‘Songwriting over navel-gazing’
Progressieve Rock/Metal, ik heb er steeds een dubbel gevoel bij. De complexe songstructuren waarbij je zoveel mogelijk ideeën in één nummer propt, de immens lange duur, het etaleren van de technische kwaliteiten van de muzikanten...het leidt al snel tot een arty-farty sfeertje dat enkel door een select elitair clubje geapprecieerd kan worden.
ELP, Yes, de vroege Genesis, King Crimson, Pink Floyd, Jethro Tull - om even de meest gekende en meest invloedrijke bands in het genre te noemen - kan je vanzelfsprekend niet verwijten geen goede nummers geschreven te hebben, toch gingen ze stuk voor stuk ook al eens zwaar uit de bocht.
Dream Theater dan, daar heb ik ook nooit iets mee gehad. Ik deed wat pogingen tijdens de beginjaren (When Dream And Day Unite en Images & Words) maar het wilde niet lukken en dus schoof ik hen maar opzij. Waarmee ik de fans wil duidelijk maken: ik ken DT dus eigenlijk qua muziek niet. Blijkt dat ze met The Astonishing voor héél wat fans 'zwaar uit de bocht zijn gegaan' terwijl het voor anderen (dat selecte clubje?) puur genieten was.
Waarom hier dan aandacht schenken aan Distance Over Time? Wel, DT blijft een sterke 'brand' wanneer het op Prog Metal aankomt, zolang bands de focus leggen op songs i.p.v. technisch kunnen hou ik wel van het genre én...ik vind het artwork ronduit schitterend. Genoeg triggers dus voor een luisterbeurt en een - zo objectief mogelijk - oordeel.
Blijkt dat DT deels terug richting de beginjaren zijn gegaan en meer de focus leggen op het schrijven van goede nummers. Nummers die op 3 na een stuk onder de 7' blijven, best compact dus voor hun doen, en erg melodieus aandoen. Soms zelfs iets té melodieus naar mijn zin. Bij o.a. het refrein van Untethered Angel krijg ik een hoog Eurovisie Songfestival gevoel (Dana International?). Ook Fall Into The Light en S2N zijn in hetzelfde bedje ziek: best goede tracks die wat mij betreft kopje onder gaan tijdens de flutrefreintjes. Ik ben ook nooit fan geweest van James LaBrie met zijn fijne, lichte stem. Tijdens de langere nummers FITL, At Wit's End en Pale Blue Dot gaan Petrucci (g) en Rudess (k) bovendien zwaar aan het 'noedelen' en raken ze me helemaal kwijt. Dit in tegenstelling tot de meer compacte nummers als Paralyzed en Viper King met hun stevige riffs, het bloedmooie Barstool Warrior waar Petrucci dan wel erg gevoelvol gaat soleren of Room 137 dat bewijst dat een complexe song vol breaks en tempowissels geen +10' hoeft te duren en het soleren uiterst functioneel kan zijn. Schitterend retro refrein trouwens!
Het dubbel gevoel blijft dus ook na meermaals luisteren. Neemt niet weg dat Dream Theater een topper in het genre is met héél straffe muzikanten die sterke nummers weten te schrijven, ook al voel ik het niet steeds.
Toppers: Paralyzed, Barstool Warrior
Score: 75/100
Info Releasedatum: 22 februari 2019 Label: InsideOut Music Producer: - Singles: Untethered Angel
Uitgaven: LP, CD, Digital website
Tracklist:
Untethered Angel Paralyzed Fall Into The Light Barstool Warrior Room 137 S2N At Wit's End Out Of Reach Pale Blue Dot Viper King