In het Verenigd Koninkrijk wordt countrymuziek al enige tijd niet meer beschouwd als niche. Het heeft een prominente plaats gekregen in de live scene. Festivals als Long Road Festival, C2C Country to Country, Highways en Black Deer Festival ontvangen jaarlijks honderden nationale en internationale artiesten. Daarnaast geeft het radiolandschap een platform aan country-, folk- en americanagroepen, zo denk ik aan de radiozenders Absolute Radio Country, Country Line Radio en zelfs de nationale omroep BBC2. De radiofiguur Bob Harris is al jaren het uithangbord is van deze genres.
(nvdr: met dank aan Jennifer Smits voor het leuke verslag.)
Wanneer ik uitgenodigd word om het concert van Lainey Wilson in Manchester bij te wonen en te recenseren, moet ik mezelf toch even pitsen. In 2020 maakte ze haar Grand Ole Opry-debuut in Nashville, het walhalla van venues binnen het countrygenre. Ik leerde haar pas vorig jaar kennen in de serie Yellowstone, waarin ze de rol van muzikante Abby speelt. Sindsdien ben ik hooked aan haar joi de vivre, teksten en ook haar Louisiana-accent, die ze niet eens probeert te verdoezelen. Ik smul hiervan.
Wanneer ik tegen de middag in de stad wandel, zie ik al redelijk wat meisjes en jongens gekleed in cowboyhoeden, boots en jeans. Het is duidelijk dat er een countryster in Manchester is. Ook als ik voor het concert in de Academy de dichtstbijzijnde BrewDog binnenstap, voelde het aan alsof ik in een of andere dive bar zat in de Verenigde Staten.
Harper O’Neill krijgt de eer om het publiek op te warmen. De jonge Texaanse bracht in oktober 2023 haar debuutplaat “Dark Bar Daisy” uit. Vanavond brengt ze een tiental nummers op akoestische gitaar. Op het podium wordt ze enkel vergezeld door een andere gitarist. Ik vind het charmant en luister met plezier naar haar verhalen. Het is echter moeilijk om er 100% van te genieten; de helft van de zaal babbelt gretig verder zonder echt te luisteren. Er is veel geroezemoes. Het is geen gemakkelijke klus voor haar om er een echt feest van te maken. Dus ik blijf een beetje op mijn honger zitten. Maar geef Harper een volledige band die haar kan begeleiden en ik ben er bijna zeker van dat we haar snel zullen terugzien.
Nadien volgt een halfuur durende anticipatie naar de hoofdact. Lainey Wilson komt haar laatste album “Bell Bottom Country” promoten, dat in februari van dit jaar de GRAMMY voor ‘Best Country Album’ won. Het concert in Manchester vanavond was, zoals praktisch 95 procent van alle data van haar internationale tournee, al snel uitverkocht. Ze komt met een grote glimlach het podium op, zet haar eerste song ‘Hold My Halo’ in en zegt “This is gonna be a party!”. Het publiek is vanaf de eerste minuut mee en heeft er duidelijk zin in!
Het draait bij Lainey Wilson om storytelling. Ik merk dat niet alleen in haar songs, maar ook in haar bindteksten. “Country is much more than wearing a hat, it’s about the western way of life”! Het is allemaal echt: ze kan zingen, gitaar spelen en kent het boerenleven. Ze groeide op in het dorpje Baskin in Louisiana. Haar papa is een boer en haar mama een leerkracht. ‘Watermelon Moonshine’, vertelt ze, is een liedje dat je terugbrengt naar je herinneringen en geuren vanuit je kindertijd en je tienerjaren. Ze haalde de inspiratie van ‘Strawberry Wine’, waarvan ze enkel het refrein speelt. Natuurlijk kan Dolly Parton niet ontbreken. Telkens als ze een levensvraag heeft, vraagt ze hulp aan de queen of country. ‘What Would Dolly Do’ is dan ook een meezinger.
Vanavond gaat het om vrouwelijke empowerment, liefde en dankbaarheid. Ze is zich ervan bewust dat ze er zonder haar fans niet zou staan. Je ziet dat ze ervan geniet. Ze wordt zelfs emotioneel van het gejuich. Ik ook. Ik krijg kippenvel en tranen in de ogen wanneer ze haar song ‘Wildflowers & Wild Horses’ inzet. Er is geen hoogtepunt in de set. Het tempo vertraagt een beetje midden de set en ik ben even afgeleid. Ik betrap mezelf erop dat ik tijdens het nummer ‘Those Boots (Deddy’s Song), haar song niet meezing, maar onbewust denk aan ‘These old boots have roots’ van Aaron Watson waarin hij zingt “These old boots want nothing more than to walk you down the aisle”. De bisronde is gewoon verder genieten. Ze start met de cover van Jelly Roll ‘Save Me’ en brengt vervolgens ‘Country’s Cool Again’ en ‘Things A Man Oughta Know’.
Lainey Wilson is grote podia gewoon. Dat zie je op de manier waarop ze daar het publiek anderhalfuur staat te entertainen. Letterlijk. Ze benut dan ook alle hoeken van het podium. Ze danst en huppelt rond. Deze straffe madam heeft haar plaats dubbel en dik verdiend in de scene. Het werd niet het feest waar ik zelf van zweet na het dansen, maar ik voelde me gewoon gelukkig. Ik heb gelachen, gezongen en genoten van allerlei muziekgenres. Lainey Wilson brengt country, maar met een tikkeltje pop, rock en soul.
Bij het buitenwandelen hoor ik mensen rondom mij nagenieten. Ik neem nog snel een
T-shirt en totebag mee voor ik helaas de volgende ochtend terug naar België vertrek.
zaterdag 20 april 2024, Manchester Academy 1 (Manchester, VK) | Tekst: Jennifer Smits