Strompelend uit mijn tent loop ik naar de cafetaria. Met halfopen ogen haal ik een kop koffie en plof ik neer op een bankje, naast een meneer die toch al wel dichtbij de 70 jaar moet geweest zijn. Op de vraag voor welke band hij hier is, antwoord hij 'oh eigenlijk helemaal niets specifiek, ik ben het alziend oog van dit festival'. De max, denk ik, en ik blijf nog even staren naar het oneindige.
Ik herinner mij het weekend alsof ik in een wolk zat. Een magische, etherische bubbel met prachtige muziek, natuur en mensen. Het hele festival is een verwezenlijking van melodisch gitaargetokkel met een dikke reverb en delay erbovenop. Van een podium in het bos wandel je door een gang van feeërieke lichtjes naar de main stage waar de belichting zo prachtig gedaan is dat je bijna vergeet waar je bent. Een groot deel van de artiesten verbleef zelf ook op de camping om 3 dagen lang te kunnen genieten van het toch wel specifieke genre dat Dunk aanbiedt.
Naast al dat moois kon mijn aan cafeïne verslaafde hart ook nog eens gratis koffie krijgen tijdens heel het festival. Douches en camping waren eveneens gratis. Kortom, wij als festivalgangers werden enorm in de watten gelegd door de medewerkers. Dit soort attenties onderscheiden dit klein, gezellig en karaktervol festival van de grote kleppers zoals Graspop, en ik hoop eerlijk gezegd dat dit niet verandert. Begrijp me niet verkeerd: beiden mogen er zijn, maar waar Dunk een zachte, lieve, eerder intieme inleiding is van het festivalseizoen, is bijvoorbeeld Graspop een tsunami van muzikaal geweld en extraversie met nekpijn van al het headbangen tot gevolg.
Als kers op de taart waren er ook afterparty’s gehost door de enige echte DJ FRIES. Wat overdag het frietkot was werd s’ avonds omgevormd tot een DJ booth. Gekenmerkt door lak te hebben aan een nette overgang tussen twee nummers, stopte hij zonder missen abrupt elk nummer net voor de climax. Op een absurde maar hilarisch goed werkende manier mixte hij Bella Ciao met de Sirtaki met Rage Against the Machine, allemaal onder de 10 minuten. Echt kwaliteitsvol was het niet, maar het mooie was dat je nooit wist wat te verwachten en het bood een grappig contrast met de vele poëtische bands die hadden opgetreden tijdens de dag.
De bands.
Wat een bands.
Om eerlijk te zijn, was het de headliner die mij over de streep had getrokken. Alcest is een band die als eerste de brug van black metal naar shoegaze heeft gemaakt. Wat aanvankelijk een nauw, griezelig genre was, bloeide plotseling volledig open voor experimentatie. De zanger, Neige, had als kind visioenen over een andere planeet, en wou deze visioenen omzetten in muziek.
Aan variatie was er ook geen tekort, want ook solo artiesten zoals Jozef van Wissem waren aanwezig. Hij is naar eigen zeggen de enige luitist ter wereld die iets hedendaags doet met het instrument. Zijn minimalistische stijl gecombineerd met chants hebben ervoor gezorgd dat een bos met honderden mensen in stilte zaten te genieten.
Er was ook plaats voor ecologie, namelijk de band Staghorn die al hun platen uit gerecycleerd materiaal maakt. Als er 1 begrip is dat deze band beschrijft is het wel DIY. Ze maken hun eigen amps, spelen op instrumenten die ik nog nooit had gezien en hadden voor de start het hele bos ingewijd met wierook. Alle zintuigen werden geprikkeld. Muzikaal gezien had het iets van Miava, behalve dat de teksten die zij lieten afspelen eerder verhalend waren. Al de albums van Staghorn vormen samen een deel van een grote novelle.
This Patch of Sky, Silent whale becomes a dream, Tangled Thoughts of leaving: de namen klinken zoals de muziek. Ook België moest niet onderdoen want bands zoals Celestial Wolves en Wanheda stalen ook zonder meer de show.
Er waren nog onnoemelijk veel geweldige bands, en Dunk is toch wel één van de festivals waar je perfect naar toe kan gaan zonder ook maar iets te kennen. Het is een rustige retraite voor introverte mensen, voor anderen is het een start voor het iets wildere festivalseizoen of een ontdekkingstocht voor mensen die houden van alle genres waar het woord 'post' voor staat. Het is uniek op zoveel verschillende manieren, en de organisatoren mogen trots zijn op wat ze verwezenlijken met Dunk. Er kruipt duidelijk heel veel liefde in.
donderdag 30 mei - zaterdag 1 juni 2019, Letterkouter (Zottegem) | foto's + verslag: Goedele Godfroid