Search Results

‘Both my mother and my mother-in-law like it!’ Het wordt zo stilaan tijd dat niet enkel vrienden, familie en een handjevol trouwe fans deze fantastische singer/songwriter leren appreciëren. Na 18 jaar on-the-road en 6 albums als solo artiest mag de grote(re) doorbraak gerust komen. Ghost Repeater uit 2006 was een mijlpaal voor Foucault en met Salt As Wolves (2015) schudde hij opnieuw een topper uit zijn mouw. Voeg daar nu gerust Blood Brothers aan toe: een verzameling bloedmooie liedjes die je van bij opener Dish bij de keel grijpen. Jeffrey Foucault heeft die prachtige, warme stem met net dat tikkeltje rauwheid op de juiste momenten om te blijven boeien. Een perfecte match voor de eerlijke, emotionele songs en hartverscheurende verhalen/teksten over het echte leven. En toch toveren die nummers telkens weer een glimlach op de lippen. Daar dragen zeker de verrukkelijke melodieën aan bij. Dit is gewoon ‘Americana’ op haar best: denk Lyle Lovett, Townes Van Zandt, John Prine,… De groep muzikanten rond Foucault maken reeds een decennium lang deel uit van zijn entourage: Billy Conway (Morphine) op drums, Bo Ramsey (Lucinda Williams) op elektrische gitaar, Jeremy Moses Curtis (Booker T) op basgitaar, recent aangevuld door Eric Heywood (Pretenders) op pedal steel. Voeg hier de schitterende vrouwelijke backing vocalisten aan toe, waaronder Foucault’s vrouw en zelf singer/songwriter Kris Delmhorst, alsook Tift Merritt waarmee hij in duet gaat op Blown. Alles samengenomen mag Blood Brothers zeker meedingen voor album van het jaar in de categorie ‘Americana/roots’. Zonder twijfelen aanschaffen en genieten, zowel thuis als onderweg. Toppers: Dishes, Blown, Little Warble, Dying Just A Little Score: 85/100 Info Releasedatum: 22 juni 2018 Label: Blueblade Records Luister naar: Blown Uitgaven: LP, CD, Digital Website Tracklist: Dishes War on the Radio Blown Blood Brothers Little Warble Cheap Suit Rio I Know You Dying Just a Little Pretty Hands #jeffreyfoucault #bloodbrothers #singersongwriter #americana #country #blues #folk

Het volgende festival in ons lijstje, Dranouter! Dit megagezellig festival, diep in West-vlaanderen was vroeger vooral gekend voor zijn breed aanbod aan folk en alternatieve muziek. De latatste jaren is er echter heel wat veranderd en zijn er telkens sterren uit binnen en buitenland te zien! Dit jaar begint Dranouter festival al een dagje vroeger. Op donderdag 2 augustus 2018 is iedereen al welkom voor de GoneWest-productie Grondtonen Dranouter. Grondtonen Dranouter is een totaalgebeuren dat met muziek, woord en video het verhaal vertelt dat aan het festivalterrein van Dranouter kleeft: 100 jaar terug een slagveld, vandaag een plaats van feest. De topmuzikanten van de twee Canadese folkbands De Temps Antan, Le Vent Du Nord en de 2 Vlaamse folkgroepen Trio Dhoore en Wör brengen zowel bestaand werk als nieuwe creaties in een unieke setting. Een ticket voor deze openingsavond is gratis, de organisatie vraagt enkel om je ticket vooraf te reserveren op de website. Op vrijdagavond gaat Dranouter dan verder voor zijn eerste echte festivaldag. Willem Vermandere speelt op vrijdag zijn eerste van 3 concerten op dranouter dit jaar. Onze Willem is nog lang niet versleten en staat dit jaar elke dag op Dranouter! Om zijn liedjes nog beter tot zijn recht te laten komen gaan de optredens telkens door in de Kerk. “Zangers zijn ook altijd een soort van mislukte paters”, aldus Willem. De optredens in de kerk zorgen steeds voor een unieke setting, de liedjes van Willem zullen hier dan ook zeker tot hun recht komen! Verder op vrijdag een resem toppers van bij ons. Met namen als Intergalactic Lovers, Portland, Angele, en Brihang heb je redenen genoeg je weekend goed in te zetten. De main stage wordt afgesloten door Jake Bugg. Op zaterdag schakelen we een versnelling hoger en draait het festival op volle toeren! Met een goed gevuld programma kan je al vanaf kort na de middag muzikaal genieten! Een greep uit het aanbod op zaterdag: Hannelore Bedert, The Bonnie Blues, Broeder Dieleman, Absynthe Minded, Frank Vander Linden en Selah Sue. Als je dacht dat daarmee 'het beste er al af was', heb je duidelijk verkeerd gedacht. Alles behalve 'lazy sunday' op zondag op Dranouter, want ook op deze laatste dag staan er nog een groot aantal toppers geprogrammeerd! Opnieuw een kleine greep uit het aanbod: Douglas Firs, 't Hof van Commerce, The Mavericks, Faces on TV, Milow en Passenger. Een volledig overzicht van alle groepen en wie wanneer speelt vind je in onderstaande timetable. Info en tickets Dranouter festival op 3, 4 en 5 augustus 2018. https://www.festivaldranouter.be/nl #Dranouter #FestivalDranouter

’16 Horsepower meets Einstürzende Neubauten’ Wanneer David Eugene Edwards zijn ei niet kwijt kan bij één van zijn bands, dan doet hij het gewoon met een oude vriend en één van zijn inspiratiebronnen, m.n. Alexander Hacke. Het resultaat kan door fans van zowel 16 Horsepower/Wovenhand als Einstürzende Neubauten verguisd worden, maar evengoed omarmd. Koud laten zal de muziek i.i.g. geen van beide. Edwards en Hacke bundelen hun sterktes tot een bezwerend spektakelstuk waar je vooral als geheel van kan genieten. Traditionele instrumenten worden versterkt door elektronica zonder dat de geest van de muziek eronder lijdt. De uiterst herkenbare, intense stem van DEE grijpt je in elk nummer naar de keel, ook al zitten de vocalen soms diep in de mix ingebed of vol effecten. Het geluid varieert van Americana en Neofolk over industrial tot ambient. Triptych opent donker en mystiek, en die sfeer wordt doorheen het volledige album aangehouden. All In The Palm en The Tell drijven op krachtige drumbeats, terwijl de elektronische soundscapes op Helios wat Arabisch aandoen. Opnieuw fascinerende drumpartijen en sjamaanse vocalen bij Kiowa 5. Lily doet ons wat terugdenken aan het vroege Wovenhand terwijl Parish Chief erg zwaarmoedig en hypnotiserend uit de hoek komt. Na het ‘drone’ uitstapje Akhal sluiten de heren memorabel af met Teach Us To Pray en het epische Breathtaker. Wat mij betreft een geslaagde uitstap van Edwards, ook al geniet ik nog steeds meer van zijn vehikel met 16 PK. Toppers: The Tell, Paris Chief, Teach Us To Pray Score: 75/100 Info Releasedatum: 22 juni 2018 Label: Glitterhouse Records Producer: Alexander Hacke Luister naar: All In The Palm Uitgaven: LP, CD, Digital Tracklist: Triptych All In The Palm The Tell Helios Kiowa 5 Lily Parish Chief Akhal Teach Us To Pray Breathtaker #davideugeneedwards #alexanderhacke #16horsepower #wovenhand #einstûrzendeneubauten #risha #neofolk #rockmuziek #industrialrock #noiserock #ambient #elektronischemuziek

Limp Bizkit, 26 juni 2018, AFAS Live, Amsterdam Nu-metal- en rapcoreband Limp Bizkit bestaat inmiddels meer dan 20 jaar en zette deze week AFAS Live op zijn kop. Als 14-jarige besloot ik na het horen van de hit Break Stuff dat ik fan was. Meer dan 15 jaar later loop ik dan ook met hooggespannen verwachtingen de zaal binnen om Limp Bizkit eindelijk live te zien. Het bier vloeit rijkelijk hoewel een groot deel vooral door de lucht vliegt in plaats van dat het gedronken wordt. De band druppelt het podium op en zanger Fred Durst laat al snel weten dat hij een bierdouche niet kan waarderen. Na de hits Hot Dog en Rollin’ van het succesvolle album Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water laat hij echter weten dankbaar te zijn voor een volle zaal te mogen optreden. “I’m hungry” roept hij vervolgens, waarna Eat You Alive wordt ingezet. Dit is het moment waarop ik voor het eerst het idee krijg aanwezig te zijn bij een concert. Het publiek is namelijk zo druk bezig met foto’s maken, verdovende middelen en moshen dat ik in eerste instantie nogal afgeleid ben van de muziek. Het zijn de hits, het strakke gitaarspel van Wes Borland en de karakteristieke haast overslaande stem van Fred Durst waar dit optreden het van moet hebben. Alle grote hits komen voorbij en worden door enthousiaste fans verwelkomd met luid gebrul en enorme mosh pits. Muzikaal gezien is er niets mis met de nummers, maar de praatjes tussendoor en gechoreografeerde grappen komen zwak over. Met My Generation ben ik even om en in mijn element. Dit is hoe Limp Bizkit hoort te klinken. Snel, lichtelijk agressief, scherp gitaarspel en roffelende bass. Vrij abrupt is dan ook de overgang naar de balad Behind Blue Eyes. Een groot deel van de zaal ontvangt het nummer enthousiast, een deel lijkt verveeld omdat er niet gesprongen en gemosht kan worden. Fred Durst breekt het nummer net zo plotseling af als het begon en zegt dat hij genoeg heeft van ‘this fuckin shit’. Zonde. De band besluit korte stukjes van bekende rock hits te coveren. Het klinkt niet verkeerd maar toch gooit Limp Bizkit voor mij hiermee zijn eigen ruiten in. Zijn hun eigen nummers niet sterk genoeg? Volgens Fred Durst is hun show echter ‘real’ en wil hij juist voorkomen dat het een voorgeprogrammeerd kunstje wordt. Het publiek lijkt minder moeite te hebben met de karaokesessie en schreeuwt enthousiast mee met Smells Like Teen Spirit van Nirvana en Wohoo van Blur. Break Stuff maakt een hoop goed. Limp Bizkit sluit af met Take A Look Around dat ik door de opbouw en tokkelende gitaar- en baslijnen altijd één van hun sterkere nummers heb gevonden. Een mosh pit zo groot als de zaal laat de concertzaal bijna uit zijn voegen barsten tijdens het laatste refrein. Ik verlaat de zaal met een gemengd gevoel. De sfeer onder het publiek was mij iets te opgefokt en de band leek zich te beroepen op hun oude vertrouwde kunstje. De hits die gespeeld werden waren de moeite waard om live te zien, maar de band heeft mij met dit optreden niet overtuigd. Setlist 01 Show Me What You Got 02 Hot Dog 03 Rollin’ 04 Nookie 05 Full Nelson 06 Eat You Alive 07 Gold Cobra 08 My Generation 09 Behind Blue Eyes 10 Faith 11 My Way 12 Killing In The Name (Rage Against The Machine) 13 Break Stuff 14 Take A Look Around #limpbizkit #afas #afaslive #mojo #numetal #rapcore

‘Tracked in a haunted cabin in the Swedish woods’ De Zweedse Louise Lemón had zo’n 10 jaar nodig om van underground blues artieste te evolueren tot de ‘death gospel powerhouse’ die ze vandaag is. Haar muziek is bij momenten erg claustrofobisch, atmosferisch, donker en doordrongen met reverb. Toch ook erg soulvol en ruimtelijk, waardoor alle nummers iets bezwerend krijgen. Denk een iets lichtere Anna von Hausswolff/Chelsea Wolfe, of de al even onbekende Suzie Stapleton. Hoewel ‘licht’, producer Randall Dunn (Sunn O))), Thurston Moore, Chelsea Wolfe) zorgt voor die extra donkere en zware toets waarvoor hij gekend is. Het thema dat terugkomt in Louise haar nummers wordt best omschreven door de album titel: het gaat om zuiveren en dat wordt pijnlijk mooi omschreven in haar teksten. Purge is dan ook een zeer expressief album dat op slechts 31’ afklokt, maar elke minuut is het waard om voor te sterven….bij wijze van spreken. Van bij de hypnotiserende, diepe pianoklanken van opener Appalacherna, over de Gotische bombast van Thirst tot de dreigende sferen op afsluiter 178, nummer na nummer weet Louise Lemón de meest verleidelijke, humeurige sferen op te roepen. Telkens ondersteund door ambient synthesizers en/of noise gitaren én die prachtige heldere soulvolle stem. Enkel Let Me In breekt die sfeer iets, krijgt wat tempo en neigt tegen stevige rock aan. Dat we van dit immense talent snel meer horen staat al vast. Louise en Randall werken reeds volop aan nummers voor de opvolger van Purge. Neem van me aan dat ze volgend jaar op enkele festivals en in zalen doorheen Europa terug te vinden is. Ik hou jullie op de hoogte. Toppers: kijk even naar de tracklist en maak je keuze. Score: 90/100 Info Releasedatum: 17 maart 2018 Label: Icons Creating Evil Art Producer: Randall Dunn Luister naar: Thirst Uitgaven: LP, Digital Tracklist: Appalacherna Thirst Only Meet At Night Egyptian Darkness Let Me In Shipwreck Malex 178 #louiselémon #purge #albumreview #albumbespreking #alternative #deathgospel #ambient #electronic #zweden

‘Mile High Expectations’ Drie jaar na hun oprichting in 2012 verscheen Absolution, het debuut van deze ‘doomed heavy metal band’ uit Denver (Colorado). Een jaar later leerde ik hen kennen dankzij een jaarlijst van Rolling Stone, waar opvolger Hunted mooi op nummer 11 in de top 20 metalplaten prijkte. Wat me aansprak was de combinatie van elementen uit Doom Metal en Classic Heavy Metal, waardoor de muziek wel vrij ‘heavy’ is, maar toch een bak melodieuze elementen bevat. De heldere stem van Phil Pendergast heeft op hun derde werk Desolation een stuk aan kracht gewonnen. Samen met Ben Hutcherson, die sporadisch instaat voor de agressieve vocalen, voorziet hij elk nummer van afwisselend zwaardere riffs tot de klassieke twin solos. Candlemass, Iron Maiden en zelfs Thin Lizzy zijn nooit ver weg, en toch slaagt het viertal erin voldoende eigenheid te creëren. Bloodletting opent machtig, vol afwisseling en is Khemmis op haar sublieme best. Het begin van Isolation speelt duidelijk leentjebuur bij Wiskey in The Jar, en is verder een schoolvoorbeeld van hoe je 'doom' en 'heavy metal' laat fusioneren. The Seer is een sleper die knipoogt naar het oudere werk. Afsluiter From Ruin is een +9’ durend episch huzarenstukje, prachtig gearrangeerd en met een glansrol voor de stem van Pendergast. Niets met de muziek op zich te maken, maar toch even het opmerkelijke ‘fantasy’ artwork vermelden. We vinden er opnieuw de Khemmis Wizard terug in een zo goed als monotoon kleurenpallet dat net als de muziek een sfeer van hoop uitstraalt. Van ‘doom’ gesproken. Zijn hiermee dan de torenhoge verwachtingen ingelost? Niet helemaal. Terwijl het niveau van de songs en het musiceren over de hele lijn hoog is en nergens een echte dip te bespeuren valt, blijft geen enkel nummer in mijn geheugen gegrift. Misschien is Desolation wel zo’n ‘slow burner’ die meerdere luisterbeurten nodig heeft? Ik weet wat te doen, temeer Khemmis een nog erg jonge band is boordevol potentieel. The best is yet to come. Toppers: Bloodletting, From Ruin Score: 80/100 Info Releasedatum: 22 juni 2018 Label: Nuclear Blast Producer: Dave Otero Lead single: Isolation Uitgaven: LP, CD, Digital Tracklist: Bloodletting Isolation Flesh To Nothing The Seer Maw Of Time From Ruin #khemmis #desolation #heavymetal #doommetal #albumreview #albumbespreking #denvercolorado

‘A human story with a twist.’ Mark Tremonti piekt met zijn vierde werk, een concept album dat gepaard gaat met de uitgave van een roman. Wat het verhaal betreft wil ik kort zijn, temeer ik de songs op zich belangrijker vind dan het gegeven van zo’n album en elke fan best zelf het verhaal ontdekt en er zijn/haar mening over vormt. Een SciFi verhaal over de strijd tussen de mens en machine dus. Ook al zet Tremonti geen kopij neer, toch zijn Creed en Alter Bridge nooit ver weg. Zeker geen verwijt gezien hij telkens medeoprichter en songwriter was, en er héél wat mindere referenties bestaan natuurlijk. Kan hij tippen aan beide bands? Niet echt. Daarvoor mist hij de creatieve steun van een sterke extra songwriter naast zich en misschien wel die wereldstrot. Wat niet wil zeggen dat meneer Tremonti geen stem heeft. Vocaal zit alles goed snor, ook al is het bereik een stuk beperkter dan pakweg deze van Myles Kennedy…wat een beetje flauw is van me om deze vergelijking te maken. Mark laat op A Dying Machine de spierballen rollen, zonder de melodie en het gevoel te vergeten. Het is een ‘riff & hooks heavy’ album dat schakelt tussen nummers die qua tempo bij ‘speed metal’ aanleunen (de opener Bringer Of War bv.), krachtige uptempo rockers (Make It Hurt) en meer epische stadionrockers (o.a. de titelsong). Tot halfweg zit het niveau goed. Met Traipse krijgen we een eerste hoogtepunt: eindelijk laat de soms wat te vette/volle productie ademruimte en gelaagdheid toe. Mark zijn stem komt tijdens de akoestische intro voor het eerst goed tot zijn recht. De song wisselt tussen rustige en midtempo passages die mijn aandacht blijven houden. Dan zakt gedurende drie nummers alles wat als een pudding ineen, om gelukkig genoeg sterk af te sluiten. Eerste single Take You With Me heeft een zeer positieve vibe, een radiovriendelijke melodie en bakken drive. Is bovendien een meezinger van formaat waar ik helemaal ‘happy’ van word. Desolation neemt serieus gas terug en voelt een stuk donkerder aan, en toch zie je ook hier dat licht aan de horizon. Opnieuw een nummer met meer nuance en ruimte voor de vocalen. Misschien is Found dan een eigenaardige finish: instrumentaal, wat industrial/filmisch aanvoelend. NIN en Massive Attack zijn niet ver weg. Wat de gitaren betreft: deze zijn ruimschoots aanwezig. Van zowel de riffs, hooks als solomomenten zullen de fans snoepen. Je zou zowaar vergeten dat ook Eric Friedman (bass) en Garrett Whitlock (drums) meer dan hun mannetje staan naast de man die ondertussen een dikke 40 miljoen albums verkocht (gespreid over zijn drie bands) én een GRAMMY op zijn naam mag schrijven. Toppers: Traipse, Take You With Me (1° single), Desolation Score: 75/100 Info Releasedatum: 15 juni 2018 Label: Napalm Records Producer: Michael ‘Elvis’ Baskette Lead single: Take You With Me Uitgaven: LP (zwarte en gouden 2LP-Gatefold), CD (digipack), Deluxe Box, Digital Credits: John Deeb (band photo) website Tracklist: Bringer Of War From The Sky A Dying Machine Trust Throw Them To The Lions Make It Hurt Traips The First The Last A Lot Like Sin The Day When Legions Burned As The Silence Becomes Me Take You With Me Desolation Found #tremonti #marktremonti #adyingmachine #albumbespreking #albumreview #hardrock #heavymetal

11 juni 2018, Ancienne Belgique (Brussel) Mijn laatste concert van de eerste jaarhelft zal gegarandeerd nog even bijblijven, met dank aan het optreden zelf, de AB én niet in het minst onze Belgische ‘spoorwegen’. Afsluiten in stijl noemen ze dat. “Neem eens de trein.” zeggen ze dan, en vanzelfsprekend doe ik dat telkens ik een concert in Brussel wil meepikken. Zo ook afgelopen maandag. Op tijd stoppen met werken, de trein van 17u42 in Oostende nemen, met voorziene aankomst op locatie omstreeks 19u15. Een beetje vertraging gooit dan geen roet in het eten. Twee uur stilstaan ter hoogte van Beernem omwille van een technisch defect deed dat ei zo na wel. Even twijfel of ik in Gent niet rechtsomkeer zou maken. Opgeven staat echter niet in mijn woordenboek. Het voorprogramma (Motorowl, sorry kerels) zat er niet meer in, en toen ik uiteindelijk om 21u20 de zaal binnenstormde, zetten ATW net hun 5° nummer in. Ik kon even uitblazen tijdens de schitterende blues van The Marriage Of Coyote Woman, incluis een korte Hammond en gitaar solo. Even maar, want Fish knalde lekker uptempo de zaal in als tweede van drie nieuwe nummers die deze avond aan de uitverkochte AB (Box, t.t.z. 900 fans) voorgesteld werden. Opnieuw een centrale rol voor Jonathan Draper (Rhodes, Hammond,…) en spacy gitaarwerk van Ben Mcleod, gedragen door een retestrakke ritmesectie. We voelen even een Pink Floyd vibe tijdens Am I Going Up?, waarna de sfeer voor een tweede maal helemaal donkere, sompige blues wordt om dan om te slaan in vettige, verschroeiende rock&roll. Aan variatie geen gebrek bij deze jongens, zij het zonder van de hak op de tak te springen. Na een dik uur sluit de reguliere set af met Swallowed By The Sea: een dreigende sfeer gecreëerd door keys en bass, een podium dat baadt in bloedrood licht en de bezwerende vertelstem van Charles Michael Parks Jr. stuwen het nummer langzaam richting een ultra-zware doom metal climax. Het is even naar adem happen. Ook vanavond geen lange pauze, maar zo goed als meteen verder met Mountain, dat terug psychedelisch inzet, rustig en sfeervol voortkabbelt en dan een potige stoner rock finale met dito gitaarsolo krijgt. Charles William, een eerbetoon aan de grootvader van Park Jr. drijft op een zware bass loop. Geen betere afsluiter dan de 12’ versie van Blood And Sand: trage opbouw, met opnieuw die vertelstem op de voorgrond, een agressiever middenstuk gevolgd door een sublieme jam op een repetitief drumpatroon van Robby Staebler. Draper en Mcleod weven er hun klankpatronen doorheen om dan nog éénmaal ‘heavy’ uit te pakken. De 20’ die ik moest missen werden ruimschoots goed gemaakt door de resterende 70’, door een stel muzikanten die weten hoe ze een publiek moeten pakken, met hun muziek en set opbouw. Mijn dank ook aan de AB voor een passende lichtshow en nagenoeg perfecte sound. Setlist 3-5-7 Alabaster Harvest Feast (new song) Dirt Preachers The Marriage Of Coyote Woman Fish (new song) Am I Going Up Diamond (new song) When God Comes Back Swallowed By The Sea (bisnummers) Mountain Charles William Blood And Sand / Milk And Endless Waters #allthemwitches #psychedelicrock #bluesrock #concertverslag #liveshow #AncienneBelgique #ABBrussel #brussels #nashville

Op 3 maart 2016 verkochten deze rockers uit Nashville in een mum van tijd de AB Club uit. Het optreden was zo sterk dat ze de opnames uitbrachten onder de naam Live in Brussels. De video kan je via de link hieronder bekijken. ATW staan voor intelligente, krachtige, groovende stoner rock met psychedelische invloeden. Puttend uit 4 albums brengen ze liveshows die uitmonden in kosmische jams waardoor geen enkele show identiek is. Voor het optreden van maandag zijn nog 5 (!!) kaarten beschikbaar. Je reppen is dus de boodschap….of rekenen op Ticketswap. Voorprogramma: Motorowl Info & tickets 11 juni 2018, Ancienne Belgique, Brussel, tickets Video ‘Live in Brussels’. #allthemwitches #liveshow #Concerttips #ABBrussel #AncienneBelgique #rockmusic #stonerrock #psychedelicrock #nashville #brussels

06 juni 2018, De Zwerver (Leffinge) Waarom niet even opwarmen met een akoestische set, alvorens voluit te gaan in De Zwerver later op de avond? En dus zou Marcus King, gesteund door bassist Stephen Campbell, om 18u 3 nummertjes spelen in ‘Compact Center-Ostensche Ploate’. Het werd uiteindelijk 18u30 en we kregen maar liefst 6 gloednieuwe songs te horen uit het album dat later dit jaar uitgebracht wordt. Op vandaag ben ik er nog niet uit van welk optreden ik het meest heb genoten. Je mag dan al een grote muziekliefhebber zijn en houden van diverse stijlen, de vele invloeden die Marcus King in zijn songs verwerkt zijn niet voor iedereen makkelijk verteerbaar. Ik kan hem het best vergelijken met Warren Haynes/Gov’t Mule: zelfde virtuositeit, ook wat de bandleden betreft, zelfde songstructuren, zelfde invloeden. En die invloeden gaan van blues over roots en country tot zelfs jazz en een klein vleugje salsa, allemaal met rock als basis/bindmiddel. Waar tijdens de akoestische set vooral de song en die fenomenale stem centraal stonden – mijn dank aan de geluidsman die alles loepzuiver deed overkomen – mochten we tijdens de ‘elektrische’ set proeven van die virtuositeit, met in zowat elk nummer véél ruimte voor elke muzikant. Jawel, solomomenten zat van vooral Justin Johnson (trumpet, trombone), Deshawn Alexander (organ, keyboards) en Marcus King zelf. Like it or not, net voor de break mocht ook Jack Ryan de vellen teisteren, op een manier die ons naar adem deed happen, in ware Whiplash (de film) stijl dus. De aftrap werd gegeven door het stevige uptempo What’s Right, waarbij de zang spijtig genoeg wat geteisterd werd door feedback. Niet lang echter en bij het soulvolle Welcome ‘Round Here zat het helemaal goed, al mocht van mij de stem wat meer naar de voorgrond gemixt worden. Het +14’ durende instrumentale Fraudulent Waffle startte met een jazzy bass intro, kreeg een ‘Santana’ sfeertje en zag dan afwisselend Johnson, Alexander, Mitchell (sax) en King soleren alsof hun leven ervan af hing. Kippenvel bij het daaropvolgende Side Door…, met een lekker country sausje à la Chris Stapleton en voor het eerst die hemelse stem van King op de voorgrond. De nieuwe single Where I’m Headed swingde als een tiet met veel blazers, organ en dus…soul. Na een volgend erg lang instrumentaal nummer – Cheri Berry als ik het goed heb – krijgen we meer soul in de vorm van Rita Is Gone, waarbij ditmaal de piano een centrale rol krijgt en ik aan Paolo Nutini moet denken. Een tempo wissel, Johnson op flute en Thespian Espionage gaat terug richting jazz terwijl King en Alexander een spannend duel uitvechten. De reguliere set wordt afgesloten met Plant Your Corn Early, helemaal Gov’t Mule, gedragen door smaakvol soleerwerk van King en Alexander. Alsook die reeds vermelde drumsolo, waarbij de andere bandleden het podium verlaten om pas voor de finale van het nummer terug te keren. Meneer King heeft weinig pauze nodig, staat binnen de 2’ al terug klaar om ons met twee zalige southern rock kleppers voldaan huiswaarts te sturen: tijdens Goodbye Carolina laat hij ons de warme kant van zijn stem horen en Virginia ademt helemaal de oude Lynyrd Skynyrd. En had ik reeds vermeld dat Marcus King in elke nummer tot meermaals toe diverse en smaakvolle gitaarsolo’s op ons afvuurde? Setlist What’s Right Welcome Round Here Fraudulent Waffle Keep Your Side Door Open Where I’m Headed Radio Soldier Cheri Berry Rita Is Gone Thespian Espionage Plant Your Corn Early (bisnummers) Goodbye Carolina Virginia #themarcuskingband #southernrock #soul #psychedelicrock #rockmusic #jazz #concertverslag #liveshow #DeZwerverLeffinge #leffinge #southcarolina

Vrijdag 1 juni 2018, Keizersgrachtkerk, Amsterdam Op de laatste avond van de solotour van zanger en songwriter Jeangu Macrooy zit ik in een uitverkochte zaal in de Keizersgrachtkerk. Opgetogen gesprekken verstommen wanneer er achterin de zaal a capella een luid Amazing Grace wordt ingezet. Ontspannen loopt Jeangu Macrooy naar voren, gadegeslagen door een inmiddels ademloos publiek. Na een luid applaus vertelt Macrooy over zijn jeugd in Suriname, waar hij opgroeide en hoe het katholieke geloof daar onderdeel van was. Tot zijn 17e, toen hij zich niet meer welkom voelde in de kerk en er vanaf dat moment geen voet meer binnen zette. Bewapend met slechts een gitaar en microfoon zet hij In The Name Of in en zingt dat God een “man-made concept” is. Opvallend aan deze avond is dat Macrooy veel deelt over zijn leven en over zijn ontwikkeling tot de artiest die hij nu is. Enerzijds doet hij dat door te vertellen over zijn vertrek naar Nederland, zijn tweelingbroer en bewondering voor Beyoncé. Anderzijds blijkt dat misschien nog wel meer uit de nummers die hij zingt. Stuk voor stuk loepzuiver, doordrenkt van gevoel en verwijzend naar hoe zijn weg naar succes ook obstakels heeft gekend. Live klinken de nummers eigenlijk nog mooier dan op het debuutalbum High On You dat uitkwam in 2016. De akoestische nummers komen in deze kleine zaal goed tot hun recht. Macrooy heeft opvallend veel controle over zijn warme en soulvolle stem. De combinatie van zijn stemgeluid en openheid zorgen ervoor dat je het gevoel krijgt de zanger beter te leren kennen. Dat blijkt wederzijds, Macrooy wil graag van het publiek horen of het nieuwe Hold Me wat hen betreft op zijn nieuwe album moet verschijnen. Luid gejuich na afloop bevestigt voor hem dat het nummer mag blijven. Liefde is waar het volgens Macrooy om draait in het leven en staat daarom centraal in veel van zijn nummers. Maar ook zijn band met Suriname brengt hij onder de aandacht. Met het nummer Aisa, dat ‘moeder aarde’ betekent en Gold, waarmee hij verwijst naar het slavernijverleden en hoe Nederland daar soms met weinig bewustwording bij stil staat. Jeangu Macrooy zingt nog een tweede cover, Hallelujah, in zijn ogen één van de mooiste nummers over de liefde dat ooit gemaakt is. Hij nodigt het publiek uit om mee te zingen. Macrooy zingt het nummer zó subtiel en teder dat men grotendeels lijkt te besluiten dat het eigenlijk zonde is om gehoor te geven aan dit verzoek. Wanneer hij afsluit met zijn eigen High On You spoort hij het publiek opnieuw aan met ‘oké, het klinkt nog wat voorzichtig, maar wel mooi’. Het resulteert in een vol overgave zingende zaal en een breed glimlachende Macrooy die constateert dat hij zijn tour met een fijn gevoel kan afsluiten. Macrooy laat vanavond zien dat hij als opkomend artiest veel in huis heeft. Zijn muziek vertelt een verhaal, zijn stem is puur soul en een genot om naar te luisteren. Mijn verwachtingen blijven hoog gespannen en ik kijk alvast uit naar zijn nieuwe album dat begin 2019 zal verschijnen. Setlist 01 Amazing Grace 02 In The Name Of 03 Step Into The Water 04 Tell Me Father 05 Brave Enough 06 One Way Ticket 07 Monster 08 Aisa 09 Hold Me 10 How Much I Love You 11 Bad Skin 12 Gold 13 Hallelujah 14 High On You 15 The Next One #JeanguMacrooy #Paradiso #Amsterdam #Soul #HighOnYou #Keizersgrachtkerk

27 mei 2018, Ancienne Belgique (Ballroom) Heavy as shit! Vorig jaar nog liet deze cultband een ‘zware’ indruk na op Alcatraz (festival) en dus waren de verwachtingen, met na 15 jaar nog eens een nieuw én schitterend album op zak, zéér hoog gespannen. Dat die niet helemaal werden ingelost lag zeker niet aan de songs noch aan het geluid. Tegen 20u sijpelde het publiek geleidelijk aan de zaal – in ballroom setting, t.t.z. enkel de benedenruimte was open – binnen. Onder de 1.350 fans een bloemlezing uit de metalscene: van de traditionele langharige jonge rocker en zijn kalende en dikbuikige oudere evenknie, over de baardige hipster tot de recreatieve ‘gebruiker’ incluis dreadlocks, al dan niet met de van passende logo’s voorziene zwarte t-shirts en tattoos. Een gezellige smeltkroes die 15 minuten voor aanvang van het optreden bij het horen van de intro voor het eerst ogen had voor het met zware amps volgepakte podium. Geen The Scienses als instrumentale aanzet, wel meteen de beuk erin met het pompende Marijuanaut’s Theme. De toon is gezet: de laag gestemde gitaarriffs van Matt Pike en de ritmisch dreunende bass van Al Cisneros doen meteen de oude Black Sabbath herleven. Jason Roeder haalt niet het niveau van bv. een Bill Ward, maar biedt afdoende ondersteuning om alles interessant te houden. Klassieker Holy Mountain schakelt daaropvolgend een versnelling lager, nog enkele tonen zwaarder en de metalheads kunnen er hun nekspieren bij opwarmen. Dat de stem van Cisneros wat verzuipt in de geluidsmuur stoort eigenlijk niet erg, die is hoedanook eerder een bijkomend instrument ter aanvulling. Tijdens het extra trage intermezzo en de aansluitende gitaarsolo tonen de heren niet enkel over ‘muscle’, maar ook over héél veel gevoel te beschikken. En dan verdwijnen de drie plots, om na 5’ en zonder enige uitleg The Clarity in te zetten: een trippy bass effect dat overgaat in wat je gerust een hypnotische jam kan noemen, 10’ lang en opnieuw oerend hard en traag. Sonic Titan sluit hierbij naadloos aan, zowel in tempo, heaviness als duur. En dan verdwijnt het drietal voor een tweede keer. Het publiek heeft het raden naar de reden waarom en blijft wat verdwaast achter, temeer het deze keer 15' duurt voor Cisneros en de zijnen terugkeren, heel droog Aquarian aankondigen en verder doen alsof er niets aan de hand is. Ik zou zeggen dat de vaart er op dat moment wel even uit was, maar ‘vaart’ en ‘Sleep’ in één zin gebruiken is toch een serieuze contradictie. Goud voor het ‘duurste concert op basis van het aantal gespeelde noten’ valt hen niet te beurt, deze eer gaat naar bands als Earth en Sunn O), maar een eervolle vermelding kan er zeker vanaf. Met Antarcticans Thawed krijgen we een mokerslag van bijna 15’ om de oren, waarna The Botanist ons tijdens de sfeervolle solo van Pike wat ademruimte geeft. En dan is het aan publieksfavoriet Dragonaut: Pike zet aan, de fans schreeuwen het meteen uit en het headbangen kan beginnen, afwisselend traag en iets meer uptempo, steeds het deinende ritme volgend. De fuzzy bass outtro zet de kers op de taart. We hebben de band de beide raadselachtige ‘breaks’ vergeven, temeer iedereen ervan overtuigd is dat het nu tijd is voor dè cultklassieker uit het repertoire van Sleep. En ja, met een oorverdovende en ultra zware riff zet Matt Pike Dopesmoker in en de zaal ontploft. Het heeft héél wat voeten in de aarde gehad om die song uit te brengen zoals de band het zelf wilde: één lange take van net iets méér dan 1 uur. In 2003 is dat dan eindelijk gelukt en live wordt gewoonlijk een versie van 20’ gespeeld, héél af en toe zelfs 2 delen van elk 20’. Zo ook de avond voordien in Utrecht. Het Brussels publiek heeft echter minder geluk: na een dikke 5’, met nog een zee van tijd over, houdt Sleep het voor bekeken. Wat ons meteen het gevoel geeft dat er die avond iets niet helemaal in orde was. Conclusie: indrukwekkend concert dat toch een ietwat bittere nasmaak laat.. Setlist Moon Landing Radio Transmission (intro) Marijuanaut’s Theme Holy Mountain The Clarity Sonic Titan Aquarian Antarcticans Thawed The Botanist Dragonaut (bisnummer) Dopesmoker #sleep #stonerrock #doommetal #concertverslag #liveshow #anciennebelgique #ABBrussel #brussel