Een half volle zaal met een gemiddelde leeftijd van 50 jaar, dat was het publiek voor Gloria Gaynor.
Gloria Gaynor is een van de weinige zangers uit het disco-tijdperk die een Icon kunnen worden genoemd, zij het meestal voor één nummer. Maar wat een liedje!
I Will Survive
(VH1's "Greatest Dance Song aller tijden") is zeker monolithisch - het is 231 verschillende keren opgenomen - maar het is een tragedie dat de meeste mensen niet meer weten over de originele zanger van het nummer.
Is iedereen haar versie van Never Can Say Goodbye vergeten?
Maar daar staat ze dan, een enig optreden in België in 2019.
De lichten doven, het publiek word stil en de 6 muzikanten betreden samen het podium, gevolgd door de backing vocals.
Een ruime intro van goin’out of my head dreunt door de zaal.
Daar is dan eindelijk de Diva, die intussen 70 lente’s is.
Wetende dat ze jarenlang een rugprobleem had, staat ze nu perfect haar mannetje.
Back on top uit haar nieuwe album Testimony is vrijwel onbekend bij het publiek, hoewel het een prachtig Soulnummer is.
Het daaropvolgende nummer heeft voor velen een betekenis en zeker in de regenboog gemeenschap I am what i am.
Tijdens het nummer slaan opeens de helft van de boxen uit, iets wat géén enkele artiest wil meemaken, maar het gebeurt toch.
Geen idee hoe dit kan gebeuren en nog minder een idee hoe de mensen van het geluid dit zelf niet horen.
Veel boe geroep uit de zaal, maar Gloria is zichzelf van géén kwaad bewust. Rustig blijft ze haar nummer brengen.
De backing vocal brengt haar op de hoogte waarna ze zich verontschuldigd en het podium verlaat.
De mensen van de klank proberen zo spoedig mogelijk alles terug in goeie banen te leiden maar toch blijft het meer dan een half uur duren vooraleer alles terug werkt zoals het hoort.
Achteraf hoorden we dat de oorzaak bij een transfo lag, gelukkig was de hoofdtechnieker niet veraf en kon deze toch binnen een aanzienbare tijd het euvel herstellen.
Gelukkig dat de trombonist op het geweldig idee gekomen was om het publiek toch de entertainen.
Met zijn trombone komt hij het podium op en wringt hij zichzelf in allerhande standen waarop hij muziek blijft spelen.
Het publiek gaat waarachtig uit hun dak, ongelooflijk hoe hij het klaarspeelt.
Na iets meer dan een half uur is de klus geklaard en de show gaat terug van start.
Gloria herneemt haar laatste nummer I never can say goodbye.
Ze verontschuldigd zich nogmaals en haar uitspraak op het probleem was geweldig.
‘al deze elektronica zal nooit zo goed zijn als de mens zelf’.
You’re the first, the last, my everything van Barry White vertolkt ze samen met haar mannelijke backing vocal.
Een prachtig nummer, maar als je het mij vraagt is er maar één Barry White.
Vanuit dit nummer zet ze terug een stapje hedendaags met een nummer uit haar nieuwste album.
Talkin’ about jezus is een mix van gospel en rap.
Wanneer ze de ballad Beautiful ten hore brengt word het stil in de zaal, een prachtig nummer maar haar stem brengt het nummer niet waar het hoort te zijn. We kennen het natuurlijk allemaal van Christina Aguilera. En daar maken we natuurlijk een vergelijking mee.
Wat veel mensen ook niet weten is dat dit nummer ook vaak aanzien word als een protestsong.
Het nummer gaat over mensen die in gevecht zitten met zichzelf, door onzekerheid, door twijfels of gewoon door zichzelf te zijn.
In het nummer hoor je dat er gesproken word over mooi zijn op welke manier ook. Terwijl de maatschappij soms zegt dat de mensen anders zijn omdat ze er niet normaal uitzien of zich niet normaal gedragen.
Na dit nummer moet Gloria even van het podium af. Haar stem raakt uitgeput en heeft een kleine rust nodig.
Daar neemt de man met de trombone het even over en brengt het gekende nummer van Pharrel Williams, Happy.
Gloria begeeft zich terug op het podium en de eerste klanken van het overbekende nummer Killing me softly with his song.
Bij het oudere publiek bekend door Roberta Flack, het jongere publiek kent het eerder van The Fugees.
Amazing Grace is terug een nummer uit haar laatse album.
Je verwacht aan de titel een nummer die al honderden keren is herwerkt maar toch is de tekst compleet anders dus kunnen we wel spreken over een volledig nieuw nummer.
Jammer genoeg brengt ze niet al haar nummer waarmee ze in de discowereld bekend is geworden.
Het volgende nummer was opnieuw een medley van alweer een andere bekende dame.
Een Donna Summer medley van Last dance en Macarthur park.
Nummer die ten tijde van Studio 54 overbekend waren.
Gloria heeft terug een rustpauze nodig waarop de backing vocals haar plaats innemen en zelf een kleine show opvoeren.
Crazy in love van Beyonce krijgt een geheel andere dimensie waarop deze mensen het brengen. Prachtig gezongen, een applaus waardig.
Met I will survive toont Gloria nogmaals dat ze het podium nog steeds waardig is. Het is en blijft een discoqueen die de mensen nog steeds op de been krijgt.
Na het nummer spreekt ze de mensen aan en verteld hen dat ze nu al meer dan 40 jaar zingt over hoe je moet overleven in dit nummer.
Dus heeft ze nu een remake gemaakt op dit nummer waarin verteld wordt hoe je overleeft.
Ze brengt dus opnieuw het nummer I will survive, maar ik merk geen verschil in tekst, enkel een ander ritme.
Het einde is in zicht van een bewogen maar toch zeer kort concert.
Als laatste nummer heeft ze opnieuw gekozen voor géén eigen nummer.
Deze keer een nummer ooit geschreven voor de discoband Chic.
Het nummer Everybody dance uit het jaar 1978 is natuurlijk een nummer die iedereen doet rechtveren, je waant je precies in een mum van tijd in de bekendste discotempel die ooit bestaan heeft. Studio 54 in NY.
Jammer genoeg duren mooie liedjes nooit lang en merk ik dat ik gewoon op het balkon zit van het Kursaal te Oostende.
We kunnen hieruit afleiden dat Gloria Gaynor wel op leeftijd is maar zeker nog niet is afgeschreven. Ze kan nog jaren verder doen.
We hebben genoten en voelden ons terug 10 tallen jaren jonger.
Met dank aan Concertevents
Verslaggeefster : Mieke Van den Bergh
Fotograaf : Lorenzo Suvee