Festivalverslag | Jera On Air 2025 - Donderdag

Op donderdag 26 juni 2025 ging de 31e (!) editie van Jera on Air in Ysselsteyn weer van start. Sinds 1992 staat het kleine dorpje in Limburg, onder de rook van Venray, een aantal dagen per jaar volledig in het teken van punk, hardcore, metalcore en alles wat daarmee samenhangt.

Natuurlijk is Brothers in Raw er ook deze editie weer bij en staat ‘the week after’ in het teken van Jera. Vandaag een festivalverslag van de donderdag, waarin Jeroen en Bertus je vertellen wat ze zagen en waarin Jessica's prachtige foto's schitteren.

Hot Milk 

Warme melk drink je normaal voor het slapen, maar de Hot Milk die we vandaag geserveerd krijgen maakt ons alles behalve slaperig. Met een stevige portie pop punk betekent Hot Milk het startschot van ons festivalweekend. Het is een startschot in de roos, want de band heeft het publiek in no time mee. Er is nog geen volledig nummer voorbij voordat de eerste crowdsurfer over ons heen komt en als I Just Wanna Know What Happens When I'm Dead als derde nummer ingezet wordt, is de eerste circle pit van de dag een feit. Een goed begin van Jera On Air 2025.

Fit For An Autopsy

De derde band die op deze editie van Jera het hoofdpodium tot zijn thuis maakt, is het Amerikaanse Fit for an Autopsy. Dit zestal doet het erg goed de laatste jaren en lijkt steeds populairder te worden. Dat blijkt ook wel uit het feit dat zij, ondanks het relatieve vroege tijdstip op een ‘gewone donderdagmiddag’ om 17.15 uur, een flinke hoeveelheid liefhebbers weten te trekken. Bovendien is hun meest recente album, The Nothing That Is (2024), erg goed gevallen. Vanaf opener Lower Purpose laten ze zien dat ze de ideale band zijn voor een tent als deze. De ene circle pit is nog niet uitgedoofd of de volgende draait alweer als een malle. Op de vette geluiden van Pandora of Hellions wordt er flink gecrowdsurft.

Kim Dracula

Kim Dracula kende ik eigenlijk alleen door de samenwerking die hij had met Korn-zanger Jonathan Davis. Bij het beluisteren van de rest van het werk werd me niet echt duidelijk wat ik ermee moest. Daar ben ik niet de enige in, blijkt wanneer de extravagante Kim Dracula en zijn band het podium opkomen en het merendeel van de mensen om me heen vooral met grote ogen en open mond staan te kijken, want what the fuck is dit? Kim Dracula is vreemd en eigenwijs. Zware gitaren en deathcore vocals gaan naadloos over in saxofoon solo’s en spoken word om via hysterische scat vocals uit te komen bij downtuned nu metal gitaarstukken. Er komt zelfs een cover van het Lady Gaga nummer Paparazzi voorbij. Het klinkt bijzonder en waar het voor mij op plaat niet veel deed werkt het live juist bijzonder goed. De verbazing slaat al snel om naar amusement en de show van Kim Dracula blijkt een bizar maar gezellig feest.

Pain of Truth

Terwijl zich in de Vulture-tent mensen stonden af te vragen ‘what the fuck’ dit is – Kim Dracula, dus – ging het in de Buzzard-tent vooral heel erg hard tekeer. Pain of Truth, een hardcore punkband uit Long Island, New York, brengt het publiek flink in beweging. Het in 2023 uitgebrachte album Not Through Blood staat vandaag min of meer centraal. Tijdens nummers als Actin’ Up en You and Me wordt er gretig gebruik gemaakt van de mogelijkheid om het podium op te klimmen en er vervolgens vanaf te stagediven. Kortom: Pain of Truth valt zeker in de smaak. En terecht. De set van de mannen staat als een huis. Het is zelfs bijna jammer dat het afgelopen is, maar ja…dat is Jera…we moeten verder want er is meer…veel meer.

Polaris

De vorige keer dat ik Polaris zag, was ook op Jera in 2019. De metalcore band uit Australië stond toen nog in een kleinere tent met een korte set, maar wist wel indruk te maken. Hun groei heb ik meegekregen van horen en lezen, maar vandaag is het de eerste keer sinds toen dat ik ze weer zie. Nu staan ze op één van de mainstages en de opkomst is groot. Polaris is niet alleen in populariteit, maar ook in podium presence enorm gegroeid. Als een trein raast de band door een set waarbij het jongste studioalbum Fatalism in het middelpunt staat. Wat een beest van een band is Polaris geworden!

Paleface Swiss

Begin van de avond vormt de Vulture-tent de place-to-be voor liefhebbers van Zwitserse deathcore. Deze Zwitsers zijn allesbehalve neutraal. Zanger Marc Zellweger zweept het publiek van begin af aan enorm op om van zich te laten horen en te laten zien. Zijn interactie met het publiek is sowieso wel tof, temeer omdat hij op een goed moment van het podium af duikt en zich op handen laat dragen, terwijl-ie gewoon zijn teksten blijft schreeuwen – best knap, trouwens. Maar niet alleen het screamen gaat Zellweger goed af; ook zijn cleane zang is best goed, getuige River of Sorrows.

Trophy Eyes

Trophy Eyes kende ik helemaal niet, maar als mijn collega reviewer vraagt om er even een kijkje te nemen doe ik dat graag. Mijn eerste appje dat hij ontving nadat ik de Hawk binnen stapte was: "Naar wat voor Myspace feestje heb jij me nou gestuurd?" Het moment dat ik de tent binnenstap, voelde alsof ik voor het eerst in twintig jaar inlogde op mijn Myspace account waar de scene looks en ‘whore trains’ je om de oren vlogen. Een fel roze backdrop met zwarte sterren om het af te maken. Dan klinkt het alsof iemand zijn profielmuziek begint te spelen en neemt Trophy Eyes het publiek mee terug naar de hoogtijdagen van de emo. Aan de reactie van het publiek op de band te zien wordt één ding duidelijk: ‘It’s not a phase mom!’

Jinjer

Het Oekraïense Jinjer is een veel geboekte band op Nederlandse festivals. Zo stonden ze de afgelopen jaren als op Into the Grave, Dynamo Metalfest en afgelopen november waren ze nog in Den Bosch op het feestje ter gelegenheid van het afscheid van Sepultura. En, eerlijk is eerlijk, Tatiana Shmayluk en haar mannen stellen eigenlijk nooit teleur. Daar staat tegenover dat ze ook nooit écht extra indruk maken. En blijkbaar is dat een mening die meerdere mensen in de tent hebben. Het publiek is namelijk wel eens enthousiaster geweest tijdens een optreden van deze band. Bij stevige nummers als Fast Draw en Teacher Teacher gaan er zeker wel flink wat hoofden heen en weer, maar op geen enkel moment gaat het dak eraf.

Alien Ant Farm

‘A blast from the past’ zou ik het noemen…Alien Ant Farm is een band waar ik vroeger nog wel ’s iets over hoorde, maar die ik, voordat ze op het affiche van deze Jera stonden, al jaren uit het oog was verloren. Enige research leerde dat dat volledig mijn door mijzelf kwam, aangezien deze mannen de afgelopen jaren toch écht wel verschillende keren in Nederland zijn geweest. Whatever…hun optreden vandaag, daar gaat het om.

Nadat de band, onder de tonen van ‘Teenage Dirtbag’ van Wheatus, opkomt, moet tijdens opener Courage het geluid van de microfoon nog goed worden gemixt, maar dan gaat het écht van start. Een enthousiast publiek ontvangt Dryden Mitchell en de zijnen als helden. Vooral bij bassist Alex Barreto en bij de backup-zanger van de band valt dat goed in de smaak, gezien hun uitzinnige reacties. Mitchell begeeft zich op een goed moment tussen het publiek voor het zingen van Movies. Stiekem komt iedereen echter voor de cover van Smooth Criminal van Michael Jackson en daarmee wordt de set afgesloten. Het nummer wordt voorafgegaan door een audiofragment waarin Michael Jackson in een telefoongesprek met een interviewer aangeeft hoe vereerd hij is met zo’n goeie cover van zijn nummer. Kortom: al met al ‘a blast from the past’.

Motionless In White

Het Amerikaanse Motionless in White staat, net als menige andere band van deze Jera-editie, niet voor het eerst op het podium in Ysselsteyn. In 2023 stonden ze hier ook al. Alleen, in tegenstelling tot toen, staan ze nu in de Eagle-tent die steeds voller loopt al naargelang de set vordert. Niet alleen kijkt het publiek hier naar een kundige band die heel scherp, strak en indrukwekkend hun setlijst afwerkt, maar bovendien heel erg sympathiek en toegankelijk overkomt. Des te enthousiaster reageert het publiek als zanger Chris Cerulli hen, voorafgaand aan Slaughterhouse, oproept tot meezingen: “When I say ‘One Mutilation’, you sing ‘under God’!” Extra vermelding verdienen de visuele effecten die dit optreden ondersteunen. Het licht en de beelden tillen het tot een nog hoger niveau.

Zeal & Ardor

Zeal & Ardor is één van mijn favoriete bands, zowel op plaat als live. Toen ze onderdeel waren van een groepje last minute toevoegingen werd mijn enthousiasme voor Jera alleen maar groter. Op een festival dat voornamelijk bekend staat als hardcore/punk/metalcore-festival is Zeal & Ardor met hun Avant Garde Metal misschien een beetje een vreemde eend in de bijt, maar toch weet de band de goed gevulde Hawk al snel te overtuigen. De set die ze spelen, is een kortere festivalversie van de set die ze onlangs tijdens hun headline show in Patronaat speelden. De mix van blues, black metal en diverse aanverwante genres doet het goed. Zowel in het publiek als op het podium wordt zichtbaar genoten van het superstrakke spel. Ook Jera is overtuigd: ‘Devil is fine.’

Letlive.

Letlive. is terug… om afscheid te nemen. De post hardcoreband rond Fever 333 frontman Jason Aalon Butler stopte er in 2017 vrij abrupt mee. Acht jaar later zat het kennelijk nog altijd dwars en besloot de band nog eenmaal een wereldtour te doen om afscheid te nemen van hun fans. Toch voelt het helemaal niet als een afscheid. Alsof er nooit iets gebeurd is, komt de band het podium op en trapt hard af. Al snel valt het geluid uit en Jason besluit het publiek te entertainen met een praatje hier en een dansje daar. Gelukkig duurt het niet lang voor de set, die vooral bestaat uit tracks van de albums Fake History en The Blackest Beautiful, doorgezet kan worden. The Ghost Inside zanger Jonathan Vigil crasht het feestje ook nog even om zijn oude vriend Jason een knuffel te geven en zijn support te uiten voor de band die een lange geschiedenis met The Ghost Inside heeft. De show is weer chaotisch en energiek als vanouds met een stuiterende band op het podium, een eindeloze moshpit, talloze stagedivers en een leadzanger die de show klimmend in de pilaren afsluit. Toch wordt er nooit echt afscheid genomen. Zou deze korte terugkeer van Letlive. toch naar meer smaken voor de band? Ik kan het alleen maar hopen want voor mij was dat wel zo en de grote opkomst bij deze show laat zien dat er nog genoeg interesse is.

Donderdag 26 juni 2025, Jera On Air 2025 (Ysselsteyn)

Tekst: Jeroen Verel en Bertus Elings

Foto's: Jessica Santiago Lopez