkelijke brok heldere muziek...doch ook hier speelt de gelaagdheid in zijn voordeel! De teksten zijn uitgekiend (waar hebben we dat eerder gehoord, ach ja, natuurlijk ...vorig jaar bij...winnaar IN EEN DISCOTHEEK)...en ik probeer even te citeren: “Het is goed je terug te zien” “Het is verschrikkelijk”... “Goed je terug te zien” Wie weet wel in Leffinge binnenkort? Vanavond even een optreden “buiten competitie” (tussen de 8 deelnemende bands heerst voor alle duidelijkheid helemaal geen wedstrijdmentaliteit, het is ons kent ons en komt ook even kijken) met NEEDLE AND THE PAIN REACTION om 21u in KAAP waarna we ons opmaken om nog eens 4 bands te mogen ontdekken, want ook voor ons is het wedstrijdgedeelte slechts bijzaak (iets wat misschien zelfs alleen dient om geld los te peuteren bij een veel te dure bank?...Of omdat de “pers” winnaars en verliezers nodig heeft ?...Of nog erger...omdat SABAM sowieso heel wat goed te maken heeft t.o.v. muzikanten en het publiek?). Net als bij de Rockrally is volgens mij ook hier het concept van een (drie koppige) jury totaal voorbijgestreefd terwijl het aanbieden van een podium aan al deze jonge muzikanten het enige hoofddoel zou moeten zijn? ( SHOWCASES, en laat ook het publiek zijn stem maar horen online?...gratis feedback?)...maar genoeg denkkronkels voor vandaag, de zee roept...! Tot binnenkort voor een eindverslag, mvg van Rockchick, Punkmeisje en Puur P. #TheateraanZee

Het is een jaarlijkse traditie aan het worden. Nostalgie Beach Festival in Middelkerke. De betere "classic" artiesten uit binnen en buitenland kan je ook dit jaar opnieuw aanschouwen in Middelkerke. Na een "magere" start een paar jaar geleden in Bredene, heeft dit festival in Middelkerke zijn vaste plaats gevonden en heeft het festival door de jaren heen ook een publiek weten te boeien en verrassen waardoor het zijn plaats in het Belgische festivallandschap meer dan verdiend heeft. Dit jaar staat er weer heel wat moois op de affiche. 10CC was er al bij de eerste maal in Bredene en is dit jaar opnieuw van de partij. Coco Jr. was er twee jaar geleden ook al eens bij met de comeback van The Dinky Toys en komt ook dit jaar terug. Coco Jr. XL. - met de hits van The Dinky Toys, zijn favoriete liedjes uit Liefde Voor Muziek én een handvol zomerse covers krijgt hij het Nostalgie Beach Festival moeiteloos op de knieën Nog een band die dit jaar zijn comeback maakt en dus ook niet mag ontbreken in Middelkerke zijn de Kreuners. Walter Grootaerts was er het eerste jaar in Bredene nog bij als presentator, maar is nu van de partij met zijn band. Het is alweer van 2012 geleden dat ze afscheid namen met "een laatste kreun", maar gezien de band nog niet uitgekreund was zijn ze er dit jaar opnieuw aan begonnen. Uitverkochte optredens in o.a. de AB en bomvolle pleinen in o.a. Leuven en Gent bewijzen dat deze groep nog steeds zeer populair blijft! Alsof dat nog niet genoeg was om een festivalweide te vullen hebben ze er van de organisatie nog wat kleppers aan toe gevoegd. Madness, Alphaville, Ozark Henry, Jimmy Cliff en Technotronic zijn de andere namen op de affiche. Een mooi gevulde affiche aan de kust als je het ons vraagt! Wij zijn er alvast bij, jullie toch ook? Info en tickets Nostalgie Beach Festival Middelkerke op 11 augustus 2018. https://www.nostalgiebeachfestival.be/nl/ #NostalgieBeach #Middelkerke