Na 10 jaar muziek maken zit de Australische groep intussen aan haar derde album! In 2018 kregen we het ge-wel-di-ge Skinny Dipping en in 2020 werd Pink Elephant uitgebracht. Twee vrij verschilllende albums die toch beide een succes bleken. Afgelopen week was het tijd om een derde album aan dat rijtje toe te voegen. Introducing F.E.A.R, een afkorting die staat voor Fuck Everything And Run.
Een stevig openingsnummer is een goede voorbode voor een sterk album. En dat is precies wat we krijgen met doomsday. Een song die perfect spanning weet op te bouwen om dan in een energiek refrein uit te breken. De energie die we in het begin van het album aantreffen blijft eigenlijk vrijwel doorheen het hele album stromen. Je merkt duidelijk dat de Australische Stand Atlantic het iets steviger aanpakt dan bij hun voorgaande albums. Waar van gogh al vrij energiek is, steken liedjes als hair out maar vooral switchblade en molotov [ok] met kop en schouders erboven uit. Het zijn niet enkel high-energy en krachtige liedjes maar ze stralen ook een zekere aggresiviteit uit die zorgt voor een heerlijke vibe.
Natuurlijk valt de band ook terug op minder energieke liedjes zoals nails from the back en bloodclot die de iets rustigere tour op gaan. Op don't talk [to me] horen we dan weer een mix tussen de 'oude' en 'nieuwe' Stand Atlantic om het zo maar te benoemen. Ze gaan duidelijk experimenteren en ook xo krijgt een leuke, ietwat mysterieuze (at times) vibe mee.
Het album bevat ook enkele leuke samenwerkingen. Het reeds uitgebrachte pity party is een collab met Royal & The Serpent en ook deathwish kregen we al eerder te horen. Die laatste is een samenwerking tussen Stand Atlantic en nothing, nowhere. Op dumb krijgen we Tom The Mail Man te horen (nee het gaat hier niet over een mail man maar de artist met de desbetreffende naam). Om even origineel te blijven krijgen we ook cabin fever zelf vocalist Bonnie Fraser's moeder te horen. Of zoals het op het album aangeduid staat 'my literal mum'. Stuk voor stuk fijne nummers waarmee Stand Atlantic weet te scoren.
Het album eindigt met een 'song' getiteld i wonder what kind of garlic bread they eat at MENSA. Voor de mensen die, net zoals ik, niet weten wat MENSA is: het is een vereniging van en voor mensen die bij een IQ-test in de bovenste 2% van de bevolking scoren. We horen eigenlijk gewoon zangeres Bonnie Fraser communiceren en lachen. De 40 durende 'song' past natuurlijk perfect bij de random mess die Stand Atlantic is.
Releasedatum: 6 mei 2022
luister
over het album
This no bullsh*t honesty flows throughout the new album, "F.E.A.R." (abbreviated for “Fuck Everything And Run”). “F.E.A.R. is an anti-concept album,” Fraser laments, “It’s a fuck you to the conventional bullshit Hollywood-style story that musicians tell you fell out of their ass.” In fact, Fraser wants to make it clear that she shouldn’t be a subject of idolatry either, “If you think I am a creative or a visionary, I am not.” Fraser asserts, “I refuse to be immortalized as anything other than a collection of erratic, irrational, and oxygen-starved emotions I wrote on a page just to be able to breathe”.
(bron: Kinda)
