Search Results

30 mei 2018, Cultuurcentrum De Grote Post (Oostende) Going out with a bang! In Oostende spelen is voor deze jongens uit Nashville altijd een beetje als thuiskomen. En ditmaal echter ook afscheid nemen. Na 10 jaar touren is het tijd om even tot rust te komen, om te bezinnen en om prioriteiten te stellen. Niet echter deze avond, want laat het duidelijk zijn, de Saints komen weldegelijk om een potje te rocken en voor een uitverkochte zaal hun duivels te ontbinden. Met Are You begint het optreden nochtans voorzichtig en ook tijdens Burning Wheels (Be With You) is het, ondanks de schitterende hammond klanken nog wat aftasten. Tijdens Bones kunnen we voor het eerst onze ‘dansbenen’ losgooien en bij Young & Crazy – verre van een topper wat mij betreft – komt er leven in het publiek. Vanaf dan zit de vaart er goed in en krijgen we de ene klasbak na de andere op ons afgevuurd, en spat de spelvreugde van het podium. Dylan Fitch (gitaar) mag geregeld in de spotlights treden, zij het met een prachtig slidewerk (Sometimes I Worry), met sfeervolle psychedelische klanken tijdens de Pink Floyd cover Breathe of tijdens een partijtje duwtje-trek met zanger/gitarist Benjamin Ringel (Death Letter Jubilee) . Wanneer het ‘rikketik’ drumspel van Vincent Williams en de groovende baslijn van David Supica aanzetten, dan weten we dat het tijd is voor Berlin. Wie dan nog blijft stilstaan, heeft geen enkel gevoel voor ritme. Een eerste écht subliem moment tijdens de vele hoogtepunten is voor mij toch wel Crows. Het nummer wordt zo sfeervol gebracht, met een hemelse solo van Dylan en bovenaardse vocalen van Ben. Het daaropvolgende California lijkt plots maar gewoontjes. Dan gaat Nate Kramer (keyboards) echter voluit funky tijdens de intro van Drink It Slow (NOLA), gesteund door Vince en doorspekt met solopartijen van Dylan, Nate en David…om vingers en duimen van af te likken. En dan hebben we het échte hoogtepunt van de avond nog niet gehad, m.n. Butte La Rose. Dit nummer is zo immens sterk en doet je helemaal wegdromen. De Solo van Dylan brengt je in een roes waardoor je alles en iedereen rondom je vergeet, terwijl de stem van Ben zacht en vol gevoel doorheen het nummer zweeft. Tijd om terug wakker te worden en dus mogen we lekker meebrullen tijdens Momma, waarna een terecht dankwoord aan ‘platenboer’, fan van het eerste uur én top promotor Yves (Compact Center). Cigarette doet de zaal voor een zoveelste maal in de fik staan, en Devil’s Creek wakkert dat vuur alleen maar aan. De verrassing voor mij deze avond komt tijdens de eerste toegift. Ik heb nooit gemoeten van Spaceman, tot ik deze akoestische versie hoorde. Ben alleen on stage, zichzelf begeleidend op gitaar en met een andere arrangement: prachtig! Come Together is een leuke/passende cover, hoewel Crazy hier zeker niet had misstaan. Tijdens afsluiter A Bird Called Angola mag ‘Footz’ dan eindelijk ook eens soleren en tonen wat we al lang wisten: the man has soul! The Delta Saints hebben bij deze (voorlopig) afscheid genomen in stijl, ook al werd dit precies niet geapprecieerd door een doorlopend luidruchtig lullend vijftal achteraan links bij de bar. Doet me nogmaals vaststellen dat een bar in een zaal plaatsen zowat de grootste blunder is die je kan maken. Maar goed, dit even als voetnoot bij een uitstekende performance van 5 uitermate talentvolle en sympathieke jongens uit Nashville…waar we zeker het laatste niet van hebben gehoord. Setlist Are You Burning Wheels (Be With You) Bones Young & Crazy Heavy Hammer Sometimes I Worry Sun God Death Letter Jubilee Breathe Berlin Crows California Drink It Slow (NOLA) Butte La Rose Momma Cigarette Devil’s Creek (bisnummers) Spaceman Come Together A Bird Called Angola Tags: The Delta Saints, rockmusic, psychedelic rock, bluesrock, concert, liveshow, de grote post, oostende, nashville #Thedeltasaints #Degrotepost

Woensdag 30 mei 2018, Philharmonie, Haarlem In de klassieke concertzaal van de Philharmonie in Haarlem vond gisteren de aftrap plaats van de Europese tour van shockrockband Marilyn Manson. Hoewel de eerste fans ‘s morgens vroeg al voor de deur staan, stroomt de zaal pas tegen half negen echt vol met opgetogen metalheads uit Nederland, Duitsland en zelfs Mexico. Onder enthousiast gebrul start de show met een podium vol rook en gedimde lichten. Verwachtingsvol steken mensen hun smartphones in de lucht om de opkomst van de legendarische rockster te filmen. Manson verschijnt plots, wanneer felle spots het podium verlichten en Irresponsible Hate Anthem de zaal in dendert. Door deze goed opgebouwde opening wordt het publiek direct meegezogen in de energieke flow van de band. Manson laat weten dat dit de eerste show is waarbij hij weer op beide benen kan rondlopen, nadat hij zijn been brak door een ongeval tijdens een concert september vorig jaar. Op zijn laatste performance in Nederland verschenen kritische reacties die vermeldden dat de band niet meer overtuigt. Vanavond laat Manson echter zien dat hij nog altijd een bizar goed stemgeluid heeft met een groot bereik. Wanneer This Is The New Shit wordt ingezet ontstaat de eerste grote mosh pit waarin niet alleen gemosht maar ook geknuffeld wordt. Een omgevallen tiener wordt kordaat weer overeind gezet. Het zijn vooral de oudere nummers als Mobscene en Sweet Dreams die de hele zaal meekrijgen. Marilyn Manson staat bekend om zijn soms shockerende shows, maar het venijn dat er daarmee in de jaren ’90 nog zo vanaf spatte komt vanavond minder naar voren. Het is niet storend, Manson screamt als vanouds en verkondigt nog altijd een duidelijke boodschap waarin een groot deel van het publiek zich lijkt te kunnen vinden. De lyrics van Say10, “you say God and I say Satan” worden luidkeels mee gescandeerd. Het nummer is afkomstig van het 10e en nieuwste album The Heaven Upside Down dat eind 2017 uitkwam. Nieuwe tracks als deze en Kill4Me worden goed ontvangen door de zaal. Ondanks zijn inmiddels 49 jaar kan de zanger nog steeds rekenen op bh’s op het podium waarvan hij er 1 op zijn hoofd zet en over het podium keilt. Wanneer de band terugkeert voor een toegift en afsluit met The Beautiful People schudt de uitzinnige zaal op haar grondvesten. Het einde van de show is even spectaculair en abrupt als het begin ervan. Beduusd maar voldaan stroomt de zaal langzaam leeg. Al blijven er in en om het gebouw groepjes fans plakken in de hoop nog een glimp te kunnen opvangen van Manson. Deze show trok vooraf veel publiciteit en dat blijkt terecht. Een overdonderend goed optreden waarin de karakteristieke sound van Manson goed tot zijn recht kwam. Morgen treed Marilyn Manson op tijdens Rock Am Ring in Duitsland. Op zaterdag 23 juni is de band te zien op één van de main stages van Graspop in België. #MarilynManson #Philharmonie #Patronaat #Shockrock #Industrialmetal

Twee albums, één EP en een ton podiumervaring heeft dit 22-jarig talent achter de kiezen. Wat op plaat al zéér goed klinkt, komt live pas écht tot zijn recht. Zoals hij zijn muziek zelf omschrijft: ‘soul-influenced psychedelic southern rock’. Moeilijk te vatten? Denk een jonge versie van Warren Haynes, of beter noch, haal vlug je ticket en zorg dat je er op woensdag 6 juni bij bent. King zelf is een fenomenale gitarist en beschikt over een practhige soulvolle stem. Hij wordt bijgestaan door Jack Ryan (drums), Stephen Campbell (bass), Dean Mitchell (sax), Justin Johnson (trumpet, trombone, backing vox) en Deshawn Alexander (organ, keyboards). In september komt zijn derde album uit: Carolina Confessions ziet Dave Cobb achter de knoppen, gekend van Zac Brown Band, Jason Isbell, Brandi Carlile en Sturgil Simpson….alstublieft! Enkele gelukkigen kunnen hem trouwens eerder die dag akoestisch aan het werk zien bij ‘Compact Center – Ostensche Ploate’, in het kader van de 30ste verjaardag van deze Oostendse zaak. website muziek Info & tickets 06 juni 2018, De Zwerver, Leffinge, tickets (tickets kan je ook ‘offline’ kopen bij Compact Center Oostende) #themarcuskingband #live #concert #DeZwerverLeffinge #southernrock #psychedelicrock #soul #blues #jazz #southcarolina

Nog één laatste keer – voorlopig toch - kunnen we genieten van dit fantastische 5-tal uit Nashville. Oprichters Benjamin Ringel (zang, gitaar) en David Supica (bas) zetten hun ‘kindje’ even on hold en sluiten deze fase in hun carrière af met een Farewell For Now Tour. Gewiekste marketing truc of niet, voor de fans wordt het i.i.g. terug smullen van hun broeierige smeltkroes van funked-up swamp blues, west coast rock, psychedelische rock,…kortom: rockmuziek van het beste soort! Wie hen ooit al aan het werk zag, weet dat je van zowat elke song een typische (aangepaste) live versie mag verwachten om vingers en duimen van af te likken. Enige minpunt voor wie nu pas wakker schiet: het concert in Oostende is reeds uitverkocht, en dat zal voor het ‘specialleke’ in De Kelk (Brugge) eerstdaags ook het geval zijn. Zeg dus niet dat je het niet wist. Info & tickets 30 mei 2018, De Grote Post, Oostende, UITVERKOCHT 03 juni 2018, De Kelk, Brugge, tickets (tickets kan je ook ‘offline’ kopen bij De Kelk én Compact Center Oostende) #TheDeltaSaints #live #concert #CCDeGrotePost #oostende #rockmuziek #rockmusic #dekelk #brugge

27 maart 2018, Ancienne Belgique (club) Het concertverslag dat er niet had mogen zijn Opgericht in 2012 door de Kiszka broertjes, net geen vijf jaar later getekend door Lava Records (divisie van Universal Music) en vertegenwoordigd door WME. Kortom, deze jongens MOETEN de redding van rock&roll worden, en zijn als dusdanig gehypet. Wat mij betreft is er een hemelsbreed verschil tussen ‘beïnvloed zijn door…’ en ‘schaamteloos kopiëren’. Waarom dit verslag dan weer niet helemaal eerlijk is, wordt verder duidelijk. Nog goed dat ik de vinger zelden aan de pols heb en trends gewoonlijk aan me voorbij laat gaan. Zo kon ik Greta Van Fleet vrij onbevooroordeeld ontdekken. Album From The Fires klinkt niet onaardig, zij het dan noot voor noot een klakkeloze kopij van Led Zeppelin. Meteen een reden om hen te negeren, of toch maar eens live aan het werk zien? Ik opteer voor het laatste, geraak ondanks zéér snel uitverkocht toch nog binnen, en ben klaar voor een potje broeierige, vettige en energieke rock&roll gebracht door een stel jonge wolven. Klapt mijn kinlade omlaag wanneer ik – vooral in zanger Josh Kizska – een poser van formaat aan het ‘werk’ zie. Van bij de opener Highway Tune erg statisch, tot daaraan toe. Echter vooral met zijn houding bezig, handjes keer op keer potsierlijk ten hemel gericht, en vocaal gefocust op het imiteren van Robert Plant. Van elke ‘oe’ en ‘ah’, over de ‘mamamamamas’ tot de hoge uithalen, die bij momenten een foltering voor mijn trommelvliezen waren. Toegegeven, van de 300 aanwezigen konden toch zo’n 100 fans dit erg smaken en lieten dat ook duidelijk horen. Gitarist Jake en bassist Sam, uitgedost alsof het nog steeds de 70s waren, probeerden wat meer animo te brengen en slaagden daar bij momenten vrij goed in. Clichés zoals een solootje met de gitaar in de nek konden op veel bijval rekenen, wat me deed vrezen dat daar ook die obligate drum solo zou aankomen. Na When The Cold Wind Blows, het derde nummer, hield ik het niet meer en verliet ik de zaal. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dit voor het laatst nog had gedaan: een concert vroegtijdig verlaten omdat ik zo erg ontgoocheld was. Niet fair, ik weet het, en dus keerde ik na 20 minuten terug. Watching Over en Lover Leaver Taker Believer – ik had 5 songs gemist, waaronder de Howlin’ Wolf cover Evil – waren echter meer van hetzelfde. En plots was daar ook die drum solo: Danny Wagner is verre van een John Bonham, maar van mij krijgt hij wel de prijs voor inzet. Bij hem wel bloed, zweet en tranen en de energie die ik in feite van heel de band had verwacht. Even eruit en op naar de bisnummers. Tijdens het vlot kabbelende Black Smoke Rising liet zanger Josh Kiszka plots wel horen dat hij eigenheid heeft, dat hij al dat vocaal gekloon niet nodig heeft. Na afsluiter Safari Song was ik toch blij dat het gedaan was. Valt er dan helemaal niets positiefs te melden? Oh jawel, Greta Van Fleet bestaat uit 4 talentvolle jonge muzikanten die een catchy song kunnen schrijven én live neerzetten. De momenten dat ik Josh hoorde zingen en niet Robert, waren best sterk. Back to the drawing board zou ik zeggen, even herbronnen en stevig aan de slag om ons de échte Greta Van Fleet te laten horen. En laat die invloeden er gerust zijn, daar is niets mis mee. #gretavanfleet #anciennebelgique #live #concert #rockroll #ABBrussel

Met zijn zevende album bewandelt singer/songwriter Ray Lamontagne verder de weg uitgestippeld met Ouroboros uit 2016. Deze keer neemt hij echter, net als bij God Willing…(2010) zelf rol van producer op zich en dat kunnen we enkel maar toejuichen. We horen een Ray die enerzijds graag teruggrijpt naar de beginjaren: de simpele melodieën en het repetitieve gitaargetokkel in opener To The Sea, alsook de donkere, zwaarmoedige sferen in It’s Always Been You en Let’s Make It Last. Anderzijds komt hij een stuk sterker en zelfzekerder over en blijft hij graag gebruik maken van de klanktapijten geweven door synths en minder traditionele geluidjes. Songs als o.a. Paper Man en Part Of The Light komen hierdoor zeer zweverig en psychedelisch over, zonder aan kracht in te boeten. Wie zachtjes aan het indommelen was krijgt met de dreigende rocker As Black As Blood Is Blue een stevige trap onder de kont. No Answer Arrives is dan weer een soulvolle, bluesy sleper met een schitterend stukje orgel en prachtig gitaarwerk. En dan die stem: rauw en krachtig wanneer het moet, fluweelzacht en zalvend wanneer het kan. Het blijft zijn grootste kenmerk en troef. Met Part Of The Light heeft Ray Lamontagne een tijdloos meesterwerkje neergezet dat misschien geen nieuwe fans zal aantrekken, echter wel de reeds opgebouwde fan basis enorm zal bekoren. Nu duimen dat hij dit najaar eindelijk nog eens bij ons live aan het werk te zien is. Score: 80/100 Info Releasedatum: 18 mei 2018 Label: RCA Producer: Ray Lamontagne Lead single: Such A Simple Thing website Tracklist: To the Sea Paper Man Part of the Light It's Always Been You Let's Make It Last As Black As Blood Is Blue Such a Simple Thing No Answer Arrives Goodbye Blue Sky #raylamontagne #partofthelight #newrelease #singersongwriter

Na 15 jaar is het zover! Stoner/Doom legendes Sleep vuurden op 20 april (4/20, hoogdag van de ‘dopesmokers’) zonder enige vooraankondiging hun nieuw album The Sciences op ons af. Niet dat opperdruïden Matt Pike (High On Fire) en Al Cisneros (OM) zich verveelden, gezien lopende tournees met hun andere bands. Eind deze maand wordt het nieuwe materiaal live voorgesteld en zal de AB daveren onder het geweld van loodzware riffs. Jason Roeder (Neurosis) neemt plaats achter de drumkit, en samen zal het drietal onze trommelvliezen op de proef stellen. Hamvraag: welke live versie van Dopesmoker krijgen we te horen: deze van +20’ of deze van +40’? En mogen we er hier in België eentje opsteken? Info & tickets 27 mei 2018, Ancienne Belgique, Brussel, tickets Credits: photo by Azul Acevedo Video: Dopesmoker #Sleep #live #concert #AncienneBelgique #ABBrussel #stonermetal #doommetal

#TheDeltaSaints #BolwerkVilvoorde

Fotoverslag van het concert AUDRI en Warhaus in Muziekclub De Zwerver, Leffinge.

Fotverslag van het Brugotta club - concert met Straitjacket en BEUK. Voor de gelegenheid werd de traditionele bezetting van BEUK aangevuld met Johan Sabbe (Cruiser), Christophe Depree, (Channel Zero, After All), Frank Dubbe (Revenge 88) en Josey Hindrix (Ostrogoth). #BEUK #Straijacket #Brugotta

Zondagnamiddag 22 April, 14u...in den AB ( Ancienne Belgique) DE FINALE! (Slotverklaring😋) Ondertussen zijn alvast de (officiële) prijzen verdeeld en werd er voor het eerst in de geschiedenis van Brothers in RAW “live” op de FB pagina verslag gemaakt van een (tanend?) evenement wat (naast nog nooit zoveel water gedronken op een verjaardag) een leerzame poging tot directheid en beknoptheid opleverde, maar waar we nu toch ook wel een gelaagd napraatje met een flinke bedenkingen en knipogen willen aan toevoegen! Om deze toch enigszins “tijdslopende”campagne (tussen Januari en eind April!) af te ronden in stijl werd door uw reporter geopteerd om ruimschoots op tijd naar “punkmeisje” in het verre, doch heel aangename KAMPenHOUT te trekken waar zaterdagnacht, in enigszins intieme afzondering bij “grootvader” VUUR de eerste basis werd gelegd voor een memorabel weekend. Je komt nooit onveranderd weg bij het vuur en met de nieuwe opgedane emoties en kennis (+ een heerlijk gezond ontbijt) trokken we richting hoofdstad waar de afspraak met concertfotografe Trees aan de IRISH PUB zou plaatsvinden. Het was alvast prachtig weer op deze zondag 22 April, wat voor een gezellige drukte zorgde op het verkeersvrije plein voor de beurs aan de Anspachlaan en voor een pak minder volk iets verder aan den AB zelf. Daar waar vroegere jaren soms lange wachtrijen stonden om binnen te geraken voor Humo’s finale van de Rockrally kon men nu tussen 14 en 15u probleemloos binnenwandelen in de mooiste tempel van de muziekwereld. Met lichte tegenzin, doch vol plichtbewustzijn trok deze reporter alleen naar binnen met een pak nieuwsgierigheid omtrent de “gelote” volgorde van de groepen!...😉 Dat er geen grote opkomst verwacht werd bleek al snel door het feit dat alle balkons met doeken waren afgeschermd waardoor enkel de benedenverdieping beschikbaar was, terwijl het zich kunnen verplaatsen op de drie verdiepen net het leukste aan den AB is?...jammer jammer jammer... DANNY BLUE AND THE OLD SOCKS hadden blijkbaar de ondankbaarste plaats gekregen en moesten dus openen voor een nog halflege zaal. Dat deden ze wel weer in de hun typerende stijl, zonder stress, flamboyant en met een flinke portie vrolijkheid. Dat ze daarbij drie nog niet eerder gespeelde nummers brachten is op zijn minst opmerkelijk, of daar tegen 20u nog wat van zou blijven hangen bij de jury was natuurlijk de grote vraag? Dat deze jonge blonde goden al over een eerste EP beschikken en een ook een management achter zich hebben zal zeker niet in het voordeel gespeeld hebben maar ondertussen mag je gerust zijn dat ze binnenkort op de verschillende festivals zullen zorgen voor de juiste zomersfeer! Dat zal ook wel lukken zonder de hulp van Humo zeker? UGLY WEIRDO mocht daarna verder bouwen op de positieve golven en opende deze keer met de in TRIX gespeelde cover van Daniël Johnston, waarna het steeds maar beter en beter wordende Nowhere home” weer vooral de eerste rijen in beweging bracht... Het derde nummer (“Fail to live outside my mind”) daarentegen was helemaal niet sterk genoeg en iets “te licht” en makkelijk om daarmee nog onverwacht als ultieme underdog in de prijzen te kunnen vallen? Sigi Willems, in grijs T-Shirt, had duidelijk onze tips niet gelezen...(waar was “Shit happend a lot”?) De voortreffelijke presentatie was net zoals in de halve finales in de professioneel “zachte stem” en handen van Ayco Duyster gelegd terwijl (tot mijn trouwens grote opluchting) ook Sofie Engelen gezond en wel door de gangen van den AB trok...(misschien op studiereis?) ...OEF!... toch alles ok met de toekomstige mama van enkele toekomstige engelen! MONSKOPOLI aankondigen zal wellicht hier en daar nog wel een tijdje gebeuren met de vermelding “de zus van”...maar in deze finale bewees de knappe Janne Vanneste dat de groep grote stappen heeft gezet tussen de eerste preselectie in Brugge en dit voorlopig letterlijk en figuurlijk orgelpunt in den AB. Niet alleen werd de opstelling van de band gewijzigd (na zowel kritiek van de jury en Brothers in RAW?), ook de “voor de finale” gekozen nummers (“Let’s Get Lost” en “No One”) klonken veel compacter terwijl Janne met enkele flinke vocale uithalen nog de puntjes op de i probeerde te zetten richting een podiumplaats? Quinten Vermaelen, een sereen subtiele charismatische frontman van THE CALICOS noemen is wellicht geen slechte omschrijving want in deze zeskoppige band is elke muzikant minstens even belangrijk als zijn mooi vibrerende melancholische stem? In de ondertussen stilaan gekende nummers “Follow you down” en “Driftwood” (benieuwd of we dit nu “ergens” op de radio zullen gaan horen?) was alvast geen enkele wanklank te horen. Tijdens het derde afsluitende nummer (“Our House”) werden toch nog alle gitaarregisters open getrokken om deze 22-jarige jonge god even zonder schroom uit de schaduw te laten treden van het beetje weemoedige “Antwerpse Americana” sfeertje dat de groep typeert...22 jaar jong, en toch zo doorleefd klinken als een oude ziel...lang geleden dat we dit nog in ons landje mochten horen toch? ...oh...oh...oh...EMY kreeg een volledige leeg AB podium (wat respectvoller is dan haar te laten opdraven met op de achtergrond de drum of een pak instrumenten van de volgende band?) en nam daar dankbaar en ontwapenend gebruik van door het op te vullen met een vers pak intimiteit en zelfvertrouwen! Het publiek kreeg ze zonder twijfel op haar hand met de drie sterke eigen nummers waarbij “Hold My Breath” trouwens terecht centraal stond en na een “grappige” tussenkomst van de lichtman van dienst ( EMY “klaagde” even over het feit dat ze niets zag in de zaal en kreeg spontaan een felverlichte AB op het netvlies... ) dacht alvast ik niet alleen dat dit weleens richting de publieksprijs zou kunnen gaan...temeer dat het al van JASPER ERKENS geleden was dat er nog eens een singer-songwriter op het podium was beland? (...nee niet gewonnen,...tweede plaats achter Steak Number 8 trouwens, papa van Jan Paternoster!) Tijd voor de eerste “West-Vlomse” deelnemer van de dag! ...JOSEFIEN DELOOF klonk verfrissend en energiek terwijl ook haar band precies iets pittiger klonk dan bij de vorige beurten op weg naar deze finale. Zo jong en zo zonder schroom de zaal inpakken...R.E.S.P.E.C.T.! Josefien staat met een aangeboren naturel op het podium en is gelukkig niet te beschroomd om er zo tussendoor eens iets uit te flappen in het West-Vlaams...(”Das Ier weh groot hé”...😂...) Deze recent gevormde band mocht toch wel terecht hopen op een top drie plek door te openen met “You Got Me Down” (heerlijke gitaarpartijen, en de juiste woede in de stem) waarna de ietwat zomers geklede Josefien met het een beetje “funky en dreigend” klinkende “Guns” alle “stomme” vergelijkingen voor mij van de kaart veegde, om ten slotte een schitterend versie van het hemelse “ Please” te brengen. Ondertussen kon men in de brede, beetje lege wandelgangen geruchten opgevangen dat de jury liever een winnaar kiest die nog niet zover staat en nog alle steun kan gebruiken...tja...rare jongens (en maar één meisje toch bij Humo?) Of hoe ernaast enkele bekende koppen (er liepen zelfs drie generaties DIDDEN rond in den AB) ook wel wat rare denkkronkels circuleren in de wandelgangen? Waar waren al de BV’s trouwens?...op een terras? ...Of blijven steken in één van de mooie parken in deze boeiende hoofdstad? De Brugse jongens van BUDGET TRASH waren de tweede West-Vlaamse finalisten en blonken in het nog jonge vel waarbij de glunderende verbazing op het gezicht van “zanger” Arno Vanhoutte zeker drie nummers bleef kleven...de keuze van de jury om hen de kans te geven dit mee te maken noemden ze dan ook zelf terecht...”pretty sick”? Benieuwd of ze ondertussen al terug met de voetjes op de grond zijn geland, maar geamuseerd hebben ze zich zeker! Deze jongen is nog steeds geen fan in ieder geval...(vooral de “gemaskeerde” zang blijft danig op de zenuwen werken)...maar zag toch ook “vier joenge gastn dien under bestn en gedoan” om met “Boys”(: means Sweater?) toch ook een nieuw en best wel fris nummer ten berde te brengen ? Nog drie groepen te gaan en niet van de minste want met LAGÜNA stond alvast een “van in de preselecties gedoodverfde kanshebber op de overwinning” on stage...en hoe? Mario Bentein straalde tijdens het begin van de namiddag achter de schermen in short nog het imago van “een ballenjongen naast het tennisveld” uit maar kan gelukkig kiezen uit zijn brede waaier van creatieve mogelijkheden die in dat korte lijf verscholen blijken te zitten? Met deze band kiest hij er voor om als een onnavolgbaar beweeglijk gitarist alle aandacht naar zich toe te trekken, (en dus slim wat weg van de monotone steriele zang?) wat weer geweldig lukte en vooral tijdens het schitterende “Nothing Less” een heel strak “stadion pletwals sfeertje” opleverde! Benieuwd trouwens waar dit gaat eindigen... WATCHOUTFORTHEGIANTS waren duidelijk het spoor even bijster geweest tijdens de halve finales, maar hadden toch de tijd gevonden om de troepen te herschikken en prioriteiten te leggen tijdens deze “veel te mooi weer om te repeteren”week! Dat was een slimme keuze want door ook nog eens “retestrak” en zonder grote problemen door drie juist gekozen nummers (met oa...“Taking Back Time”!) te stomen maakten ze het als “wellicht de meest vernieuwende band van de finale” de jury niet makkelijker om tegen 21u. drie namen in de juiste volgorde op papier te krijgen? Het vinnig en pittige gitaarspel van Birger Ameys en zijn daarbijhorende podiumprésence vingen alvast even veel aandacht als de inbreng van Mario Bentein bij LAGÜNA, en Birger zingt dan ook nog eens...( terwijl Mario dat wijselijk NIET doet..). Blij dat ik niet in de jury zit trouwens, hoe vergelijk je nu in godsnaam deze twee (tien eigenlijk?) totaal van elkaar verschillende groepen? Hoog tijd voor de laatste “act” en “deelnemer” van het wedstrijdgedeelte in deze finale, DIANE GRACE, de uitlaatklep en het kunstproject van de NV “duizendpoot” Mario B. doet eigenlijk op een onvoorspelbare manier nooit twee keer hetzelfde, (alhoewel...de dwerg en de meesteres waren weeral mee?) maar weet wel telkens een beetje te zorgen voor het schokeffect waar een zondags publiek gevoelig voor is...Terwijl punkmeisje blijkbaar ergens op de eerste rijen vertoefde werden manueel en creatief beschilderde papieren zakken uitgedeeld waar ogen uit waren geknipt zodat al snel vooral op de eerste rijen het grappig beoogde effect werd bereikt. De geblinddoekte doch deze keer in “een eerder mooi pak” gehulde frontman werd ondertussen vakkundig op het podium gebracht en links en rechts kon men vermoeden dat er naast een dwerg in een kooi, ook nog een addertje onder het gras verscholen zat... Dat bleek alvast toen ik even later een sms kreeg van punkmeisje...“Er hangt schaamhaar op mij”!...tja, te nieuwsgierig zijn heeft alvast een prijs bij een optreden van dit zootje ongeregeld? Laat ons stellen dat de mainstream bezoeker er vandaag en morgen nog wel eens flink zal over praten en dat dit wellicht daarom in de finale zat, al zullen er zeker ook stemmen opgaan die zullen beweren er geen ZAK aan te vinden.... Tijdens de beraadslagingen van de jury kreeg het publiek nog een lekker dansbare show van REWIND PRODUCTIONS, maar het was vooral de winnaar van 2 jaar geleden die het mooie weer maakte (of even deed vergeten? ) WHISPERING SONS kwam, zag en overtuigde de AB bijna moeiteloos van hen eigenzinnige kunnen. Wat een power zit er verscholen in de sobere wat mannelijk aandoende verschijning van frontvrouwe Fenne Kuppens, af en toe echt wel fluisterend, maar op haar best wanneer zij haar ingehouden woede etaleert met enkele rake hoekige bewegingen terwijl de diepe, ietwat beangstigende, stem (in fel contrast trouwens wanneer ze iemand gewoon toespreekt...) geruggesteund wordt door stuk voor stuk uitstekende muzikanten... (een rechtstaande drummer!). Deze band heeft een geheel eigen smoel die wellicht zijn gelijke niet kent door de hedendaagse new-wave benadering (de wisselwerking tussen de toetsen en het gitaarwerk sleurt je mee in een draaikolk van alarmerende emoties) in combinatie met het uitzonderlijke “frontwezen” Fenne (misschien moeten ze daar vooral visueel nog iets meer mee doen?)...Het nieuwe werk klonk merkbaar intenser dan voorheen?! Bedankt Humo om ons de kans te geven dit te leren kennen, mensen nieuwe muziek leren kennen is belangrijk,en die rol vervullen jullie af en toe met verve! In tegenstelling tot de preselecties en de halve finales was er opvallend veel meer jong volk op de been, maar gezien de jonge leeftijd van de meeste deelnemers is dit misschien niet eens zo verwonderlijk? Met prijzen van 2,70€ per jeton is het dan ook niet meer dan normaal dat de jury kon ontsnappen aan de traditionele bierdouche na de bekendmaking van de winnaars? of is de jeugd heden minzamer? Of relativeert deze generatie het belang van het winnen van Humo’s Rockrally? Allemaal vragen die bij mij opkwamen tijdens het wachten op de bekendmakingen...en dat wachten werd gelukkig niet te lang uitgesteld wat kon wijzen op een duidelijke winnaar? Eerst werd JOSEFIEN beloond met de publieksprijs... Toen werd EMY verrassend derde...(dat kon zij zelf amper geloven aan de reacties te zien?) Daarna werd LAGÜNA tweede...(verborgen ontgoocheling bij de gedoodverfde winnaar?) En tot slot ging de hoofdprijs naar THE CALICOS...(verrassend?) Men zou nog uren kunnen napraten ( of schrijven) over wie, waar en waarom.. ...JOSEFIEN DELOOF (“Please”) had minstens in de top drie moeten staan?... WATCHOUTFORTHEGIANTS is helemaal niet beloond voor de juiste keuzes en de zoektocht naar vernieuwing en wellicht afgerekend op de gemaakte fouten onderweg? ...MONSKOPOLI heeft veel te laat ingegrepen in de set en heeft daardoor nog wat tijd nodig om op de nieuw gekozen weg verder te werken? DANNY BLUE AND THE OLD SOCKS had zeker ook meer verdiend al was het maar door hen naturel op en naast het podium? En dan zwijgen we nog van het mooie materiaal dat onderweg al “sneuvelde”, maar ook dat gaan wij van Brothers and Sisters in RAW blijven opvolgen! De enige vaststelling die ik kan maken na onze roadtrip langs alle preselecties en finales (halve en hele) is dat dit soort wedstrijden misschien wel niet meer van deze tijd zijn? Velen zien “de nieuwe lichting” als stoorzender of boeman in deze voelbare teloorgang van het succes van “de moeder der muziekwedstrijden”...maar had “HUMO” (heden de persgroep?) niet al veel eerder, (in de onpare jaren, wanneer er geen RR is? En in samenwerking met andere belanghebbende partners) kunnen beginnen met een geheel nieuw en eigentijds project in het mooie clubcircuit (langs de vele provincies) dat zowel jonge mensen een kans geeft om zich muzikaal te tonen (SHOWCASES zonder wedstrijdcomponent maar met een interessante en betaalbare belevingsvibe...?) ...als “nieuwe lezers” met elkaar verbind ( mobiel dorp van FOODTRUCKS, WORKSHOPS,...)...Vanaf het prille begin heeft Humo de organisatie overgelaten aan “derden”...misschien is het nu wel eens hoog tijd om de teugels eindelijk zelf in handen te nemen?...weg met de gelatenheid, welkom gelaagdheid! Rest mij nog een woordje van dank naar fotografe Trees toe,... YES WE DID IT! Bedankt 'Chef' voor de aanhoudende druk op het verkrijgen van de accreditaties! Bedankt aan alle vrienden en vriendinnen voor oa.de culinaire gastvrijheid onderweg! Misschien tot binnenkort ergens in een concertzaal te lande of aan zee? mvg. Puur P. #HumosRockrally

Fotoverslag van het concert van G3, ofwel Joe Satriani, John Petrucci (Dream Theater) & Uli Jon Roth (Scorpions) in de Stadsschouwburg van Antwerpen. Zoveel muzikale grootsheid op 1 avond, op 1 concert, moeilijk te vatten maar zeker geslaagd! #g3