Concertverslag | Zeal & Ardor - Patronaat

Avant Garde metal band Zeal & Ardor startte ooit als een eenmansproject van zanger en gitarist Manuel Gagneux. Manuel verzamelde voor de live shows een band bij elkaar en inmiddels toert deze band al meer dan 10 jaar de wereld over. Vorig jaar kwam het jongste studioalbum Greif (Griffioen) uit. Greif was ook het eerste album dat echt door de volledige band werd opgenomen. Sindsdien toert de band al onvermoeibaar door en op woensdag 14 mei streek Zeal & Ardor met hun Griffioen neer in het Haarlemse Patronaat voor een headliner show. Throwing Bricks kwam ook nog even spelen.

Throwing Bricks

De uit Utrecht afkomstige band Throwing Bricks mag het aanwezige publiek opwarmen en neemt die taak zeer serieus. De band speelt een goede set waarbij vooral de muziek erg goed klinkt. Persoonlijk kan ik de Deftones invloeden in de muziek goed waarderen. De vocals staan helaas wat zacht waardoor die niet heel erg goed te verstaan zijn. De missie om het publiek op te warmen voor Zeal & Ardor lijkt goed te zijn geslaagd. Om me heen zie ik vooral een positieve reactie op Throwing Bricks.

Zeal & Ardor

Hoewel de show van Zeal & Ardor start met The Bird The Lion and The Wildkin, de intro van hun jongste studio album Greif, trapt de band de set echt af met Wake Of A Nation, wat zeker een doordachte keuze moet zijn. Wake Of A Nation staat op de gelijknamige EP die Gagneux in 2020 schreef als reactie op de publieke moord van George Floyd. De tekst ‘The King is Dead’ spreekt over de dood van het "sterke Verenigde Staten" zoals het land zich presenteerde. Vandaag de dag is Wake Of A Nation er op zijn zachtst gezegd niet minder relevant op geworden. Met de ijzersterke uitvoering van dit nummer is de toon meteen goed gezet. Met ook andere nummers van deze EP, zoals Tuskegee, Trust No One en At The Seams wordt de Wake Of A Nation EP, afgezien van muzikale interludes, in zijn geheel door de set verweven.

De set, die maar liefst 21(!) nummers telt biedt ruimte genoeg om ook alle andere releases van de band te vertegenwoordigen. Natuurlijk moet het vorig jaar uitgekomen Greif goed gepresenteerd worden en het grootste deel van de nummers komt dan ook van die plaat af. Wanneer het repertoire van een band groeit sneuvelen er misschien weleens wat van je favoriete vaste nummers in de setlist (voor mij waren dat vanavond Servants en Baphomet) maar daar tegenover staat dan wel weer dat je nieuw materiaal te horen krijgt. 

Hoewel Greif niet mijn persoonlijke favoriet in de discografie van de band is, moet ik zeggen dat nummers als Killonova, Fend You Off, To My Ilk en afsluiter Clawing Out live niet onderdoen voor ouder werk.

Ook van ouder werk komt er vanavond genoeg voorbij als Zeal & Ardor ons meeneemt op een ijzersterke reis door het repertoire van de band. Götterdämmerung is zonder twijfel één van de hardste nummers die de band heeft geproduceerd en slaat als derde nummer in als een bom. Gravedigger’s Chant, Blood In The River, Row Row en Death To The Holy blijken nog altijd publieksfavorieten, te horen aan het meezingen en klappen door het publiek.

Het spel van de band is, zoals eigenlijk altijd bij Zeal & Ardor, ijzersterk. Het wisselen van clean vocals vol soul naar rauwe black metal gutterals door Manuel blijft toch elke keer weer indrukwekkend. Zou hij zijn ziel aan de duivel verkocht hebben in de ruil dat elke show perfect klinkt? Je zou het bijna gaan geloven als je Zeal & Ardor een paar keer aan het werk hebt gezien.

Speaking of the devil… Met nog zo’n publieksfavoriet Devil Is Fine komt er na 16 nummers een einde aan het reguliere gedeelte van de set. Hoewel 16 voor een show al niet onaardig is, plakt Zeal & Ardor hier nog een toegift aan die bestaat uit nog eens 5 nummers. 

Net als bij het publiek lijkt de sfeer op het podium ook steeds gezelliger te worden. Tijdens de laatste paar nummers wordt er tijdens het spelen onderling een hoop gelachen, wat in komisch contrast staat met de zware gitaren en de satanistische teksten en verhalen over dood en verderf die op datzelfde podium geproduceerd worden. En zelfs dan nog klinkt alles strak.

Zoals ik eerder al zei lijkt het erop dat het voor Zeal & Ardor onmogelijk is om een slechte show te spelen. Ik heb de band al vaak aan het werk mogen zien, zowel in zalen als buiten op festivals en altijd weer weet de band een hele vette en strakke show neer te zetten. De show van vanavond is daarop ook geen uitzondering. Zijn er dan geen minpuntjes? Nee eigenlijk niet. Dus was je er niet bij? Volgende keer wel doen. En ga je naar Jera On Air? Check de band daar zeker. Krijg je geen spijt van! Bekijk in de tussentijd de overige foto's van deze show hier.

Woensdag 14 mei 2025 (Patronaat, Haarlem) | Tekst: Jeroen Verel Foto's: Jessica Santiago Lopez