De laatzomerzon taant de onbedekte delen van mijn grootste orgaan nog wat dieper terwijl ik door donkere brilglazen naar de met verblindende stapelwolken doorspekte blauwe hemel tuur. Weidser wordt het niet vanuit een stadstuin. Een luxueus genot, die oase te midden baksteen en beton. Ik besef dat de dagen dat mijn verhard terras als woonkamer fungeert voor dit jaar bijna geteld zijn. De Japanse esdoorns die kleur geven aan het einde van de tuin verschrompelen stilaan. Een enkel, vaalbruin geworden blad dwarrelt zacht op de lichte bries. Het vindt zijn laatste rustplaats op de schors die onkruid wieden een eerder uitzonderlijke bezigheid maakt. De niet aflatende pijn in mijn linkerbovenbeen het voorteken dat kleine kwaaltjes er op deze leeftijd stilaan bij zullen horen als gangmaker voor het algemene aftakelingsproces richting as. Dat is gelukkig nog even weg, maar het allegaartje indrukken dat je op luttele momenten kan verzamelen, verdient soms een soundtrack die dat gevoel jaren later in je geheugen zal oproepen. Enter: het vat vol emoties dat Ghostheart Nebula heet.
De Milanese melodieuze doomers brachten tot voor 17 september 2021 één EP uit, Reveries, en een paar losse tracks. De band kon steevast rekenen op terecht goede kritieken. Nu is er via Black Lion Records het volwaardige debuut Ascension en sta me toe meteen met het slechte nieuws in huis te donderen. Hoewel Mira een sterke opener is, verbleekt het nummer enigszins bij wat de rest van de plaat biedt. Het is “slechts” een toonzetter, maar dan wel één die de bron is van deze meanderende rivier van genuanceerde gevoelens. De band verweeft op vernuftige wijze flarden ambient noise en post metal in hun tegen funeral doom aanschurende melodieuze doom death. Af en toe komt een vleugje aan black metal verwante snelheid om de hoek loeren. Rijke instrumentatie met toetsen, dubbellagige gitaren en een naar doom normen dynamisch ingestelde ritmesectie gooien een overdaad aan onbestemde emoties over je heen. Onbestemd omdat deze plaat zich niet laat afdoen als één luistersessie en ik heb het wel begrepen. Schoolvoorbeeld: de nuance in de zang van Maurizio Caverzan is verbluffend. Van diep opborrelde grunts over keelgegorgel naar aan hardcore of sludge te linken geschreeuw, de man laat je op geen enkel moment onberoerd. Ascension laat na afloop meteen een gevoel van heimwee na. Heimwee naar de ervaring die net achter de rug is. En dus keer je terug naar die rivier, ga je aan de oever zitten en beschouw je opnieuw het kabbelen en klotsen.
Gastbijdragen zijn soms niet meer dan een leuke voetnoot. Niet hier zo. Van de heldere quasi spoken words van Lucia Amelia Emmanueli (Monochrome the city, Trewa) over de licht rokerige, maar immer fluweel klinkende engelenstem van de ravissante Gogo Melone (Aeonian Sorrow, Clouds) in het immense Cosmic River, elke bijdrage biedt een surplus. Gogo stond overigens ook opnieuw in voor het artwork. Prijsbeest der gasten is echter Jon Liedtke (Inter Arma) wiens theremin solo in The Cage zo diep snijdt dat een alles louterende aderlating je lijkt te overmeesteren. Ronduit formidabel element in die geweldige track. Mix en mastering was in handen van Øystein G. Brun (Borknagar) en jawel hoor, topnotch stuff.
Wie pakweg Swallow The Sun, Draconian of Saturnus een warm hart toedraagt, heeft aan Ascension een overdonderend rijk album dat lang na de releaseweek zijn weg zal vinden naar geluidsinstallaties allerhande. Verpletterend en opbouwend tegelijkertijd. Hartverscheurend en hartverwarmend. Confronterend en troostend. Ascension is een sublieme ervaring die naar mijn aanvoelen weinig aan kracht zal inboeten naarmate de seizoenen in een eindeloze cyclus over elkaar heen rollen. Voor dit album geldt enkel nederige dankbaarheid.
Releasedatum: 17 september 2021
Luister
Lees
After our first well acclaimed EP "Reveries" and the stand-alone single "Apathetic Lacrymae" , "Ascension" is our first full length album as Ghostheart Nebula. This new chapter, unraveling in a trail of empathy and introspection, contains the main stylistic and emotive nuances of our music. The album has been recorded at StreetRec Studio (Como, Italy), while mixing and mastering have been done by Øystein G. Brun (Borknagar) at Crosound Studio (Bergen, Norway). On "Ascension" we had the pleasure of having different featurings adding extra contents and value to the songs: Lucia Amelia Emmanueli (Monochrome the city, Trewa) in the opening track "Mira" Gogo Melone (Aeonian Sorrow, Clouds) in "Cosmic river" Jon Liedtke (Inter Arma, Lost tribes of the moon) with a theremin solo in "The Cage".
credits
released September 17, 2021 Artwork by Gogo Melone Maurizio Caverzan - Vocals Nick Magister - Guitar Aron Corti - Guitar Bolthorn - Bass Panta Leo - Drums
