Tijdens de Week van de Belgische muziek – van 8 t.e.m. 14 februari – slaan VI.BE en VRT de handen in elkaar met verschillende spelers uit de brede muzieksector en diverse media om muziek van eigen bodem en haar zwaar getroffen sector volledig in de spotlights te zetten. De hele week wordt één grote liefdesverklaring aan de Belgische muziek. Vanzelfsprekend dragen ook wij ons steentje bij.
De jaren '80
Red Zebra moet, naast Urbanus, zowat het eerste Belgische zijn wat ik hoorde. Ik woonde tussen 1968 en 1986 nl. in Duitsland, waar totaal andere 'sounds' heersten.
Als jonge metalhead kende ik wel de 'Belgische Motörhead' Killer en natuurlijk ook Ostrogoth, maar dat was het dan. Naar bands als TC Matic, The Scabs, Arbeid Adelt en konsoorten had ik écht geen oren.
De jaren '90
Eigenlijk heb ik Channel Zero pas begin 2000 leren kennen! Al had ik natuurlijk eerder songs als Help gehoord, waar je niet omheen kon. Ik vond er eerlijk gezegd weinig aan. Nadat ik (via Skitsoy dus) Franky DSVD had leren kennen, verdiepte ik me wat meer in zijn 'oude' band en kocht ik het album Black Fuel. Het titelnummeer is gewoon een bom: die gitaarintro gevolgd door de drums van Phil B., meesterlijk! Maar ook de rest van de songs zijn van een immens hoge kwaliteit.
Where Do We Go uit '92 is het enige andere album uit die tijd dat ik in mijn collectie heb. Van Toto had ik destijds alles liggen en dus viel me deze cover van Blue Blot wel op. Nooit gek geweest van covers, tenzij een band, zoals hier het geval, ze helemaal naar hun hand zet.
De jaren '00
Gek genoeg via iemand in Nederland leren kennen. In de juiste omstandigheden had Novastar wel iets, maar eigenlijk vond ik het maar melig gezeik. Tot ik ze, om iemand een plezier te doen (ja, Puype, e, je stuurde dan nog je kat!) op 18 december 2004 in Vorst Nationaal live zag. Dat was héél andere koek: pas live komt de kracht van de nummers tot haar recht!
Skitsoy, het nieuwe project van Franky DSVD, kreeg eigenlijk nooit een eerlijke kans en dat is ergens wel spijtig. De nummers hadden een prachtige groove, swingden als een tiet en die stem was er ook nog steeds.
Absolute TOP! Selah Sue was één van de erg weinige Belgische muzikanten waarvan ik echt omver geblazen werd en dat na het zien van deze live show (op tv spijtig genoeg). Een topperformer met topmuzikanten in een topproductie.
En dat Sanneke serieus kan uithalen, hoor je tijdens deze schitterende performance met Triggerfinger. Oren open rond 4'12": even 'schuren'.