Monster Magnet, De Kreun, Kortrijk, 26 januari 2019
Monster Magnet, genoemd naar het favoriete speelgoed van zanger en gitarist Dave Wyndorf, viert zijn 30e verjaardag dit jaar, en gaat op tour met het nieuwe album “Mindfucker”. Dave is ondertussen de enige overblijver van originele bezetting. Tussen 2004 en 2016 speelde Monster Magnet 4 maal in de AB, maar dit jaar werd gekozen voor 3 shows in wat kleinere zalen. Vandaag Kortrijk, zondag St-Niklaas en maandag Hasselt.
Openingsact is het Britse ‘Puppy’. Een Brits power-trio dat zich adverteert als “Black Sabbat meets Nirvana’ en dan zijn de verwachtingen onmiddellijk zeer hoog. Hun album is de dag voor het optreden gereleased en luistert naar de naam “The Goat” waarmee ze hopelijk naar een geit refereren en niet de afkorting (Greatest Of All Time). We krijgen een stevige mix van metal, grunge en alt-rock voorgeschoteld met verrassend speelse wendingen. Het schaarse publiek krijgen ze echter nooit op de hand en bij momenten ben ik volledig mee met hun idee, maar even later vervallen ze dan weer in alle clichés van de slechtst denkbare jaren 80 poedelrockband. Potentieel genoeg maar allicht ontbreekt nog wat maturiteit en overheerst het gevoel dat ze hun gewoon willen amuseren.
En dan is het wachten op Monster Magnet, en dat duurt toch snel een kwartiertje langer dan geafficheerd. Maar de Kreun kreunt ondertussen onder het volk en mag fier het bordje ‘Sold Out’ op de deur hangen.
Vanaf de eerste noot wordt duidelijk dat het vijftal de fans willen bekoren met ouder werk. Open doen ze met “Dopes to Infinity” van het gelijknamige album uit ’95, hun grote doorbraak plaat, en dus zit de sfeer er meteen stevig in met als gevolg headbanging tot op de achterste rijen. Met “Rocket Freak” volgt een song van het nieuwe album en dat voel je direct in de zaal, het publiek staat wat gereserveerd bij. Even naadloos als in de jaren ‘90 gaan ze van de ene song naar het volgende. “Crop Circle”, van het “Powertrip” album uit ’98 wordt duidelijk meer gesmaakt. Nooit hebben we het gevoel in een kleine zaal te staan en dat is toch opmerkelijk. Na het iets minder gesmaakte “Radiation Day” volgt een eerste kleine pauze, waarbij Dave het publiek toespreekt en de nieuwe CD tracht te verkopen terwijl de gitaristen en bassist letterlijk aanschuiven voor een ander instrument alvorens “Melt” aan te vatten, het eerste nummer dat wat rustiger begint en mooi opbouwt naar een stevig hoogtepunt. “Look to Your Orb for the Warning” is het tweede van vier nummers uit “Dopes to Infinity” van de avond en ik zie enkel gelukkige mensen rond me. “Ego, The Living Planet” is zo goed als instrumentaal en vloeit door naar “When The Hammer Comes Down”, en het lijkt wel of het publiek zo in de sfeer opgaat dat ze niet direct doorhebben dat het een tweede, en laatste, nieuwe song is. “Negasonic Teenage Warhead” zorgt voor een eerste echt hoogtepunt, het nummer werd dan ook steevast gespeeld op MTV in de tweede helft van de jaren ’90. De rustige opbouw naar “Space Lord” geeft Dave de kans het publiek nog eens aan te spreken, en hij vraagt aan de 500 aanwezige om tijdens het nummer na de woorden ‘Space Lord’ luidkeels ‘Mother F*cker’ te scanderen, en zo gebeurd dan ook, 500 kelen en allicht 250 smartphones vullen de zaal.
Na een iets te lange onderbreken komt iedereen buiten Dave weer het podium op om het instrumentale “CNN War Theme” te spelen. Gevolgd door het oudste nummer van de avond, “Dinosaur Vacume”. En afsluiten doen ze geheel in stijl met “Powertrip”, het derde nummer uit de gelijknamige CD, en de woorden die iedereen mee scandeert “I'm never gonna work another day in my life”. Wedden dat de meerderheid maandag toch gaat werken?
Setllist
Dopes to Infinity
Rocket Freak
Crop Circle
Radiation Day
Melt
Look to Your Orb for the Warning
Ego, the Living Planet
When the Hammer Comes Down
Negasonic Teenage Warhead
Space Lord
CNN War Theme
Dinosaur Vacume
Powertrip
(STV)