Een eerste editie van een terugkerend (YAY) muziekfestival in Genk. Met een line-up die meerdere monden deed openvallen. Na GOOMG konden we allemaal best de nekspieren effe insmeren met wat spiergel. Want wat een feestje, wat een sfeertje! Ze begonnen er al vroeg aan in de namiddag met namen zoals Lézard en The Muttons. Stoopkid en Koala Disco had ik al vaker gezien. Zelf kwam ik wat later aan en ik zag hierna vernoemde bands, waarna ik met een glimlach weer naar huis keerde, hongerig voor een volgende editie. Die ze gelukkig al aankondigde. Bij deze in een notendop waarom die eerste boenk derop zat en de volgende, maar beter al vaststaat in de agenda van 2025.
LũpḁGangGang
Een mix tussen jazz, fuzz, melancholie, indie-pop en rock. Een mengelmoes die je makkelijk meevoert langs zweverige landschappen en je doet wegdromen richting betere oorden. Met energie genoeg om een hele concertzaal te vullen, maar deze keer het podium van Dansende Beren dat zich buiten bevond. De opzweperige melodieën konden menig heupen bezweren tot ritmisch heen-en-weer gewieg terwijl de frontman elke vierkante meter van het podium rondsprong. Laten we ook vooral hier even stilstaan met the most funky basslines ever gespeeld door een dame met een stemtimbre waar diene van Hooverphonic voor zou sterven. Gewoon wauw.
Ronker
Terug naar binnen wandelen, want het was tijd voor Ronker; van jazzy vibes naar stomende heavy rock. Opentrekken die kelen en Genk op zijn kop zetten. Dat was de opzet. En hoe ze daarin geslaagd zijn... Weinigen lukt het om een moshpit te creëren tijdens de vroegere avonduurtjes, maar die mannen van Ronker moeten maar een handgebaar doen en het publiek volgt. Met een endearing momentje waar ze een jonge, jarige fan het podium oproepen en een gitaar in de handen duwen. Dit was de eerste keer dat ik ze live zag en ik was méga excited om hun eindelijk eens aan het werk te zien. Van dichtbij was best moeilijk, want iedereen wou dat duidelijk graag. Al crowdsurfend ging de frontman de zaal rond, boze gedachten en gevoelens spuwend over de wereld waarin we leven. Machtig concert!
Mojo & The Kitchen Brothers
Terug naar buiten, tijd om een tijdcapsule in te stappen en terug naar de gouden era van rock te gaan. Dat is voor mij de seventies, voor Mojo & The Kitchen Brothers blijkbaar ook. Er zijn niet voldoende lovende woorden in mijn vocabulaire om deze band te praisen zoals ze het verdienen. Van jong tot oud, van kenner tot leek, iedereen gaat mee op hun Muziek. Ze openden met het legendarisch goeie Shangri-la en de toon was gezet. Ellenlange mean-ass guitarriffs later was iedereen zot aan't dansen, werden de haren her en der losgegooid en zowat alle handen gingen de lucht in na zowat elk nummer. Op het einde van de set heerste er een algemeen gevoel van neerslachtigheid want het was gedaan. We want more!
Peuk
"Peuk is nog marginaler dan ons", zei Ronker. "Ja, we zijn eigenlijk best marginaal", zei de frontvrouw van Peuk. Gemengde gevoelens over deze band en botsende meningen heb ik hier ervaren. Eén helft van de zaal ging los en droeg hen op banden, de andere helft stond wat bedenkelijk te kijken. Ze hadden niet zo veel gerepeteerd, werd aan het begin van hun set aangekondigd en dat kon ik honestly niet echt heel hard merken. Misschien een schoonheidsfoutje hier en daar, maar dat lijkt me net helemaal in lijn met waarvoor Peuk eigenlijk staat. Garage punk rock. Hoort daar de stem van een engel bij? Nah. Moeten daar zuivere gitaarriffs uit voortvloeien? Neen! Daar wil ik muziek horen die bij wijze van spreken het bloed onder mijn nagels uithaalt en dat deden ze. Opmerkelijk was de enorm intieme connectie van deze band met de harde kern die vooraan helemaal losging. Een interessante beleving is een understatement, mijn punk-zieltje was "gerust" deze band live gezien te hebben.
The Guru Guru
Dé headliner van GOOMG was deze fantastisch satirische band. Met nummers zoals Make less babies en Honestly (I Don't Feel Like Dancing) stond deze bovenaan mijn lijst om hier live te zien. Frontman in pyjama met gekke trekken die citroenen naar het publiek gooit ergens tijdens het eerste of tweede nummer, zoiets zet natuurlijk een bepaalde toon. Het ding wat ik zo cool vind aan The Guru Guru is dat ze enorm Belgisch blijven doch heel internationaal klinken. Waar vele bands onverstaanbare lyrics richting het publiek schreeuwen, heeft deze band dan weer een duidelijke boodschap die ze willen overbrengen en liefst verstaanbaar. Dat apprecieer ik. Met een dikke middelvinger naar de samenleving, maar ook met een vergrootglas naar eigen mankementen, zijn de meeste van hun songs herkenbaar bij zowat iedereen die de moeite wil doen om te luisteren. Deze band boog op het einde naar het publiek, maar eigenlijk zou het omgekeerd moeten zijn. Petje af.
In deze voetnoot wil ik nog kort een dikke merci neerschrijven naar enerzijds de organisatie voor de fijne ontvangst en de collega's van CPU, Nathan Dobbelaere en Irene Van Impe, die zo lief waren om PRACHTIGE foto's door te sturen, terwijl deze meid nog eventjes zonder camera zit. Dikke hartjes!
zaterdag 23 maart 2024, JH EFFORT (Genk, BE) | Tekst: Sinitta Leunen, Foto's: Nathan Dobbelaere en Irene Van Impe