Festivalverslag | Pirate Metal Party 2025

Dit was voor mij de eerste Pirate Metal Party en wat voor eentje! Aan de foto's van vorig jaar te zien, had ik een outdoor festival op een grasveldje verwacht. Na de locatiewijziging van de Cacaofabriek naar het Klokgebouw, werd het echter al duidelijk dat er niet veel outdoor zou zijn aan dit festival. Achteraf gezien misschien maar goed ook, want er was storm op zee. De eetkraampjes waren wel buiten, dus wie tijdens de eerste uren honger had, moest deze woeste wateren trotseren en bleef niet droog. Toch even vermelden dat ze hier aan de veggies en vegans onder ons hebben gedacht door zowel een vegan burger als vegan brochette aan te bieden.

Mourning Wood

Om het festival in te zetten was de eer weggelegd voor Mourning Wood. Een Nederlandse band die maar een doel had: ons laten dansen! Daar zijn ze in geslaagd ook. De combinatie van hun energie op het podium en hun catchy nummers was iets waar bijna niemand op kon blijven stilstaan. De eerste rowpit van de dag werd opgestart en de sfeer zat er meteen goed in. Om dan hun set af te sluiten met een Engelstalige versie van de kabouterdans, maakte het helemaal compleet.

Verder viel het mij middenin hun set op dat er een doventolk op het podium stond. Uiteindelijk bleken dit een drie of viertal dames te zijn die elkaar doorheen de sets afwisselden. Geen idee of er ook effectief iemand met gehoorproblemen in het publiek aanwezig was, maar wel goed om te weten dat dit dus gewoon kan.

Tussen de bands door was telkens een half uur waarin je kon gaan eten e.d., maar ook voor wie in de zaal bleef, was er entertainment voorzien. Er was een (redelijk) wisselende playlist en na Mourning Wood werden er een aantal grote ballonnen het publiek in gegooid. Ik hoorde mijn broer nog zeggen “zo houden ze de kindjes wel bezig”, terwijl er een paar kleine meisjes achter de ballonnen aanliepen. “Haha, ja, kindjes...” dacht ik, waarna ik zelf vol enthousiasme zo'n ballon wegtikte. Die dertig minuten gingen wel snel voorbij!

Vanaheim

Hierna was het de beurt aan de tweede (en laatste) Nederlandse band van de dag; Vanaheim! Hier werd de pit echt op gang gebracht. In combinatie met de ballonnen die nog steeds door de lucht vlogen, begon dit al wat chaos op te leveren. Er was een moshpit links van mij, drie ballonnen die van rechts kwamen aangevlogen, dan werd er nog geroeid, er waren ineens twee dino's, de dino's werden aanbeden ... Je had er gewoon bij moeten zijn. Vanaheim zelf gaf dan ook nog eens zo'n geweldige show met massa's energie waardoor het publiek alleen maar wilder werd. Ik ben zelf niet echt te vinden voor Nederlandstalige muziek en telkens wanneer er een nummer werd aangekondigd, voelde ik een rilling over mijn rug heengaan bij het horen van de titel. Toch weet deze band mij met hun muziek en enthousiasme telkens weer te overtuigen.

Týr

Het was een beetje te verwachten, maar bij Týr voelde je het energieniveau weer wat afnemen. Als je dan ziet dat de tolk meer beweegt op het podium dan de bandleden zelf, dan weet je ook hoe dat komt. Týr is absoluut geen slechte band, hun muziek klinkt strak en zit goed in elkaar, maar al hun energie komt van hun stemmen. Verder is dit vooral een statische show, wat zich ook vertaalt in het publiek. Dit fenomeen had ik al meegemaakt bij Paganfest en was nu weer het geval. Wel kregen zij de eerste crowdsurfers van de dag en zorgde afsluiter Hold The Heathen Hammer High voor een broodnodig hoogtepuntje van hun set.

Equilibrium

Dan volgde de band waar ik zelf het meest naar had uitgekeken; Equilibrium. Een aantal jaar geleden een van mijn favoriete bands, die ik nu pas voor het eerst aan het werk zou zien met hun nieuwe zanger. Alleen was het deze keer niet enkel de zanger die anders was, ook drummer Hati was niet aanwezig voor de show. Dit drastisch andere uitzicht van de band was dan toch wel even wennen voor mij. Fabian doet dat zeker niet slecht, maar dat warme gevoel dat ik jaren geleden op Graspop en in de Biebob had, ontbrak een beetje. De rest van het publiek leek er zich in elk geval niet al te veel van aan te trekken, want de energie spatte er weer vanaf. Klappen, springen, moshen, dansen,... niets was er te veel aan. Mijn hoogtepunt van de set was Heimat, maar uiteraard werden Blut Im Auge en Born To Be Epic ook weer heel goed onthaald. Tot slot bracht de band ons een nummer dat nog niet gereleased werd en ik kan je zeggen dat ik benieuwd ben naar wat ze ons nog gaan brengen in de toekomst!

Visions Of Atlantis

Hierna volgde de eerste echte piratenband en meteen ook de eerste vrouwenstem van de dag; die van Clementine Delauny in Visions Of Atlantis. Het rijkelijk vloeiende bier en de ene na de andere hit van deze band zorgde ervoor dat er niet meer werd stilgestaan in de zaal. Uiteraard werd er ook hier weer geroeid en het was op dit moment dat ik besefte “hmmm, dit begint nu toch wel een beetje oncomfortabel te voelen, misschien moet ik effe stoppen”. Helaas voor mij, eens je op het water zit, moet je blijven roeien tot je de overkant bereikt hebt. Later meer hierover... . Goeie work-out voor je buikspieren wel! Hoogtepuntjes van hun set waren Clocks, Melancholy Angel en Armada.

Unleash The Archers

Tweede en laatste frontvrouw van de dag was Brittney Slayes van Unleash The Archers. De enige band die had gevraagd om de rookmachines uit te zetten. Op zich wel echt even een verademing, want met momenten kon je bijna het podium niet meer zien. Daar waar Brittney in het begin jammer genoeg telkens weer dezelfde noot miste, wist ze zich in de allerhoogste stukken weer te herpakken. Ze kregen dan ook na elk nummer een daverend applaus. Een groot deel van het publiek had ondertussen zoveel gedronken, dat er vermoedelijk niet zoveel mensen die gemiste noten opgemerkt hebben en gewoon genoten van een alweer goede show.

Wind Rose

Ik weet nog goed hoeveel teleurstelling er online was toen Wind Rose werd aangekondigd als afsluiter en niet Alestorm. Wel... Deze band heeft iedereen hier laten zien waarom zij wel degelijk een goede headliner zijn voor dit festival. Geen rowpit hier, wel minepits! Geen idee waarom, maar om zo met een hoopje mensen te staan “mijnen” heeft toch wel iets! Verder kwam de chaos toch echt tot zijn hoogtepunt tijdens deze set. Alles ging de lucht in; zwaarden, pikhouwelen, strandballen, zwembanden, ballonnen, dino's, crowdsurfers, kinderen,... You name it en het vloog waarschijnlijk wel in het rond. Met hun Diggy Diggy Hole, die naar het einde toe overging in de dance remix, kon dan ook niemand blijven stilstaan.

Ik denk dat iedereen er dan ook vanuit ging dat dit hun laatste nummer zou zijn, maar toch niet. Ze kozen ervoor om ons naar huis te sturen met stof tot nadenken, wanneer de zanger het volgende nummer opdroeg aan iedereen die ook te maken heeft met depressie. Well, thanks... . Ik was even een paar uur vergeten hoe kut het leven kan zijn, maar bedankt om me er weer aan te herinneren en ons zo naar huis te sturen, I guess? Zelf ken ik I Am The Mountain niet echt en hoewel de tekst eerder hoopvol leek te zijn, vond ik dit toch maar een rare manier om hun set, laat staan het hele festival mee af te sluiten.

Wat een geweldig festival, wat een stevige line-up en wat een absurd hoog energieniveau in dit publiek! We hebben zodanig veel geroeid dat ik letterlijk een brandwonde heb op mijn billen. I wish dat dit een stomme mop was, maar ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik een staande job heb. Mijn nek doet de dag nadien ook nog steeds pijn, al weet ik niet of dit komt door het headbangen, of door steeds te moeten rondkijken dat er geen ballon of strandbal in mijn gezicht vloog. Ja mannekes, concerten en festivals vanaf uw 30ste levensjaar,... het is me wat! Enig minpunt wat ik wel moet benoemen is het gebrek aan frisse lucht. Het kleine buitenstukje met de eetkraampjes is amper groot genoeg om aan te schuiven voor je favoriete snack, laat staan om met z'n allen even adem te halen. Je kreeg ook geen festivalbandje of stempel, dus binnen aankomen was binnenblijven. Verder wel echt niets op aan te merken. Het had leuker geweest op een outdoor terrein, maar met het huidige weer, was het klokgebouw zeker zo slecht nog niet!

Zondag 6 juli 2025, Pirate Metal Party 2025 (Klokgebouw, Eindhoven)

Tekst: Ilke Clissen

Foto's: Lorena Aal