Al eerder schreef ik over Two And A Half Girl toen ze de singles Eighteen Months en Fire uitbrachten. Nu presenteert de vijfkoppige band uit Utrecht hun eerste volledige album: Evidence Of A Broken Mind. De voorproefjes die we al voorgeschoteld hebben gekregen waren niet mis, dus de verwachting is hooggespannen!
Met twaalf tracks van gemiddeld 3,5 minuut is het een vol album. Nummer 1 & 2 zijn al bij ons bekend, maar ze zetten goed de sfeer voor alles wat nog zal volgen. Younger Years is de eerste song die echt nieuw is, maar jeetje wat een dijk aan geluid komt daar ineens over je heen. Leadzangeres Juliët van de Laak domineert van begin tot eind met haar rauwe stem, ondersteund door instrumenten die vooral heel hard gaan. Normaliter ben ik iemand die erg van tekst en betekenis is, daar kom ik echter bij deze track niet aan toe.
Maar we gaan het nog niet rustiger aan doen! Hoewel Self Made Suffering een redelijk chill rifje heeft, is dat niet meer dan een adempauze. Ik zie het al voor me: een crowd die deze track uit volle borst meezingt – of eigenlijk, meeschreeuwt – terwijl de band op het podium staat. Het is ze wel gegund, bekendheid bij het grotere publiek, want het klinkt gewoon echt goed.
70 vind ik persoonlijk een erg gaaf nummer, misschien ook omdat de lyrics meer centraal staan. Een heerlijke protestsong die me ook wel een beetje doet denken aan de band Fever 333; gewoon overal keihard tegenaan schoppen. Maar het onderwerp dat ze aansnijden is niet mis, want je zal maar degene zijn die zijn seksualiteit of genderidentiteit niet openlijk kan delen zonder door vrienden en/of familie aan de kant gezet te worden. Alleen al de angst dat mensen je anders gaan behandelen, kan genoeg zijn om ervoor te kiezen hier niet openlijk over te spreken. Dat zou niet moeten kunnen in onze "moderne" wereld, toch? Two And A Half Girl heeft hier in ieder geval een duidelijk mening over, waarvoor ze zich zeker niet schamen.
Dan krijgen we Searching For Relieve, waarvan de lyrics gegarandeerd in je hoofd blijven hangen door het makkelijk meezingbare couplet. Na tweeënhalve minuut heb je het idee dat het nummer al op z'n eind is, waarna je verrast wordt door een lekker toetje als afsluiter. De laatste paar seconden slaan nog even een ander kant op, zowel qua lyrics als qua sound, maar dit maakt een knallend eind.
Colourblind kent dan juist weer een rustige start, waardoor je bijna twijfelt of je nog wel hetzelfde album aan het beluisteren bent. Gelukkig komt Two And A Half Girl snel terug zoals we hen inmiddels kennen; tekstueel sterk en muzikaal hard. Met de snerpende gitaarsolo én het afwijkende intro klinkt het nummer wel anders dan de rest, maar omdat het zo bij de band past eigenlijk ook weer niet. Volg je nog wat ik probeer te zeggen? Laten we maar snel doorgaan voordat ik nog meer onduidelijkheid schep.
Over Looking For en Problems That Do Not Exist hoef ik gelukkig geen vage dingen te schrijven, want beide nummers rocken gewoon keihard. Een lekkere mix van punkrock, een beetje emo en een laag goede hardcore. Dit zijn geduchte kandidaten om flink op te moshen en headbangen. Gooi die devil horns maar de lucht in en gáán.
Als er een quote is die ik dicht bij me probeer te dragen is het wel 'practice what you preach', waarvan de strekking is dat je ook moet handelen op dezelfde manier als jij van anderen verwacht (of vertelt) te doen. En laat dit citaat nu ook de songtitel zijn van de tiende track op Evidence Of A Broken Mind. Met 4 minuten 27 seconden veruit het langste nummer op de plaat een flinke pil om te slikken. Practice What You Preach is van begin tot eind gevuld met boosheid, protest én wijze woorden.
De volgende song, Black Sheep, blijft in dezelfde sfeer hangen. Hoewel de pit een beetje wegebt en plaatsmaakt voor een wat droeviger gevoel, is de boosheid en het onbegrip nog altijd duidelijk voelbaar. Het buitenbeentje zijn, je anders voelen dan de rest kan erg lastig zijn. Het eenzame gevoel van deze situatie is natuurlijk moeilijk te beschrijven, dit nummer doet een poging tot. Tekstueel kan dat natuurlijk nooit vrolijk zijn, maar hopelijk biedt het troost dat je niet de enige bent. Mocht dat niet voldoende zijn, bekijk dan de muziekvideo van Black Sheep om wat leuke, lieve schaapjes te zien.
Last but no least: Life in Overdrive. Het tempo wordt weer omhoog gegooid en we trappen nog één keer door met Two And A Half Girl. En doorknallen, dat is precies waar dit nummer over gaat. Vooruit, verder, sneller, harder en vooral niet stilstaan tot je erachter komt dat je zelf de controle moet nemen over je eigen leven. Behalve de lyrics gaat ook de rest van het nummer met volle kracht. Een evenwichtige track die beide kanten van het verhaal belicht en zo een sterk einde maakt van het album.
Ik weet niet of het al duidelijk was, maar ik ben fan.
Een klein, tamelijk onbekend Nederlands bandje dat maar al te goed weet hoe goede muziek gemaakt moet worden. Technisch super strak, lyrics on point en een geluid van hier tot Tokio.
Two And A Half Girl is voor vele alternatieve luisteraars toegankelijk met hun brede scala aan inspiratie en eigenzinnige geluid. Een dikke, dikke, dikke aanbeveling wat mij betreft.
Releasedatum: vrijdag 16 september via Suburban Records
Luister
Lees
Dit Utrechtse vijftal creëert een eigen mix van emo, punk en rock vol rauwe vocalen en aanstekelijke melodieën. De muziek is oprecht en vol urgentie, en dat geldt ook voor hun teksten. Deze jonge groep is niet bang om hun mening te geven over persoonlijke en gevoelige kwesties.
De band deelde live al het podium met bands als Alter Bridge, Memphis May Fire, Tiny Moving Parts, Tusky & For I Am King.
Anne Heymeriks - Drums
Chris Walthaus - Bass
Daan Lutgerink - Guitar/Vocals
Juliët van de Laak - Lead vocals
Pim Cruiming - Guitar/Vocals
