John Van de Mergel
- 11 mrt. 2019
- 2 minuten om te lezen

Albumbespreking: Queensrÿche, The Verdict

‘Back To The Very Roots’

We schrijven 1988. Na hun debuut EP en twee sterke albums maken de 5 Heavy/Power Metal'ers het zichzelf alsook hun klonen zowat compleet onmogelijk nog beter te doen: ze laten Operation: Mindcrime op de wereld los, waarmee ze zowel door de pers als het publiek met lof overladen worden. En ja, we kunnen wel stellen dat het sindsdien geleidelijk aan bergaf ging, met het vertrek van songsmid Chris DeGarmo én uiteindelijk een pijnlijke vechtscheiding met zanger Geoff Tate als gevolg.

Wilton, Jackson en Rockenfield winnen uiteindelijk het gevecht om de naam en trekken Todd La Torre aan om achter de mic plaats te nemen. Queensrÿche klinkt vocaal alsof er niets is gewijzigd en mist enkel de fantastische pen van DeGarmo. Dat is nog steeds te merken op Queensrÿche (2013) en Condition Hüman (2015), maar toch al een stuk minder op The Verdict.

Het lijkt alsof de heren elkaar gevonden hebben. Geen poespas en pogingen om een volgende conceptalbum te pennen, wel terug naar de basis met een reeks best goede Metal songs in de traditie van The Warning en Rage For Order. Wat mij betreft had The Verdict gerust de opvolger van die twee albums kunnen zijn en hadden de heren het zich (misschien) een stuk makkelijker gemaakt. Nummers als Man The Machine en Blood of the Levant moeten niet onderdoen voor de krakers uit de jaren '80. Datzelfde geldt voor de twee meer rustige en erg melodieuze songs Light-Years - met een erg sterke ritmesectie - en Dark Reverie. Bijna kon ik hetzelfde zeggen over Inside Out en Bent, maar het refrein verprutst het aanwezige potentieel. Iets wat we kennen vanop hun albums uit de jaren '90, t.t.z. de soms erg lullige/belachelijke refreintjes. Je voelt ook dat na Dark Reverie de goede ideeën op zijn en het album kabbelt dan maar wat voort met nummers die op z'n best middelmatig kunnen worden genoemd, songs die iedereen vlug zal vergeten.