Ik moet eerlijk zeggen dat ik op voorhand niet wist wat ik moest verwachten van deze co-headline show. Zowel Dragonforca als Amaranthe zijn bands die ik al heel lang volg en al een aantal keer live aan het werk heb gezien. Dragonforce was zo'n 15 jaar geleden zelfs de eerste metalband ooit, waar ik fan van geworden ben. Nu zijn het ook beide bands die nieuwe muziek hebben uitgebracht / aan het uitbrengen zijn, die ik persoonlijk wat vind tegenvallen. Ervan uitgaande dat ze veel nummers van de nieuwe albums zouden gaan spelen, had ik een beetje schrik dat deze live ook niet zo goed zouden klinken.
Voordat ik daar een antwoord op kreeg, had ik uiteraard nog even de eer om Infected Rain live aan het werk te zien. Ik denk dat ik ooit één nummer van hen heb opgezocht, vond het toen niet direct mijn ding en heb dan ook geen andere muziek meer beluisterd. Maar live... man wat waren zij goed! Knaller van een stem, massa's energie en een zotte lichtshow (recht in mijn ogen, as per usual). Nee echt, die energie... Hoe de gitarist daar stond te springen, headbangen en tegelijk gitaar te spelen... Ik verloor mijn evenwicht bijna door er gewoon naar te kijken. Ze kregen het publiek dan ook al aardig op gang en tijdens hun laatste nummer kregen ze als kers op de taart nog een serieuze circle pit. Ik begrijp nog steeds niet heel goed hoe zo'n stevige band op een powermetal concert belandde, maar het was zeker en vast de moeite!
Een half uurtje later was het dan de beurt aan Amaranthe. Hun set openen deden ze niet met een nieuwe track, maar wel met een knaller van een Fearless. De sfeer zat direct goed, al werd hier meteen duidelijk dat de zang luid stond afgesteld. Heel luid, althans van waar ik stond. Je kon echt e-le-ke fout horen en tijdens de eerste nummers waren dat er toch wel een aantal. Zo luid dus. En toch, kon ik geen woord verstaan van Elize, wanneer ze tussendoor tegen het publiek aan het praten was. Verder was hun show naar goede gewoonte van begin tot eind ingestudeerd. Daar is zeker niks mis mee, maar toch waren er slechts twee à drie momenten waarop de vocalisten dicht bij elkaar in de buurt kwamen en er wat interactie was tussen hen. Ik stel me de laatste keren dat ik hen live zie dan ook steeds de vraag of die eigenlijk wel overeen komen, maar hey, dat kan ook aan mij liggen.
In elk geval, veel nummers van het nieuwe album werden er niet gespeeld, enkel Damnation Flame, Interference en Re-Vision kwamen aan bod. Al zat het dieptepunt van de avond toch echt in hun show: Amaranthine. Je denkt nu waarschijnlijk: “Hè? Amaranthine? Dat is toch altijd een hoogtepunt van de show, een nummer speciaal voor de fans?”. Daar heb je gelijk in, maar deze avond was anders. Ik ben zeker een voorstander van artistieke vrijheid, maar de afslachting van de volledige eerste strofe door er een soort Beyoncé shwung aan te geven met vocal runs van hier tot in Tokio, hoeft niet voor mij. Die ene strofe leek wel vijf minuten te duren en ook de mensen die rond mij stonden konden hun lach nier meer inhouden, omdat het maar bleef doorgaan. Gelukkig veranderde het weer naar de normale versie wanneer Nils zijn bijdrage kwam leveren, maar dat was dus niet voor herhaling vatbaar. Verder waren er uiteraard ook nog enkele hoogtepunten in hun set zoals Viral, Crystalline, BOOM!, Archangel en afsluiter Drop Dead Cynical.
Hierna was het dan de beurt aan Dragonforce. Die zorgde dan weer voor een ander soort verrassing; zij hadden ineens een derde gitarist bij. Deze mysterieuze persoon werd ook op geen enkel moment aangekondigd, maar na wat speurwerk achteraf kwam ik uit bij de naam Billy Wilkins. Voor zover ik weet geen nieuw permanent lid van de band, maar even een voorstelling had wel fijn geweest. De set werd goed gevuld door enkele nieuwe nummers, maar ook een aantal klassiekers als Soldiers Of The Wastelands en Fury Of The Sorm, wat ik als long-term fan zeker en vast wel kon appreciëren. Ook het iets oudere Cry Thunder zorgde voor een goede dosis sfeer in het publiek.
De nieuwe nummers deden het ook zeker niet slecht. Hun Zelda track: Power Of The Triforce klonk live pakken beter dan digitaal. Al had dat misschien wel wat te maken met de grote plushe coocoo (een kip, voor de niet-nerds onder jullie) die de hele zaal werd rond gegooid. Jaja, zelfs tot op het balkon, om dan uiteindelijk weer terug bij het podium te komen. De coocoo heeft niemand aangevallen, iedereen heeft het overleefd en dit zorgde voor een absoluut hoogtepunt van de avond. Zelfs Doomsday Party had live nog wel wat, ondanks dat Elize hier niet bij op het podium kwam. Ik had ook stiekem gehoopt dat ze Cyber Sausage World samen zouden brengen (als je die ene livestream van Herman Li gezien hebt, weet je wel wat ik bedoel) maar dat is helaas niet gebeurd. Kleine teleurstelling toch wel. Gelukkig werd dit dan weer goedgemaakt door twee gigantische opblaas draken die samen met hun typische arcade kasten het decor compleet maakten, waarna de band aan hun encores begon.
We kregen zowel de Céline Dion cover, als de nieuwe van Taylor Swift en beide nummers werden zeer enthousiast onthaald door het publiek. Bij Wildest Dreams werd er ook nog een uno reverse kaart gespeeld tijdens het onvermijdelijke “broek uit op je hoofd” moment. Marc vroeg fans om hun broek op hun hoofd te zetten in de circle pit, omdat ze beelden gingen opnemen voor een nieuwe music video. Slim gespeeld Marc, slim gespeeld. Tot slot werden vele crowdsurfers naar voren gedragen tijdens die twee tracks en waarom ook niet? Er zullen niet veel mensen op de wereld zijn die kunnen zeggen dat ze hebben gecrowdsurft op My Heart Will Go On. De echte afsluiter van de avond was naar goede gewoonte Through The Fire And The Flames, voor mij zeker niet hun beste nummer, maar daar kan je niet omheen. Compleet met een Guitar Hero gitaartje voor Marc zorgde dit voor een leuk laatste moment.
Het was dus een avond met gemengde gevoelens. Ik zal hem ook zeker en vast nooit meer vergeten, al was dat deze keer niet enkel door de vele hoogtepunten. Ja, ik ben en blijf een beetje verbitterd door dat Amaranthine gedoe. Maar al bij al, goed gelachen, veel meegezonden, belachelijk veel geklapt en moe maar voldaan weer naar huis gekeerd.
Zondag 25 februari 2024, 013 (Tilburg) | Foto's: Lorena Aal, Tekst: Ilke Clissen