Voor deze review heb ik een hele weg afgelegd. Als overtuigd atheïst stoorde ik mij initieel aan de pastorale sfeer en toch weer niet. Het instrumentale project klopte en toch weer niet. De klagerige stem van leadzanger Jesse Tabish verveelde mij en toch weer niet. Kortom, ik voelde de muziek, maar begreep ze niet.
Na redelijk wat zoekwerk werd het mij stukje bij beetje duidelijk: de immense uitgestrektheid van Oklahoma, hun thuishaven, met zijn uitlopers en moerassen van de Rocky Mountains tot de prairies en bergen van tallgrass, is nu éénmaal niet te vergelijken met onze Limburgse Heide. Daarbij heeft Oklahoma, na California, de tweede grootste populatie van Native Americans in de USA en dat heeft, als je goed luistert, sterke invloeden op hun muziek. Ook Cooper Mountain (Oregon), waar deze LP werd opgenomen in een A-frame berghut (zie video), is net niet hetzelfde als een chalet-bezoek in onze Vlaamse of Waalse Ardennen. Kortom, als bewoner van het kleine België, le plat pays, kon ik het typische Americana-gevoel instinctief gewoonweg niet vatten. Vervolgens kwam ik tot het besef dat de pastorale, spirituele sfeer absoluut niet religieus geïnspireerd is, maar voortkomt uit een diepe verbondenheid met hun natuurlijke biotoop. Aangevuld met hun universele lyrics over the unbearable lightness of being, waar ik zelf minder problemen mee had, was ik dus klaar voor deze review. Sound of Violence is een pareltje, in de trant van een rustiger Madrugada-nummer (Tonight I Have No Words For You). Het is een duidelijke aanklacht tegen het gebrek aan Skin in the Game, zowel op vlak van politiek, natuurbehoud als klimaatverandering en heeft een duidelijke apocalyptische boodschap. Lost Day, Cops, Night’s Out en Hey Hey I zijn de meer uptempo-nummer van het album, telkens voorzien van de kenmerkende choral style backing vocals, met duidelijke invloeden van Arcade Fire, The War On Drugs, Fleetwood Mac en Fleet Foxes. De lyrics behouden wel plichtsgetrouw hun maatschappij-kritische toon. All Eyes/For Their Love, Dead Language, We Wait, Who’s Gonna Love Us en Sideways klasseer ik bij de meer pastorale nummers, waarvan sommigen zo passen als soundtrack bij de betere western. Hoor je bij het begin van All Eyes/For Their Love ook de poor lonesome cowboy door de prairie rijden? Kortom, For Their Love was een moeilijke bevalling, maar deze roadtrip was meer dan de moeite waard!
releasedatum: 24 april 2020
luister
lees When Other Lives emerged from Oklahoma, their sweeping, cinematic arrangements and haunting, wistful melodies had an extra side effect: the uncanny ability to evoke big skies and broad horizons, as if the band’s DNA was the wide-open space of their home state’s prairies. Breaking through with their 2011 album Tamer Animals, MOJO magazine labelled Other Lives, “The next must-have pastoral American sensation”, and judging by their new album, For Their Love, Other Lives have continued to grow: it’s their most evocative, awestruck and intimate record yet, invested with a new vein of poetic thought addressing the individual and society in these turbulent times.
The album takes its name from one of the earlier tracks written for the album. “Something about the title feels both inclusive and also of a larger scene,” explains Other Lives’ creative lynchpin and frontman, Jesse Tabish. “The song also embodied the direction we wanted to take.”
In terms of Other Lives’ narrative, the direction For Their Love followed is partly a return while embodying a new chapter. The story began in the town of Stillwater in 2009, with Other Lives’ self-titled debut, produced by Joey Waronker (Beck, R.E.M, Atoms For Peace), followed by Tamer Animals, broadening their horizons with dazzling orchestration and instrumentation that reflected Tabish’s love of minimalism, neo-classical music and soundtrack genius, Ennio Morricone.
The band’s core trio of Jesse Tabish (piano, guitar, lead vocals), Jonathon Mooney (piano, violin, guitar, percussion, trumpet) and Josh Onstott (bass, keys, percussion, guitar, backing vocals) then moved out west to Portland. “Stillwater is a college town and being perpetually surrounded by 21-year-olds eventually got to me,” Tabish recalls. “And we’d always liked Portland and its politics.”
In their new north-western base, the band made their third album, Rituals, released in 2015. The exquisitely ornate 54-minute, 14-track opus further pushed the boundaries of the band’s compositional ambitions, infusing a subtle use of electronics. At the same time, “working with a computer means you can layer parts forever,” Tabish reflects. “I’d forgotten how to pick up a guitar and sing a song, to be more physical and primal with the music. On For Their Love, we’re playing again as a band, with a clear definition of parts.”
It helped that the band had reconnected again with rural life when Tabish left Portland, renting a friend’s beautiful A-frame house in Oregon’s Cooper Mountain region, surrounded by towering trees and no neighbours in sight. In this bucolic setting, the trio set about making For Their Love.
#album #review #albumreview #albumbespreking #newmusic #nieuwemuziek #music #muziek #fredericzwartjes #otherlives #fortheirlove #pias