Search Results

Nu de WK-gekte wat gaan liggen is kunnen we ons stilaan laten onderdompelen in het zomerse overaanbod aan festivals en optredens. Traditioneel start dit voor mij al jaren lokaal met TAZ, waarbij muziekclub de Zwerver oa. instaat voor het muzikale luik “JONG MUZIEK”...( met oprechte dank aan Lode Pauwels en Wouter Vanmeenen). Dit jaar strijden 8 bands voor een plaatsje op de altijd rijk gevulde affiche van Leffingeleuren, iets wat “IN EEN DISCOTHEEK” vorig jaar energiek invulde na een meer dan welverdiende overwinning! Elke band speelt op 4 verschillende locaties waarvan KAAP/ Vrijstaat O en café CRAYON wellicht de meest gekende zijn, maar ook in het statige FORT NAPOLEON (aperitiefconcerten om 11u30) en op een verrassende plek in de stad kan men genieten van het jonge aanstormende geweld. Omdat we bij BIR niet van half werk houden zal elke band minstens één keer onder de immer kritische doch oprecht nieuwsgierige loep van PUUR P. genomen worden, vaak met ROCKCHICK aan de zijde, doch ook PUNKMEISJE uit Kampenhout komt aan zee de maritieme sfeer opsnuiven...en uiteraard houden wij jullie daarvan (wellicht “live”) sfeervol op de hoogte via de site of onze facebookpagina! Tussen de deelnemers vinden we met ILA, HEISA en SUSOBRINO enkele Limburgse talenten terug, met VAAL en VITO een tweetal West-Vlaamse, terwijl FORTRESS en AARDE AAN DAAN (die nu al de wedstrijd wint voor de naam met de meeste A’s ?) uit Antwerpen komen. DENALI WRENCH neemt wellicht als enige (samen met Punkmeisje?) de trein vanuit Brussel naar zee! Heel wat namen komen trouwens uit de nieuwe lichting en ééntje zagen we zelfs al aan het werk tijdens de voorbije Rockrally! (ILA tijdens de preselecties in GENK) Dit pakket zorgvuldig uitgekozen jonge groepen zal volgens mij (na een eerste voorbeluistering) een brede waaier van stijlen naar zee brengen met oa. terug één Nederlandstalige band waarin de stem en stijl van DAAN HAFKAMP even doet denken aan Radiohead. VAAL daarentegen trekt een ietwat grijze” soundscape” op gang waardoor het even aanvoelt alsof the Cure nog springlevend is, terwijl HEISA ( met de H van Hoeselt en van een ferme HOEK af!) doet vermoeden dat we maar beter vol energie naar Kaap trekken. Persoonlijk ben ik ook heel benieuwd naar SUSOBRINO want na het zien van Dijf Sanders op MOODS in Brugge, heerst hier het vermoeden dat de Boliviaanse Belg (Bart Van Overbergen) een beetje hetzelfde verkennende muzikale pad bewandelt door etnische klanken te gaan mixen tot een dansbaar en zeer genietbare act? Bij FORTRESS kan je Hanne Torfs (toetseniste van School Is Cool) terugvinden als frontvrouw, wat uiteraard kan wijzen op geen echt onbeslagen beginner meer? De naam VITO klinkt dan weer net als een busje van een bekend merk, doch hier heerst het vermoeden dat vitale vrolijkheid ons deel zal worden. Verder blijkt DENALI WRENCH vooral de uitstekende wisselwerking tussen de regio Brussel en Oostende te willen gaan bevestigen (jawel Punkmeisje!) en tot slot houden we dan nog een luistermoment over voor singer-songwriter ILA waarvan we op de Rockrally niet echt zwaar onder de indruk waren, maar nu ook niet zo zwaar ontgoocheld om haar geen nieuwe kans te geven. Nog een paar dagen en de strijd kan beginnen! Naast de steun bij de opname van een clip (SABAM) en een lekker plekje op Leffingeleuren is er dit jaar dus nu ook nog een toemaatje. De winnaar krijgt 2 weken repetitieruimte en productionele ondersteuning en/of studiotijd van de Grote Post! (Serge Feys?)...iets wat elke “jonge starter” wellicht kan gebruiken? Tot binnenkort voor een verslagje! mvg. Puur P. #TAZ #TheateraanZee #Leffingeleuren

18 july 2018, Openluchttheater Rivierenhof (Deurne) Even een 'throwback' naar 17 juli 2004, op één dag na exact 14 jaar geleden. Donkere wolken pakken samen over het openluchttheater, het is broeierig heet, hoge bomen rondom, de sfeer is dreigend. De perfecte setting waarin David Eugene Edwards (gitaar, mandoline, banjo, accordeon) - zoals steeds zittend -, Jean-Yves Tola (drums) en Pascal Humbert (bass, standup bass) nog één laatste maal hun duivels ontketenen alvorens 16 Horsepower de ondergaande zon tegemoet rijdt. Wat een concert, wat een afscheid...niet minder dan episch/memorabel. Vandaag 'staat' DEE opnieuw in het OLT, en ben ik er - na drie pogingen - eindelijk eens bij. Het is opnieuw warm, maar ditmaal aangenaam aanvoelend en met een heldere hemel. Wat niet wil zeggen dat het optreden niet intens wordt, zij het dan op een andere manier. Edwards put voornamelijk uit zijn laatste twee albums (Refractury Obdurate en Star Treatment), en dat wil zeggen dat het er hard & heavy aan toe gaat. Americana/folk met 'native american' invloeden blijven de basis, maar drone en zelfs metal doen hun intrede. De gitaren staan luid en sterk op de voorgrond, alle vocalen worden door de Shure 55 (Edwards klinkt alsof hij door een oude telefoon zingt) geperst en zitten grotendeels in de mix verweven, en de Moog - want geen bas!! - gooit elk gaatje dat zou kunnen ontstaan toe, ook al kan ik op tweemaal na geen echte synth klanken eruit filteren. Om maar even aan te geven dat nuance ver te zoeken is en we een geluidsgolf over ons heen krijgen. Van bij Dirty Blue tot The Hired hand vliegt de band er stevig in, om pas met Five by Five wat gas terug te nemen. Het blijft donker en intens tot aan het luchtigere Corsicana Clip dat vrolijk weg dartelt op een repetitieve drumroffel van oerlid Ordy Garrison. The Refractory is terug laidback, maar de stem blijft verzuipen in het gedreun van de gitaren en synths, ook al is het klagende geluid van DEE absoluut herkenbaar. Obdurate Obscura tovert het OLT om in een Pow Wow, zij het dan wat drumritme en de bezwerende stem met bijhorend gegesticuleer van Edwards betreft. Voor het eerst komt ook de Moog erdoor en klinken de gitaren zelfs wat Prog, en dus meer verfijnd. All Your Waves kabbelt en deint rustig door om dan langzaam uit te doven alvorens Crook and Flail met Oosterse klanken en meer drive het tempo terug opkrikt. Intensiteit ten top tijdens The Quiver: Edwards preekt als een sjamaan tussen ingetogen en dreigende passages door en we zien een ontketende Garrison het nummer naar een bombastisch slot stuwen. Zwaar en slepend gaat Swaying Reed op dit élan door. Salome is dan weer retestrak en opzwepend. Het slot wordt op een rustige manier gezet, waarna we toch even twee woorden als dank uit de mond van Edwards krijgen...de goede man staat namelijk niet gekend om zijn bindteksten of interactie met het publiek tussen de nummers door. Geen probleem wat mij betreft, dan liever een nummer méér gespeeld, waarvoor dank. Geen episch noch memorabel optreden en dat lag niet aan de songs, want die zijn sterk, noch aan de performance. Ik miste vooral een betere sound, het wisselen tussen de 'noisy' mic en een meer cleane versie - wat de dynamiek ten goede komt - alsook het geluid van die goede, oude bas. Geen verwijt aan Matthew Smith, maar de synths hoefden voor mij niet. Ik kijk i.i.g. nu reeds uit naar het concert van David Eugene Edwards en Alexander Hacke op 29 oktober in de Botanique...mèt véél synths! Setlist Dirty Blue Hiss The Hired Hand Five by Five Corsicana Clip The Refractory Obdurate Obscura All Your Waves Crook and Flail The Quiver Swaying Reed Salome (bisnummer) Low Twelve #wovenhand #davideugeneadwards #concertverslag #concert #OLTRivierenhof #americana #drone #liveshow

#Zomerloos #HetZesdeMetaal

‘Both my mother and my mother-in-law like it!’ Het wordt zo stilaan tijd dat niet enkel vrienden, familie en een handjevol trouwe fans deze fantastische singer/songwriter leren appreciëren. Na 18 jaar on-the-road en 6 albums als solo artiest mag de grote(re) doorbraak gerust komen. Ghost Repeater uit 2006 was een mijlpaal voor Foucault en met Salt As Wolves (2015) schudde hij opnieuw een topper uit zijn mouw. Voeg daar nu gerust Blood Brothers aan toe: een verzameling bloedmooie liedjes die je van bij opener Dish bij de keel grijpen. Jeffrey Foucault heeft die prachtige, warme stem met net dat tikkeltje rauwheid op de juiste momenten om te blijven boeien. Een perfecte match voor de eerlijke, emotionele songs en hartverscheurende verhalen/teksten over het echte leven. En toch toveren die nummers telkens weer een glimlach op de lippen. Daar dragen zeker de verrukkelijke melodieën aan bij. Dit is gewoon ‘Americana’ op haar best: denk Lyle Lovett, Townes Van Zandt, John Prine,… De groep muzikanten rond Foucault maken reeds een decennium lang deel uit van zijn entourage: Billy Conway (Morphine) op drums, Bo Ramsey (Lucinda Williams) op elektrische gitaar, Jeremy Moses Curtis (Booker T) op basgitaar, recent aangevuld door Eric Heywood (Pretenders) op pedal steel. Voeg hier de schitterende vrouwelijke backing vocalisten aan toe, waaronder Foucault’s vrouw en zelf singer/songwriter Kris Delmhorst, alsook Tift Merritt waarmee hij in duet gaat op Blown. Alles samengenomen mag Blood Brothers zeker meedingen voor album van het jaar in de categorie ‘Americana/roots’. Zonder twijfelen aanschaffen en genieten, zowel thuis als onderweg. Toppers: Dishes, Blown, Little Warble, Dying Just A Little Score: 85/100 Info Releasedatum: 22 juni 2018 Label: Blueblade Records Luister naar: Blown Uitgaven: LP, CD, Digital Website Tracklist: Dishes War on the Radio Blown Blood Brothers Little Warble Cheap Suit Rio I Know You Dying Just a Little Pretty Hands #jeffreyfoucault #bloodbrothers #singersongwriter #americana #country #blues #folk

Het volgende festival in ons lijstje, Dranouter! Dit megagezellig festival, diep in West-vlaanderen was vroeger vooral gekend voor zijn breed aanbod aan folk en alternatieve muziek. De latatste jaren is er echter heel wat veranderd en zijn er telkens sterren uit binnen en buitenland te zien! Dit jaar begint Dranouter festival al een dagje vroeger. Op donderdag 2 augustus 2018 is iedereen al welkom voor de GoneWest-productie Grondtonen Dranouter. Grondtonen Dranouter is een totaalgebeuren dat met muziek, woord en video het verhaal vertelt dat aan het festivalterrein van Dranouter kleeft: 100 jaar terug een slagveld, vandaag een plaats van feest. De topmuzikanten van de twee Canadese folkbands De Temps Antan, Le Vent Du Nord en de 2 Vlaamse folkgroepen Trio Dhoore en Wör brengen zowel bestaand werk als nieuwe creaties in een unieke setting. Een ticket voor deze openingsavond is gratis, de organisatie vraagt enkel om je ticket vooraf te reserveren op de website. Op vrijdagavond gaat Dranouter dan verder voor zijn eerste echte festivaldag. Willem Vermandere speelt op vrijdag zijn eerste van 3 concerten op dranouter dit jaar. Onze Willem is nog lang niet versleten en staat dit jaar elke dag op Dranouter! Om zijn liedjes nog beter tot zijn recht te laten komen gaan de optredens telkens door in de Kerk. “Zangers zijn ook altijd een soort van mislukte paters”, aldus Willem. De optredens in de kerk zorgen steeds voor een unieke setting, de liedjes van Willem zullen hier dan ook zeker tot hun recht komen! Verder op vrijdag een resem toppers van bij ons. Met namen als Intergalactic Lovers, Portland, Angele, en Brihang heb je redenen genoeg je weekend goed in te zetten. De main stage wordt afgesloten door Jake Bugg. Op zaterdag schakelen we een versnelling hoger en draait het festival op volle toeren! Met een goed gevuld programma kan je al vanaf kort na de middag muzikaal genieten! Een greep uit het aanbod op zaterdag: Hannelore Bedert, The Bonnie Blues, Broeder Dieleman, Absynthe Minded, Frank Vander Linden en Selah Sue. Als je dacht dat daarmee 'het beste er al af was', heb je duidelijk verkeerd gedacht. Alles behalve 'lazy sunday' op zondag op Dranouter, want ook op deze laatste dag staan er nog een groot aantal toppers geprogrammeerd! Opnieuw een kleine greep uit het aanbod: Douglas Firs, 't Hof van Commerce, The Mavericks, Faces on TV, Milow en Passenger. Een volledig overzicht van alle groepen en wie wanneer speelt vind je in onderstaande timetable. Info en tickets Dranouter festival op 3, 4 en 5 augustus 2018. https://www.festivaldranouter.be/nl #Dranouter #FestivalDranouter

’16 Horsepower meets Einstürzende Neubauten’ Wanneer David Eugene Edwards zijn ei niet kwijt kan bij één van zijn bands, dan doet hij het gewoon met een oude vriend en één van zijn inspiratiebronnen, m.n. Alexander Hacke. Het resultaat kan door fans van zowel 16 Horsepower/Wovenhand als Einstürzende Neubauten verguisd worden, maar evengoed omarmd. Koud laten zal de muziek i.i.g. geen van beide. Edwards en Hacke bundelen hun sterktes tot een bezwerend spektakelstuk waar je vooral als geheel van kan genieten. Traditionele instrumenten worden versterkt door elektronica zonder dat de geest van de muziek eronder lijdt. De uiterst herkenbare, intense stem van DEE grijpt je in elk nummer naar de keel, ook al zitten de vocalen soms diep in de mix ingebed of vol effecten. Het geluid varieert van Americana en Neofolk over industrial tot ambient. Triptych opent donker en mystiek, en die sfeer wordt doorheen het volledige album aangehouden. All In The Palm en The Tell drijven op krachtige drumbeats, terwijl de elektronische soundscapes op Helios wat Arabisch aandoen. Opnieuw fascinerende drumpartijen en sjamaanse vocalen bij Kiowa 5. Lily doet ons wat terugdenken aan het vroege Wovenhand terwijl Parish Chief erg zwaarmoedig en hypnotiserend uit de hoek komt. Na het ‘drone’ uitstapje Akhal sluiten de heren memorabel af met Teach Us To Pray en het epische Breathtaker. Wat mij betreft een geslaagde uitstap van Edwards, ook al geniet ik nog steeds meer van zijn vehikel met 16 PK. Toppers: The Tell, Paris Chief, Teach Us To Pray Score: 75/100 Info Releasedatum: 22 juni 2018 Label: Glitterhouse Records Producer: Alexander Hacke Luister naar: All In The Palm Uitgaven: LP, CD, Digital Tracklist: Triptych All In The Palm The Tell Helios Kiowa 5 Lily Parish Chief Akhal Teach Us To Pray Breathtaker #davideugeneedwards #alexanderhacke #16horsepower #wovenhand #einstûrzendeneubauten #risha #neofolk #rockmuziek #industrialrock #noiserock #ambient #elektronischemuziek

Limp Bizkit, 26 juni 2018, AFAS Live, Amsterdam Nu-metal- en rapcoreband Limp Bizkit bestaat inmiddels meer dan 20 jaar en zette deze week AFAS Live op zijn kop. Als 14-jarige besloot ik na het horen van de hit Break Stuff dat ik fan was. Meer dan 15 jaar later loop ik dan ook met hooggespannen verwachtingen de zaal binnen om Limp Bizkit eindelijk live te zien. Het bier vloeit rijkelijk hoewel een groot deel vooral door de lucht vliegt in plaats van dat het gedronken wordt. De band druppelt het podium op en zanger Fred Durst laat al snel weten dat hij een bierdouche niet kan waarderen. Na de hits Hot Dog en Rollin’ van het succesvolle album Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water laat hij echter weten dankbaar te zijn voor een volle zaal te mogen optreden. “I’m hungry” roept hij vervolgens, waarna Eat You Alive wordt ingezet. Dit is het moment waarop ik voor het eerst het idee krijg aanwezig te zijn bij een concert. Het publiek is namelijk zo druk bezig met foto’s maken, verdovende middelen en moshen dat ik in eerste instantie nogal afgeleid ben van de muziek. Het zijn de hits, het strakke gitaarspel van Wes Borland en de karakteristieke haast overslaande stem van Fred Durst waar dit optreden het van moet hebben. Alle grote hits komen voorbij en worden door enthousiaste fans verwelkomd met luid gebrul en enorme mosh pits. Muzikaal gezien is er niets mis met de nummers, maar de praatjes tussendoor en gechoreografeerde grappen komen zwak over. Met My Generation ben ik even om en in mijn element. Dit is hoe Limp Bizkit hoort te klinken. Snel, lichtelijk agressief, scherp gitaarspel en roffelende bass. Vrij abrupt is dan ook de overgang naar de balad Behind Blue Eyes. Een groot deel van de zaal ontvangt het nummer enthousiast, een deel lijkt verveeld omdat er niet gesprongen en gemosht kan worden. Fred Durst breekt het nummer net zo plotseling af als het begon en zegt dat hij genoeg heeft van ‘this fuckin shit’. Zonde. De band besluit korte stukjes van bekende rock hits te coveren. Het klinkt niet verkeerd maar toch gooit Limp Bizkit voor mij hiermee zijn eigen ruiten in. Zijn hun eigen nummers niet sterk genoeg? Volgens Fred Durst is hun show echter ‘real’ en wil hij juist voorkomen dat het een voorgeprogrammeerd kunstje wordt. Het publiek lijkt minder moeite te hebben met de karaokesessie en schreeuwt enthousiast mee met Smells Like Teen Spirit van Nirvana en Wohoo van Blur. Break Stuff maakt een hoop goed. Limp Bizkit sluit af met Take A Look Around dat ik door de opbouw en tokkelende gitaar- en baslijnen altijd één van hun sterkere nummers heb gevonden. Een mosh pit zo groot als de zaal laat de concertzaal bijna uit zijn voegen barsten tijdens het laatste refrein. Ik verlaat de zaal met een gemengd gevoel. De sfeer onder het publiek was mij iets te opgefokt en de band leek zich te beroepen op hun oude vertrouwde kunstje. De hits die gespeeld werden waren de moeite waard om live te zien, maar de band heeft mij met dit optreden niet overtuigd. Setlist 01 Show Me What You Got 02 Hot Dog 03 Rollin’ 04 Nookie 05 Full Nelson 06 Eat You Alive 07 Gold Cobra 08 My Generation 09 Behind Blue Eyes 10 Faith 11 My Way 12 Killing In The Name (Rage Against The Machine) 13 Break Stuff 14 Take A Look Around #limpbizkit #afas #afaslive #mojo #numetal #rapcore

‘Tracked in a haunted cabin in the Swedish woods’ De Zweedse Louise Lemón had zo’n 10 jaar nodig om van underground blues artieste te evolueren tot de ‘death gospel powerhouse’ die ze vandaag is. Haar muziek is bij momenten erg claustrofobisch, atmosferisch, donker en doordrongen met reverb. Toch ook erg soulvol en ruimtelijk, waardoor alle nummers iets bezwerend krijgen. Denk een iets lichtere Anna von Hausswolff/Chelsea Wolfe, of de al even onbekende Suzie Stapleton. Hoewel ‘licht’, producer Randall Dunn (Sunn O))), Thurston Moore, Chelsea Wolfe) zorgt voor die extra donkere en zware toets waarvoor hij gekend is. Het thema dat terugkomt in Louise haar nummers wordt best omschreven door de album titel: het gaat om zuiveren en dat wordt pijnlijk mooi omschreven in haar teksten. Purge is dan ook een zeer expressief album dat op slechts 31’ afklokt, maar elke minuut is het waard om voor te sterven….bij wijze van spreken. Van bij de hypnotiserende, diepe pianoklanken van opener Appalacherna, over de Gotische bombast van Thirst tot de dreigende sferen op afsluiter 178, nummer na nummer weet Louise Lemón de meest verleidelijke, humeurige sferen op te roepen. Telkens ondersteund door ambient synthesizers en/of noise gitaren én die prachtige heldere soulvolle stem. Enkel Let Me In breekt die sfeer iets, krijgt wat tempo en neigt tegen stevige rock aan. Dat we van dit immense talent snel meer horen staat al vast. Louise en Randall werken reeds volop aan nummers voor de opvolger van Purge. Neem van me aan dat ze volgend jaar op enkele festivals en in zalen doorheen Europa terug te vinden is. Ik hou jullie op de hoogte. Toppers: kijk even naar de tracklist en maak je keuze. Score: 90/100 Info Releasedatum: 17 maart 2018 Label: Icons Creating Evil Art Producer: Randall Dunn Luister naar: Thirst Uitgaven: LP, Digital Tracklist: Appalacherna Thirst Only Meet At Night Egyptian Darkness Let Me In Shipwreck Malex 178 #louiselémon #purge #albumreview #albumbespreking #alternative #deathgospel #ambient #electronic #zweden

‘Mile High Expectations’ Drie jaar na hun oprichting in 2012 verscheen Absolution, het debuut van deze ‘doomed heavy metal band’ uit Denver (Colorado). Een jaar later leerde ik hen kennen dankzij een jaarlijst van Rolling Stone, waar opvolger Hunted mooi op nummer 11 in de top 20 metalplaten prijkte. Wat me aansprak was de combinatie van elementen uit Doom Metal en Classic Heavy Metal, waardoor de muziek wel vrij ‘heavy’ is, maar toch een bak melodieuze elementen bevat. De heldere stem van Phil Pendergast heeft op hun derde werk Desolation een stuk aan kracht gewonnen. Samen met Ben Hutcherson, die sporadisch instaat voor de agressieve vocalen, voorziet hij elk nummer van afwisselend zwaardere riffs tot de klassieke twin solos. Candlemass, Iron Maiden en zelfs Thin Lizzy zijn nooit ver weg, en toch slaagt het viertal erin voldoende eigenheid te creëren. Bloodletting opent machtig, vol afwisseling en is Khemmis op haar sublieme best. Het begin van Isolation speelt duidelijk leentjebuur bij Wiskey in The Jar, en is verder een schoolvoorbeeld van hoe je 'doom' en 'heavy metal' laat fusioneren. The Seer is een sleper die knipoogt naar het oudere werk. Afsluiter From Ruin is een +9’ durend episch huzarenstukje, prachtig gearrangeerd en met een glansrol voor de stem van Pendergast. Niets met de muziek op zich te maken, maar toch even het opmerkelijke ‘fantasy’ artwork vermelden. We vinden er opnieuw de Khemmis Wizard terug in een zo goed als monotoon kleurenpallet dat net als de muziek een sfeer van hoop uitstraalt. Van ‘doom’ gesproken. Zijn hiermee dan de torenhoge verwachtingen ingelost? Niet helemaal. Terwijl het niveau van de songs en het musiceren over de hele lijn hoog is en nergens een echte dip te bespeuren valt, blijft geen enkel nummer in mijn geheugen gegrift. Misschien is Desolation wel zo’n ‘slow burner’ die meerdere luisterbeurten nodig heeft? Ik weet wat te doen, temeer Khemmis een nog erg jonge band is boordevol potentieel. The best is yet to come. Toppers: Bloodletting, From Ruin Score: 80/100 Info Releasedatum: 22 juni 2018 Label: Nuclear Blast Producer: Dave Otero Lead single: Isolation Uitgaven: LP, CD, Digital Tracklist: Bloodletting Isolation Flesh To Nothing The Seer Maw Of Time From Ruin #khemmis #desolation #heavymetal #doommetal #albumreview #albumbespreking #denvercolorado

‘A human story with a twist.’ Mark Tremonti piekt met zijn vierde werk, een concept album dat gepaard gaat met de uitgave van een roman. Wat het verhaal betreft wil ik kort zijn, temeer ik de songs op zich belangrijker vind dan het gegeven van zo’n album en elke fan best zelf het verhaal ontdekt en er zijn/haar mening over vormt. Een SciFi verhaal over de strijd tussen de mens en machine dus. Ook al zet Tremonti geen kopij neer, toch zijn Creed en Alter Bridge nooit ver weg. Zeker geen verwijt gezien hij telkens medeoprichter en songwriter was, en er héél wat mindere referenties bestaan natuurlijk. Kan hij tippen aan beide bands? Niet echt. Daarvoor mist hij de creatieve steun van een sterke extra songwriter naast zich en misschien wel die wereldstrot. Wat niet wil zeggen dat meneer Tremonti geen stem heeft. Vocaal zit alles goed snor, ook al is het bereik een stuk beperkter dan pakweg deze van Myles Kennedy…wat een beetje flauw is van me om deze vergelijking te maken. Mark laat op A Dying Machine de spierballen rollen, zonder de melodie en het gevoel te vergeten. Het is een ‘riff & hooks heavy’ album dat schakelt tussen nummers die qua tempo bij ‘speed metal’ aanleunen (de opener Bringer Of War bv.), krachtige uptempo rockers (Make It Hurt) en meer epische stadionrockers (o.a. de titelsong). Tot halfweg zit het niveau goed. Met Traipse krijgen we een eerste hoogtepunt: eindelijk laat de soms wat te vette/volle productie ademruimte en gelaagdheid toe. Mark zijn stem komt tijdens de akoestische intro voor het eerst goed tot zijn recht. De song wisselt tussen rustige en midtempo passages die mijn aandacht blijven houden. Dan zakt gedurende drie nummers alles wat als een pudding ineen, om gelukkig genoeg sterk af te sluiten. Eerste single Take You With Me heeft een zeer positieve vibe, een radiovriendelijke melodie en bakken drive. Is bovendien een meezinger van formaat waar ik helemaal ‘happy’ van word. Desolation neemt serieus gas terug en voelt een stuk donkerder aan, en toch zie je ook hier dat licht aan de horizon. Opnieuw een nummer met meer nuance en ruimte voor de vocalen. Misschien is Found dan een eigenaardige finish: instrumentaal, wat industrial/filmisch aanvoelend. NIN en Massive Attack zijn niet ver weg. Wat de gitaren betreft: deze zijn ruimschoots aanwezig. Van zowel de riffs, hooks als solomomenten zullen de fans snoepen. Je zou zowaar vergeten dat ook Eric Friedman (bass) en Garrett Whitlock (drums) meer dan hun mannetje staan naast de man die ondertussen een dikke 40 miljoen albums verkocht (gespreid over zijn drie bands) én een GRAMMY op zijn naam mag schrijven. Toppers: Traipse, Take You With Me (1° single), Desolation Score: 75/100 Info Releasedatum: 15 juni 2018 Label: Napalm Records Producer: Michael ‘Elvis’ Baskette Lead single: Take You With Me Uitgaven: LP (zwarte en gouden 2LP-Gatefold), CD (digipack), Deluxe Box, Digital Credits: John Deeb (band photo) website Tracklist: Bringer Of War From The Sky A Dying Machine Trust Throw Them To The Lions Make It Hurt Traips The First The Last A Lot Like Sin The Day When Legions Burned As The Silence Becomes Me Take You With Me Desolation Found #tremonti #marktremonti #adyingmachine #albumbespreking #albumreview #hardrock #heavymetal

11 juni 2018, Ancienne Belgique (Brussel) Mijn laatste concert van de eerste jaarhelft zal gegarandeerd nog even bijblijven, met dank aan het optreden zelf, de AB én niet in het minst onze Belgische ‘spoorwegen’. Afsluiten in stijl noemen ze dat. “Neem eens de trein.” zeggen ze dan, en vanzelfsprekend doe ik dat telkens ik een concert in Brussel wil meepikken. Zo ook afgelopen maandag. Op tijd stoppen met werken, de trein van 17u42 in Oostende nemen, met voorziene aankomst op locatie omstreeks 19u15. Een beetje vertraging gooit dan geen roet in het eten. Twee uur stilstaan ter hoogte van Beernem omwille van een technisch defect deed dat ei zo na wel. Even twijfel of ik in Gent niet rechtsomkeer zou maken. Opgeven staat echter niet in mijn woordenboek. Het voorprogramma (Motorowl, sorry kerels) zat er niet meer in, en toen ik uiteindelijk om 21u20 de zaal binnenstormde, zetten ATW net hun 5° nummer in. Ik kon even uitblazen tijdens de schitterende blues van The Marriage Of Coyote Woman, incluis een korte Hammond en gitaar solo. Even maar, want Fish knalde lekker uptempo de zaal in als tweede van drie nieuwe nummers die deze avond aan de uitverkochte AB (Box, t.t.z. 900 fans) voorgesteld werden. Opnieuw een centrale rol voor Jonathan Draper (Rhodes, Hammond,…) en spacy gitaarwerk van Ben Mcleod, gedragen door een retestrakke ritmesectie. We voelen even een Pink Floyd vibe tijdens Am I Going Up?, waarna de sfeer voor een tweede maal helemaal donkere, sompige blues wordt om dan om te slaan in vettige, verschroeiende rock&roll. Aan variatie geen gebrek bij deze jongens, zij het zonder van de hak op de tak te springen. Na een dik uur sluit de reguliere set af met Swallowed By The Sea: een dreigende sfeer gecreëerd door keys en bass, een podium dat baadt in bloedrood licht en de bezwerende vertelstem van Charles Michael Parks Jr. stuwen het nummer langzaam richting een ultra-zware doom metal climax. Het is even naar adem happen. Ook vanavond geen lange pauze, maar zo goed als meteen verder met Mountain, dat terug psychedelisch inzet, rustig en sfeervol voortkabbelt en dan een potige stoner rock finale met dito gitaarsolo krijgt. Charles William, een eerbetoon aan de grootvader van Park Jr. drijft op een zware bass loop. Geen betere afsluiter dan de 12’ versie van Blood And Sand: trage opbouw, met opnieuw die vertelstem op de voorgrond, een agressiever middenstuk gevolgd door een sublieme jam op een repetitief drumpatroon van Robby Staebler. Draper en Mcleod weven er hun klankpatronen doorheen om dan nog éénmaal ‘heavy’ uit te pakken. De 20’ die ik moest missen werden ruimschoots goed gemaakt door de resterende 70’, door een stel muzikanten die weten hoe ze een publiek moeten pakken, met hun muziek en set opbouw. Mijn dank ook aan de AB voor een passende lichtshow en nagenoeg perfecte sound. Setlist 3-5-7 Alabaster Harvest Feast (new song) Dirt Preachers The Marriage Of Coyote Woman Fish (new song) Am I Going Up Diamond (new song) When God Comes Back Swallowed By The Sea (bisnummers) Mountain Charles William Blood And Sand / Milk And Endless Waters #allthemwitches #psychedelicrock #bluesrock #concertverslag #liveshow #AncienneBelgique #ABBrussel #brussels #nashville

Op 3 maart 2016 verkochten deze rockers uit Nashville in een mum van tijd de AB Club uit. Het optreden was zo sterk dat ze de opnames uitbrachten onder de naam Live in Brussels. De video kan je via de link hieronder bekijken. ATW staan voor intelligente, krachtige, groovende stoner rock met psychedelische invloeden. Puttend uit 4 albums brengen ze liveshows die uitmonden in kosmische jams waardoor geen enkele show identiek is. Voor het optreden van maandag zijn nog 5 (!!) kaarten beschikbaar. Je reppen is dus de boodschap….of rekenen op Ticketswap. Voorprogramma: Motorowl Info & tickets 11 juni 2018, Ancienne Belgique, Brussel, tickets Video ‘Live in Brussels’. #allthemwitches #liveshow #Concerttips #ABBrussel #AncienneBelgique #rockmusic #stonerrock #psychedelicrock #nashville #brussels