Ryan McMullan
Ryan wie? Inderdaad, ik had vooraf geen idee wie deze muzikant was en bovendien geen tijd om het toch even te checken. Twee erg sympathieke fans verduidelijkten terwijl we aan het wachten waren: "Een jonge Ierse singer-songwriter met nummers die eerder richting pop gaan, dus eigenlijk een beetje raar dat hij voor een bluesrockband opent." Beide zijn niet bekend met de Lovell zussen en weten dan ook niet dat de dames hun blues rock net zéér toegankelijk is en ze naast traditionals en potige rock ook regelmatig richting pop lonken. McMullan viel al snel in de smaak bij het publiek, enerzijds dankzij een zéér goede stem die de mooie nummers een extra dimensie geeft, anderzijds met zijn innemende persoonlijkheid. De man deelt het podium met een keyboarder die zo onopvallend mogelijk zijn ding poogt te doen, terwijl hij regelmatig aan zijn glas (met ??) nipt. Alle spotlight natuurlijk op de Ier die tussen de nummers door de aandachtige luisteraars charmeert met wat weetjes. Dat je niet noodzakelijk zijn merch moet kopen deze avond, je kan ook gewoon een gratis kaartjes meenemen waarop zijn webadres ... zodat je nadien van thuis uit rustig zijn merch kan kopen. Dat zijn debuutalbum Redesign eraan komt en dat je dit vanzelfsprekend nu reeds kan voorbestellen via zijn website. Tot slot ook dat hij binnenkort terugkomt voor een solotour, al kunnen we hier niets over terugvinden, enkel data in o.a. Nederland en Duitsland, maar misschien is dat wel voor het najaar. McMullan heeft er geen probleem mee om zichzelf te promoten. Hij doet dat echter op zo'n charmante manier dat we het allemaal wel lusten, naast die mooie liedjes van hem.
Larkin Poe
Larkin Poe, oftewel Rebecca en Megan Lovell gesteund door drummer Kevin McGowan en bassist Tarka Layman, is ondertussen in ware machine geworden. Een combinatie van jarenlang meedogenloos touren, uiterst slimme marketing én een pak beresterke songs zorgden ervoor dat de band ondertussen in ons landje zo'n 1.000 fans naar het Koninklijk Circus weet te lokken. Huh? Is dat alles? Yep, maar dat is in tegenstelling tot zowat alle andere 'bluesrockbands' die vanuit de V.S. komen overgewaaid het vier- tot tienvoudige! Bovendien een verdubbeling van het aantal dat twee jaar geleden in La Madeleine stond te genieten van hun optreden. Larkin Poe is dan ook méér dan een stel erg begaafde muzikanten en twee leuke snoetjes en stijgt, mede dankzij de eerder genoemde elementen, boven het pack uit. Ik ben er dan ook rotsvast van overtuigd dat er bij een volgende ronde opnieuw een pak kijklustigen bijkomen.
Na de rustige openingsact bestormden de vier als een stel bezetenen het podium. Voor we het goed en wel beseften zaten we vier nummers ver in wat een héél straffe set zou blijken. Kleppers als Self Made Man, Keep Diggin', Trouble In Mind en Bleach Blonde Bottle Blues waren de revue gepasseerd en we gingen van een uppercut als opener via een zalige meezinger naar de meest catchy 'blues' die je je kan inbeelden. Het was als het ware naar adem happen en dat kon gelukkig tijdens de Son House cover Preachin' Blues.
Of de band nu covers speelt of eigen materiaal, ze hebben in al die jaren zo'n herkenbaar, eigen geluid gecreëerd dat alles perfect in elkaar vloeit. Blues mag dan een erg belangrijk ingrediënt in hun muziek zijn, maar denk niet dat we hier oubollige twelve bar blues horen, verre van. Larkin Poe brengt elke song met een ferme rock&roll attitude, met een stel ballen waar zelfs de grootste macho van terugdeinst. De gitaren, waaronder de ondertussen beroemd beruchte lap steel van Megan, scheuren en janken, de ritmesectie stuwt schijnbaar onopvallend maar des te efficiënter en wanneer de jongste van de twee Lovells haar keelgat open trekt, dan komt er een geluid uit waar menig rockzanger jaloers op kan zijn. Zonder twijfel één van de strafste zangeressen van deze eeuw.
Het spelletje van aantrekken en afstoten tussen de beide frontvrouwen kennen we ondertussen ook en het podium wordt door beide helemaal gebruikt. Tussen de nummers door hangen we vanzelfsprekend aan de lippen van Rebecca die - misschien net iets te veel - ons als 'vrienden' aanspreekt en geen blijf weet met haar geluk dat ze terug live kunnen spelen. Allemaal netjes ingestudeerd maar het gaat er bij iedereen in als zoete koek en we geloven elk woord dat over haar lippen rolt. Back Down South werd geschreven met wederhelft Tyler Bryant maar blijkt de enige zwakkere song in een verder zo goed als perfecte set. Het publiek is niet echt mee en de sfeer lijkt eruit te gaan. Niet voor lang echter want een wel zeer potige versie van Summertime Sunset geeft ons snel een ferme schop onder de kont en de pletwals is terug vertrokken. Een immens onderhoudende pletwals welteverstaan.
Zeventien was Rebecca toen ze Mad As A Hatter schreef, een song die nog steeds véél betekent en een vaste waarde in elke show is. De VIP's die vooraan post konden nemen eisten de song met een joekel van een banner, ook dat de mandoline zou worden ingezet, maar dat laatste werd met een korte "That song is up next, but I'll just use this guitar." weggewimpeld. Leuk nieuws kregen we ook te horen, m.n. dat er nog dit jaar een nieuw album, Blind Harmony getiteld, aankomt. We kregen alvast een voorsmaakje met de eerste single Bad Spell, een stevige doch catchy bluesrocker, of wat had je gedacht? En de fans maar smullen.
Op naar de finale dan en dat betekent rocken dat het geen naam heeft. Black Echo laat beide dames stevig op hun instrumenten uitpakken en Wanted Woman-AC/DC is de vaste afsluiter waarop het beest helemaal wordt losgelaten. Naar huis worden we dan gestuurd met de zalige Robert Johnson cover Come On In My Kitchen, dat nog steeds een intens gevoel van samenhorigheid oproept. Larkin Poe begon zaterdag overtuigend aan hun Europese tour, al heb ik bij deze voor mij vierde 'beleving' een paar bedenkingen, of hoe ik toch even moet mierenneuken (zie verder of skip gewoon die laatste alinea).
Ik zag de band in Keulen (Luxor, 25/11/2018), In Amsterdam (Bitterzoet, 23/03/2019) en in Brussel (La Madeleine, 2/04/2019) en heb ook deze keer héél erg genoten. Waarom echter niet wat meer afwisseling in de setlist? Tijdens al deze shows waren tien (!!) nummers identiek en wisselden slechts vijf songs. Dat kan echt beter. Het enthousiasme waarmee Rebecca over het podium wervelde tijdens het openingsnummer werkte natuurlijk aanstekelijk, door mijn lens gezien leek die enorme smile echter wat geforceerd, al leek de spontaniteit vrij snel over te nemen.
Bottom line: Larkin Poe kwam, zag en overwon ... en nog geen klein beetje!
Een pluim bovendien voor de fantastische sound en de sfeervolle lichtshow.
zaterdag 9 oktober, Trix (Antwerpen) | Foto's en tekst: John Van de Mergel