RG*MC XXL Jeugdhuis Comma bestaat 25 jaar, en dat moet gevierd worden. De festiviteiten beslaan héél de maand november en gingen van start met een event van de Rock Gothic and Metal Club. Die wisten zomaar even Lacuna Coil als headliner te strikken voor een avond vol beenharde rockmuziek. Ik mocht erbij zijn en keerde terug met enkele nieuwe impressies. Maar eerst even dit, ter duiding van wat hierna volgt: 1. Ik ben ook maar ik, een nietig stofje in dit oneindig lijkende universum, m.a.w. hecht vooral niet teveel belang aan mijn mening en blijf je eigen gevoel volgen, want enkel dat laatste telt. 2. Ik heb nog nooit één noot muziek kunnen spelen/schrijven en kan ook niet zingen. Ik ben dus zeker geen gefrustreerde ex-muzikant die plots denkt iets 'zinnigs' te kunnen/moeten schrijven over...muziek/muzikanten. Ik gooi er maar uit wat in me opkomt, puur op gevoel. 3. Ik heb enorm veel respect voor elke muzikant, wars van het genre dat hij/zij brengt. Wat vanzelfsprekend niet wil zeggen dat ik alles graag hoor. Ik probeer wel steeds positief/constructief te blijven, want wat is het nut van negatieve commentaren? In dat laatste geval, beter zwijgen.
De optredens
Stonemule Een festival - van eender welke grootteorde - openen is een erg ondankbare job, ook al is je thuisbasis niet zover verwijderd van waar je speelt. De hardcore, sludge, post, metal, stoner, en doom outfit uit Koksijde wist toch zo'n 100 geïnteresseerden voor het podium te lokken én hield hun aandacht gedurende de volle 30 minuten vast. Dit dankzij een retestrakke, potige set waarbij ik zo af en toe een dosis Down meende te herkennen, een referentie die wat mij betreft als een dikke pluim mag beschouwd worden. De leadzang kon me iets minder bekoren, en aan de songs kan nog gesleuteld worden. De basis zit echter al goed, en dat is toch al héél wat.
Thuismatch voor deze 5 'dudes' uit Brugge die toch al zo'n 250 man konden doen samentroepen en doorheen hun set raasden als een roedel jonge wolven. De screams van Dondi Welvaert, de gitaarriffs, de pompende baslijnen en strakke drumpartijen werden compromisloos de zaal in geslingerd en zo héél voorzichtig gingen de eerste rijen al even mee in het geweld. Bizar dat plots de geur van stoofvlees met frieten doorheen Het Entrepot zweefde. Zou Lacuna Coil zijn gearriveerd en getrakteerd op oerdegelijke Belgische kost? Net als Stonemule voordien vroeg Dondi het publiek of ze klaar waren voor Carneia, Spoil Engine en de Italiaanse 'groten'. Beide malen werd het Duitse Aeverium echter 'vergeten'?!
De eerste niet-Belgische band deze avond en de eerste die Gothic Metal brengt. Dat dit genre mijn ding niet is, is absoluut geen geheim. Er gaat wat mij betreft véél teveel bombast/pathos mee gepaard en teveel theater. Dat op enkele meters van me een goed ogende deerne met ravenzwart haar plots dat haar van het hoofd plukte om een t-shirt wissel door te voeren - en een blondine met shouderlange haren bleek te zijn - hielp zeker niet mijn mening bij te stellen. Ook de songs, inclusief duo zang, aan vrouwelijke zijde vanzelfsprekend richting 'opera' gaand, slaagden er niet in het zo goed als onmogelijke te bewerkstelligen. Anderzijds moet ik toegeven dat het niveau, zeker wat podiumprésence en performance betreft, toch wel een stuk de hoogte in ging. Zanger 'Chubby' wist verdorie goed hoe hij het publiek moest meekrijgen. Als een volwaardige 'Sergio', buik inclusief, deed hij de ondertussen zowat 450 aanwezigen knielen, de lucht in veren, de vuisten pompen én regelmatige lachen,....kortom, alle trucen van de foor werden toegepast én lukten ook. De diehard fan op het balkon was misschien niet altijd even alert, maar hij werd regelmatig betrokken bij het aankondigen van de songs, en ging toch wel net bij zijn favoriet Break Out even de mist in, tot groot jolijt van het publiek. De muziek mag dan mijn ding niet zijn, op mijn sympathie kunnen onze Oosterburen zeker rekenen.
Wat een power, wat een stem, wat een 'geluid'....Carneia ging om 20u40 aan de slag en deed me meteen naar adem happen. Het niveau van de songs en het musiceren schoot een héél stuk de hoogte in. Ik hoorde muzikaal een kruising tussen een iets minder complexe Tool en een minder agressieve Meshuggah, intens ritmisch en dynamisch. Ik hoorde een zanger die het beste van de jonge Klaus Meine - neenee, niet deze van kwelers als Winds Of Change, maar van kleppers als Steamrock Fever - combineerde met de ruwe power van een Franky Desmedt-Vandamme én dan nog eens stevig kan grunten. Chapeau op alle vlak! Of ze nu Alter Ego, Black Mess of White Collar de zaal in vuurden, elke song stond als een huis en getuigde van grote klasse. Misschien iets té groot, want wat frontman Jan Coudron ook probeerde, in het publiek was weinig beweging te krijgen. Of stond iedereen gewoon intens te genieten? Ik mag het hopen, want dat verdienen deze topmuzikanten. Ik heb meteen mijn cd collectie aangevuld aan de merch stand, en mij zien ze zeker nog terug op een volgend concert...hopelijk ergens als headliner. setlist
Het was even wachten tot de 'stagehand' de enorme backdrop juist opgehangen kreeg voor mijn eerste kennismaking met de Belgisch/Nederlandse Spoil Engine. Het Entrepot was nu goed gevuld met zo'n 750 aanwezigen. Ik werd eerst lekker op het verkeerde been gezet door de 'electro/dance'-achtige intro tot Doomed To Die knalhard uit de speakers knalde en juffrouw Goessens haar keelgat openzette. Holy cow, wat was me dat zeg, zo'n strot voor zo'n frêle jongedame? Niet enkel leek ze met het meeste gemak diverse grunts en screams uit haar longen te persen, ook haar podiumprésence evenaarde die van een ervaren rot. Terwijl de schitterende band rond haar het tempo steeds meer leek op te drijven, dirigeerde de charismatische frontvrouw geregeld een moshpit. Iris gaf de voorzet en het publiek kopte maar al te graag binnen. Eindelijk volop ambiance in de keet. Héél even kon ik ook genieten van wat cleane zang tijdens Hollow Crown en Stormsleeper, en daar hoop ik in de toekomst meer van te horen. Die afwisseling komt wat mij betreft de dynamiek ten goede, temeer Iris Goessens ook 'clean' méér dan haar mannetje staat. Nog even een dikke Fuck You richting DT tijdens Disconnect, om dan in razende vaart af te sluiten met gouwe ouwe Fitting The Pieces. Ik had het gevoel alsof er een wervelwind door het Entrepot was geraasd en net de boel overeind had gelaten. Vlug naar de merch stand om ook van deze 'jongens' een cd (+ t-shirt) aan te schaffen. Ook Spoil Engine staat op mijn lijstje voor een volgend concert (als headliner?).
23u30 was het ondertussen toen La Forza Italia het podium bestormde. Laat het me kort houden: voor de fans moet dit om vingers en duimen bij af te likken zijn geweest. Een setlist bomvol kleppers, de geverfde tronies, Andrea Ferro die de vocalen deelt met La Scabbia - passend getooid in een bloedrood gewaad -, musiceren en acteren op hoog niveau,... en toch doet het me allemaal bitter weinig. Ik zal waarschijnlijk de enige zijn geweest met dit gevoel, te zien aan de reacties van het publiek.
