Waarschuwing vooraf! Dit is geen subjectief concertverslag. Waarom niet? Euhm … eigenlijk zou die vraag niet gesteld moeten worden. Het gaat hier immers wel over BETH HART hé. BETH F’N HART !!! Niets meer of minder dan een Godin. Zelf zou ze hoogstwaarschijnlijk eens goed lachen wanneer ze dat zou horen, naar zichzelf verwijst ze vaker met termen als ‘a mentally unstable woman’ of ‘a fucked up soul’ en is ze openhartig over haar bi-polaire stoornis en drugsverleden.
Het is zeker die openhartigheid die haar zo geliefd maakt bij haar fans. En iemand die zulk een mooie liedjes maakt en zo fantastisch zingt, kan toch geen slecht persoon zijn.
Over het voorprogramma, Native Harrow, kunnen we kort zijn. De saaiste 30 minuten uit mijn leven. Een modern folkduo. Vergelijkingen werden gemaakt met Joni Mitchell en Carole King. Ik hoorde daar wel echo’s van maar die artiesten hadden toch ook dat essentiële element: goede songs. Dit duo kende precies maar vijf noten en één maatsoort. Misschien dat dit iets voor oude hippies die hun euthanasie al besteld hebben maar mijn tijd/gezondheid is tegenwoordig te kort en kostbaar hiervoor.
De berichten over het geannuleerde concert in Nederland twee dagen voordien deden ons nog even bang bibberen of Beth Hart weer niet last-minute zou afzeggen maar gelukkig was ze weer helemaal in orde, alhoewel haar stem toch nog niet 100% terug in orde was.
De concerten die ze normaalgezien in 2020 al had moeten geven in Het Koninklijk Circus (Brussel) zijn verplaatst naar November dit jaar maar gelukkig was er in deze nieuwe tour dus ook een plaatsje voor België, meerbepaald in het OLT Rivierenhof te Deurne. Sowieso één van de meest prachtige locaties voor een openluchtconcert. En dat vond Beth Hart ook. Bij haar opkomst drukte ze meteen haar bewondering voor de locatie uit en vroeg of wij ook het bloemenfestival, dat diezelfde dag in datzelfde Rivierenhof plaats vond, hadden bezocht. De toon was meteen gezet. Beth had er zin in en het publiek ook.
Gekleed in een semi doorzichtige groene cat suit betrad ze samen met haar driekoppige band (John op gitaar, Bill aan de drum en Tommy op bas en piano) het podium. Ze begon er a capella aan met een korte versie van Patti Labelle’s Walk Around Heaven waarna ze losbarste met twee nummers uit haar meest recente album (A Tribute to Led Zeppelin), Kashmir en When the Levee Breaks. Tijdens dat nummer ging ze ook het publiek in en liep het amfitheater door en bracht zo een eerste van vele collectieve extasemomenten te weeg.
Vanuit het publiek werd er een spandoek opgestoken door supporters van drummer Bill. Beth was een beetje jaloers en vroeg hoe ze de maker kon overtuigen om er ook zo één voor haar te maken. Er werd zelfs een avondje in een stripclub op haar kosten aangeboden. Na Delicious Surprise verklapte ze ons ook nog eens dat ze enorm veel van karaoke houdt.
Na de Melody Margot (‘I love Melody Margot’) cover Your Heart Is As Black As Night was het tijd voor Tommy om de piano in te ruilen voor zijn basgitaar waarna Beth zelf plaats nam aan de piano. Om ons te trakteren op een zinderende versie van Bad Woman Blues, voorafgegaan door de meest memorabele quote van de avond: “I have a good heart but it’s my mind that’s dirty… I know I’m going to hell but I’m just trying to get to a cooler part of it”. Voorafgaand aan de cover van diens Chocolate Jesus vertelde ze nog dat ze Tom Waits zowat de meest grappige songwriter ever vindt. Een mening die ik met haar deel. Het viel trouwens op dat er heel wat nummers uit haar albums met Joe Bonamassa op de setlist stonden.
Er waren al veel kiekenboebelen over ons lijf gelopen maar wanneer ze eerst War In My Mind en dan helemaal alleen My California (voorafgegaan door een bijzonder emotionele liefdesbetuiging aan echtgenoot Scott Guetzkow) zingt zijn er zelfs ogen die vochtig worden (door de wind hé … oké dat is een flauw excuus, sorry).
Na Rub Me for Luck en Woman Down komen ook de andere bandleden er weer bij en zetten ze zich allemaal vooraan het podium voor een akoestisch vierluik. Sugar Shack, Baby Shot Me Down (voorafgegaan door een hilarische anekdote over hoe haar 86-jarige moeder door haar 22 jaar jongere echtegenoot werd verlaten voor een buurvrouw) en Fat Man (over een magere drug dealer die een grote jas vol stash draagt en daardoor dus dik lijkt). De liefde voor Melody Gardot is inderdaad groot want If I Tell You I Love You volgde ook nog alvorens ze afscheid nam.
Om toch nog terug te komen voor één toegift, het redelijk obligatoire I’d Rather Go Blind. Nu ja, Beth Hart kan gewoon geen slechte versie van dat nummer neerzetten. Alle smartphones gingen tijdens dit nummer massaal de hoogte in en zo staat YouTube binnenkort weer vol met crappy filmpjes. Mijn aanrader is om dan gewoon het clipje, genomen uit de Live In Amsterdam DVD (die samen met Joe B, weet u wel) nog eens op te zetten.
Check ook de volledige set prachtige foto's van Emily Parry.
zondag 12 juni 2022, OLT Rivierenhof (Deurne) | tekst : Jan Guisset, foto's: Emily Parry