Tijdens het najaar van 2018 belande Battle Song in mijn mailbox. Ik zou graag zeggen dat ik meteen was weggeblazen, maar ik 'parkeerde' de info en besteedde pas écht einde datzelfde jaar aandacht aan het mysterieuze wezen uit de bossen van Dalarna. Resultaat? Ik werd weggeblazen door het nummer en later ook de EP's Nebulous (2018) en The Autumn Lament (2019). Het waren de gelaagde nummers en tribal drumming, alsook de diverse muzikale invloeden die me zwaar te pakken kregen. Ik schreef: "Haar unieke mix van Rock/Metal/Folk/Dark Pop/Nu-Goth/Classical met een zeer donkere ondertoon roept de sfeer op van natuurelementen die de éne keer woest tekeergaan en op andere momenten rustgevend werken."
We zijn ondertussen vier jaar verder, Helga Gabriel trok - zoals haar voorvaderen - naar York, schaarde enkele jeugdvrienden rond haar en pakt nu uit met haar eerste full album. Helga is nu een volwaardige band en zet op Wrapped in Mist alweer eens stappen vooruit. De composities blijven rijk en vol variatie. Bepaalde nummers roepen de sfeer en intensiteit van het oudere Opeth werk op, zonder het extreem brute geweld en zonder met uiterst lange nummers uit te pakken. Slechts twee keer gaat een song over de vijf minuten! In tegenstelling tot haar zeer gerespecteerde landgenoten biedt Helga echter een ruimer kleurenpallet aan invloeden aan. Ik gaf de stijlen die in de diverse nummers verwerkt zijn in mijn eerste paragraaf aan. Voeg hier echter deze keer nog post metal aan toe en we zijn er.
Neen, vanzelfsprekend wordt niet alles in elk nummer gepropt. Een aantal songs, waaronder de machtige opening track Skogen mumlar en het iets meer ingetogen Alive Again laten de folk invloeden subtiel kruisen met elementen uit death metal. Burden en Water zouden evengoed popsongs kunnen zijn, waarin ik gelijkenissen met Myrkur en zelfs Enya (jaja, die zwevende, bijna sacrale zangpartijen) hoor. Natuurlijk stuwen de drums en riffs alles naar een meer 'metalen' geheel.
Verrast werd ik door misschien wel de meest agressieve song van het album, m.n. Farväl, waarin plots post/black metal schrieks opduiken, een cello de donkere ondertoon zet en blastbeats de finale aankondigen. Die vocale pijn komt terug in Som en trumma, waardoor ik aan Amenra moet denken. Vast and Wild laat dan weer een dartelende Helga horen waarbij een grand piano en strijkers de lead nemen, maar vooral de prachtige zanglijnen de aandacht trekken. Dat wordt dan nog eens overgedaan op Mountain Song, dat eerst een opvullertje lijkt, tot de zang (het refrein) alles terug goed maakt.
Het pronkstuk van dit album blijft tot het einde bewaard. Het titelnummer is van zo'n wonderbaarlijke schoonheid en gelaagdheid dat ik Wrapped in Mist misschien wel tot mijn album van het jaar zou uitroepen. Lekker ingetogen beginnen om dan plots richting middeleeuwse muziek (denk troubadours en minstrelen), of misschien eerder nog kamermuziek (barok) te gaan en dan via het machtige drumwerk en Opeth-like riffs onze metal oren verwennen. De laatste twee minuten laten de luisteraar dan weer op adem komen.
Laat me afronden met een oproep: als je één jonge band dit jaar een kans moet geven, dan is het overduidelijk - wat mij betreft toch - HELGA!
Releasedatum: 24 november 2023
luister
lees
Once, sequestered away in the far reaches of Swedish hinterland, a shrouded girl wandered alone through interminable forest. Chanting psalms amidst birch and pine,
her choral voice drifted like birds through an evening mist. The chapel choir she sang with had gifted and honed her voice, but woodland and lake would always be her church.
Her name – Helga.
Alas, despite her reverence for fjäll and forest, a beckoning had begun to stir deep within Helga’s heart. A longing, yearning to be heard and to share the majesty of song.
Gathering books and belongings, Helga bid farewell and emerged from the wilderness that had nurtured her since she was a child.
“Singing in small local bands I’d experimented with songs in both English and Swedish,
but sometimes English just felt misplaced, you know? Like a betrayal of where the song is coming from, where I am from. I love languages, exploring the meaning of that which I don’t know.”
-Helga
Journeying west in 2019, Helga settled across the North Sea in the old Viking town of York, North Yorkshire. Surrounded by pub-filled streets of cobblestone and restored Roman walls, York was host to droves of cameraladen tourists and scholars of two thriving universities.
These strange anachronistic surroundings would pave the foundation for a myriad of rueful reflections and musings, a far cry to the world Helga had left behind.
Previously, Helga had joined forces with Icons Creating Evil Art and released two solo EPs, Nebulous (2018) and The Autumn Lament (2019). Inviting tribal drums, ominous strings and throat singing in accompaniment on songs such as Mörker and Haunted, it was evident that her artistic transition was compelled to darker pursuits.
Meanwhile…
Not far away, three childhood friends (Cai, Cameron and Ryan) stared across a table at one another spellbound. Playing together in various bands, such as ‘People as Places as People’, since 2009, they knew they had found something special.
“One day Cameron stumbled upon Helga’s advertisement saying she was looking to put a
band together. As soon as we heard that ethereal voice, we knew we had to move mountains to somehow be a part of this project.”
-Cai
Following several brief stints with different drummers, the band soon found its final element in the form of precocious poly-instrumentalist, Sami Javed. Teaming up with producer Luiz Felipe Netto, the quintet was complete. The rest – as they say – was history.
HELGA was born.
Summoning a plethora of layers and genre, HELGA culminated their premier album Wrapped in Mist into dirgeful lamentations of mortality and mental health, punctuated by formidable drums, spectral strings and chugging riffs.
The album’s opening track, Skogen Mumlar (The Forest Murmurs), transcends forthwith into emotive dreamscapes that leave hairs trembling on goose-pimpled skin. Ennio Morricone echoing as the intro’s muse.
“We draw on many different influences, from Swedish folk to progressive metal, post-rock
to black metal to pop. Distilling this into a single genre is a challenge.”
-Cai
But as the journey through Wrapped in Mist transpires, songs such as Farväl (Farewell) reveal HELGA’s black metal and darker sensibilities. Bewitching through this myriad range, the album’s waltzing coda flirts with a melodic baroque that crescendos with Opeth-esque climax.
The inception of Wrapped in Mist promises to plunge HELGA deep into the spotlight of mesmerizing live performances following release. From the hills and forests of rural dwelling, this is a band destined for a future worth following.
