Bij ons geen standaard eindejaarslijstjes, wel een héél eigen kijk van enkele van onze medewerkers op het afgelopen (muziek)jaar en soms een pak méér. Enjoy!
Een waar horrorscenario
"It's not how good you play but how good you look on stage."
Ongeveer midden jaren '80 ging het plots helemaal fout. Pure horror en dan heb ik het hier niet over Jason, Michael, Freddy of Pinhead, wel over een stroming die smalend 'hair metal' werd genoemd. Hoe kon het echter zover komen?
Elk van onze favoriete bands leek wel aan sneltempo een nieuw album uit te brengen, minstens éénn per jaar. In heel wat gevallen daalde de kwaliteit rechtevenredig met de snelheid waarmee werk uitgebracht werd.
Glam rock was dood en enkel het nummer Children of the Revolution van T.Rex (Marc Bolan) verdiende in onze ogen enige credibiliteit. En Kiss natuurlijk. De rest was ons te weird (David Bowie) of véél te glitter/bubblegum/nichterig (Slade, Sweet, Mud).
Wisten wij veel dat het plots van kwaad naar erger zou gaan, mede onder invloed van MTV en de commerciële druk van radio's. Ik las onlang nog ergens de uitspraak "It's not how good you play but how good you look on stage." De nagel op de kop: glam/glitter rock was terug: glam metal (of hair metal, de term dekte een bredere lading) was geboren.
Een pak bands die al jaren met wisselend succes aan de weg timmerden, zagen de mogelijkheden, stemden hun muziek af op wat er bij de grote massa als koek in ging en dus door MTV en commerciële radiostations geëist en gedraaid/vertoond werd. Met wisselend succes.
Verdrinken
Bands die puur muzikaal zichzelf verloochenden en de transitie niet goed verteerden, ook al blonken de dollartekens : Journey, Triumph, ...
Yesterday
Met Raised On Radio (1986) werd volledig de weg van platsic poprock ingeslaan. Hoewel Journey ondanks alles kwaliteit bleef brengen, haakten héél wat fans van het eerste uur af, maar wonnen ze er wel een pak nieuwe bij. De ritmesectie (Valory en Smith) werden eruit geflikkerd en vervangen door hired hands. Perry en Cain trokken het laken naar zich toe en Schon moest alles lijdzaam ondergaan. Het einde van de band was nabij.
Beetje zelfde scenario voor de Canadezen: in dikke permanent en de föhn door de haren, oogjes en lipjes geschminkt, latex pakjes aan en compleet foute fake live videos. Rik Emmett had het bovendien gehad met rockmuziek en zou iets later solo gaan. Opnieuw het einde van een ooit fantastische band.
De titel van het nummer dekt de lading. Banale plastic ten top gedreven. Ik zou zo nog een héél eind kunnen blijven doorgaan, maar ik denk dat de boodschap duidelijk is.
Today
Moet het gezegd dat ik van dit soort klanken/beelden héél ver weg blijf?
Stinken
Los Angeles en haar Sunset Strip was een broeihaard voor alles wat ook maar enigszins stonk wanneer het op muziek aan kwam: pure ellende. Vanzelfsprekend vielen tienerchicks, getormenteerde vrouwen en oude vrijsters (sorry voor de sexistische toon hier, but hey!) met bosjes voor de boys on stage: het draaide allemaal om zien en gezien worden, om drugs, véél drugs en sex. ka: Faster Pussycat, Mötley Crüe
Yesterday
OK, enkel over deze laatste wil ik iets kwijt: wie haalt het nu in godsnaam in zijn hoofd om een erg genepen versie van Kermit als 'zanger' naar voor te schuiven. Wie denkt, "hm, dit klinkt toch zo slecht niet", die daag ik uit om live fragmenten te beluisteren.
Today
Moet het gezegd dat ik van dit soort klanken/beelden héél ver weg blijf?
Uitblinken
En toch waren er bands die tijdens die overgangsjaren overeind bleven. Gewoonlijk omdat ze ondanks alle pleisterwerk steengoede, al dan niet erg commerciële, songs bleven maken. Def Leppard,
Coverdale gaf de blues een ferme trap, wilde steeds meer de nieuwe Robert Plant zijn, bleef echter schitterende rocknummers pennen en omringde zich ook telkens met de beste muzikanten beschikbaar. Wanneer je ook nog eens een topper als Tawny Kitaen in je clips laat opdraven - een dame met een pak meer klasse en looks dan het arsenaal hierboven - dan heb je zelfs het meest staalharde metalen hart mee. Dat 'hobo' moest sneuvelen t.v.v. 'drifter' in de remake van Here I Go Again, vond ik véél erger dan het feit dat een sterk bluesy nummer plots een hair metal song was geworden.
Jawel, ik hou nog steeds het meest van High 'n' Dry, maar wat deze working class kids uit Sheffield flikten grenst aan het ongelooflijke: zomaar even de Amerikaanse markt veroveren terwijl ze steeds aan zichzelf trouw zijn gebleven, dat verdient respect!
Onze poedelrockers bij uitstek, maar onder de façade zat een stel zéér sterke muzikanten die snel van hun eerste poppy single Runaway schakelden naar immens populaire stadions tot zelfs credibiliteit bij elke liefhebber van stevige rockmuziek ... en ver daarbuiten.
Today Niets speciaals in 2020, maar ik hou mijn oren altijd open voor goede, melodieuze rock.
Klinken
Ik wil tot slot een kleine toost uitbrengen aan enkele bands die, ondanks dat ze op een trend zijn gesprongen en bagger hebben uitgebracht, toch méér in hun mars hadden en dat ook af en toe lieten horen/zien. De meeste onder hen bleven een soort blues, rauwe rock of zelfs punk ondertoon in hun muziek houden en onderscheiden zich op die manier van deze in de categorie 'stinken'.
Dè band die de hard rockende wereld terug een geweten schopte met hun rauwe, gritty rock & roll. Een dikke trap in de cojones van alle bands die 'looks' boven muzikale kwaliteiten stelden. Rock & roll mag absoluut simpel zijn, maar niet banaal noch ridicuul.
Today
Nog heel wat bands die een blues en/of rauwe rock & roll basis hebben, maar die heb ik reeds eerder aan bod laten komen.
Genoeg over dit decennium, op naar een nieuw tijdperk en de redding van rockmuziek!
lees ook: de jaren '80, pt.1