13 december 2018, l'Aéronef (Lille)
De vrouw die hèt album van 2018 heeft gemaakt komt naar l'Aéronef! Dan maakt het niet uit dat dit slechts als voorprogramma van Sólstafir is, noch dat het optreden slechts 30' zal duren, dit zou ik voor geen geld ter wereld missen. Of het dan wel de moeite is geweest hiervoor het tripje te maken? Laat ons zeggen dat het bij de meest magische 30' uit mijn concertgeschiedenis zijn geweest, met daarbovenop een extra leuke 30' 'up close & personal', oftewel een interview met deze innemende Zweedse.
Op het immense podium verschijnen tijdens een intro Calle Hökdal (d), Anders Ludwigsson (k), Pontus Blom (b) en Johan Kvastegard (g). Piano en drums zetten Shipwreck in als Louise Lemón haar plaats achter de microfoon inneemt. Op het moment dat ik me afvraag hoe de vier met hun muziek dat podium gaan 'vullen' begint Louise te zingen en vallen alle stukjes van de puzzel mooi op hun plaats. Het nummer begint dreigend en donker, om dan halverwege aan intensiteit toe te nemen wanneer Louise laat horen over wat een doordringende en krachtige stem ze wel beschikt. Je voelt gewoon de pijn en wanhoop die ze uitstraalt, ook al blijft ze pal achter die mic stand en beperkt ze het bewegen tot subtiele lichaamstaal/mimiek. Wanneer het nummer eindigt, hoor je vanuit de zaal eerst heel even niets, tot het applaus langzaam aan opstijgt. Ik vermoed dat de 500 die reeds aanwezig zijn dit niet hadden verwacht en alles toch wat moesten laten bezinken, alvorens te beseffen wat ze hier beleven. Juffrouw Lemón en haar band hebben nu i.i.g. de aandacht te pakken en gaan verder met het al even donkere, sfeervolle Appalacherna. Een gewaagde keuze gezien dit nummer écht wel de volledige aandacht van de luisteraar opeist. Terwijl de innemende frontvrouw het blijft doen met haar stem en présence, zien we Johan en Pontus steeds meer de show rond haar verkopen zonder dat het er ooit over is, noch vloekt met het geheel. Not Enough is één van de 3 nieuwe songs in de korte set en je voelt meteen het verschil met de songs van Purge: tekstueel even diep en donker, maar muzikaal breken de lichtstralen door. Een bijna dansende Louise ondersteunt die sfeer perfect. Terug richting absolute duisternis met 178, afwisselend zacht en soulvol gezongen terwijl het refrein opnieuw de kracht van de stem toont. Idem dito voor Thirst, toch wel één van mijn favoriete nummers. Cross is het tweede nieuwe nummer dat we te horen krijgen, en opnieuw is het (lichte maar niet onbelangrijke) contrast met de 'oudere' nummers duidelijk: muzikaal minder somber, bijna poppy en zelfs dansbaar, ook al blijft de liefde onmogelijk. Johan mag de gitaar wat meer laten janken en Pontus moet zich - na een duel met de gitarist - reppen om de backing vocals op zich te nemen. Nadien horen we dat ze het even te bont hadden gemaakt en hun kabels verstrengeld waren ("We need to think about going wireless" grappen ze nog na). Het nog niet uitgebrachte Montaña sluit de set krachtig af. Vocaal opnieuw ongelooflijk sterk én met de band eens alleen in de spotlights wanneer la Lemón in de coulissen verdwijnt. Calle, Anders, Pontus en Johan grijpen dankbaar hun moment en zorgen voor een klinkende apotheose.
Ik hoop dat de Belgische zalen/organisatoren oren aan hun kop hebben en deze fantastische muzikanten in 2019 naar ons land halen. Op 13 april staan ze op het Roadburn festival. De dagen erop volgend zijn nog vrij. Ik geef het maar even mee.
Setlist Shipwreck Appalacherna Not Enough 178 Thirst Cross Montaña
Begin maart 2019 is de voorziene releasedatum voor het nieuwe album A Broken Heart Is An Open Heart. Een mooie aanleiding voor een babbel, waarbij we het woord 'Belgium' zoveel mogelijk laten vallen.
Hoe begin je aan het samenstellen van je setlist?
We proberen steeds een leuke opbouw te voorzien met een bepaalde dynamiek. Als je dan live speelt, merk je snel wat wel en wat niet werkt, welke songs de juiste sfeer zetten. Tijdens deze tour hebben we natuurlijk telkens maar 30’ en houden we vast aan een bepaalde setlist. Op misschien één nummer na, we hebben bv de openingssong gewijzigd. Het laat ons deze keer ook toe om ons op andere zaken te focussen, zoals het gevoel dat je in de songs legt. Ik heb nu zelfs niet eens meer een setlist liggen omdat de nummers er helemaal in zitten.
Welke zaken hebben een positieve en/of negatieve invloed vóór je het podium op gaat?
Oh, zoveel zaken (lacht). Het eten bv (nvdr: de ambachtelijke Belgische chocolaatjes die we meebrachten zouden i.i.g. een zéér positief effect hebben), een goede soundcheck en het gevoel dat er voor je gezorgd wordt. Je bent nl. zo lang weg van thuis dat de kleine attenties een groot verschil kunnen maken en je op je gemak stellen. We denken ook wel eens na wat we op onze rider willen en blazen het belang ervan wel eens op, maar het blijven de kleine zaken die het verschil maken. Als er dan toch één item écht op ‘moet’, dan is het een fles Sauvignon blanc met échte glazen erbij, dus niet van die plastic bekertjes. Een klein beetje luxegevoel mag ook wel eens wanneer je zo lang onderweg bent (bijna verontschuldigend lachje).
Waar bevindt je je in je gedachten tijdens een écht fantastisch optreden?
Net zoals bij het schrijven van nummers probeer ik gevoelsmatig helemaal op te gaan in het verhaal dat ik schreef. Daar beleef ik het meest voldoening bij. Fijn is ook dat het tijdens een optreden emotioneel even sterk aanvoelt als op het moment dat ik het nummer schreef. Wanneer het publiek reageert op het gevoel dat ik probeer over te brengen, krijg ik een immense boost en voel me echt sterk en voldaan.
Als je één locatie op deze Aarde zou kunnen kiezen om op te treden - geen typische concertlocatie - waar zou dat zijn? In een serene mooie setting, een plaats zoals Joshua Tree. Het Desert Daze Festival (Lake Perris, Ca) bv. is adembenemend mooi.
Welke levenslessen, toepasbaar in je dagelijks leven, heb je getrokken uit het touren?
Wow, dat is even nadenken. Ik heb vooral geleerd om geduld te hebben, met mezelf alsook met anderen. Wanneer er zich iets voordoet, dan probeer je het op te lossen, en dat lukt beter wanneer je kalm blijft. Je komt in diverse situaties terecht waardoor je zaken over jezelf en anderen leert. Uiteindelijk zie je dat we in essentie toch allemaal grotendeels hetzelfde zijn/willen, en dat besef maakt je een stuk vriendelijker in de omgang. Ik heb dat op deze tour veel mogen ervaren en wil dan ook graag op dezelfde manier met anderen omgaan.
Hoe denk jij over het gebruik van smartphones tijdens je concerten en over de foto's en video - veelal in lage kwaliteit - die fans dan posten via sociale media?
Ik vind dat leuk voor mezelf en heb daar geen problemen mee. Ook al vraag ik mezelf af wanneer ik mensen de hele tijd zie filmen, of dat niet saai is, of je dan niet het concert op zich mist, niet ten volle beleeft?
Zijn er naast Roadburn, en enkele Scandinavische data nog optredens gekend voor de Europese tour 2019?
Op vandaag heb ik daar nog geen weet van, maar er wordt i.i.g. aan gewerkt. (nvdr: we laten vanzelfsprekend 'Belgium' vallen en bezorgen een lijst met concertzalen die een perfecte fit zouden zijn)
Wat heeft je gemotiveerd om muzikant te worden?
Ik heb eigenlijk al altijd liedjes geschreven, van toen ik heel klein was, omdat het iets anders was dan het gewone leven. Het gaf me een speciaal gevoel dat je moeilijk met iets anders kan vergelijken. Behalve dan misschien met écht verliefd zijn, dan loop je met je hoofd in de wolken. Wanneer ik schrijf, of wanneer we optreden, dan bevindt ik me in die wat eigenaardige 'andere' wereld waar ik me helemaal verbonden voel met mezelf en ik volledig opga in het moment. Je kan bv. schrijven over bepaalde shit die is gebeurd en plots lijkt alles toch heel mooi. Ik schrijf ook het liefst over zaken die ik intens beleef of aanvoel. Niet enkel over liefde, maar meer algemeen over het leven en wat ik beleef, ook de mindere momenten. Op die manier leer je ook het meest over jezelf
Op welk moment in je leven had je door dat je het écht wel kon (schrijven, zingen, een instrument bespelen,...)?
Goh, ik speel reeds gitaar en schrijf reeds nummers van toen ik héél klein was en ik ben het gewoon blijven doen. Het is een beetje zoals bij eender welke job denk ik: je blijft je inzetten en zo evolueer je. Ik dacht eerst dat ik gitariste zou worden omdat ik met dat instrument ben gestart. Tot ik besefte dat schrijven en zingen mij meer voldoening gaven. Nu schrijf ik mijn nummers trouwens aan de piano, terwijl ik niet zo goed piano kan spelen. Misschien was die switch wel een beslissend moment, omdat ik daar mijn geluid heb ontdekt.
Wat hoop je nog te bereiken in je carrière als muzikant?
Ik wil gewoon verder creatief zijn, in die creatieve omgeving blijven leven, t.t.z. schrijven, opnemen en optreden. Het zou natuurlijk leuk zijn dat mensen luisteren naar wat ik creëer, zodat ik het kan blijven doen.
Hoe overleef jij in deze tijden nog als muzikant?
Geen idee! (lacht) Ik hoop dat het is door trouw aan jezelf te blijven, doodeerlijk te zijn. Ook als je een rol speelt, toch die essentie in jezelf blijven vinden en uitstralen. En hard werken en hopen dat het aanslaat.
Ik doe ook graag alles op mijn manier en ben graag bij alle beslissingen betrokken, bv. m.b.t. het schrijven en producen, maar ook met welk label ik wil werken, welke muzikanten ik om me heen wil. Dat vergt nu eenmaal tijd. Ik had al een tijdje voldoende materiaal liggen, maar was op zoek naar de juiste fit om het allemaal uit te brengen. Maar nu zit er zoveel aan te komen….(héél enthousiast en lijkt opgelucht).
Onze keyboarder Anders Ludwigsson nam trouwens het Purge album op. Met hem en met onze gitarist Johan Kvastegard werk ik nu al 10 jaar samen. En bovendien manage ik mezelf.
Hoe zou jij je voelen wanneer iemand je nummers covert? En wanneer die cover populairder wordt dan het origineel?
Oh wow, ja graag (lacht en doet het ‘money’ teken). Dat zou erg leuk zijn voor me natuurlijk, dus als er kandidaten zijn, ga jullie gang, cover er maar op los.
Van welke artiest zou je graag zien dat hij/zij een nummer van je covert?
Oei, dat is een moeilijke, ik zou het eigenlijk niet weten. Ik luister momenteel veel naar Florence & The Machine, dus waarom niet zij. Ik hoor vooral haar meer recente werk graag.
Als er ooit een dag komt dat je niet meer zou kunnen optreden, nummers schrijven of een instrument bespelen, hoe zou je daarmee omgaan en waarop zou je je focus dan leggen?
Oh neen, daar zou ik waarschijnlijk niet mee om kunnen. Ik zal waarschijnlijk altijd schrijven. En zingen is voor mij zo heilzaam en natuurlijk dat ik het gewoon moet doen. Ook al zou ik geen optredens meer kunnen doen.
Je bracht reeds twee nummers uit van het nieuwe album A Broken Heart Is An Open Heart, In welk opzicht verschillen Cross en Not Enough van de nummers op Purge? Wat kunnen we van het nieuwe album verwachten? Ik vind ze heel erg verschillend van de nummers op Purge. Toen hadden we de gitaren opgenomen met Johan en gaven we alles aan Anders om te mixen. We moesten er eigenlijk zelf om lachen want het was gewoon ‘noise’. OK, verschillende soorten ‘noise’, dat wel. Hij had bv. drie distortion pedalen en we stuurden alles door zo’n oude radio en allerlei gekke toestanden. Dat maakte Purge op die manier erg donker en heavy. Nu wilde ik alles wat meer geproducet. We luisterden veel naar Fleetwood Mac en die hebben ons op dat vlak geïnspireerd. Het blijft allemaal erg scherp, maar wel glashelder zodat je het donkere waar ik over schrijf ook kan zien. Het geluid is misschien wat meer ‘poppy’ of ‘soulfull’. De onderwerpen daarentegen zijn nog steeds erg doordringend, terwijl het geheel niet meer zo heavy is als op Purge. We spelen meer met de contrasten tussen licht en duisternis.
Je hebt net twee muziekvideo's opgenomen in L.A. Vertel ons iets hierover. Het was erg leuk. We filmden voor één nummer in L.A. en één in Mexico City. Het visuele aspect is even belangrijk als de song wanneer ik een verhaal wil vertellen. Beide verhalen zijn nauw met elkaar verbonden. Binnenkort komt de eerste uit, en wat later deze voor Montaña. Ik was ook erg betrokken bij het hele proces…ik wil nu eenmaal overal bij betrokken zijn.
Wanneer je gevraagd zou worden een video op te nemen op de Zuidpool, wat zijn de drie belangrijkste attributen die je zou meenemen?
De Zuidpool? Brrrrrrrrrr....ik zou gewoon niet gaan hoor! (lacht). Of ik zou in de tourbus blijven en enkel nog stamelen “koud, koud, koud”. Ik heb het trouwens altijd koud en schafte me onlangs nog een extra warmtedekentje aan voor tijdens de tour. Ik denk ook dat ik terug naar Barcelona verhuis (nvdr: Louise woont nu terug in Zweden).
Op welke drager beluister jij gewoonlijk muziek? Mijn smartphone, zoals iedereen tegenwoordig neem ik aan?
Welke vraag is je nooit gesteld, maar zou je écht graag willen beantwoorden?
Geen enkele!
(nvdr: dus ofwel zijn we in ons opzet geslaagd, ofwel is ook Louise Lemón blij dat dit interview is afgelopen ;-) )
Chris Cornell. Wat gaat er door je heen?
(...) (nvdr: Louise was in haar tienerjaren grote Grunge fan. Dat ze Purge kon mixen in de Avast Studios van Stuart Hallerman was dan ook een droom die uitkwam. We mijmeren nog wat na over het verlies van CC, het magistrale TOTD, etc)