Na een klein half uur in een ellendig lange en zeer verwarrende wachtrij gestaan te hebben (in de sneeuw, might I add), was het eindelijk tijd voor mijn eerste concert van 2024. Letterlijk, want de seconde dat ik de zaal binnenwandelde begon Brothers of Metal aan hun set. Ik moet wel zeggen dat ik enorm blij was om hun show volledig te kunnen meemaken. Deze band had ik nog nooit live aan het werk gezien, maar ze stonden al wel een hele tijd op mijn lijst van must-sees. Wanneer iedereen dan op het podium stond, schrok ik wel een beetje. Ik had geen idee dat die band uit negen leden bestond. Ze stonden verspreid over de hele breedte van het podium, wat toch wel een imposant zicht was. Hoogtepunt van hun set was uiteraard het wondermooie Yggdrasil, waarbij de meerderheid van de zaal begon mee te zingen. Hierna kwamen er nog een hoop chants uit het publiek voor het nummer Powersnake, maar het mocht niet zijn. In plaats daarvan kregen we Defenders of Valhalla als afsluiter.
Na wat kleine verbouwingen stond er dan ineens een volledig kasteel op het podium. Dit zou niet veel later ingepalmd worden door de mannen van Gloryhammer. En Tom Jones, uiteraard Tom Jones. Tijdens het festivalseizoen had ik Gloryhammer al wel eens aan het werk gezien met hun nieuwe zanger, maar ik was toch benieuwd hoe dit zou overkomen bij een zaalshow. Ik kan me nog goed herinneren dat ik een paar jaar geleden een concertverslag over hen heb geschreven in Trix, met de originele Angus McFife (nu Angus McSix). Toen was ik best streng voor die mens. Hij was zo enthousiast en had zoveel energie op het podium, dat zijn stem daar zwaar onder leed. Laten we zeggen dat alles niet zo enorm zuiver klonk, maar de sfeer was wél geweldig. Nu, jaren later, na de nieuwe zanger aan het werk gezien te hebben, neem ik die woorden graag terug. Ja Sozos Michael zingt wel zuiver (misschien zelfs té zuiver voor deze band?) en ja, hij haalt die hoge noten, maar hij komt bijna niet van zijn vierkante meter af. Op de momenten waarop hij niet aan het zingen was, wandelde hij wel een beetje rond en af en toe zijn er die verplichte gevechten met de goblin, maar er miste gewoon iets. Wat energie, wat zottigheid, wat show, ik kan het niet exact benoemen, maar het voelde niet helemaal juist.
In het publiek was er wel een hoop beweging te bespeuren. Er werd enthousiast mee-gesprongen, geklapt en gezongen bij zowel oude als nieuwe nummers. Al bleven klassiekers als Gloryhammer, Hootsforce, Angus McFife, Universe on Fire en Unicorn Invasion of Dundee wel duidelijk de publieksfavorieten. Die laatste was dan ook naar goede gewoonte de afsluiter van hun set. Al bij al, het blijft Gloryhammer, de sfeer in het publiek zal altijd leuk zijn en muzikaal klinkt het nog steeds even leuk, maar ergens miste er toch wel iets qua show.
Het kasteel werd dan gesloopt en maakte plaats voor een heel ander decor. We kregen iets wat volgens mij een berserker kop moest voorstellen, maar het had eerder wat weg van een leeuw of ander groot poezebeest. Wanneer de lichten van de zaal dimden en enkel de ogen van dat beest licht gaven, kwam er ook een kleeeeein beetje licht door zijn muil, waardoor dit leek op een minitongetje (een blep, zoals de kids dat tegenwoordig noemen), maar dat geheel terzijde. Daarrond stonden van die typische Japanse poorten (Tori), wat er wel een mooi en indrukwekkend geheel van maakte. Wanneer de mannen van Beast in Black dan een voor een het podium opkwamen, was het enthousiasme in de zaal weer groot.
Hoewel de band op hun social media had gehint naar een “brand-new setlist for the Glory and the Beast tour” begon hun set alweer met Bladerunner. Ik ga niet klagen, dit is een geweldig nummer, maar ondanks de zes nummers die vorig jaar niet in hun headlinetour setlist zaten, was er niet direct iets bij dat ik nog nooit live had gehoord. Neemt niet weg dat dit weer een geweldige show was. Janis knalde er een groot aantal bangelijk hoge noten uit en huppelde het podium rond alsof het niets was. Al vergeet ik wel elke keer dat de twee gitaristen er ook stevig hoge noten tegenaan knallen bij de meeste nummers en dit toch echt wel wat meer is dan simpele backing vocals. Doorheen de set kregen we uiteraard ook een geweldige lichtshow, waarbij het poezenbeest regelmatig knipoogde naar het publiek op het ritme van de muziek. Toch ook weer een leuk detail.
Het viel wel op dat er niet veel ruimte werd gelaten voor een babbeltje tussendoor. Daar waar de andere bands wel tijd maakte voor interactie met het publiek, knalde BIB er het ene na het andere nummer uit om zoveel mogelijk uit hun show te halen. Ja, dat heb je dan wel bij een co-headline tour, je hebt geen anderhalf à twee uur voor je eigen set. Het moest dus vooruit gaan, maar de sfeer zat er ook hier goed in. Hoogtepunten van hun show waren (uiteraard) Blind and Frozen, Sweet True Lies en Hardcore. Net zoals de set op exact dezelfde manier begon, werd die weer op exact dezelfde manier afgesloten. Eerst kregen we het geweldige One Night in Tokyo, waarbij de hele zaal nog maar eens ontplofte, om dan met End of the World de avond écht af te sluiten. Ik zou het dus zelf geen “brand-new setlist” noemen, maar iets dat goed zit hoef je natuurlijk ook niet helemaal te veranderen. Het was in elk geval een geweldige avond om een nieuw jaar aan concerten mee in te zetten!
Zondag 14 januari 2024, 013 (Tilburg) | Tekst: Ilke Clissen, Foto's: Femke Valks