Het is met bijna twintig jaar op de teller een geoliede machine geworden, zij het er eentje die desondanks héél spontaan en fris blijft overkomen. Larkin Poe, oftewel Rebecca en Megan Lovell, gesteund door een drummer en bassist/keyboard speler, staat voor een vierde keer in vijf jaar tijd in Brussel. Passeerden de revue: La Madeleine (2019), Vorst Nationaal (2019, voorprogramma van ZZ Top), Koninklijk Circus (2022) en dan nu de AB. Ondanks een ijzersterke reputatie lukt uitverkopen echter ook deze keer niet, al was de zaal toch zeer goed gevuld.
Dat het publiek ook de openingsact kon smaken, werd snel duidelijk: geen half lege zaal toen The Sheepdogs eraan begonnen. De vijf Canadezen lijken zowel visueel als muzikaal uit de jaren zeventig te zijn geteleporteerd. Dat werd nog eens onderstreept door hun retro - en op vandaag uiterst originele - 'lichtreclame' on stage.
The Sheepdogs
In tegenstelling tot bij de main act leggen deze kerels geen focus op hun meest recente album. Tijdens ons voorafgaand interview meende frontman Ewan Currie zich één song te herinneren. het waren er twee, maar geen probleem, de setlist op het podium zo hem daar wel aan doen herinneren. Een greep dus uit bijna een volledige carrière, nummers die aanslaan bij het publiek en zorgen voor een goede flow. Hoe weten ze dat zo goed? Ervaring natuurlijk en zo nu en dan eens checken welke nummers het goed doen op de streamingdiensten. Toch best clever hé, die Saskatonians. Ook die avond in de AB dus, want de aanwezigen konden de songs héél erg smaken, zowel de wat meer potige rockers, de gitaarduels als de meer ingetogen en soulvolle songs. Seventies classic rock op z'n best, gebracht door een 'jonge' band. Wie actief muziek volgt weet dat dit op vandaag eerder de regel dan een uitzondering is. Dit schreven we trouwens over hun laatste album Outta Sight.
Larkin Poe
In tegenstelling tot vorig jaar, toen het er best hard aan toe ging, zat er deze keer een pak meer finesse en afwisseling in de set. Vanzelfsprekend gaan de gitaren geregeld serieus zwaar in duel en schudt Rebecca potige riffs uit haar mouw. Slide Queen Megan doet niet onder en balanceert tussen finesse en scheuren. De eigenlijke finale - steevast Wanted Woman-AC/DC, deze keer gevolgd door Bold Cutters ... - is zowat het hardste nummer dat ze ooit hebben geschreven en doet de AB daveren. Wie Larkin Poe niet goed kent, heeft het gevoel dat hiermee hun set passend tot een einde zou komen. Niets is echter minder waar. Trouwe fans weten dat ze het liefst rustig eindigen en dan al eens met een verrassing uitpakken bij de bisronde. Deze keer kozen ze ervoor om tijdens Deep Stays Down hun gitaren aan de kant te laten en de stemmen te laten spreken, enkel gesteund door drums en een loopje. Knap, al halen ze de snaren er naar het einde toe wel weer bij.
Voor wat adem zorgde een akoestisch intermezzo van drie songs, waarbij vooral Southern Comfort een sublieme aanpak kreeg die de strot van Rebecca prachtig deed uitkomen. Wat heeft deze vrouw toch een sterke en mooie stem en hoe moeiteloos kan ze die zowel zacht als krachtig inzetten. Met maar liefst negen nummers was hun meest recente album Blood Harmony erg goed vertegenwoordigd, waardoor weinig ruimte voor extra songs uit bv. het machtige Venom & Faith. Wat mij betreft laten ze gerust een cover als Crocodile Rock achterwege. De geroutineerde dames weten echter waarmee ze hun publiek warm kunnen maken en een beetje Elton John, zij het akoestisch, werkt natuurlijk. Temeer er geen enkele dip in het optreden zat en dat is niet zo evident. De start zat er meteen op, na het akoestische rustpunt werd de draad terug opgepikt en ging het naar de knallende finale om dan traditiegetrouw rustig afscheid te nemen.
Larkin Poe voor een vierde keer in Brussel, het blijft boeien, dus laat de vijfde er maar aankomen.
Eerdere reviews m.b.t. Larkin Poe: 2022, Koninklijk Circus
donderdag 12 oktoner 2023, Ancienne Belgique (Brussel, BE) | Foto's: & tekst: BIR