Search Results

06 juni 2018, De Zwerver (Leffinge) Waarom niet even opwarmen met een akoestische set, alvorens voluit te gaan in De Zwerver later op de avond? En dus zou Marcus King, gesteund door bassist Stephen Campbell, om 18u 3 nummertjes spelen in ‘Compact Center-Ostensche Ploate’. Het werd uiteindelijk 18u30 en we kregen maar liefst 6 gloednieuwe songs te horen uit het album dat later dit jaar uitgebracht wordt. Op vandaag ben ik er nog niet uit van welk optreden ik het meest heb genoten. Je mag dan al een grote muziekliefhebber zijn en houden van diverse stijlen, de vele invloeden die Marcus King in zijn songs verwerkt zijn niet voor iedereen makkelijk verteerbaar. Ik kan hem het best vergelijken met Warren Haynes/Gov’t Mule: zelfde virtuositeit, ook wat de bandleden betreft, zelfde songstructuren, zelfde invloeden. En die invloeden gaan van blues over roots en country tot zelfs jazz en een klein vleugje salsa, allemaal met rock als basis/bindmiddel. Waar tijdens de akoestische set vooral de song en die fenomenale stem centraal stonden – mijn dank aan de geluidsman die alles loepzuiver deed overkomen – mochten we tijdens de ‘elektrische’ set proeven van die virtuositeit, met in zowat elk nummer véél ruimte voor elke muzikant. Jawel, solomomenten zat van vooral Justin Johnson (trumpet, trombone), Deshawn Alexander (organ, keyboards) en Marcus King zelf. Like it or not, net voor de break mocht ook Jack Ryan de vellen teisteren, op een manier die ons naar adem deed happen, in ware Whiplash (de film) stijl dus. De aftrap werd gegeven door het stevige uptempo What’s Right, waarbij de zang spijtig genoeg wat geteisterd werd door feedback. Niet lang echter en bij het soulvolle Welcome ‘Round Here zat het helemaal goed, al mocht van mij de stem wat meer naar de voorgrond gemixt worden. Het +14’ durende instrumentale Fraudulent Waffle startte met een jazzy bass intro, kreeg een ‘Santana’ sfeertje en zag dan afwisselend Johnson, Alexander, Mitchell (sax) en King soleren alsof hun leven ervan af hing. Kippenvel bij het daaropvolgende Side Door…, met een lekker country sausje à la Chris Stapleton en voor het eerst die hemelse stem van King op de voorgrond. De nieuwe single Where I’m Headed swingde als een tiet met veel blazers, organ en dus…soul. Na een volgend erg lang instrumentaal nummer – Cheri Berry als ik het goed heb – krijgen we meer soul in de vorm van Rita Is Gone, waarbij ditmaal de piano een centrale rol krijgt en ik aan Paolo Nutini moet denken. Een tempo wissel, Johnson op flute en Thespian Espionage gaat terug richting jazz terwijl King en Alexander een spannend duel uitvechten. De reguliere set wordt afgesloten met Plant Your Corn Early, helemaal Gov’t Mule, gedragen door smaakvol soleerwerk van King en Alexander. Alsook die reeds vermelde drumsolo, waarbij de andere bandleden het podium verlaten om pas voor de finale van het nummer terug te keren. Meneer King heeft weinig pauze nodig, staat binnen de 2’ al terug klaar om ons met twee zalige southern rock kleppers voldaan huiswaarts te sturen: tijdens Goodbye Carolina laat hij ons de warme kant van zijn stem horen en Virginia ademt helemaal de oude Lynyrd Skynyrd. En had ik reeds vermeld dat Marcus King in elke nummer tot meermaals toe diverse en smaakvolle gitaarsolo’s op ons afvuurde? Setlist What’s Right Welcome Round Here Fraudulent Waffle Keep Your Side Door Open Where I’m Headed Radio Soldier Cheri Berry Rita Is Gone Thespian Espionage Plant Your Corn Early (bisnummers) Goodbye Carolina Virginia #themarcuskingband #southernrock #soul #psychedelicrock #rockmusic #jazz #concertverslag #liveshow #DeZwerverLeffinge #leffinge #southcarolina

Vrijdag 1 juni 2018, Keizersgrachtkerk, Amsterdam Op de laatste avond van de solotour van zanger en songwriter Jeangu Macrooy zit ik in een uitverkochte zaal in de Keizersgrachtkerk. Opgetogen gesprekken verstommen wanneer er achterin de zaal a capella een luid Amazing Grace wordt ingezet. Ontspannen loopt Jeangu Macrooy naar voren, gadegeslagen door een inmiddels ademloos publiek. Na een luid applaus vertelt Macrooy over zijn jeugd in Suriname, waar hij opgroeide en hoe het katholieke geloof daar onderdeel van was. Tot zijn 17e, toen hij zich niet meer welkom voelde in de kerk en er vanaf dat moment geen voet meer binnen zette. Bewapend met slechts een gitaar en microfoon zet hij In The Name Of in en zingt dat God een “man-made concept” is. Opvallend aan deze avond is dat Macrooy veel deelt over zijn leven en over zijn ontwikkeling tot de artiest die hij nu is. Enerzijds doet hij dat door te vertellen over zijn vertrek naar Nederland, zijn tweelingbroer en bewondering voor Beyoncé. Anderzijds blijkt dat misschien nog wel meer uit de nummers die hij zingt. Stuk voor stuk loepzuiver, doordrenkt van gevoel en verwijzend naar hoe zijn weg naar succes ook obstakels heeft gekend. Live klinken de nummers eigenlijk nog mooier dan op het debuutalbum High On You dat uitkwam in 2016. De akoestische nummers komen in deze kleine zaal goed tot hun recht. Macrooy heeft opvallend veel controle over zijn warme en soulvolle stem. De combinatie van zijn stemgeluid en openheid zorgen ervoor dat je het gevoel krijgt de zanger beter te leren kennen. Dat blijkt wederzijds, Macrooy wil graag van het publiek horen of het nieuwe Hold Me wat hen betreft op zijn nieuwe album moet verschijnen. Luid gejuich na afloop bevestigt voor hem dat het nummer mag blijven. Liefde is waar het volgens Macrooy om draait in het leven en staat daarom centraal in veel van zijn nummers. Maar ook zijn band met Suriname brengt hij onder de aandacht. Met het nummer Aisa, dat ‘moeder aarde’ betekent en Gold, waarmee hij verwijst naar het slavernijverleden en hoe Nederland daar soms met weinig bewustwording bij stil staat. Jeangu Macrooy zingt nog een tweede cover, Hallelujah, in zijn ogen één van de mooiste nummers over de liefde dat ooit gemaakt is. Hij nodigt het publiek uit om mee te zingen. Macrooy zingt het nummer zó subtiel en teder dat men grotendeels lijkt te besluiten dat het eigenlijk zonde is om gehoor te geven aan dit verzoek. Wanneer hij afsluit met zijn eigen High On You spoort hij het publiek opnieuw aan met ‘oké, het klinkt nog wat voorzichtig, maar wel mooi’. Het resulteert in een vol overgave zingende zaal en een breed glimlachende Macrooy die constateert dat hij zijn tour met een fijn gevoel kan afsluiten. Macrooy laat vanavond zien dat hij als opkomend artiest veel in huis heeft. Zijn muziek vertelt een verhaal, zijn stem is puur soul en een genot om naar te luisteren. Mijn verwachtingen blijven hoog gespannen en ik kijk alvast uit naar zijn nieuwe album dat begin 2019 zal verschijnen. Setlist 01 Amazing Grace 02 In The Name Of 03 Step Into The Water 04 Tell Me Father 05 Brave Enough 06 One Way Ticket 07 Monster 08 Aisa 09 Hold Me 10 How Much I Love You 11 Bad Skin 12 Gold 13 Hallelujah 14 High On You 15 The Next One #JeanguMacrooy #Paradiso #Amsterdam #Soul #HighOnYou #Keizersgrachtkerk

27 mei 2018, Ancienne Belgique (Ballroom) Heavy as shit! Vorig jaar nog liet deze cultband een ‘zware’ indruk na op Alcatraz (festival) en dus waren de verwachtingen, met na 15 jaar nog eens een nieuw én schitterend album op zak, zéér hoog gespannen. Dat die niet helemaal werden ingelost lag zeker niet aan de songs noch aan het geluid. Tegen 20u sijpelde het publiek geleidelijk aan de zaal – in ballroom setting, t.t.z. enkel de benedenruimte was open – binnen. Onder de 1.350 fans een bloemlezing uit de metalscene: van de traditionele langharige jonge rocker en zijn kalende en dikbuikige oudere evenknie, over de baardige hipster tot de recreatieve ‘gebruiker’ incluis dreadlocks, al dan niet met de van passende logo’s voorziene zwarte t-shirts en tattoos. Een gezellige smeltkroes die 15 minuten voor aanvang van het optreden bij het horen van de intro voor het eerst ogen had voor het met zware amps volgepakte podium. Geen The Scienses als instrumentale aanzet, wel meteen de beuk erin met het pompende Marijuanaut’s Theme. De toon is gezet: de laag gestemde gitaarriffs van Matt Pike en de ritmisch dreunende bass van Al Cisneros doen meteen de oude Black Sabbath herleven. Jason Roeder haalt niet het niveau van bv. een Bill Ward, maar biedt afdoende ondersteuning om alles interessant te houden. Klassieker Holy Mountain schakelt daaropvolgend een versnelling lager, nog enkele tonen zwaarder en de metalheads kunnen er hun nekspieren bij opwarmen. Dat de stem van Cisneros wat verzuipt in de geluidsmuur stoort eigenlijk niet erg, die is hoedanook eerder een bijkomend instrument ter aanvulling. Tijdens het extra trage intermezzo en de aansluitende gitaarsolo tonen de heren niet enkel over ‘muscle’, maar ook over héél veel gevoel te beschikken. En dan verdwijnen de drie plots, om na 5’ en zonder enige uitleg The Clarity in te zetten: een trippy bass effect dat overgaat in wat je gerust een hypnotische jam kan noemen, 10’ lang en opnieuw oerend hard en traag. Sonic Titan sluit hierbij naadloos aan, zowel in tempo, heaviness als duur. En dan verdwijnt het drietal voor een tweede keer. Het publiek heeft het raden naar de reden waarom en blijft wat verdwaast achter, temeer het deze keer 15' duurt voor Cisneros en de zijnen terugkeren, heel droog Aquarian aankondigen en verder doen alsof er niets aan de hand is. Ik zou zeggen dat de vaart er op dat moment wel even uit was, maar ‘vaart’ en ‘Sleep’ in één zin gebruiken is toch een serieuze contradictie. Goud voor het ‘duurste concert op basis van het aantal gespeelde noten’ valt hen niet te beurt, deze eer gaat naar bands als Earth en Sunn O), maar een eervolle vermelding kan er zeker vanaf. Met Antarcticans Thawed krijgen we een mokerslag van bijna 15’ om de oren, waarna The Botanist ons tijdens de sfeervolle solo van Pike wat ademruimte geeft. En dan is het aan publieksfavoriet Dragonaut: Pike zet aan, de fans schreeuwen het meteen uit en het headbangen kan beginnen, afwisselend traag en iets meer uptempo, steeds het deinende ritme volgend. De fuzzy bass outtro zet de kers op de taart. We hebben de band de beide raadselachtige ‘breaks’ vergeven, temeer iedereen ervan overtuigd is dat het nu tijd is voor dè cultklassieker uit het repertoire van Sleep. En ja, met een oorverdovende en ultra zware riff zet Matt Pike Dopesmoker in en de zaal ontploft. Het heeft héél wat voeten in de aarde gehad om die song uit te brengen zoals de band het zelf wilde: één lange take van net iets méér dan 1 uur. In 2003 is dat dan eindelijk gelukt en live wordt gewoonlijk een versie van 20’ gespeeld, héél af en toe zelfs 2 delen van elk 20’. Zo ook de avond voordien in Utrecht. Het Brussels publiek heeft echter minder geluk: na een dikke 5’, met nog een zee van tijd over, houdt Sleep het voor bekeken. Wat ons meteen het gevoel geeft dat er die avond iets niet helemaal in orde was. Conclusie: indrukwekkend concert dat toch een ietwat bittere nasmaak laat.. Setlist Moon Landing Radio Transmission (intro) Marijuanaut’s Theme Holy Mountain The Clarity Sonic Titan Aquarian Antarcticans Thawed The Botanist Dragonaut (bisnummer) Dopesmoker #sleep #stonerrock #doommetal #concertverslag #liveshow #anciennebelgique #ABBrussel #brussel

30 mei 2018, Cultuurcentrum De Grote Post (Oostende) Going out with a bang! In Oostende spelen is voor deze jongens uit Nashville altijd een beetje als thuiskomen. En ditmaal echter ook afscheid nemen. Na 10 jaar touren is het tijd om even tot rust te komen, om te bezinnen en om prioriteiten te stellen. Niet echter deze avond, want laat het duidelijk zijn, de Saints komen weldegelijk om een potje te rocken en voor een uitverkochte zaal hun duivels te ontbinden. Met Are You begint het optreden nochtans voorzichtig en ook tijdens Burning Wheels (Be With You) is het, ondanks de schitterende hammond klanken nog wat aftasten. Tijdens Bones kunnen we voor het eerst onze ‘dansbenen’ losgooien en bij Young & Crazy – verre van een topper wat mij betreft – komt er leven in het publiek. Vanaf dan zit de vaart er goed in en krijgen we de ene klasbak na de andere op ons afgevuurd, en spat de spelvreugde van het podium. Dylan Fitch (gitaar) mag geregeld in de spotlights treden, zij het met een prachtig slidewerk (Sometimes I Worry), met sfeervolle psychedelische klanken tijdens de Pink Floyd cover Breathe of tijdens een partijtje duwtje-trek met zanger/gitarist Benjamin Ringel (Death Letter Jubilee) . Wanneer het ‘rikketik’ drumspel van Vincent Williams en de groovende baslijn van David Supica aanzetten, dan weten we dat het tijd is voor Berlin. Wie dan nog blijft stilstaan, heeft geen enkel gevoel voor ritme. Een eerste écht subliem moment tijdens de vele hoogtepunten is voor mij toch wel Crows. Het nummer wordt zo sfeervol gebracht, met een hemelse solo van Dylan en bovenaardse vocalen van Ben. Het daaropvolgende California lijkt plots maar gewoontjes. Dan gaat Nate Kramer (keyboards) echter voluit funky tijdens de intro van Drink It Slow (NOLA), gesteund door Vince en doorspekt met solopartijen van Dylan, Nate en David…om vingers en duimen van af te likken. En dan hebben we het échte hoogtepunt van de avond nog niet gehad, m.n. Butte La Rose. Dit nummer is zo immens sterk en doet je helemaal wegdromen. De Solo van Dylan brengt je in een roes waardoor je alles en iedereen rondom je vergeet, terwijl de stem van Ben zacht en vol gevoel doorheen het nummer zweeft. Tijd om terug wakker te worden en dus mogen we lekker meebrullen tijdens Momma, waarna een terecht dankwoord aan ‘platenboer’, fan van het eerste uur én top promotor Yves (Compact Center). Cigarette doet de zaal voor een zoveelste maal in de fik staan, en Devil’s Creek wakkert dat vuur alleen maar aan. De verrassing voor mij deze avond komt tijdens de eerste toegift. Ik heb nooit gemoeten van Spaceman, tot ik deze akoestische versie hoorde. Ben alleen on stage, zichzelf begeleidend op gitaar en met een andere arrangement: prachtig! Come Together is een leuke/passende cover, hoewel Crazy hier zeker niet had misstaan. Tijdens afsluiter A Bird Called Angola mag ‘Footz’ dan eindelijk ook eens soleren en tonen wat we al lang wisten: the man has soul! The Delta Saints hebben bij deze (voorlopig) afscheid genomen in stijl, ook al werd dit precies niet geapprecieerd door een doorlopend luidruchtig lullend vijftal achteraan links bij de bar. Doet me nogmaals vaststellen dat een bar in een zaal plaatsen zowat de grootste blunder is die je kan maken. Maar goed, dit even als voetnoot bij een uitstekende performance van 5 uitermate talentvolle en sympathieke jongens uit Nashville…waar we zeker het laatste niet van hebben gehoord. Setlist Are You Burning Wheels (Be With You) Bones Young & Crazy Heavy Hammer Sometimes I Worry Sun God Death Letter Jubilee Breathe Berlin Crows California Drink It Slow (NOLA) Butte La Rose Momma Cigarette Devil’s Creek (bisnummers) Spaceman Come Together A Bird Called Angola Tags: The Delta Saints, rockmusic, psychedelic rock, bluesrock, concert, liveshow, de grote post, oostende, nashville #Thedeltasaints #Degrotepost

Woensdag 30 mei 2018, Philharmonie, Haarlem In de klassieke concertzaal van de Philharmonie in Haarlem vond gisteren de aftrap plaats van de Europese tour van shockrockband Marilyn Manson. Hoewel de eerste fans ‘s morgens vroeg al voor de deur staan, stroomt de zaal pas tegen half negen echt vol met opgetogen metalheads uit Nederland, Duitsland en zelfs Mexico. Onder enthousiast gebrul start de show met een podium vol rook en gedimde lichten. Verwachtingsvol steken mensen hun smartphones in de lucht om de opkomst van de legendarische rockster te filmen. Manson verschijnt plots, wanneer felle spots het podium verlichten en Irresponsible Hate Anthem de zaal in dendert. Door deze goed opgebouwde opening wordt het publiek direct meegezogen in de energieke flow van de band. Manson laat weten dat dit de eerste show is waarbij hij weer op beide benen kan rondlopen, nadat hij zijn been brak door een ongeval tijdens een concert september vorig jaar. Op zijn laatste performance in Nederland verschenen kritische reacties die vermeldden dat de band niet meer overtuigt. Vanavond laat Manson echter zien dat hij nog altijd een bizar goed stemgeluid heeft met een groot bereik. Wanneer This Is The New Shit wordt ingezet ontstaat de eerste grote mosh pit waarin niet alleen gemosht maar ook geknuffeld wordt. Een omgevallen tiener wordt kordaat weer overeind gezet. Het zijn vooral de oudere nummers als Mobscene en Sweet Dreams die de hele zaal meekrijgen. Marilyn Manson staat bekend om zijn soms shockerende shows, maar het venijn dat er daarmee in de jaren ’90 nog zo vanaf spatte komt vanavond minder naar voren. Het is niet storend, Manson screamt als vanouds en verkondigt nog altijd een duidelijke boodschap waarin een groot deel van het publiek zich lijkt te kunnen vinden. De lyrics van Say10, “you say God and I say Satan” worden luidkeels mee gescandeerd. Het nummer is afkomstig van het 10e en nieuwste album The Heaven Upside Down dat eind 2017 uitkwam. Nieuwe tracks als deze en Kill4Me worden goed ontvangen door de zaal. Ondanks zijn inmiddels 49 jaar kan de zanger nog steeds rekenen op bh’s op het podium waarvan hij er 1 op zijn hoofd zet en over het podium keilt. Wanneer de band terugkeert voor een toegift en afsluit met The Beautiful People schudt de uitzinnige zaal op haar grondvesten. Het einde van de show is even spectaculair en abrupt als het begin ervan. Beduusd maar voldaan stroomt de zaal langzaam leeg. Al blijven er in en om het gebouw groepjes fans plakken in de hoop nog een glimp te kunnen opvangen van Manson. Deze show trok vooraf veel publiciteit en dat blijkt terecht. Een overdonderend goed optreden waarin de karakteristieke sound van Manson goed tot zijn recht kwam. Morgen treed Marilyn Manson op tijdens Rock Am Ring in Duitsland. Op zaterdag 23 juni is de band te zien op één van de main stages van Graspop in België. #MarilynManson #Philharmonie #Patronaat #Shockrock #Industrialmetal

Twee albums, één EP en een ton podiumervaring heeft dit 22-jarig talent achter de kiezen. Wat op plaat al zéér goed klinkt, komt live pas écht tot zijn recht. Zoals hij zijn muziek zelf omschrijft: ‘soul-influenced psychedelic southern rock’. Moeilijk te vatten? Denk een jonge versie van Warren Haynes, of beter noch, haal vlug je ticket en zorg dat je er op woensdag 6 juni bij bent. King zelf is een fenomenale gitarist en beschikt over een practhige soulvolle stem. Hij wordt bijgestaan door Jack Ryan (drums), Stephen Campbell (bass), Dean Mitchell (sax), Justin Johnson (trumpet, trombone, backing vox) en Deshawn Alexander (organ, keyboards). In september komt zijn derde album uit: Carolina Confessions ziet Dave Cobb achter de knoppen, gekend van Zac Brown Band, Jason Isbell, Brandi Carlile en Sturgil Simpson….alstublieft! Enkele gelukkigen kunnen hem trouwens eerder die dag akoestisch aan het werk zien bij ‘Compact Center – Ostensche Ploate’, in het kader van de 30ste verjaardag van deze Oostendse zaak. website muziek Info & tickets 06 juni 2018, De Zwerver, Leffinge, tickets (tickets kan je ook ‘offline’ kopen bij Compact Center Oostende) #themarcuskingband #live #concert #DeZwerverLeffinge #southernrock #psychedelicrock #soul #blues #jazz #southcarolina

Nog één laatste keer – voorlopig toch - kunnen we genieten van dit fantastische 5-tal uit Nashville. Oprichters Benjamin Ringel (zang, gitaar) en David Supica (bas) zetten hun ‘kindje’ even on hold en sluiten deze fase in hun carrière af met een Farewell For Now Tour. Gewiekste marketing truc of niet, voor de fans wordt het i.i.g. terug smullen van hun broeierige smeltkroes van funked-up swamp blues, west coast rock, psychedelische rock,…kortom: rockmuziek van het beste soort! Wie hen ooit al aan het werk zag, weet dat je van zowat elke song een typische (aangepaste) live versie mag verwachten om vingers en duimen van af te likken. Enige minpunt voor wie nu pas wakker schiet: het concert in Oostende is reeds uitverkocht, en dat zal voor het ‘specialleke’ in De Kelk (Brugge) eerstdaags ook het geval zijn. Zeg dus niet dat je het niet wist. Info & tickets 30 mei 2018, De Grote Post, Oostende, UITVERKOCHT 03 juni 2018, De Kelk, Brugge, tickets (tickets kan je ook ‘offline’ kopen bij De Kelk én Compact Center Oostende) #TheDeltaSaints #live #concert #CCDeGrotePost #oostende #rockmuziek #rockmusic #dekelk #brugge

27 maart 2018, Ancienne Belgique (club) Het concertverslag dat er niet had mogen zijn Opgericht in 2012 door de Kiszka broertjes, net geen vijf jaar later getekend door Lava Records (divisie van Universal Music) en vertegenwoordigd door WME. Kortom, deze jongens MOETEN de redding van rock&roll worden, en zijn als dusdanig gehypet. Wat mij betreft is er een hemelsbreed verschil tussen ‘beïnvloed zijn door…’ en ‘schaamteloos kopiëren’. Waarom dit verslag dan weer niet helemaal eerlijk is, wordt verder duidelijk. Nog goed dat ik de vinger zelden aan de pols heb en trends gewoonlijk aan me voorbij laat gaan. Zo kon ik Greta Van Fleet vrij onbevooroordeeld ontdekken. Album From The Fires klinkt niet onaardig, zij het dan noot voor noot een klakkeloze kopij van Led Zeppelin. Meteen een reden om hen te negeren, of toch maar eens live aan het werk zien? Ik opteer voor het laatste, geraak ondanks zéér snel uitverkocht toch nog binnen, en ben klaar voor een potje broeierige, vettige en energieke rock&roll gebracht door een stel jonge wolven. Klapt mijn kinlade omlaag wanneer ik – vooral in zanger Josh Kizska – een poser van formaat aan het ‘werk’ zie. Van bij de opener Highway Tune erg statisch, tot daaraan toe. Echter vooral met zijn houding bezig, handjes keer op keer potsierlijk ten hemel gericht, en vocaal gefocust op het imiteren van Robert Plant. Van elke ‘oe’ en ‘ah’, over de ‘mamamamamas’ tot de hoge uithalen, die bij momenten een foltering voor mijn trommelvliezen waren. Toegegeven, van de 300 aanwezigen konden toch zo’n 100 fans dit erg smaken en lieten dat ook duidelijk horen. Gitarist Jake en bassist Sam, uitgedost alsof het nog steeds de 70s waren, probeerden wat meer animo te brengen en slaagden daar bij momenten vrij goed in. Clichés zoals een solootje met de gitaar in de nek konden op veel bijval rekenen, wat me deed vrezen dat daar ook die obligate drum solo zou aankomen. Na When The Cold Wind Blows, het derde nummer, hield ik het niet meer en verliet ik de zaal. Ik kan me niet herinneren wanneer ik dit voor het laatst nog had gedaan: een concert vroegtijdig verlaten omdat ik zo erg ontgoocheld was. Niet fair, ik weet het, en dus keerde ik na 20 minuten terug. Watching Over en Lover Leaver Taker Believer – ik had 5 songs gemist, waaronder de Howlin’ Wolf cover Evil – waren echter meer van hetzelfde. En plots was daar ook die drum solo: Danny Wagner is verre van een John Bonham, maar van mij krijgt hij wel de prijs voor inzet. Bij hem wel bloed, zweet en tranen en de energie die ik in feite van heel de band had verwacht. Even eruit en op naar de bisnummers. Tijdens het vlot kabbelende Black Smoke Rising liet zanger Josh Kiszka plots wel horen dat hij eigenheid heeft, dat hij al dat vocaal gekloon niet nodig heeft. Na afsluiter Safari Song was ik toch blij dat het gedaan was. Valt er dan helemaal niets positiefs te melden? Oh jawel, Greta Van Fleet bestaat uit 4 talentvolle jonge muzikanten die een catchy song kunnen schrijven én live neerzetten. De momenten dat ik Josh hoorde zingen en niet Robert, waren best sterk. Back to the drawing board zou ik zeggen, even herbronnen en stevig aan de slag om ons de échte Greta Van Fleet te laten horen. En laat die invloeden er gerust zijn, daar is niets mis mee. #gretavanfleet #anciennebelgique #live #concert #rockroll #ABBrussel

Met zijn zevende album bewandelt singer/songwriter Ray Lamontagne verder de weg uitgestippeld met Ouroboros uit 2016. Deze keer neemt hij echter, net als bij God Willing…(2010) zelf rol van producer op zich en dat kunnen we enkel maar toejuichen. We horen een Ray die enerzijds graag teruggrijpt naar de beginjaren: de simpele melodieën en het repetitieve gitaargetokkel in opener To The Sea, alsook de donkere, zwaarmoedige sferen in It’s Always Been You en Let’s Make It Last. Anderzijds komt hij een stuk sterker en zelfzekerder over en blijft hij graag gebruik maken van de klanktapijten geweven door synths en minder traditionele geluidjes. Songs als o.a. Paper Man en Part Of The Light komen hierdoor zeer zweverig en psychedelisch over, zonder aan kracht in te boeten. Wie zachtjes aan het indommelen was krijgt met de dreigende rocker As Black As Blood Is Blue een stevige trap onder de kont. No Answer Arrives is dan weer een soulvolle, bluesy sleper met een schitterend stukje orgel en prachtig gitaarwerk. En dan die stem: rauw en krachtig wanneer het moet, fluweelzacht en zalvend wanneer het kan. Het blijft zijn grootste kenmerk en troef. Met Part Of The Light heeft Ray Lamontagne een tijdloos meesterwerkje neergezet dat misschien geen nieuwe fans zal aantrekken, echter wel de reeds opgebouwde fan basis enorm zal bekoren. Nu duimen dat hij dit najaar eindelijk nog eens bij ons live aan het werk te zien is. Score: 80/100 Info Releasedatum: 18 mei 2018 Label: RCA Producer: Ray Lamontagne Lead single: Such A Simple Thing website Tracklist: To the Sea Paper Man Part of the Light It's Always Been You Let's Make It Last As Black As Blood Is Blue Such a Simple Thing No Answer Arrives Goodbye Blue Sky #raylamontagne #partofthelight #newrelease #singersongwriter

Na 15 jaar is het zover! Stoner/Doom legendes Sleep vuurden op 20 april (4/20, hoogdag van de ‘dopesmokers’) zonder enige vooraankondiging hun nieuw album The Sciences op ons af. Niet dat opperdruïden Matt Pike (High On Fire) en Al Cisneros (OM) zich verveelden, gezien lopende tournees met hun andere bands. Eind deze maand wordt het nieuwe materiaal live voorgesteld en zal de AB daveren onder het geweld van loodzware riffs. Jason Roeder (Neurosis) neemt plaats achter de drumkit, en samen zal het drietal onze trommelvliezen op de proef stellen. Hamvraag: welke live versie van Dopesmoker krijgen we te horen: deze van +20’ of deze van +40’? En mogen we er hier in België eentje opsteken? Info & tickets 27 mei 2018, Ancienne Belgique, Brussel, tickets Credits: photo by Azul Acevedo Video: Dopesmoker #Sleep #live #concert #AncienneBelgique #ABBrussel #stonermetal #doommetal

#TheDeltaSaints #BolwerkVilvoorde

Fotoverslag van het concert AUDRI en Warhaus in Muziekclub De Zwerver, Leffinge.