Na 3 dagen het equivalent van de Mount Everest te hebben beklommen, begon de vermoeidheid en spierpijn door te wegen. Maar dan kom je opnieuw aan in De Vooruit en zit je meteen weer in die vibe van dankbaarheid. Want dat is wat deze afgelopen 3 dagen makkelijk samenvat. Opperste liefde van én voor de artiesten. Dus bij deze start ik een petitie om vanaf nu het woord DUNK!baarheid te gebruiken. - Andy
Cranial | concertzaal
De eerste band op de laatste dag van het festival was eentje om je meteen wakker te schudden. Deze Duitsers hadden er duidelijk zin en en het was echt wel de bedoeling om het laatste restje prut uit je ogen weg te blazen. Wat een sterke binnenkomer. Sommige mensen zullen misschien zeggen dat dit repetitieve post-metal was, maar in werkelijkheid was er in elk nummer wel iets te vinden dat je telkens opnieuw meenam in hun verhaal.
Outlander | balzaal
14u20 op een zaterdagmiddag, op de laatste dag van een festival. En toch was de Balzaal zeer goed gevuld voor deze 4 jongens uit Birmingham. Het publiek had overduidelijk heel veel zin in de originele aanpak van slowcore gemengd met shoegaze-elementen en een portie doom. Het voelde als even op adem komen van het ruigere gitaargeweld, terwijl je ook merkte dat er een atypische kant is aan hun muziek. En het enthousiasme van zowel de band als het publiek zorgde ervoor dat Outlander al vroeg op de dag voor een hoogtepunt zorgde van dag 3. Door de verschillende genres die Dunk! aanbiedt op het festival, ontdekken vele muziekfans nieuwe bands. Aan de respons van het publiek af te leiden, was dit zeker het geval. Outlander speelde volwassen, overtuigend, maar vooral met veel dunk!baarheid . Wat bevestigd werd toen de band achteraf zeker een foto wou met het publiek.
Coldbones | concertzaal
Wat had ik er naar uit gekeken om deze band live aan het werk te zien. Ik was vroeg genoeg op post om ook aanwezig te zijn bij hun soundcheck en zelfs daar was ik al onder de indruk. Je hoort met dus al komen: de lovende woorden zullen hier de pan uit swingen! Iets na 3 riep een computerstem ons op om naar het podium te komen. Vanuit de donkere lichten en mist zag je de drie mannen tevoorschijn komen in hun zwarte jumpsuit. De eerste magische noten van hun plaat The Cataclysm klonken doorheen de volle concertzaal. Het enthousiasme straalde af van gitarist Jordan , maar ook drummer Max en bassist Nick lieten zich volledig gaan in deze set, die zowel uit rustige als opbouwende momenten bestond. Deze laatste namen evenwel de bovenhand en lieten de zaal knallen! Genoten heb ik, van begin tot eind en zelfs na de show was er tijd om met deze uiterst sympathieke kerels een praatje te maken aan de merchandise stand. Dat is dan ook één van de vele pluspunten aan dit festival, de gemoedelijke sfeer onder elkaar en de tijd en mogelijkheid die bands nemen om kennis te maken met hun fans!
Sagor Som Leder Mot Slutet | balzaal
Misschien wel de ontdekking van het weekend. Een band die zonder schroom vijf verschillende genres kan verbinden in één nummer zonder dat het geforceerd klinkt of dat het samengeplakte ideeën zijn. Een reis die soms begint bij een stevige portie post-rock en dan verder evolueert in pompende en verpletterende post-metal, om vijf minuten later te vervellen in scheurende blackmetal met blastbeats tegen 100 km/u. Wat een ervaring en wat een ontdekking! Tijdens de show zag ik vele mensen naar elkaar kijken met een blik van “ dit is fucking goed”. Blijven ontdekken, dat is wat muziek zo mooi maakt. Je kan nooit zeggen dat je alles kent. En dan ben je daar in Gent, met een hoop gelijkgezinde zielen, en dan maak je zoiets mee. Een ervaring die nu diep in mijn hart zit. Sagor Som Leder Mot Slutet, wat betekent ‘verhalen die tot het einde leiden’, heeft een grote fan erbij. En ik was duidelijk niet de enige.
I Hear Sirens | concertzaal
Wat een band! Ze doen je wegdromen en nemen je mee naar een plek waar je voor altijd wil vertoeven. Het is zo een band die heel gemakkelijk de plaats naar je hart weet te vinden en je al dansend en dromend door het leven laat gaan. Het was een magische en strakke set, die de overvolle concertzaal liet zweven en dansen, en waarbij op ieders gezicht een glimlach te vinden was!!
Lubomyr Melnyk | theaterzaal
De soloartiest en de profeet van de piano die de theaterzaal helemaal stil kreeg en de emoties de volle loop liet gaan. Een moment om al onze problemen te vergeten, zei hij zelf, en rustig te genieten. Daar is hij ook voor de volle honderd procent in geslaagd! Respect voor deze man!
Northwest | domzaal
Een waar samenspel van beeld en klank. Speciaal was het wel. Northwest. Moeilijk te zeggen of het nu feeëriek was of eerder spookachtig. Met haar lange, witte gewaad en sierlijke, maar soms onheilspellende bewegingen zorgde de zangeres van Northwest ervoor dat het hele gebeuren indrukwekkend oogde. Deze visuele beleving combineert ze met een prachtige stem om bij weg te dromen. Betoverend bij momenten. Hoewel ik nog nooit van Northwest had gehoord, was dit voor mij de perfecte baken van rust tijdens al dat post-rockgeweld van de afgelopen dagen. Zitten, liggen, oren en ogen de kost geven en genieten maar.
Of The Vine | balzaal
Wat een dromerige set van deze band (misschien daarom dat ze op tour zijn met It Was A Good Dream). Op het eerste gehoor zijn het lieve slaapliedjes, maar wie op de teksten focust, zal merken dat ze door merg en been gaan. Zo pijnlijk en hartbrekend bij momenten en dat vertaalt zich dan ook weer naar de muziek. Die scherpe randen die dan naar boven komen en je écht weten te raken. Kortom een duidelijk voorbeeld van stille waters met heel diepe gronden.
Long Distance Calling | concertzaal
Tegen 19 uur was de concertzaal voor ruim de helft gevuld. Allen klaar voor het aantreden van Long Distance Calling. Misschien heb ik té lang onder een steen geleefd, maar ik had nog nooit van deze band gehoord (sorry John!). Het zal waarschijnlijk aan mij liggen, want toen Long Distance Calling opkwam, werden ze onmiddellijk heel warm onthaald op luid applaus en gejuich. Overduidelijk heel wat fans aanwezig deze avond. Het publiek bleef toestromen en na enkele nummers stond de concertzaal toch voor 2/3 vol. Hoe meer ik nadenk over een treffende omschrijving van dit optreden, hoe moeilijker het wordt de gepaste woorden te vinden. Naar mijn gevoel heeft het wat weg van het geluid dat The Ocean produceert, met als grote verschil dat The Ocean werkt rond ‘oerelementen’ en dat ook hoorbaar is, terwijl het geheel bij Long Distance Calling meer futuristisch klinkt. Één ding was wel duidelijk: aan enthousiasme was er geen gebrek, bij zowel de band als het publiek.
Skemer | domzaal
Om 20 uur was het terug in de nok van De Vooruit te doen. De spieren in m’n benen begonnen stilaan wat weerstand te bieden, maar dat hield me niet tegen om nog maar eens een paar honderd trappen naar boven te huppelen (of misschien was het toch eerder kruipen dan huppelen). In de schemerdonkere domzaal kennismaken met Skemer. Een project van Kim Peers en Mathieu Vandekerckhove. Wat als je een bepaalde beat in loop laat spelen, overgoten met dansbare synths en daarop Mathieu z’n ding laat doen met z’n gitaar. Dat aangevuld met de stem en bewegingen van Kim. Even bekroop me het gevoel geteleporteerd te zijn naar de new wave periode. I’m impressed. De domzaal lijkt dit weekend dé plaats te zijn waar muziekliefhebbers en de als ‘iets minder toegankelijk beschouwde muziek’ elkaar vinden en raken. Allen op hun eigen manier genietend van elke seconde. Het was dan ook heel fijn om te zien dat de domzaal goed gevuld was. Een optreden dat zeker en vast thuishoorde op dunk!festival.
threestepstotheocean | balzaal
Deze Italiaanse bende had er zin in. Via hun sociale media had ik al gezien dat ze de tijd van hun leven hadden in Gent en dat was ook heel duidelijk op het podium. Zoveel energie. threestepstotheocean is zo een band die in de undergroundscene best wel veel erkenning krijgt. Hun latere slot op de dag klopte dan ook. Muzikaal zweefde het tussen energieke onweerswolken en de obligate zonneschijn door de wolken. Maar door de glimlach die af te lezen was op elk van de bandleden, wist je wie eigenlijk echt het zonnetje in huis was.
Year Of No Light | concertzaal
Terwijl ik dit in het donker aan het schrijven ben (ja, ik weet dat ik me goed heb onthouden van de typische Andy-woordgrappen) bewijst de Franse zeskoppige post-metalband dat er overduidelijk iets in het water zit in Frankrijk. Donderdag was het optreden van Bruit ≤ al fenomenaal, het recent uitgebrachte album van Blut Aus Nord is fenomenaal en nu Year Of No Light. De band bestaat ondertussen ook ruim 20 jaar en klinkt misschien als een goed geoliede Peugeot, maar is des te meeslepender. Heel log en dreigend, boordevol subtiliteit die het boeiend houdt. Licht en duisternis tegelijk kunnen voortbrengen is iets wat niet voor veel bands is weggelegd, maar Year Of No Light bewees dat het mogelijk is. En aan de reactie van het talrijk afgezakte publiek in de concertzaal te merken, was ik zeker niet de enige enthousiasteling.
Eleanora | domzaal
Het driedaagse dunk!festival liep stilaan op z’n einde. Uiteraard werden deze drie dagen afgesloten met een fantastische knaller, namelijk Pelican. Maar daarvoor was het eerst de beurt aan de mannen van Eleanora om de domzaal volledig omver te blazen. De pannen van het dak spelen zou bijna letterlijk geïnterpreteerd kunnen worden. Het is geen geheim dat ik grote fan ben. Alweer een Belgische topper van formaat. Post-metal van een hevig kaliber. Een band die ook live telkens een steengoede set weet te spelen. Iets wat het publiek in de behoorlijk gevulde domzaal zeker kan bevestigen. Ook al heb ik Eleanora al verschillende keren zien optreden, 45 minuten was (te) kort. Ze blijven me telkens verbazen. Wie hen niet kent: een absolute aanrader voor wie van hevige post-metal houdt.
Voor Immanu El en Pelican moesten we helaas passen wegens compleet op! Onze excuses aan beide alsook aan hun fans.
klik HIER voor ons verslag van dag 1
klik HIER voor ons verslag van dag 2
Foto's: John Van de Mergel | Teksten: July Bara, Caroline De Lobel & Andy Decroos
Met dank aan Kunstencentrum VIERNULVIER, Luc en Wouter van dunk!festival alsook de véle erg sympathieke medewerkers (crew) die ons telkens opnieuw héél warm hebben ontvangen en wegwijs gemaakt.