Festivalverslag | Jera On Air 2025 - Vrijdag

Op donderdag 26 juni 2025 ging de 31e (!) editie van Jera on Air in Ysselsteyn weer van start. Sinds 1992 staat het kleine dorpje in Limburg, onder de rook van Venray, een aantal dagen per jaar volledig in het teken van punk, hardcore, metalcore en alles wat daarmee samenhangt.

Natuurlijk is Brothers in Raw er ook deze editie weer bij en staat ‘the week after’ in het teken van Jera. Vandaag een festivalverslag van de vrijdag, waarin Jeroen en Bertus je vertellen wat ze zagen en waarin Jessica's prachtige foto's schitteren en bovendien een aantal foto's door onze Bianca zijn gemaakt.

House Of Protection

De vrijdag begint voor mij zoals de donderdag eindigde, met een vette brok energie die in dit geval House Of Protection heet. Met net hun eerste EP (en een dikke feature op het laatste Architects-album) op zak laat het duo zien dat ze hun energieke manier van optreden niet zijn verloren na hun vertrek uit de originele line-up van Fever 333. Stephen en Aric draaien triple-dienst als ze zowel hun instrumenten bespelen, de vocalen verzorgen en acrobatische moves en stunts laten zien. En dan klinkt het ook nog eens allemaal rete-goed. Als deze band volgend jaar niet op Lowlands staat, zit er daar iemand heel diep te slapen.

Northlane

Northlane is geen onbekende op Jera On Air. De Eagle-stage is bij aanvang ook al goed gevuld. Helaas heeft de band te kampen met een valse start. Zanger Marcus zingt off-key en het blijkt dat de in-ears niet goed werken. Na een snelle fix kunnen we verder. De mix klinkt tijdens het eerste deel van de set niet echt goed waardoor sommige nummers punch missen. Gelukkig wordt het geluid wel gefixt, want de band zelf zet, zoals eigenlijk altijd, weer een sterke show neer. De nieuwe single Welcome To The Industry is een welgekomen toevoeging aan de setlist en in de vorm van een medley komen ook gemoderniseerde versies van de oldschool nummers Worldeater en Dispossession als ook Jinn voorbij.

Caskets

Het terrein van Jera is al gezellig vol en ook in de Vulture is een aardige hoeveelheid mensen samengekomen om naar het Britse Caskets te komen kijken en luisteren. Laten we kort stilstaan bij het feit dat dat best speciaal is. Het is namelijk nog steeds vroeg in de middag – Caskets staat om 15.30 uur geprogrammeerd – op een gewone vrijdag. Kortom: de kracht van Jera is weer vastgesteld.

Terug naar Caskets. Zij hebben een leuk intro-muziekje: You Give Love a Bad Name van Bon Jovi. Zodra ze goed en wel aan Hate Me zijn begonnen, wordt duidelijk dat het niet alleen een heel goede band is, maar dat ze ook de liefde van menig bezoeker hebben gewonnen. Drowned in Emotion wordt met veel gejuich ontvangen evenals het nieuwe Make Me A Martyr.

Stray From The Path

Onlangs kwam Stray From The Path onaangekondigd met het nieuwe album Clockworked. Supertof natuurlijk, ware het niet dat hierbij ook de mededeling kwam dat dit het laatste album van de band zal zijn. Stray stopt ermee. De band krijgt daarom al veel erkenning van andere bands zoals While She Sleeps en House Of Protection op het festival. De show op Jera is de laatste festivalshow die Stray in Nederland zal spelen. Dat zorgt voor een overvolle tent bij de Eagle Stage. Uiteraard is de hoofdrol in de set weggelegd voor het nieuwe studioalbum. Bij de titeltrack komt Landmvrks zanger Florent de band versterken. Ruimte voor echt oud werk is er niet, want afgezien van vaste afsluiter First World Problem Child speelt de band geen oude tracks. Veel maakt dat voor het grootste deel van het publiek niet uit. De crowdsurfers en circle pits blijven komen met als toppunt vier circle pits tegelijk, één om elke pilaar in de tent.

Voor wie hier niet bij kon zijn of dit niet als een waardig afscheid ziet, is er nog één kans. Tijdens het festival werd namelijk bekendgemaakt dat Stray From The Path op 9 november van dit jaar nog een afscheidsshow zal spelen in het Tilburgse 013.

Doodseskader

Terwijl Stray From The Path in de grote Eagle-tent iedereen en zijn moeder blij maakt met een set die zeker als waardig afscheid kan worden aangemerkt, maakt aan de andere kant van het terrein, in de Hawk-tent, het Belgische Doodseskader zijn opwachting. Deze band bestaat uit twee mensen: zanger en bassist Tim de Gieter, die we vooral nog kennen van zijn baswerk bij Amenra, en drummer Sigfried Burroughs die we onder andere ook zien trommelen bij Kapitan Korsakov en Ganashake. Zonder dat ik dat met feitelijkheden kan staven, durf ik wel te zeggen dat Doodseskader de enige band op deze editie van Jera is zonder een gitarist in hun midden.

Hun set van vandaag vindt zijn oorsprong vooral in het vorig jaar uitgekomen album Year Two, van welk album vooral The Sheer Horror of the Human Condition en Innocence (An Offering) op veel dankbaarheid van het publiek kan rekenen.

 Foto's van Doodseskader © Bianca van Barneveld

For I Am King

Één van de kenmerken van Jera on Air is dat bands zich er over het algemeen thuis voelen en het een leuk festival vinden om op te spelen. Daarom komen zoveel bands ook terug. Het Nederlandse For I Am King is daarbij een van de koplopers. Zij staan vandaag maar liefst voor de vijfde keer op Jera. En daarmee is meteen een verdrietige noot aangeroerd… For I Am King heeft recentelijk laten weten te zullen stoppen. Eind van het jaar zullen nog een aantal shows worden gegeven, maar daarna is het klaar. Zo’n elf jaar geleden was Jera het eerste festival waar de toen nog beginnen FIAK optrad, nu is Jera het festival waar deze doorgewinterde muzikanten afscheid nemen.

Vanaf het moment dat zangeres Alma Alizadeh haar strot opentrekt bij Liars, is de Sparrow-schuur te klein. Vervolgens komt twee derde van het meest recente album Crown (2023) voorbij. Menig bezoeker zingt nummers als Trojans, Barriers en Disciples letterlijk mee. Het toont aan hoe populair deze mensen zijn. Gitaristen Wouter en Koen spelen, zoals we van hen gewend zijn, de sterren van de hemel, waarbij hun samenspel tot de hoogtepunten gerekend moet worden. Alles is gestoeld op een basis die vakkundig wordt gelegd door bassist Jurgen en drummer Ivo. For I Am King is onlosmakelijk met Jera verbonden en zal gemist worden!

 Foto's van For I Am King © Bianca van Barneveld

Landmvrks

Landmvrks is ook al zo’n band die in de afgelopen paar jaar enorm gegroeid is in populariteit. Terecht ook wel want de Franse band laat qua sound een redelijk frisse wind door het platgetrapte metalcore landschap waaien. In de volle Eagle speelt Landmvrks een indrukwekkend strakke show. We zijn lekker op weg als ook hier het geluid weer uitvalt. Dat blijkt toch wel een veel terugkerend probleem tijdens deze editie van Jera. Ook nu duurt het gelukkig weer niet lang voordat de show hervat kan worden en de beveiliging hun handen weer vol hebben aan de continue toestroom van crowdsurfers. Als kers op de taart komt Drew van Stray From The Path en later ook Matt van While She Sleeps nog even een nummertje meedoen. Kwalitatief mag dit wel tot één van de strakste shows van Jera 2025 gerekend worden.

Currents

De Amerikaanse metalcore-band Currents heeft, sinds oprichting in 2011, al flink wat wisselingen gehad in bezetting. Sterker nog: geen van de oorspronkelijke leden is nog deel van de band. Het doet er echter niet aan af dat we hier te maken hebben met een stelletje muzikanten die wel degelijk weten waar ze mee bezig zijn. Zodra opener Living in Tragedy van het podium afknalt, is er in de Vulture geen moment meer te vinden dat er niet wordt gecrowdsurfd. De energie en het enthousiasme van de band heeft duidelijk zijn weerslag op het publiek. Zanger Brian Wille is goed bij stem, hetgeen maakt dat zijn cleane zang erg aangenaam en helder overkomt. Vooral de twee laatste albums van Currents, The Way It Ends en The Death We Seek, zijn populair. Daarop wordt ingespeeld door bijna de hele set van die albums te halen. Goed gedaan, mannen!

Nothing More

“Het is zo’n goeie band! Ze maken zulke goeie muziek! Het is alleen jammer dat die zanger altijd zo loopt te kloten.” Dat zijn de woorden van iemand die ik op deze editie van Jera sprak, voorafgaand aan het optreden van Nothing More in de grote Eagle-tent. En ze had, denk ik, wel gelijk. Nothing More is écht een goede band, maar wordt té vaak overschaduwd door de wijze waarop zanger Jonny Hawkins in het nieuws is.

Tegen 19.15 uur staat Nothing More in elk geval geprogrammeerd op het hoofdpodium van de tweede dag, maar om welke reden dan ook is de tent slechts voor de helft gevuld. Zodra Hawkins, gebodypaint en traditioneel op blote voeten, bij de eerste tonen van House of Sand op het podium verschijnt, krijgt hij wel veel bijval. Maar ondanks grote hits als Jenny, Let ‘em Burn en Go to War, die trouwens erg goed worden neergezet, blijft de tent half leeg.

Frank Turner & The Sleeping Souls

In de Vulture is het inmiddels tijd voor een feestje. En wat voor een! Frank Turner staat bekend als iemand die het publiek probleemloos op zijn hand krijgt en die weet hoe je een menigte in beweging brengt. En precies dát doet hij vandaag ook. Tussen de nummers door heeft hij veel contact met het publiek en betrekt hij hen bij het optreden. Zo moeten ze tijdens Do One ‘do do do do do do do do do’ zingen. En echt alles valt, mede vanwege de grote band die Turner heeft meegebracht, zodanig in de smaak dat de Vulture op zijn grondvesten davert: “After all, it was rock ‘n’ roll!”

Punk Rock Factory 

De feestvierders die, als Turner klaar is, nog even door willen met feestvieren, kunnen daarvoor terecht in de Hawk, tegenover de Vulture, want daar maakt Punk Rock Factory zijn opwachting. Deze mannen omschrijven zichzelf als ‘four idiots making DIY punk rock covers’. Hun muziek bestaat inderdaad uit louter covers. Leuke, grappige en gevatte covers van populaire nummers als Boom Shake the Room, Mama Mia, Spongebob Squarepants, Thriller enz. Stuk voor stuk worden de nummers uit volle borst door de menigte meegezongen en leveren ze een feestje op. Het optreden van Punk Rock Factory staat zonder twijfel in de top vijf van leukste (lees duidelijk: leukste!) gigs van deze Jera-editie.

While She Sleeps

Wat betreft grotere metalcore namen hebben de programmeurs van Jera weer goed uitgepakt dit jaar. Na alle indrukwekkende namen die al voorbij zijn gekomen is daar ook While She Sleeps nog. Deze gasten hebben we al vaker op Jera gezien en ook bij hen is het helemaal niet erg dat het nog een keertje kan. De band laat er geen gras over groeien en trapt meteen goed af met Systematic. De crowdsurfers zijn vandaag al goed in vorm en dan heb je een band als deze staan. Het moge duidelijk zijn dat de beveiliging zich vandaag niet verveelt. Binnen het metalcore-genre is While She Sleeps misschien wel koning van de meezing-refreinen. Iets wat de gehele set lang nog maar eens verduidelijkt wordt door het, opnieuw, massaal toegestroomde publiek in de Eagle Stage. Helaas wordt de set na het negende nummer To The Flowers abrupt beëindigd, vanwege een verkeerde inschatting van de tijd door de band, blijkt later. Jammer, maar het was weer een ouderwets lekkere While She Sleeps set.

Health

Voor wie na al dat metalcore geweld wel even wat anders wil, zijn er nog genoeg alternatieven. Afgaand op het aantal shirts op het veld is één van de populairdere onder die alternatieven nog wel de industrial rockband Health. Zelf luister ik weleens naar de band maar heb ik ze nog niet eerder live gezien. De eerste keer voor mij dus en ik werd zeker niet teleurgesteld. Wat spelen deze gasten strak zeg. De vocals van zanger Jake Duzsik klinken goed en de band weet hun heerlijke filmische industrial sound geweldig live te brengen.

Sex Pistols

Sex Pistols is natuurlijk één van DE klassiekers binnen het punkgenre. Voor mij was dit altijd één van die bands die ik waarschijnlijk niet meer live zou meemaken. Toen ze vorig jaar een reünieshow speelden, waarbij Frank Carter ( die van The Rattlesnakes) de inmiddels uitgepunkte Johnny Rotten verving, was er toch ineens een sprankje hoop. En ja hoor… Jera krijgt het gewoon voor elkaar om de fucking Sex Pistols te boeken. Dit was echt de show waar ik deze editie het meeste naar uitkeek.

Al vanaf het moment dat de band met Holidays In The Sun aftrapt, blijken Sex Pistols en Frank Carter een gouden combinatie. De vocals en attitude van Frank deden bij zijn eigen band hier en daar al denken aan een jongere Johnny Rotten, maar als hij dan de mic aan zijn mond zet, klopt het hele plaatje. Toch eist de frontman de show nergens echt op. Het gaat vooral om de Sex Pistols en hoe gaaf het is om Steve Jones, Glen Matlock en Paul Cook eindelijk live aan het werk te zien. Ze zijn natuurlijk allemaal een paar jaar ouder, maar klinken nog even rauw als ze (op opnames van) vroeger deden. Wel geheel in eigen stijl verdwijnt Frank meteen na het eerste nummer het publiek in om daar, te midden van een grote circlepit, de volgende paar nummers te blijven. Op het podium is daardoor nog meer focus op de drie originele leden van de Pistols.

De set bestaat voor het grootste deel uiteraard uit nummers van Never Mind The Bollocks…, het enige officiële album dat Sex Pistols gedurende hun korte bestaan uitbracht. Geweldig om nummers als Pretty Vacant, Liar en God Save The Queen live te horen en mee te schreeuwen. Toch hebben de heren er ook voor gekozen om wat “deep cuts” in de set te verwerken. Denk bijvoorbeeld aan de Stooges-cover No Fun en My Way van Claude François dat in 1978 gecoverd werd door voormalig Sex Pistols bassist Sid Vicious.

Deze reünieshow van Sex Pistols was voor mij toch een bucket list item. Frank Carter bewijst wat ik eigenlijk al wist. Hij is een waardige en, wat mij betreft, de enige juiste vervanging van Johnny Rotten. Uiteraard wordt de grootste hit voor het laatst bewaard. Anarchy In The UK wordt harder meegezongen dan welk nummer ook dit weekend. Ik kan nu al wel verklappen dat dit voor mij de vetste show van Jera On Air 2025 was.

Grandson

Van oude rebellen naar de huidige generatie. Grandson mag, met zijn crossover rock, Sex Pistols opvolgen en laat horen dat we ook nu nog altijd snakken naar echte vrijheid. 'Free Palestine and free Ukraine, liberty for all. Fuck Donald Trump and fuck Elon Musk!' klinkt het tussen de nummers door. Op Jera wordt er, in tegenstelling tot sommige andere festivals, namelijk niet raar van opgekeken als een artiest genocides veroordeelt. Grandson’s optreden is boos, fel en doet denken aan een jong Rage Against The Machine. Geweldig om te horen dat deze sound nu nog steeds zo aanslaat, al is het natuurlijk wel een trieste zaak dat diezelfde onderwerpen waar Rage al boos over waren nu nog steeds relevant zijn … Gelukkig zijn er artiesten als Grandson die de fakkel hebben overgenomen.

Pendulum

Voor een deel van het publiek is het inmiddels mooi geweest na een lange en warme dag Jera. Wie nog niet is uitgeblust kan het feest afsluiten met Pendulum. Dit keer geen DJ set maar de volledige band. Ondersteund door een sterke (en heel felle) lichtshow brengt Pendulum een lange denderende set die ingezet wordt met Napalm en het publiek niet los laat tot de laatste klanken van toegift Tarantula. Pendulum blaast daarmee de laatste restjes energie van de volle Eagle Stage compleet weg.

Vrijdag 27 juni 2025, Jera On Air 2025 (Ysselsteyn)

Tekst: Jeroen Verel en Bertus Elings

Foto's: Jessica Santiago Lopez en Bianca van Barneveld