Een avond gevuld met indierock, met bands uit het Diestse en eentje uit het Brusselse. Niet zo maar bands. Stoop Kid wordt geprezen tot over de grenzen heen want ze zijn resident in de Melkgieterij in Maastricht. JAKOMO klinkt waarschijnlijk meer mensen bekend in de oren, want zij wonnen al eens de Nieuwe Lichting van StuBru. Dat de organisatie van Werf/FARRRM weet wie te boeken, werd bij deze nogmaals bevestigd. Een gezellig (en gewillig om te luisteren) publiek zakte af naar het industrieterrein in Hasselt en men besloot voltallig achteraf dat 't toch maar weer eens fijn was.
Stoop Kid
Van deze band heb ik de soundcheck kunnen meepikken en wat ik buiten aan de deuren hoorde terwijl ik mijn fiets vast aan 't zetten was, vond ik veelbelovend. Qua sound zijn ze best pop en zeer licht verteerbaar. Voor sommigen is dit een plus, anderen vinden dit dan weer too mainstream. Als het genre indie een zee was, dan was deze overbevolkt en kon geen enkele vis nog een kant uit. Probeer dan eens vernieuwend te zijn, denk ik dan. Slaagt Stoop Kid daar volledig in? Misschien niet honderd procent. Maar dat neemt hun goeie sound niet weg. Ze klonken zeer Rolling Blackouts Coastal Fever en kunnen wel in het rijtje van de Australische indiepop aanschuiven. Jengelende guitaren, snelle drumritmes, beetje gritty vocals ... alles wat er moest zijn was er. Extra streepje achter de naam van de bassist van de avond want hij moest het vaste bandlid vervangen. De jongeman leerde maar even op vierentwintig uur tijd de hele set. Ge zou het niet kunnen gezegd hebben. Straffe kerels die je best in het oog houdt voor nieuwe releases.
JAKOMO
Winnaars zijn ze al geweest, geprezen worden moeten deze mannen gewend zijn. Een mening hierover vormen is een moeilijke opdracht. Op voorhand had ik enkele nummers beluisterd die terug te vinden waren op good old YouTube en ik dacht; "mh... die sound is way too familiar". Het publiek was zeer verdeeld qua mening. In de rokersruimte waren er voor- en tegenstanders te vinden. Het duurde te lang voor sommigen en anderen kwamen op het einde buiten gewandeld en jammerden dat het al voorbij was. Men was het er algemeen over eens dat hun concert enorm veel dynamiek had. Een mix aan hoge pieken en diepe dalen waardoor in hun sound veel emotie schuilt, het volledige spectrum. We zwommen door een zee van sadness en mochten mee de diepte in vallen terwijl ze woede uitkrijsten. Er waren vaak momenten bij dat de gitaarrifs op elkaar begonnen te lijken. Dus die suave rock sound, waaronder ze zich plaatsen, weten ze door te trekken in elk nummer.
Waarvan er drie voor mij tussenuit sprongen. Hometown door de gekke manier van zang, de schrille gitaarsound en het continu switchen van ritme. Ook misschien 'cause hometown = smalltown en dus veel liefde daarvoor. Het andere nummer was Wastelands, voor een soortgelijke reden. Cataract voor de eery intro die niets goed leek te voorspellen (qua mood hé) en waaruit dan een zalig nummer voortvloeit. Heel erg Kings Of Leon meets Ben Howard daar. Het interessante aan de nieuwe plaat Lobby is dat je bij ongeveer elk nummer de oefening kunt doen van een beetje doorspoelen en het lijkt een ander liedje te zijn. Waardoor er een soort van storytelling aspect naar boven komt als men het geheel beluistert. Heel fijn, zo.
Hasselt is sterk bezig met live optredens. Zet deze venue dus maar op uw to-visit-lijstje. Verwacht hier try-outs van nieuwe albums of up-and-coming bands tot internationale acts. Met een gezond evenwicht aan gratis en betalende shows en een uitgebreid aanbod aan genres, want Ronker kwam hier bijvoorbeeld ook al eens langs. Very happy to have discovered, excited for more.
woensdag 15 februari 2023, Werf Hasselt | Tekst: Sinitta Leunen, Foto's: Robin Todde