Op 1 oktober verscheen Felt, het mini-album van ILA, via Noisesome Recordings. Een dikke week later stelde de band dat album live voor in Trix. Het werd een avond die ik niet snel zal
vergeten, mede dankzij een héél energieke, straffe performance én een gezellige babbel met frontvrouw Ilyada Cicek vooraf. Even duidelijk maken dat het gesprek vooral niet over het nieuwe album zou gaan en ik zou proberen weg te blijven van standaardvragen, om dan met de deur in huis te vallen.
Hoe stel je je setlist samen?
Wel, wij weten altijd al wat ons openingsnummer zal zijn en met welk nummer we zullen afsluiten. En dan proberen we zowat de dynamiek van de setlist te bepalen. We beginnen rustig aan, bouwen op en sluiten dan weer rustig af. De nummers die we kiezen worden ook bepaald door de gitaren die we bespelen. Als Sam en ik bij elk nummer moeten switchen, dan zal er superveel stilte zijn in de overgang. Daarom proberen we nummers waarbij we op dezelfde gitaar spelen of onze gitaren niet te veel moeten stemmen, eerder na elkaar te spelen.
Welke zaken hebben een positieve en/of negatieve invloed vóór je het podium op gaat?
Hmm … vooral mijn gemoedstoestand is bepalend. Als ik me goed voel en rustig ben, maak ik ook meer plezier backstage. Als ik moe ben, of me wat minder voel, verloopt dat wat stroever. Ik heb wel graag wat rust. Te veel kabaal, daar word ik onrustig van. Een rustige omgeving, ergens waar ik mij even kan afzonderen voor de show, heeft een positieve invloed op mij.
Waar bevindt je je in je gedachten tijdens een écht fantastisch optreden?
Ik zit in het moment zelf. Ik denk dan echt aan niets. Ik zit dan volledig in de muziek, in de lyrics.
Als je één locatie op deze Aarde zou kunnen kiezen om op te treden - geen typische concertlocatie - waar zou dat zijn? Ik denk ergens in een donkere grot. Dat lijkt me wel heel leuk en passend bij onze muziek.
Welke levenslessen, toepasbaar in je dagelijks leven, heb je getrokken uit het touren?
Ik ben sowieso nog nooit lange perioden na elkaar op tournee geweest. Eigenlijk is dat heel monotoon, altijd hetzelfde. Maar je leert omgaan met die sleur, je zit daarin en komt in een soort drive. Het is veel wachten, maar ik heb het gezelschap van de jongens en dan gaat de tijd wel vooruit. Hoe ik ermee omga, hangt dus vooral van omgevingsfactoren af. Geduldiger ben ik er echter niet van geworden. Ik ben van nature héél ongeduldig.
Hoe denk jij over het gebruik van smartphones tijdens je concerten en over de foto's en video - veelal in lage kwaliteit - die fans dan posten via sociale media?
Dat stoort mij niet. Ik denk dat wij in een maatschappij van content leven. We kunnen daar niet onderuit. Ik had ook wel graag ervaren hoe het vroeger was, maar het stoort me niet. Ik ben ook iemand die filmt tijdens concerten en het resultaat op mijn Instagram post. Dat is ook heel leuk voor bands om dat nadien te delen op hun stories. Ik vind dat heel prettig als mensen dat doen.
Wat heeft je gemotiveerd om muzikant te worden?
Ik was al op heel jonge leeftijd geïnteresseerd in muziek en liedjes. Toen ik een jaar of zes was, had mijn mama gezegd dat de paashaas niet zou komen, omdat ik stout was geweest. Ik had daar een liedje over gemaakt. Mijn papa ging heel vaak op zakenreis en als hij terugkwam, verraste ik hem met een liedje op een speelgoedgitaar, waarop ik niet eens kon spelen. Later hebben mijn ouders mij op gitaarles gestuurd … en van het een kwam het ander.
Op welk moment in je leven had je door dat je het écht wel kon (schrijven, zingen, een instrument bespelen,...)?
Bij ons thuis werd er altijd gezongen en gitaar gespeeld als er vrienden en familie over de vloer kwamen. We hadden eens bezoek gehad en ik had mijn gitaar nog vast toen die mensen op punt stonden om te vertrekken. Ik zat toen nog ‘Save Tonight’ te spelen en mee te zingen. Mijn nicht stak haar hoofd weer naar binnen en zei: “Ah, ik dacht dat de radio aanstond.” Dat is iets wat mij is bijgebleven, in de zin van: daar moet ik misschien wel iets mee doen.
Jij zit natuurlijk nog in een beginfase, maar hoe slaagt een muzikant er tegenwoordig in om te leven van muziek?
Dat is heel moeilijk. Ik denk dat je echt op professioneel niveau moet spelen om te kunnen meedraaien. Je moet een toptalent zijn om op de radio worden gedraaid en veel platen te verkopen, je eerste stappen te kunnen zetten. En natuurlijk live spelen, véél shows spelen! (nvdr.: Ilayda combineert haar studies met muziek. Naast ILA is ze ook nog actief bij Bluai)
Hoe zou jij je voelen wanneer iemand je nummers covert? En wanneer die cover populairder wordt dan het origineel?
Dat is natuurlijk een compliment, een heel groot compliment. Het is zoals bij Bon Iver, met Skinny Love dat door Birdy werd gecoverd. Ik zou het wel leuk vinden om die kleine underdog artiest te blijven.
Van welke artiest zou je graag zien dat hij/zij een nummer van je covert?
Bon Iver, Justin Vernon. Dat zou heel mooi zijn. Als ik echt mag dromen, dan kies ik voor Adrianne Lenker van Big Thief. Een tip voor wie van speciale stemmen houdt.
Op welke drager beluister jij gewoonlijk muziek? Misschien raar voor een muzikant, maar ik luister zelf niet zoveel naar muziek. Ik beluister momenteel vooral podcasts en in de auto is dat standaard Radio 1 of een podcast. Als er een plaat uitkomt, beluister ik die via de boxen in de living of via de tv. En als ik aan het wandelen ben, is dat een podcast via mijn koptelefoon.
Wat zou jij aan bv. Bon Iver of Adrianne Lenker willen vragen indien je de kans krijgt?
Hoe zij omgaan met een bepaalde druk. Als ik weet dat ik nieuwe nummers moet schrijven, aan een plaat moet werken, dan heb ik er geen zin meer in. Ik zou vragen hoe zij daarmee omgaan en hoe zij zichzelf motiveren. Terwijl dat voordien misschien een natuurlijker proces was. Wat doet druk met hen als je de goesting weghaalt en vervangt door een verplichting. Wanneer je passie plots ‘werk’ wordt. Zeker bij die grote bands.
met dank aan Marleen Markey voor het uitschrijven van de tekst.