Ondertussen zijn we terug volop vertrokken om jullie onze 'nieuwe' teamleden voor te stellen. Enkele hiervan zijn er wel al even bij, dus hoog tijd om de schade in te halen. Verwacht jullie de komende dagen/weken aan een verse lading sisters en brothers.
Maak vandaag kennis met...
Laat ons starten bij de jonge uk die ik ooit was. Via Skid Row en de geweldige vocalen van Sebastian Bach in aanraking gekomen met all things metal. Melodieuze hardrock was binnen de kortste keren niet “stout” genoeg meer en al snel lonkte die uk naar Florideath en HM2 uit het hoge Noorden. Zoals iedere enthousiasteling moest die jonge uk een eigen underground zine hebben. Zo gedacht, zo uitgevoerd samen met twee kompanen. In die periode ontstond de niet aflatende liefde voor de ondergrond. Niets tegen grotere bands, zeker niet, maar wat onbekend is maakt nog steeds onbemind en die onrechtvaardigheid is wat me dertig jaar later nog steeds drijft om de meest obscure bands te ontdekken en te steunen. Het underground zine stierf een stille dood toen het al even DIY magazine Fanfare kwam aankloppen. De kans om ook eens aan tafel te gaan zitten met bekende vaandeldragers voor de nog geen twintig jaar oude uk een niet mis te verstane opportuniteit. Boeiende gesprekken met Dave & Dave (Megadeth), Savatage, Anathema, Kevin Moore (ex-Dream Theater) en de immer sympathieke Dave Wyndorf (Monster Magnet) mogen tot mijn beste herinneringen gerekend worden. Minder extreme namen misschien, maar mijn luisterspectrum begon zich in die periode ook te verbreden. Singer-songwriter, wave, soul, country, americana en zowaar ook funk. Alles werd doorsparteld op zoek naar goede songs. Nadat Fanfare de ziel aan Maarten gaf, kwam Rock Tribune kloppen. Eindredactie? Sure, waarom niet.
Dat brede spectrum kwam me na de escapades overigens ook van pas gedurende de zeven jaar dat ik wekelijks voor muziek zorgde in een Gentse cocktailbar. Gedurende die zeven jaar viel het me op hoe steeds minder belang werd gehecht aan de song, maar vooral aan de sound ervan. Een sound gecreëerd door een handvol producers. Dat samenhangend met het steeds moeilijker verteren van de combinatie nachtleven en dagjob zorgde voor de handdoek. Er volgde een kwartaal zonder veel muziek, maar een inhalen van veel gemiste, andere zaken. Die break was nodig om weer volledig aan te knopen bij de oude liefde en daardoor ook Bandcamp te ontdekken. Meteen de hoofdreden waarom mijn bankrekening nooit echt gespijsd zal zijn, maar soit.
En toen kwam Der John aankloppen. Hoewel ik me zelden tot nooit verveel, kon ik er in het midden van een pandemie gerust nog een tijdverdrijf bij nemen en dus begon ik twee jaar geleden af en toe voor Brothers In Raw te schrijven over die eeuwige en grootste liefde: de underground.
Los van dat alles is die uk nog maar weinig veranderd. Immer een loner geweest, zij het niet van het associale type, heeft ie nog steeds tijd tekort om drie tot vier mmorpg's te spelen, een bibliotheek aan fantasy te lezen, af en toe een break te nemen met een filmpje of serie en nog het meest frapante van allemaal: alles te beluisteren wat hij koopt.
mijn eerste recensie voor BIR:
helemaal bovenaan mijn bucketlist:
Een bucketlist? Neen. Die leiden enkel tot potentiële teleurstellingen. Elke dag doen waar de goesting naar staat, lijkt me een betere leidraad. Het helpt zondermeer om het hoofd op orde te houden. Maar om toch maar twee dingen te noemen: eindelijk Malazan Book of the Fallen van Steven Erikson aanvatten en eens wat focus leggen op de main story line in Final Fantasy XIV, ook al is craften en gatheren een betrekkelijk gezonde verslaving op zich.
specialiteit(en):
everything deep, deep underground!
Te vinden op: