Bij ons geen standaard eindejaarslijstjes, wel een héél eigen kijk van enkele van onze medewerkers op het afgelopen (muziek)jaar en soms een pak méér. Enjoy!
Er was ook nog ...
Mijn tienerjaren werden gekenmerkt door een zorgeloze jeugd in een best 'beschermde' (bosrijke) omgeving met een pak goede vrienden waarvan de meeste muziekliefhebbers waren. Wat ik via mijn thuisomgeving en mijn dichtste vrienden mee kreeg aan invloeden kan je in mijn eerste stuk lezen. Hier wil ik het even hebben over al die andere prikkels die op mijn tieneroren afgevuurd werden.
Het einde van een tijdperk
Als 13-jarige betrad ik voor het eerst onze jeugdclub 'De Barak' en werd er ondergedompeld in de muziek van de 'oudere jeugd': folk, psychedilca, disco en punk. Hoogtijd om de purperen sjaals, sandalen en die verschrikkelijke patchouli geur te verbranden, samen met de glitterpakjes en meteen ook de hanekammen te scheren. Vanaf 1980 was het aan ons!
Psychedelic rock, folk rock, folk, ...
Yesterday
Ik had hier evengoed nummers van Simon&Garfunkel of Supertramp kunnen plaatsen. Net als Yusuf stonden ze voor zachte, prachtige medlodieën gebed in de folk scene van de jaren '70. Ik had er wel oor naar, al gaf ik dat destijds niet altijd toe.
Toen het op muzikaal vlak bijna niet harder en rapper kon, leerde ik via een Duitse buddy deze bard uit Illinois kennen. Het album Windows and Walls pakte me enorm: de rustige nummers, zachte stem en poëtische teksten waren voor deze cultuurbarbaar als een mooi schilderij waar je uren naar kon kijken. Fogelberg stierf in 2007 op 56-jarige leeftijd, maar heeft mij veel muzikaal plezier bezorgd ... dat niet wer gedeeld die eender wie ik kende en nog steeds ken. I am alone with this one.
Today
Ik had Ray Lamontagne evengoed in mijn eerste artikel onder americana kunnen plaatsen, maar verkies het toch deze 'bard', die me altijd zo enorm raakt met zijn stem, hier op te nemen. Met Monovision (2020) liet hij de afgelopen zes jaar en drie wat meer experimentele albums achter zich en keerde terug naar zijn roots. Een betere keuze had de man niet kunnen maken.
Age Of Acquarius werd dit jaar opnieuw uitgebracht via Nuclear Blast en kreeg dus een pak meer aandacht dan bij de eerste release. De Grieken bewandelen voorzichtig de paden uitgezet door All Them Witches en zoeken de originele insteek in het gebruik van 'bagpipes' als lead instrument. Knap!
Blues
Yesterday
Twelve bar blues is nooit mijn ding geweest, maar zodra ik bluesrock, Texas blues en swamp blues leerde kennen, was ik toch ook mee. Het begon allemaal met dit nummer, maar ook met o.a. Rory Gallagher en konsoorten.
Today
Van traditionals over twelve bar blues tot een heel eigen moderne insteek, de Lovell zusjes kunnen én doen het allemaal. Eén van de meest actieve 'bands' van het moment, zowel on the road als via social media. Hoe social media 'gebruiken' als muzikant? Leer van Rebecca en Megan (en van Markus King natuurlijk). Self Made Man (2020) is de waardige opvolger van het ronduit schitterende Venom & Faith uit 2018.
Geen pure blues vanzelfsprekend, eerder een amalgaam van stijlen, waaronder ook psychedelische rock en een scheutje vunzige rauwe rock&roll. Holy Moly (2020) mag in dit overzicht niet ontbreken.
Punk
Yesterday
Jaja, het waren de tijden van de Sex Pistols en die alomgekende schijf werd grijsgedraaid. Boeiend werd het echter pas toen een zekere Yannick Puype met deze Dead Kennedys aan kwam. Hij was bovendien grote fan van The Police, Pink Floyd (tiens) en ac/dc (tiens x2).
Today
Ik heb er in feite niets meer mee, noch met punk, noch met punkrock, maar hou nog steeds van die rauwe energie wanneer een band er wat mee doet.
Disco/popmuziek/smooth jazz
Yesterday
Huh? Waarom hier ook maar één letter aan besteden? Omdat het mij verdomme ferm beïnvloedt heeft! Wij hadden destijds welgeteld vijf zenders op tv (Brussel Vlaams, Brussel Frans, ZDF, ARD en WDR. Muziek werd ons ingepompt via Die Hitparade (schlagers), Disco (vanalles en nog wat) en natuurlijk Rockpalast (voor het betere werk). Je kon zeker niet om ABBA heen, maar ook niet om Kim Wilde, Blondie (of had ik die onder punk moeten plaatsen?), Michael Jackson, Christopher Cross, Air Supply, ... Wat de Zweedse hitmachine betreft: bekijk eens live footage en zeg me in alle eerlijkheid dat dit van geen immens hoogstaand niveau is. Zowel de songstructuren als de vocals zijn verre van simpele kak!
Op een bepaald moment toch in de ban van deze intrigerende verschijning met haar fluweelzachte stem en nummers. Mijn eerste concert dat niets met rock te maken had in die periode: 7 maart 1986 in de Grugahalle, Essen (DE). Trouwens mijn eerste poging tot concertfotograaf: ik had camera, telelens en flits (yep) in mijn trenchcoat verstopt, ben met alles binnengeraakt, beginnen shooten vanaf een 'veilige' plek, omdan tegen de lamp te lopen (het flitsen had me verraden) en twee volle filmrolletjes te mogen overhandigen.
Today
Nee, van pure disco of 'platte commerciële' pop moet ik niet. Van zodra er echter een duister kantje aan zit, dan gaan mijn oren open. Vergeef me aub voor de muzikanten die ik onder deze noemer plaats: in feite gaat het om muziek die ik eigenlijk nergens anders kan onderbrengen en toch een stuk meer populair en/of toegankelijk is voor een breder publiek. Genesis van Tessa Dixson is zo'n voorbeeld.
Of het bloemooie Coral Dusk van Sohnarr: wat een prachtig album is me dat zeg. Een schoolvoorbeeld van hoe je een klassieke basis via electronica en sublieme soundscapes zéér toegankelijk kan maken.
De soul toer ga ik ook graag op en het was ex-Saint Jude oprichter/zangeres Lynne Jackaman die met het swingende One Shot op de proppen kwam dit jaar.
Eén van mijn favorieten is de Zweedse Louise Lemón. Erg moeilijk onder te brengen met haar grootse death gospel. Je hoort er elementen van dark pop, gospel en soulvolle elementen in terug. Hoewel donker en diep blijft de muziek wat mij betreft toegankelijk. De EP Devil verscheen dit jaar, na twee knappe LP's de jaren voordien.
Een nieuwe wind / op ontdekkingsreis
New wave/NDW/electronica/post-punk
Yesterday
*zucht* ... ik geef me wel erg bloot nu, maar sommige van die 'elektronische' huppeldepup dingen waren wel fun en vormden een tegengewicht voor het NWOBHM en trash/speed/black metal geweld
Het moet er nu eenmaal ook bij, een nummer uit de NDW scene. Skandal im Sperrbezirk (Spider Murphy Gang), Der Kommisar (Falco), Eisbär (Grauzone), Da Da Da (Trio): van energiek over donker naar compleet onnozel, het kon allemaal. Ik verkoos die iets meer donkere klanken.
Zo gingen er een hele tijd later ook bands als Joy Division en Sisters of Mercy (sporadisch) in, dankzij de post-punk en/of goth en/of rock invloeden.
Today
Geen sterker album in 2020 om mij bij de keel te grijpen met een mix van rock, american goth en donkere wave elementen dan We Are The Plague van Suzie Stapleton.
De Texaanse, maar in België wonende, Thelma Ramon kwam als een verrassing uit de lucht vallen met haar mix van kille, donkere wave/goth klanken en zware doom elementen. Geef Vultures (2020) zeker een kans.
oude glorieën ontdekt
Yesterday
Halverwege de jaren '80 gebeurde er iets verschrikkelijks (deel 3 zal het hierover hebben), dus was er tijd om verder in het rijke muziekverleden te duiken. Bands die ik eerder wat negeerde en die ik dan vrij goed leerde kennen door in hun rijke backcatalogue te duiken. Een kort overzicht met dit prachtstuk (luister ook naar de tekst) van de Eagles.
Off course leerde ik Chicago kennen ten tijde van hun veertiende album, passend getiteld '17', en hun kleffe ballads. Luister echter naar hun beginperiode met o.a. Terry Kath (RIP) als zanger/gitarist. Jazzrock van de bovenste plank!
Wat met deze weirdos. Al pik ik er een oertypisch Lindsey Buckingham nummer uit: pure sex!
Van weirdos gesproken!
Veruit de strafste (vrouwelijke) stem in rockmuziek: Ann Wilson! Al jaren lang een héél pak voller, ook van stem, maar nog steeds niet te evenaren. Ook leren kennen ten tijde van Alone etc. 'Moet' ik ooit nog live zien.
Al deze 'oude glorieën' had ik evengoed elders kunnen parkeren, maar het was leuker ze een aparte stek te geven.
Today
Héél wat bands grijpen terug naar sounds gebruikt en gecreëerd door één of meerdere van deze pioniers. Vorig jaar viel het Britse Morganway me in positieve zin op met hun referenties naar o.a. Fleetwood Mac, heartland rock en luchtige americana. The Budos Band scoorden toen ook met V en deden het dit jaar nog eens over met Long In The Tooth. Ik hoor er regelmatig de oude Chicago in terug.
Tot zover de sterke en interessante elementen uit dit decennium. Afsluiten doe ik met deel 3: een waar horrorscenario!
Lees ook: