Ah, zie hier. Een album waarvan de hoes afkomstig is van de hand van de grote Mariusz Lewandowski. Dat getuigt alvast van zelfvertrouwen bij de band! Volgens het label, Trancending Obscurity Records, mogen we ons aan atmosferische death/doom verwachten. Het is een subgenre dat gemiddeld gezien best vlot verteerbaar geworden is en daardoor een breed publiek aan zich weet te binden. Het mist vaak de echte in your face brutaliteit van death metal, terwijl de neerslachtigheid niet de richting op gaat dat de luisteraar er echt ongemakkelijk van wordt. Kortom, death/doom klinkt binnen de extreme subgenres van metal doorgaans niet zo weerzinwekkend meer. Zeker niet als de nadruk op het atmosferische of melodische aspect ligt. Niet dat er iets mis is met dat luistervriendelijk karakter. Integendeel, er zijn elk jaar verschillende releases die herhaald door mijn geluidsinstallatie knallen omdat ze gewoon excellent zijn. De tendens lijkt echter dat het pad stilaan volledig plat getreden is. Wie creatief en nog enigszins vernieuwend wil zijn, maakt een crossover naar non-metal genres of zoekt toch verder de extremen op.
Het Portugese Sepulcros doet dat door ronduit zwartgallige funeral doom te mengen met grillige, razendsnelle en hondsbrutale death metal. De band uit Lissabon creëert daarbij een zeer dikke atmosfeer die als een haast tastbare, pikzwarte en verstikkende smog over je heen rolt. Zeker, er zijn referenties naar grootheden zoals Evoken en Mournful Congregation, maar ook Convocation duikt op in gedachten. Neem daarbij het ranzige van Disembowelment en je hebt een geslaagde mengelmoes. Waar die laatsten het tempo regelmatig eens optrekken, doet Sepulcros dat tegen een verschroeiende snelheid die tegen black metal aan schuurt. Bovendien klinkt het zo gemeen hard dat we ons geen andere band voor de geest kunnen halen die het ooit eerder deed. Baanbrekend? Jawel! Het draait gelukkig niet allemaal om het vernielen van trommelvliezen. De lead guitar vormt het ankerpunt waaromheen de songs zich in een verhaal gieten en brengt in de juiste dosering de vereiste emotie. De weemoedige en rouwende melodieën kerven zich een weg doorheen je ziel tot je verweesd in de onbegrensde leegte achterblijft.
Vazio telt zes nummers waarvan het eerste en het laatste respectievelijk fungeren als intro en outro. Het zijn donkere atmosferische stukjes die samen met de vier echte nummers, die gemiddeld achteneenhalve minuut duren, één geheel vormen. De nummers vloeien over in elkaar wat doet vermoeden dat er een concept achter dit album zit. De voertaal is Portugees en laat dat nu net één van de ruwweg 6.874 talen zijn die ik niet machtig ben. De muziek spreekt echter boekdelen. Een vrolijk uitstapje langsheen een lieflijk in bloei staande voorjaarsweide is het allesbehalve. De atmosfeer die de groep gedurende heel Vazio weet te creëren is drukkend, of misschien zelfs beter uitgedrukt, verzengend. Zoals wel vaker het geval is wanneer nummers in elkaar overgaan, beluister je het album best als een geheel. Met een totale duur van 37 minuten, wat voor het genre kort is, kan dat geen probleem zijn voor de aandachtsspanne van de gemiddelde mens.
Sepulchros' verstikkend claustrofobische Vazio laat zich nog het best vergelijken met een grot. Daar druipt niet mineraalrijk water van de stalactieten, maar een traag druppelende zwarte drab van de reinste neerslachtigheid en droefenis. En wanneer de dreiging van het noodlot onder het eigen gewicht te groot wordt, zakt het plafond in middels een uitbarsting van loeiharde en verwoestende death metal, alles bedelvend wat zich eronder bevindt. Dat betekent ook u, beste luisteraar. U rent overmand door angst naar de volgende zaal en zoekt een veilig onderkomen tot ook daar het dak oorverdovend naar beneden tuimelt. De vraag is: vindt u geheel behouden de uitgang van het ondergronds stelsel? Kortom, een opmerkelijk en grensverleggend debuut dat in zijn geheel niet meteen klinkt als iets dat we al kenden. Het is nu al reikhalzend uitkijken naar een vervolg. Obrigado, Sepulcros!
Releasedatum: 12 maart 2021
Luister
Lees
De oorsprong van het Indiase label Transcending Obscurity Records situeert zich in het magazine Diabolical Conquest, dat later uitgroeide tot een label met dezelfde naam. Die naam zou niet veel later wijzigen in de huidige en die is meer dan goed gekozen. Labeleigenaar Kunal gaat steeds op zoek naar verborgen pareltjes in de underground. En wanneer hij een band tekent, dan kan je er pats op zeggen dat er kwaliteit door je gehoorgangen zal denderen. Het label biedt een grote diversiteit aan extreme subgenres, van sludge en doom, old school en tech death, grindcore en black metal tot experimentele bands die je gerust als ahead of the curve kan omschrijven.
Emerging from the underground, Sepulcros spew forth a powerful, majestic form of death/doom metal that is awe-inspiring and captivating. The music wafts effortlessly through the air, like a shape-shifting, amorphous, strangely luminous creature, bearing characteristics of death, doom and even black metal, and leaving behind a trail of destruction in its wake. Everything about it is hypnotic, this dark subterranean creature having emerged from depths unfathomed, exuding raw power as well as iridescent radiance in the way it carries about wreaking destruction. Nothing seems forced or out of place, as the music assumes its natural form and alternates between pummelling blasts and sonic ambience depending on the circumstances. Shrouded in absolute mystery, Sepulcros deliver a masterpiece with Vazio, an album that will stay with you long after it's over, haunting you perpetually.
