Voor een derde keer op rij kon en mocht ik erbij zijn als fotograaf/recensent. Het was even schrikken dat er een vierde stage kwam. DAMN! Waar ik de afgelopen edities misschien een drietal keer moest kiezen over een heel weekend, zou dat wel eens anders kunnen uitdraaien deze keer. Mijn vrees bleek ongegrond: de main stage deed ik naar goede gewoonte slechts enkele keren aan, de Swamp was al helemaal mijn ding niet, La Morgue opnieuw mijn 'thuis' en het nieuwe Helldorado zo nu en dan een mooie aanvulling. Wat mij betreft natuurlijk, want ik hoorde toch her en der gegodver bij fans die wel voor een verscheurende keuze stonden!
Maar goed, naar goede gewoonte trap ik mijn drieluik af met dat kleine tentje, waar de sfeer naar gewoonte héél amicaal en gezellig is en waar het dit jaar bij momenten broeierig warm was. Dat laatste lag niet enkel aan de hittegolf waar we mee te kampen hadden.
Thank Alcatraz voor de gratis flesjes water!
Motsus (12/08) Na een korte opwarmer aan de Prison stage kon het échte werk nog in de voormiddag beginnen: het West-Vlaamse triumviraat lokte al meteen een stevige hand vol fans de tent in voor een zalige pot instrumentale stoner/sludge. Donkere, zware riffs en een dreunende ritmesectie deden het bloed stromen en maakten onze nekspieren geleidelijk aan los. Bij momenten even de ogen gesloten houden om de muziek nog beter op te kunnen nemen. Motsus is zo één van die vele straffe bands die ons land telt en die je niet elk weekend kan beleven. Als het dan toch even kan, dan moet je er gewoon bij zijn.
Your Highness (12/08)
Na een omzwerving langs Helldorado en de Swamp keerde ik terug voor een dosis kolossale riffs. Rauwe, met blues doorspekte stoner/doom stond op het menu en ook een snuif hardcore kon erdoor. Deze band uit Antwerpen is niet zomaar in een hokje te proppen en bracht een best gevarieerde set. Ondertussen was iedereen goed wakker en kon er al een eerste voorzichtige circle pit vanaf.
My Sleeping Karma (12/08)
Later op de avond, met temperaturen die al iets aangenamer waren, was het puur genieten van zowel de hartelijkheid op het podium als de sfeervolle post rock van één van mijn meest recente ontdekkingen. Met hun meest recente album Atma onder de arm en bakken goesting wist het drietal uit Aschaffenburg (DE) een bijna propvolle Morgue mee te nemen op een zalige muzikale trip.
King Buffalo (12/08)
Mijn laatste concert op deze eerste dag en opnieuw een band die ik nog maar recent leerde kennen. King Buffalo staat voor stoner rock, maar wel de progressieve en psychedelische variant. Ik kon opnieuw genieten van sfeervolle nummers, soms waren die best lang, soms ook 'normaal' qua duur. Eigenlijk was dit optreden hèt moment om rustig uit te bollen, nog wat na te kletsen en dan richting een zalig bedje. Een vlaag van Nostalgie besliste daar anders over: ik zou - al was het maar even - die Venom coverband meepikken op de Prison stage.
Von Detta (13/08)
Wakker was ik al, daar zorgde Mordkaul voor, dus kon ik maar evengoed eens gaan kijken wat Von Detta zou uitspoken. Toen ik de krullenbol van Manuel spotte, dacht ik even dat ik me had vergist. Vergeef het me, de naam Von Detta zei me natuurlijk wel iets, al heb ik hen nooit gevolgd. De energieke frontman met de krachtige strot trok natuurlijk alle aandacht naar zich, al werd er rond hem best knap gemusiceerd. Leuk om nog eens songs te horen die een grungy feel hebben. Hoorde ik net voor de laatste song zeggen dat dit hun allerlaatste optreden was? (n.v.d.r.: Von Detta houdt er zeker NIET mee op, ze komen zelfs met nieuw materiaal!)
Hippotraktor (13/08)
Torenhoge verwachtingen had ik! Eindelijk zou ik hen live aan het werk zien/horen, in m'n favoriete tentje nog wel. Ik vrees echter dat de hitte me parten begon te spelen. Ik genoot van de eerste songs, raakte de band echter wat kwijt op het halfuur. Even rondom me kijken hoe het gesteld was met de andere aanwezigen en het werd me al snel duidelijk: het lag weldegelijk aan mij. De combinatie foto's maken, hitte en pogen op te gaan in de muziek is geen evidente combinatie. Mea culpa! Het wordt dus uitkijken naar een clubshow voor een herkansing.
Woyote (13/08)
Hélemaal niet op mijn schema, maar als iemand waarmee je aan de babbel geraakt, vraagt waar zich La Morgue bevindt, dan neem je die persoon op sleeptouw. Eénmaal ter plaatse zou het maar lullig zijn vlug weer te vertrekken, dus ... camera in aanslag en shooten maar. Op muzikaal vlak is dit zeker mijn ding niet, al gaat de melodieuze metal er wel vlotjes in. Zanger Mr. White doet mij echter net iets teveel aan een zekere Layne Staley denken, zij het de cleane versie. Goede muzikanten, nu nog écht sterke songs die boven de middelmaat uitkomen en voor eigenheid zorgen.
Marche Funebre (13/08)
Qua programmatie kan dit tellen: waar we eerder nog best vrolijk werden tijdens het optreden van Woyote, wordt dat gevoel er snel en kordaat uitgetrapt bij de eerste tonen van deze Mechelse band. Het toont nog maar eens wat een verscheidenheid aan rock/metal dat Belgenlandje wel bezit. Loodzware doom/death met vocalen die regelrecht uit de diepste hellekrochten lijken te komen, maar evenzeer melodieuze passages met cleane zang. Nog maar eens een band die ik wel van naam ken, maar nog nooit heb gevolgd. Misschien moet ik maar eens een full album beluisteren? Tips iemand?
Hemelbestormer (13/08)
Om zaterdag in de tent af te sluiten, koos ik voor een band die volgens kenners moeilijk te vatten is. Topmuzikanten die al een eeuwigheid muziek lijken te maken en mekaar op een bepaald moment in dit instrumentale project vonden. Ik hoor vooral typische sfeervolle post metal, zo van het soort dat zwaar is om te verteren, dat barstensvol emoties zit en je bij momenten verplettert. Bizar dat ze nog steeds wat onder de radar opereren? Ik kan maar concluderen dat het niet aan hun kwaliteiten ligt, misschien wel aan het feit dat België over verdomme véél straffe postmetalbands beschikt.
Darqo (14/08)
Dag vier, want jawel, ik was ook aanwezig tijdens de pre-party op donderdagavond. Ik moet toegevn dat het lastig werd, dus koos ik ervoor om pas aanwezig te zijn voor de show van Angel Crew om 11u45. Dat zorgde er toch voor dat ik met een vrij frisse kop de donkere sludge/doom/noise van deze West-Vlamingen kon ondergaan. Ik weet niet goed of hun muziek zich wel goed leent voor liveoptredens. Het kan natuurlijk alweer eens aan mij liggen: een kop die toch niet fris genoeg is om de subtiliteiten in hun donkere sound te ontwarren? Aan de songs en de inzet van de muzikanten zal het niet gelegen hebben. Ik kijk hoedanook uit naar het nieuwe album dat eraan komt, hopelijk gepaard met wat clubshows.
My Dilligence (14/08)
Ik kwam net uit een serieuze dip die voor donkere gedachten zorgde: ik zou inpakken en huiswaarts trekken. Natuurlijk kan je dat niet maken wanneer de organisatoren zo vriendelijk zijn je van een accreditatie te voorzien. Het doorbijten was verschrikkelijk lastig, maar ik ben héél blij dat ik het gedaan heb. De slepende, psychedelische doom van deze kerels zorgde als het ware voor een soort reset van mijn hersenen en ik kon zelfs terug genieten van wat ik hoorde én zag. Met dank aan hun drummer die met zijn gekke bekken en dynamisch spel voor een leuke noot zorgde.
Cobra The Impaler (14/08)
Nog twee energieke Morgue shows te gaan en dan richting Prison voor een feestje, dat was het plan. Het zou mijn vierde CTI worden dit jaar en eigenlijk is dit voor mijn doen net iets te veel van het goede. Ik ken de nummers ondertussen vrij goed, weet wat er op het podium staat te gebeuren en had enorm veel moeite om bij de les te blijven. Tot één of andere jongedame besliste het podium op te vliegen (yep, want het ging best vlot en ik zag niet hoe ze dat flikte), voor het drumstel plaats nam en wat stond te kronkelen met haar bevallige lijfje. Georkestreerd of niet, mijn aandacht was getrokken, ik zag een band zich volledig smijten en een publiek dat volop meeging in het intense gebeuren. Opnieuw een knappe prestatie van deze bende. Ook zou het een vierde Killthelogo worden. Ik zat er echter volledig door, moest lichaam en geest laten bekomen, maar hoorde dat de band eindelijk de respons kreeg die ze verdiende. Het was blijkbaar één van hun meest intense performances én de energie sprong duidelijk over op het publiek dat de tent deed ontploffen! Het is van horen zeggen hé.
Foto's en tekst: John Van de Mergel
Ga ook naar: Pt.2: Toppers en verrassingen