Albums | Avatar - Don't Go In The Forest

Het voelt alsof ik de release van Dance Devil Dance nog niet helemaal heb verwerkt, of Avatar brengt alweer een nieuw album uit. Avatar is een band die het gewoon is om hun sound bij elk album een beetje aan te passen, maar telkens was er één constante; hun muziek is "in your face". Het kwam dan ook niet als een verassing dat Don't Go In The Forest anders klinkt dan Dance Devil Dance, maar dat "in your face"-gehalte, mis ik bij een aantal nummers toch een beetje. Don't Go In The Forest opent met Tonight We Must Be Warriors. Een track met heel leuke riffs, maar eentje dat mij in het refrein een beetje kwijt raakt. In The Airwaves gaat dan een tempo sneller met, naar mijn mening, de sterkste strofes van het hele album. Hoewel het refrein van dit nummer me dan toch ook net weer niet meteen van men sokken weet te blazen, blijft dit voor mij wel de beste track van deze release.

Titeltrack Don't Go In The Forest is het nummer dat me na een keer luisteren meteen bijbleef en later in de dag ook nog meerdere keren door mijn hoofd kwam spoken. Het repetitieve refrein gaat daar vermoedelijk voor iets tussen zitten en zorgt ervoor dat dit ondertussen het enige nummer is dat ik al vanbuiten ken. Howling At The Moon is dan een track dat er weer om een hele andere reden uitspringt. Deze is een pak rustiger en meer ingetogen dan de rest van het album. Dead And Gone And Back Again gaat nadien wel terug een versnelling hoger, zeker naar het einde toe. Dit is een vrij uniek nummer qua sound op het album; heel duister, muzikaal een beetje black/doom-achtige stukken en een zeer leuke riff. Die build-up naar het einde toe maakt het ook wel echt af. Ik zeg het, dit album is een ware belevenis.

Overall; Avatar heeft hier een straf album neergezet dat alweer net een beetje anders klinkt dan zijn voorgangers. Toch zal het eentje zijn die ik vermoedelijk niet zo vaak ga opzetten. Daar waar sommige nummers echt heel erg krachtig zijn en u bijna een mot op uw bakkes verkopen, voelen andere tracks eerder vrij traag aan. Dat is minder mijn ding en zorgt ervoor dat ik mijn aandacht er niet zo goed bij kan houden. Enkel Captain Goat is hier een uitzondering op. Ook een tragere track, maar hier zie ik mezelf op een concert nog wel op roeien (wat eigenlijk ook al wel gebeurt is op Alcatraz, maar soit). Het valt op dat er bij Don't Go In The Forest meer clean vocals worden gebruikt als op de voorgaande albums. Daar is niet per se iets mis mee, maar ik ben zo'n enorme fan van de screams van Johannes. Dit zal zeker ook bijdragen aan het lagere in "your face"-gehalte. Het is in elk geval wel absoluut de moeite om dit album eens te beluisteren en te aanschouwen wat deze Zweden nu weer voor ons gefabriceerd hebben.

Releasedatum: 31 oktober 2025

Luister

Lees

ABOUT AVATAR:

As a strange light in the sky beckons you towards something forbidden, far away, you see a robed, horned ferryman, rowing across a restless sea at the end of days. Back home a strange sound rolls through your house. It comes from the basement. The news talks about a beautiful corpse, lauded for her magnificent demise on a dance floor by men who could have fixed her. You catch the last broadcast from an outpost succumbing to flames on a distant moon. Its inhabitants try to outrun their own madness. Outside there is a place you’re not allowed to go, no matter how intoxicating the gaze of the eyes among the trees.

You lay awake at night, yet you dream thousand dreams more real than any waking moment.

Strange times call for a strange band. With a life long commitment to the misfit arts, Avatar delves deep into the collective subconscious. They travel beyond the realms of flesh and far past the spiritual barriers broken in past works. No matter how many times they were warned, they keep treading deeper into the woods. There is sense to be made out of the senseless. They lay a soft gaze upon terrifying, almost shapeless inner landscapes, and they have a damn good time doing it.

Don’t go in the forest is a warning said by others, heeded as a challenge for a certain kind of freak who just can’t fight the urge to seek truth and feel alive. It is a collection of strange tunes emerging from a circus tent in a meadow in a faraway valley. You can only ever get there by accident, walking a path impossible to remember and map out. Two eyes closed, one eye open.

Formed by John Alfredsson and Jonas Jarlsby as teenagers, soon joined by Johannes Eckerström, Henrik Sandelin and Simon Andersson, Avatar started an evolution that would see a group always looking to connect what you hear with what you see. Once Andersson left and Tim Öhrström joined, they had all the ingredients to a brew so potent it would forge their names into the souls of millions. More than a band, Avatar has evolved to concept art. In order to keep going with the same drive as they had on day one, they make sure that what is made must be done. Every single time must matter more than ever before. No matter how far they get, they are sworn to remain underdogs. There is so much to do, to try. So many ways to rediscover the simple yet sublime power hidden inside an electric guitar.

It’s all about trying new things, on and off stage. Choirs, brass instruments, Moogs, piano, cellos and violas. As long as it all worships at the altar of the riff, the possibilities are as vast as the universe. Don’t go in the forest once again stretches, bends and breaks the boundaries of what Avatar is and can be by providing both the most introspective as well as their most explosive moments. It is all done in a way that can only be achieved after a lifetime in servitude to the madness where all your gathered experiences are used to be reborn. In other words, by embracing discovery as the core tenet for what they do, every new release is as fresh and exciting as their very first time in a rehearsal room.

While the studio experience is becoming a more and more powerful tool for self expression, it is on the stage where Avatar truly comes alive. Every testimonial makes the same claims in all caps. Avatar is a MUST SEE experience. Every album cycle has provided record breaking milestones. A few of the more recent ones being kicking the door in on Latin America, first with Iron Maiden, and then with sold out shows all throughout Mexico and beyond. They have also become the talk of countless festivals across Europe and the United States, being a surefire stage closer and show stealer everywhere they go, all while setting attendance record after attendance record for their headline shows. From Australia to Brazil. From Scandinavia to the Mediterranean Sea. From the Pacific Northwest to the Deep South. Everywhere they go, their unique blend of suggestive theatrics and unabashed, unapologetic good heavy metal times, they have proven that there is only one Avatar and everyone else is playing for second place. Their impact is shown with chart toppers such as “The Dirt I’m Buried In” reaching heights that are hard to imagine from a band that has stepped into the craziest era in music history, taking matters into their own hand with their own independent label, Black Waltz Records.

For centuries the circus would come to town. Now, for the first time in history, the gravitational pull of Avatar is so strong that the town is coming to the circus. A circus deep in the forest. A forbidden place. A taboo you are destined to break.