top of page
Pieter Bouckhout

Festivalverslag | Desertfest Gent, Kunstencentrum Viernulvier

Na een driedaagse in Antwerpen was het de beurt aan Gent om een hoopje stoner en doomfans te ontvangen in de Vooruit. Desertfest organiseert sinds vorig jaar ook een editie in Gent en liet dit jaar opnieuw zien dat het een aangenaam festival op poten kan zetten.

Jammer genoeg heb ik er zelf weinig kunnen van genieten, openbaar vervoer perikelen en fysieke kwaaltjes lieten niet toe dat ik er een hele dag heb kunnen vertoeven, maar de korte tijd die ik er was was zeker aangenaam. De Vooruit is wel een toffe locatie voor een festival, ondanks de vele trappen die je moet doen om de verschillende podia te kunnen gaan bezoeken. Al was er dit jaar wel een aanpassing waardoor je nog steeds de nodige kilometers moest doen maar wel met een pak minder trappen, de kuitspieren werden dit jaar dus wat gespaard. Het is een goed georganiseerd festival met een sterke lineup, wel een beetje spijtig is dat de bands soms net wat overlappen. Daar kun je als organisator natuurlijk soms weinig aandoen.


Pallbearer

De eerste band die ik kon aanschouwen was Pallbearer, de band gaat al even mee in het doom metal wereldje en heeft in 2020 hun nieuwste album op de wereld los gelaten. Fans van een goeie portie funeral doom zijn hier altijd aan het juiste adres. Het optreden zelf was zelf precies wel wat aan de teleurstellende kant, de heren speelden niet altijd even strak en er waren ook wel wat problemen met het geluid in de zaal. Een beetje een domper maar in het algemeen was het zeker geen slecht optreden. Een beetje een eigenaardige balans tussen oude en nieuwe nummers maar je nekspieren kregen zeker een flinke workout.

Monolord

Scandinavië is altijd al een goede bron geweest voor alles dat met metal te maken heeft en het Zweedse Monolord is daar een goed voorbeeld van. Vorig jaar lieten ze het uitstekende Your Time To Shine op de wereld los. Een band die perfect aantoont hoeveel variatie er binnen de vele subgenres van metal te vinden is. Na het wat teleurstellende optreden van Pallbearer had ik wat schrik voor Monolord, het was namelijk in dezelfde zaal te doen en de vrees dat het geluid opnieuw niet goed ging zitten zat er wel wat in. Maar vanaf de eerste heerlijke riffs was die angst volledig weggevaagd. Wat een vet optreden was dit. Monolord zette een zeer strakke set neer met een goeie mix tussen oud en nieuw. Het plezier spatte er bij de drie heren overduidelijk vanaf en je zag dat ze duidelijk genoten van de energie van het publiek. Het optreden van de dag voor mij.


Celeste

Na Monolord was het tijd voor wat steviger werk, toch zeker op vlak van intensiteit. Celeste combineert black metal, sludge en post-hardcore en doet dat na 17 jaar nog steeds op een uitstekende manier. Het is één van de bands op Desertfest die precies toch wat uit de boot valt, maar nog steeds zeker thuishoort op een festival waar goede metal centraal staat.

Celeste was een aanval op je zintuigen vooral op je gehoor en je zicht, luid en met veel flitsende lichteffecten. De band die allemaal een rood licht op hun voorhoofd hebben draagt alleen bij bij het indrukwekkende visuele aspect. Muzikaal is het echt van de bovenste plank, strak, luid en vooral gewoon heerlijk rechtdoor. Indrukwekkend van begin tot einde, een aanrader voor iedereen die wel een potje extreme muziek kan smaken.


Elder

Nog een gevestigde waarde in het doom metal wereldje is Elder. Absolute toppers zijn het. Elder gaat voor een meer melodieuze aanpak maar moet zeker niet in boeten op vlak van intensiteit. Lange nummers vol mastodonten van gitaarriffs gekoppeld met een goede zangstem. Menig hoofden gingen terecht op en neer bij het sterke optreden van deze band. Elder speelde een goede set en zelfs met wat schrik voor de nieuwere nummers heeft het mij toch zeker weten overtuigen. Sommige bands weten je toch altijd live te overtuigen waarom ze zo een grote naam in het genre zijn.


Envy

De laatste band dat ik heb kunnen zien was Envy. De Japanse band combineert metal, screamo en post-rock tot een zeer sterk geheel en doet dat al ettelijke jaren. In 2020 brachten ze het sterke The Fallen Crimson uit waar ze een grotere focus legden op het instrumentale. Envy was op Desertfest misschien wel een beetje een vreemde eend. Ik zelf heb de band jaren geleden leren kennen toen ik in een zware screamo fase zat, had toen nooit durven denken om ze te zien op een festival waar toch vooral de focus op stoner en doom metal ligt. Maar dat lieten de heren niet aan hun hart komen. Ze speelden een uitstekende set met een goede mix tussen oude en nieuwe nummers. Als ik rond me keek kon ik zien dat ze zeker een paar nieuwe fans er bij hebben.


Wyatt E.



Candlemass


 

Zondag 30 oktober 2022, VIERNULVIER (Gent, BE) | Tekst: Robin Libbrecht, Foto's: Maui Vindevogel



Comments


bottom of page