De broertjes Callum (v, g, b) en Keiran (g, v) Morgan bleven ondanks tegenkantingen - te Rock voor Folk, te Pop voor Indie, te Indie voor Country, etc - hardnekkig hun eigen weg bewandelen. Ze vonden op hun vele omzwervingen zangeres SJ Mortimer, violiste Nicole Terry, keyboardspeler Matthew Brocklehurst en drummer Ed Bullinger en werden...Morganway!
Een eerste EP (No Tomorrow) verscheen vrij onopgemerkt in 2016, waarna nog een single verscheen: My Love Ain't Gonna Save You uit 2017 is tevens de opener van dit debuut én zet meteen de toon voor het hele album. Multi-gelaagde meerstemmige zang, frisse melodielijnen, kenmerkende vioolpartijen en hier en daar stevig gitaarwerk resulteert in Poprock op niveau van de latere Fleetwood Mac, met invloeden uit Heartland Rock en Americana. Perfect voor deze tijd van het jaar, zeker wanneer de top down kan en je in - om maar even iets eruit te gooien - Zuid-California woont.
De lead vocalen worden mooi verdeeld tussen Callum Morgan, met de heldere, zachtere stem en SJ Mortimer, die over een stuk meer karakter beschikt en hier en daar een rauw kantje laat horen.
De sterkste nummers bevinden zich allemaal onder de eerste 5, met een ferme uitschieter in Frozen In Our Time. In tegenstelling tot de rest zet dit nummer een duister Bluesy sfeertje neer met een schitterende vocale prestatie van Mortimer. De korte lead partij van Kieran is traag en slepend, perfect in lijn met het geheel. Ik moest meteen aan Larkin Poe denken wat de sfeer betreft. Mortimer schittert ook in het gedreven ultra-toffe Let Me Go, zij het ditmaal met dat rauwe kantje in haar stem. Kieran mag hier nogmaals (kort) losgaan. Ditmaal krijg je het gevoel dat Fleetwood Mac ten tijde van Rumours is herop gestaan. We blijven bij Mac, maar dan in Buckingham stijl, tijdens het uptempo In A Dream (Coming Home) waar Callum de lead neemt. Idem Dito bij het zonnige openingsnummer. De lead vocals worden gedeeld bij You Can Only Die Once. De viool van Terry die bij de andere vier songs nog voorzichtig kwamen piepen, krijgt hier gepast een meer prominente rol. Zouden we op basis van die eerste helft quoteren, dan kreeg Morganway een dikke vette 82/100.
London Life kan er nog mee door en is een knipoog naar de hectische energie die Mumford & Sons geregeld ontketenen, de razende fiddle incluis. Ook Hurricane is verre van slecht en live waarschijnlijk een publieksfavoriet als je graag de dansbenen uithaalt en eens goed wil meebleiren. New Way hadden ze er echter beter afgelaten, want dit is simpele Poprock middelmaat. Net op tijd komt het bloedmooie, dromerige Daylight Rising eraan. Americana op z'n best met een prachtige close-harmony zanglijn en mooie solo spots van Mortimer en als kers op de taart, een jankende viool.
De zon breekt terug door tijdens I See People: lekker uptempo en vrolijk met een happy fiddle en gedragen door de aangename stem van Callum. Afsluiten dan in diezelfde feelgood sfeer, bomvol positieve vibes en uitstekende zangwerk van zowel Callum als SJ., met een finale in crescendo.
De 6 uit Norfolk (GB) hebben geen klassieker afgeleverd, maar om het met de woorden van Jonathan Brick (A Country Way Of Life) te zeggen: "One of Britain’s most exciting unsigned bands...they are going places.” En deze keer overdrijven de Britten niet in al hun chauvinisme.
Score: 77/100
Info
Release datum: 03 augustus 2019
Label: self-released
Producer: -
Uitgaven: CD/LP/Digital
Singles
Tracklist
My Love Ain't Gonna Save You Let Me Go You Can Only Die Once
In A Dream (Coming Home)
Frozen In Our Time
London Life
Hurricane
New Way
Daylight Rising
I See People
I Want No Other Love