Neen en nog eens neen, het is mijn ding niet dus schrijf ik er ook niet over, punt! Maar wat doe ik dan op een véél te rustige zondagochtend? Het debuutalbum - een dubbelalbum dan nog wel, wie doet dat nu nog vandaag - van de Kortrijkzanen opleggen op mijn ritje richting de bakker. Plezier dat ik eraan beleef, je gelooft het niet. Wat schreef ik eerder over Splinters: "Wat als Zack de la Rocha en Ad-Rock nu eens héél erg kwaad in de micro zouden schreeuwen op snoeiharde noise rock?" En over Soy Cuck: "Het zal nooit helemaal mijn ding zijn, maar ik kan niet ontkennen dat Soy Cuck een glimlach op mijn 'tote' tovert." Met Have You Seen Bob gaan ze gewoon op datzelfde knettergekke, energieke élan verder en tonen ze opnieuw een vet gevoel voor humor. Die video bv., maar ook de albumhoes én de laatste vijftig seconden van deze single ... ik kan niet ander dan concluderen dat de heren grote c&w fans zijn, net als ikzelf, dus ... hier ben ik dan voor een derde keer met een schrijfsel over muziek van Whorses.
Geen volledige albumrecensie, maar een extra lange 'sounds' waarbij ik graag nog volgende wil aanstippen. Op Motherfucker hoor ik na de te verwachten razernij zowaar een emomomentje waarbij er daadwerkelijk gezongen wordt. Tijdens Five Minute Bikeride passeer ik - I kid you not - een papa aan het joggen met zijn zoontje op de fiets ernaast én honderden bikers die zich opmaken voor een rit op hun stalen ros. Nummers als Rattlerat laten horen dat het niet steeds complete chaos moet zijn, maar er ook ruimte is voor speelsheid. Nog een kampvuurmomentje krijgen we te horen tijdens Bye Bye Memory en een Beatle-esque sfeertje bij Random Luck. In tegenstelling tot de eerste schijf vol gevarieerde noise rock met een knipoog, bevat de tweede dan ook de meer ingetogen nummers die allemaal ergens wel naar Beatles meets country&western neigen. Een uiterst geslaagd contrast!
Wat heb ik nu geleerd? Duidelijk dat een eerste 'neen, neen' snel kan omslaan in een dikke vette 'YES'. Met dank aan de Sherrif, you know who you are.
Luister
Lees
Hun naamloze eerste geesteskind bundelt zomaar even achttien tracks bij elkaar — niet gespeend van enige schizofrenie, maar dit pièce de résistance ademt oprechtheid en diep snijdende expressie uit élke zichtbare porie. Slaan, zalven en alles daartussenin, doorheen één en dezelfde creatie: yeah, you're in for a ride. WHORSES zadelde hun eersteling op met een soort van gespleten persoonlijkheid, die twee kanten van elk negen nummers etaleert: één helft snauwend rauw, de andere dartelend met akoestische melodieën. Ze mogen op het eerste gezicht dan wel tegenpolen lijken, beide zijn onlosmakelijk verweven met de veelzijdige identiteit van deze bipolaire band. WHORSES is een band van extremen: ze halen het ruigste en zachtste in zichzelf én ieder naar boven die durft duiken in dat tegelijk beukende en broze klankenbad. Een band, live én op plaat zowel een sidderende splinterbom als een aimabel viertal dat zich wentelt in de melancholie van troostende, doch licht scheve countryliedjes.
Recht vanuit de drassige prairies van Kortrijk gorde WHORSES zich stevig in het zadel der Belgische rock sinds hun eerste noise echo’s weerklonken, ergens in 2017. Deze vier cowboys vonden elkaar in een onbestemde queeste naar iets muzikaal nieuws, apart, scheef of eigenaardig — ruw, hard en compromisloos, maar zonder te weten waar ze op dat moment exáct naar hunkerden. Lang duurde het echter niet eer Harry, Baptiste, Timotheus en Tijl op een eigen geluid botsten: al met debuutsingle 'Rocky' liet het viertal rechtuit horen hoe hun gebalde, beenharde noise zich vlotjes vermengt met zachtere, gevoeligere stukken. Die frisse en cutting edge sound werd al snel geprezen door pers én publiek: WHORSES speelde zo de podia van Sonic City, Ancienne Belgique, Trix, Vooruit en VOLTA aan splinters, werd opgepikt door onder meer Humo en Red Bull Music en gevraagd als voorprogramma van Belgische cult bands als STAKE, Brutus en Raketkanon. En vlak nadat die intensiteit zowat hun handelsmerk werd, druppelden er gestaag maar zeker een resem andere invloeden binnen. Winters, gerenoveerde repetitieruimtes en lockdowns deden de band grijpen naar akoestische set-ups, wat snel resulteerde in meer op melodie gebaseerde, rustigere composities. Nu, artiesten als Pavement, The Beatles of Eliot Smith vormden al sinds dag één onbetwiste inspiraties, en verwacht ook níet dat die met country-doordrenkte songs klinken als uw doorsnee singer-songwriter:
WHORSES zou WHORSES niet zijn zonder dat edgy, weird of ongewoon intrigerende randje rond letterlijk álles wat ze creëren.
