Concertverslag | Ultima Ratio Fest - Trix

Ilke Clissen
4 dagen geleden
4 minuten om te lezen

Het was ondertussen al weer maanden geleden dat ik nog eens naar Trix ben geweest voor een concert. Ultima Ratio Fest bracht daar afgelopen donderdag gelukkig verandering in! De heenweg verliep dan misschien niet al te vlot, maar de rest van de avond, wel... dat kan je hieronder lezen!

Iotunn

Iotunn mocht de avond lekker vroeg inzetten, om 17.55u om precies te zijn. Naar mijn gevoel was ik ruim op tijd vertrokken richting Antwerpen, maar door een ongeval dacht de avondspits daar anders over. Helaas heb ik zelf de volledige set gemist, maar onze fotograaf Michael was gelukkig al wel aanwezig in de zaal. Hij geeft jullie dan ook maar al te graag zijn bevindingen over Iotunn;

“Een concertavond openen op een donderdag in ons nationale verkeersinfarct Antwerpen om tien voor zes, een echt geschenk kan je het niet noemen. Als de groep in kwestie echter mijn favoriete album van de laatste jaren gemaakt heeft, dan wil ik wel wat (over)uren spenderen om ze aan het werk te zien. IOTUNN trakteerde de fans die aan de file ontsnapt waren op een set met technisch meesterschap, hun progressieve death metal nam Trix mee op een kosmische reis, soms dromend en zwevend, dan weer razend bulderend, om iedereen na een dik half uur en de volle drie (!) songs op een plateau hoger af te zetten.“

Equilibrium

Gelukkig was ik zelf wel net op tijd in de zaal om de set van Equilibrium te kunnen aanschouwen. Na hun show op Pirate Metal Party had ik de lat van verwachtingen een beetje lager gelegd, maar dat bleek voor niets nodig te zijn! Hun set in Trix begon meteen stevig met Born To Be Epic en de sfeer zat er goed in. Misschien lag het aan het verschil in zaal (of wel kwam het doordat drummer Hati terug van de partij was), maar alles klonk deze avond zo veel strakker dan tijdens PMP. Toch wel een kleine opluchting voor mij. De setlist zelf zat ook goed in elkaar; klassiekers zoals Blut Im Auge, werden afgewisseld door de nieuwere nummers en er werd zelfs afgesloten met een nog ongereleased nummer genaamd “Nexus”. Die laatste klonk ook zeker veelbelovend! Enkel had er voor mij nog een Heimat tussen mogen zitten, dan was de setlist perfect geweest (hoewel nog steeds veel te kort).

Soen

Als derde was Soen aan de beurt. Zelf kende ik deze band alleen van naam, maar tussen die stevige andere bands, had ik een soort melodeath verwacht. Ja bon, niets was minder waar. Soen noemt zichzelf een progmetal band en met de cleane zang van Joel Ekelöf vielen zij toch wel zwaar uit de toon ten opzichte van de rest van de avond. Hoewel de stem van Joel echt graaf en origineel is en de act muzikaal zeer strak in elkaar zat, heeft het toch een heel aantal nummers geduurd voor ik mee was in het verhaal. Na Equi klonk dit naar mijn gevoel vrij saai, al ligt dit duidelijk aan mijn muzieksmaak. De overgrote meerderheid van het publiek ging namelijk wel hard op in deze set. De meeste mensen leken ook heel veel nummers te kunnen meezingen, wat me persoonlijk wel verbaasde.

Het spijtige aan hun set was dat een van de instrumenten of kabels op een gegeven moment redelijk wat ruis begon te geven, wat vrij afleidend was. Ik kon ook echt niet uitmaken van welk instrument het nu net afkomstig was, waardoor de show een beetje veranderde in een 'whodunnit', allee, voor mij en mijn curiositeit dan toch. In elk geval, in een andere setting was ik misschien wel van mijn sokken geblazen door deze band, maar in deze context vond ik het vooral een beetje verwarrend. Al moet ik toegeven dat ik enorm onder de indruk was van de zangkunsten van Joel en dan al zeker zijn ellenlange laatste noot bij afsluiter Violence.

Dark Tranquillity

De eer om de avond af te sluiten was weggelegd voor de Zweedse Dark Tranquillity. Ik had een standaard DT show verwacht, met redelijk wat nummers van hun laatste nieuwe album, maar ook hier was ik compleet mis. Wanneer de banner van hun 30 jaar oude album The Gallery de lucht in gingen, begon mijn verwarring weer te groeien. Blijkt dan dat ze op deze tour zowel het 30-jarig bestaan van dat album, als het 20-jarig bestaan van Character aan het vieren waren. Twee albums waar ik in die tijd nog iets te klein voor was om er iets van opgepikt te hebben. Zowel van The Galery als van Character bracht de band een vijftal nummers, om dan nog tijd over te houden voor vijf bekendere nummers van andere albums. Het heeft dan ook pittig lang geduurd voor ik iets herkend had in deze setlist, maar dat maakte de show zeker niet minder indrukwekkend. Het voelde een beetje als een once in a lifetime kans om dit mee te pikken, dus ik heb er dan ook ten volle van genoten.

De rest van het publiek kon duidelijk ook genieten van deze trip down memory lane. Er gingen een paar crowdsurfers de lucht in en vanaf de bekendere tracks werd er ook een moshpit op gang getrokken. Aangezien de zaal aangenaam gevuld, maar zeker niet uitverkocht was, bleef hiervoor ook genoeg ruimte zonder chaotisch te worden (ik kan dat persoonlijk wel appreciëren). Hun set werd uiteraard afgesloten met Misery's Crown en de zaal kon zich nog een laatste keer laten gaan. Wanneer de hele band het podium was afgaan, bleef zanger Mikael Stanne nog een tijdje staan om alles even in te nemen. Het publiek bleef maar juichen voor hem. Hij kon hier duidelijk van genieten en leek zelfs een beetje aangedaan. Vanuit het publiek voelde dit als een puur magisch moment. Heel fijn om op die manier de avond te kunnen afsluiten.

Donderdag 2 oktober 2025, Trix (Antwerpen) | Tekst: Ilke Clissen, Foto's: Michael Vandenbosch