Volgende keer als je één van deze drie bands ziet verschijnen op een affiche, niet nadenken en gewoon blindweg je ticket kopen.
Een avond waar ik heel graag zelf was bijgeweest, maar helaas. Door omstandigheden ben ik er die avond niet geraakt. Daarom gaf ik voor dit verslag graag de fakkel door aan m'n collega Andy, die met heel veel plezier zijn ervaring hierover deelt...
Een zondagavond bomvol muziek van eigen bodem. Überhaupt een avond vol live muziek. Het mocht terug. Mijn laatste concert dateerde ook alweer van de releaseshow van Slow Crush in Botanique, en dat was toen ook pas mijn tweede optreden in evenveel jaren. Dus nu zit ik aan drie optredens in drie jaar en ik hoop dat er dit jaar nog een hele hoop mogen bijkomen.
Op deze avond in maart stond één label centraal. Consouling Sounds. Een label dat diverse acts een thuis geeft gaande van ambient tot vettige sludge. Creativiteit en passie zijn de belangrijkste eigenschappen en dat merk je ook aan de mensen die binnen het label functioneren en de bands die ze een duwtje in de rug geven. We kregen drie bands voorgeschoteld, namelijk Mother, Endlingr en Pothamus. Drie gitaar-georiënteerde bands met elk hun eigen geluid.
Het kleine zaaltje op de bovenverdieping liep goed vol nog voor de eerste band aantrad. En dat was Mother. Een drietal uit Oostende dat zichzelf het vakje post-blackgaze geeft. Beginnen deden ze met een drieluik uit hun debuutplaat 'I'. Namelijk Pt. One, Chapter V, Pt. One, Chapter VI en Pt. One, Chapter VII. Ik heb achteraf nog aan de band moeten vragen welke nummers het specifiek waren omdat ze naadloos overgaan in elkaar. Pt. One, Chapter VI blijft een klein meesterwerkje en kwam vorig jaar ook binnen in De Zwaarste Lijst van Studio Brussel.
De band had er zin in en ging voluit. Zoveel passie en zoveel overtuiging dat ook oversloeg op het publiek. Je zag mensen genieten, je zag mensen headbangen en ik hoorde vooral veel mensen zeggen “ze worden echt elke keer beter”. Met Pt. One, Chapter VII werd er een mooi rustmomentje ingebouwd om dan los te barsten met het enige nummer van hun vorig jaar uitgebrachte EP 'Interlude I'. Collega recensent July heeft vorig jaar al haar liefde geuit over de enige track van die EP 'The Loving Care Of A Mother For Her Child'. Een nummer van maar liefst 13 minuten dat eerst de volle twee minuten losbarst en dat je daarna even op adem kan komen. En dat gebeurde zondag ook. Je voelde doorheen je hele lichaam dat dit nummer eigenlijk wel episch genoemd mag worden. Enig minpuntje vond ik was dat de sample van de piano iets minder duidelijk in de mix zat. Maar muggenziften over een nagenoeg perfect optreden? Dat is ok zeker. Vol verwachtingen kijken we uit naar een nieuwe plaat die volgens mijn Hercule Poirot-achtige skills gewoon 'II' gaat heten. Ik was al fan van de band, maar deze ijzersterke liveset heeft me een diehard fan gemaakt. Motherfucking cool was. Heb je’m?
Vervolgens verplaatste het publiek zich naar de iets grotere zaal. In afwachting van de volgende band kon ik nog een longsleeve van Mother op de kop tikken en toen was het tijd voor band nummer twee, tegelijk de band waar ik eigenlijk het minst van afwist. Endlingr. Alweer een drietal maar deze maal uit de thuisbasis van Consouling, namelijk Gent. Er was zeker geen gebrek aan overgave en voornamelijk de centraal gepositioneerde drummer was een klein Duracell konijntje achter de drumkit. Tijdens de hele show was ik aan het bedenken hoe ik Endlingr nu zou omschrijven en ik kwam toen bij dit uit : jazz influenced psychedelische stoner sludge. Telkens tapt de band uit een ander vaatje en dat maakt een optreden van hen zeker aangenaam. Je weet namelijk nooit wat er gebeuren zal. Alle drie de bandleden lieten zien dat ze meester zijn over hun instrument en dat verdient zeer veel lof. Een toffe ontdekking, altijd een leuke concertervaring.
Je raad nooit met hoeveel bandleden hoofdact Pothamus het podium beklom? Ja! Drie!
De gekende podiumopstelling was er, namelijk bassist Michael met recht tegenover hem gitarist/vocalist Sam (zoals gewoonlijk op blote voeten). Drummer Matthias maakt de zelf gefabriceerde bermuda driehoek compleet en de band was klaar om ons allen te betoveren. Als volleerde sjamanen (ik moest zo een beetje denken aan de hogepriester uit Indiana Jones And The Temple Of Doom) begonnen ze aan de bezwering van Trix.
Openen deden ze net als op de plaat met Orath. De groove, de tribal drums , de visuals, de rook, de stroboscoop. Heel het plaatje klopt gewoon.
Pothamus live is een ervaring. Pothamus live is ondergaan en je laten betoveren.
Drie hogepriesters die weten dat ze je kunnen bespelen door middel van hun muziek. Het tweede nummer op de setlist Viso begint met een onheilspellende toon vooraleer de donderwolken en bliksem zich weer verzamelen boven iedereen. Ik durf te wedden dat als Frank De Boosere over dezelfde mogelijkheden beschikte als Pothamus, hij niet enkel het weer kan voorspellen maar ook beïnvloeden. Frank, rij eens met je fiets naar Mechelen en ga op de koffie bij deze mannen. We kunnen het soms gebruiken.
Ook hier zie je dat de jodiumopstelling van de bandleden van essentieel belang is. Het samenspel van bassist en gitarist. Het geven en nemen. Prachtig om te zien dat muziek zoiets teweeg kan brengen. Vervolgens werden we getrakteerd op een tot op heden naamloos nieuw nummer. Ik steek het op de betovering die er over mij hing maar ik weet vooral nog dat het beklijvend was en hypnotiserend. Wat evenzeer kan gezegd worden over afsluiter en titeltrack van hun album 'Raya'. Ze plakken nog drie minuten bij aan de langste track van eerdere opener Mother en komen zo uit op 16 minuten. Bonkende, tribalesque drums waar Sepultura ten tijde van Roots alleen maar jaloers op kon zijn. Een zinderend nummer dat werkt naar een climax om vervolgens stil te vallen en dan opnieuw op te bouwen naar een climax waarbij alle, maar dan ook alle remmen losgaan. Wat een ervaring!
Zanger Sam steekt soms zijn hand in de lucht en dat bevestigt enkel nog maar meer mijn beeld van die hogepriester uit Indiana Jones. Enkel het bloedende hart ontbreekt nog. Misschien een stageprop voor een volgend optreden? Ik zit ondertussen aan pakweg 25 jaar concertervaring en ik denk dat ik de momenten dat een optreden me in trance kon brengen op twee, misschien zelfs maar één hand kan tellen. Het lukte ooit Sigur Ros, Jonsi en Massive Attack. En in dat lijstje komt nu ook Pothamus.
Normaal krijg ik naar het einde van een optreden toe altijd rugpijn, maar die was er nu niet. Ik was weg. Ik zat in de Codex Pothamus. In hun wereld. De wereld waarin Michael ongelooflijke geluiden kan produceren uit zijn basgitaar. Planeet Pothamus.
Bij deze heb ik mijn zitje op de volgende Space-X raket naar de planeet geboekt en wil ik deze graag helpen koloniseren.
Deze avond was een beetje een showcase voor Consouling Sounds en voor drie vernieuwende bands die bewijzen dat België godverdomme goed bezig is. En dat we best mogen trots zijn op onze creatieve artiesten.
Dus, volgende keer als je één van deze drie bands ziet verschijnen op een affiche, niet nadenken en gewoon blindweg je ticket kopen. En als je het niet doet zal ik wel even voor hogepriester spelen
zondag 13 maart 2022, Trix (Antwerpen) | Foto's: Trix-Stijn Verbruggen | Tekst: Andy Decroos