Dit is de tweede keer dat ik alleen naar een concert ben geweest en dat heeft zo zijn voor- en nadelen. Beide werden tijdens deze avond wel duidelijk, maar het voornaamste voordeel is dat je gewoon helemaal zelf kan kiezen waar je gaat staan en met niemand rekening moet houden. Ik was dus heel hard aan het twijfelen om eens op het balkon te gaan staan en zo een goed zicht op de moshpits te hebben. Na een tijdje heb ik dan toch maar besloten om mijn vertrouwde plekje op de trapjes achter de PA in te palmen en dat bleek een geweldige keuze te zijn! Later meer hierover.
Stray From The Path mocht de avond inzetten. Met een frontman die geen seconde stilstond en een publiek dat vanaf de eerste noten helemaal los ging, was de toon gezet. Het duurde niet lang voor de eerste “blegh” van de avond doorheen de boxen weergalmde en op het einde van hun set was er ook nog even de meest verwarrende moshpit (als je het al zo kan noemen) die ik ooit heb aanschouwd. De zanger vroeg om de pit te openen en ik moet je zeggen, het leek er op dat iedereen echt compleet los zou gaan. Ik denk niet dat ik al zo'n grote pit heb gezien in deze zaal. Een paar mannen huppelden vol enthousiasme rond, wachtend op de breakdown... die nooit kwam. Opeens was het nummer gedaan en kroop iedereen dan maar teleurgesteld weer wat dichter bij elkaar. Bizar. Wel maakte dit het energieniveau van het publiek heel duidelijk.
Het moet toch ook wel even vermeld worden dat de muziek tussendoor echt wel on point was. Zaken als Heaven van DJ Sammy en Thriller zorgden voor een geweldige sfeer. Na Darude Sandstorm kreeg Motionless In White dan ook meteen de hele zaal met zich mee. Op de vraag wie deze band kende, was mijn hand zowat de enige die niet omhoog ging. Nu, ik leef niet compleet onder een steen, de bandnaam kende ik wel. Ik kon je gewoon op dat moment geen enkel nummer opnoemen dat van hen was. Ik voelde me dus op dat moment een complete idioot. Het werd eerder al wel duidelijk dat de meeste fans er voor hen waren. De rij aan de merch van MIW was namelijk een pak langer dan die bij de Beartooth shirts.
Over de headliner gesproken; bij Slaughterhouse kwam Caleb ineens de show stelen door (toen al zonder t-shirt) het podium op te springen en mee te zingen. Ik dacht eerst dat dit een standaard onderdeel van de show was, aangezien dit zo vlot verliep, maar het bleek compleet spontaan te zijn. Zanger Chris was dan ook helemaal overdonderd door het hele gebeuren en de twee gaven elkaar na het nummer nog een welgemeende knuffel van appreciatie. Verder kregen zij wel een gigantische moshpit aan de gang. Gooi daar een aantal crowdsurfers en een hele hoop enthousiast meezingende fans bovenop en je weet dat het een goeie set was. Uiteindelijk heb ik dan toch het nummer Another Life herkend en uiteraard hun versie van Somebody Told Me. Ik was dus niet compleet ignorant!
Voor Beartooth aan hun set begon was ik een klein beetje nerveus over hoe de stem van Caleb zou klinken. Ik had ze al wel een keer op Graspop gezien, maar enorm veel herinnerde ik me niet van die set. Meerdere mensen hadden me al gezegd dat hij live niet zo heel goed klinkt, maar ik moet je zeggen dat ik aangenaam verrast was. Toegegeven, van de drie bands waren deze vocals het zwakst, maar beide voorprogramma's hadden de lat dan ook immens hoog gelegd. Ook namen zijn backing zangers veel van de clean stukken op zich, maar dat geheel terzijde. Dit nam wel echt niets weg van de kwaliteit van hun show en van hem als frontman. Die mens heeft daar een aantal sprongen gemaakt dat ik er bijna van overtuigd was dat er ergens een mini trampoline verborgen moest zitten en deed de ene na de andere backbend terwijl hij zong, alsof het niets was.
Hij heeft met zijn enthousiasme ook echt de meest gigantische moshpits gecreëerd die ik al heb gezien in de 013. Als het nog een beetje groter geweest was, hadden beide bars aan de zijkant en bij in gezeten. Also, meestal dragen bandleden gedurende hun set steeds minder kleren (omdat het nu eenmaal warm wordt onder die spots enzo), maar bij Riptide had Caleb ineens een extra jas aangedaan. Dit was ook hét hoogtepunt op vlak van crowdsurfers; ik kan je serieus niet vertellen hoeveel man er naar voren werd gedragen tijdens dit nummer. Een minder interessant momentje voor mij was wel wanneer iedereen werd gevraagd een arm te slaan rond de persoon naast hem/haar en dat deze nu hun headbang buddy was. Serieus... die ene keer dat ik eens alleen ben! Ik was dan maar mijn eigen buddy en headbangde voor twee.
Hoogtepunten van hun set waren Disease, The Lines, You Never Know, Hated en In Between. Muziek met veel whoa-oh-oh's dus eigenlijk, maar het absolute hoogtepunt van de avond had niet met een specifiek nummer te maken. Wel was dit het moment waarop Caleb opdroeg om het publiek in twee te splitten bij afsluiter The Last Riff. Ik had eerst een gigantisch grote wall of death verwacht, maar nee hoor! Hij gebruikte dit als pad om naar de PA te komen, waar ik dus pal achter stond en daar op een mini podium te gaan staan om gitaar te spelen. Achteraf gezien, was het wel vrij duidelijk dat er daar iets zou gaan gebeuren. Ik bedoel... een mini podium met vier spots... staat daar uiteraard niet voor niets. Ik had hier weer niet bij nagedacht en was echt compleet verrast. Vermoedelijk was dit bij de andere mensen in mijn buurt ook zo. Echt geweldig in elk geval! Achteraf moest hij dan nog terug naar het podium geraken en hoe kan het ook anders dan dat hij dit al crowdsurfend deed.
Dus wat hebben we vandaag geleerd; alleen naar een concert gaan zorgt voor een gebrek aan headbang buddy, maar geeft een enorm gevoel van vrijheid. Als je niet kan meezingen bij Motionless In White, voelt ge u een beetje wereldvreemd. En Caleb is de man van duizend backbends, met massa's energie. Kortom, nog maar eens een onvergetelijke avond waar ik veel te veel tekst over geschreven heb!
Beartooth © Dorien Goetschalks
Dinsdag 21 maart 2023, 013 (Tilburg, NL) | Tekst: Ilke Clissen, Foto's: Dorien Goetschalks, met dank aan Frontview Magazine