Wiegedood is zo’n band die ik nooit genoeg kan gezien hebben. Ze blijven keer op keer verbazen.
Meestal ben ik wel tamelijk nerveus voor ik naar een optreden moet vertrekken. Dat omwille van verschillende factoren, waaronder het vinden van parking of als het optreden doorgaat in een zaal waar ik nog niet eerder ben geweest. Maar om de één of andere reden valt die stress weg als ik in Gent moet zijn. Ik begin er zo stilaan mijn weg te kennen. Toen ik zag dat Wiegedood naar De Vooruit zou komen heb ik geen seconde getwijfeld, niettegenstaande dat ik ze de week ervoor nog had zien optreden tijdens Headbanger’s Balls Fest in Izegem, waar ze ook de releaseshow van hun album ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’ hebben gespeeld. (Die recensie komt er trouwens ook nog aan, maar er is iets verkeerd gelopen met m’n deadlines, waarvoor mijn excuses)
Toch keek ik er naar uit om ze terug te zien. Wiegedood is zo’n band die ik nooit genoeg kan gezien hebben. Ze blijven keer op keer verbazen. Vandaar dat ik dinsdag 10 mei heel graag richting Gent trok.
Het optreden ging door in de mooie Balzaal van De Vooruit. Toen ik binnenkwam in de zaal was er al behoorlijk wat volk. Meestal ben ik ergens ruim op tijd. Nu was er niet zo heel veel overschot van tijd waardoor ik ergens in het midden van de zaal stond. De support act werd verzorgd door HAEMERS, een hardcore punkband met leden uit Gent, Kortrijk en Brugge.
Ook al had ik wel al eerder enkele nummers van hen beluisterd, het was de eerste keer dat ik ze live aan het werk zag. Een serieuze meevaller!
Een mooi moment, toen bleek dat hun optreden opgedragen werd aan een vriend die een week eerder was overleden. Ze leverden een strakke set af. Geen idee hoe lang ze precies hebben gespeeld maar het leek kort. Deze support act had voor mij gerust wat langer mogen duren.
Na HAEMERS was dan het moment om subtiel naar voren te schuiven. Ook al zag ik Wiegedood al enkele keren live. Het is en blijft een band die nooit gaat vervelen. Ik probeer dan ook altijd zoveel mogelijk vooraan te staan omwille van twee redenen. Één: zo’n show wil je gewoon van zo dichtbij mogelijk meemaken. Hoe dichter, hoe intenser. Twee: hoe meer vooraan ik sta, hoe minder drukte ik ervaar. Win-win. Niet?
Om 21:00 werd de set geopend met FN SCAR 16. Zonder enige aankondiging. Een grotere knaller om mee te starten bestaat er volgens mij niet. Een moment waarbij je toch een fractie van een seconde omhoog schoot door de onverwachtse, knallende start. En dan die lichtshow… De wit-rode lichtflitsen, het hoort er allemaal bij. Toch dacht ik de eerste twee minuten met dichtgeknepen ogen dat ik het geen uur zou volhouden op de plaats waar ik stond, of ik zou blind naar huis vertrekken…
Na een tweetal minuten verdween gelukkig dat gevoel. Of de lichtintensiteit was wat afgenomen? Of m’n ogen waren de snelle lichtflitsen gewend geworden? Tijd om volop te genieten dus!
Na de razernij van And In Old Salamano’s Room, The Dog Whimpered Softly en Until It Is Not, was het tijd voor Ontzieling. Een ontzieling ondergaan. Dat mag je bijna letterlijk nemen. Ondergaan. Dat was dan ook het enige wat je kon doen. Blastbeats en riffs werden zonder remming naar je hoofd geknald. Het krijgen van klappen. Harde klappen. Een ‘klassieker’ die misschien tijdens elke show van Wiegedood gespeeld moet worden, maar het blijft toch nog steeds één van m’n favoriete nummers. Nog een nostalgisch momentje wanneer daarna De Doden Hebben Het Goed II te horen was. Heerlijk!
Dat er een groot verschil is tussen hun eerdere werk en hun nieuwe album is wel duidelijk. Iets wat ook zo goed hoorbaar was wanneer we na het moment van nostalgie getrakteerd werden op het rauwe Noblesse Oblige, Richesse Oblige. Er bestaat geen twijfel over dat dit trio enorm veel power en doorzettingsvermogen heeft. Zweetplassen op de grond, natte gitaren en blijven gaan!
Alsof de pletwals die we net moesten ondergaan nog niet genoeg was, werden we met Now Will Always Be een kleine tien minuten lang gehypnotiseerd door de keelzang van Levy, gecombineerd met blastbeats en meeslepende riffs. Een nummer dat ik toch kan beschouwen als een adempauze (voor het publiek dan) in deze staalharde, psychedelische set. Een adempauze die maar van korte duur was, want met Nuages en Carousel werden we nogmaals compleet omvergeblazen.
Wiegedood speelde zoals we ze kennen. Keihard rechtdoor. Die mannen komen op, knallen er zomaar even een uur op los. Bindteksten zijn niet aan de orde. En na de set verdwijnen ze zonder woorden van het podium. Sommigen zouden dit als ondankbaar beschouwen. Maar wie hen wat kent weet dat dat helemaal het geval niet is. Met voornamelijk nummers van het nieuwe album en een paar nostalgische knallers hebben ze me alweer volledig weten omver te blazen. Verrassend? Misschien niet. Maar toch tel ik alweer af naar hun volgende show! Wie zie ik allemaal terug begin juli in Ieper?
dinsdag 10 mei 2022, De Vooruit (Gent) | Foto's: Creeping Mac Kroki Tekst: July Bara