Van een traan naar een glimlach. IKRAAAN kan dat probleemloos teweegbrengen.
IKRAAAN. Je zag haar de voorbije maanden al verschillende keren passeren bij ons. Toen ik haar een paar maanden geleden zag schitteren als support act voor Amenra in het Koninklijk Circus was ik al meteen verkocht. Haar prachtige stem, de snijdende lyrics, de sfeer die ze toen wist te creëren. Ik wist die avond al dat ik haar zeker terug wilde zien.
Toen dan eind april haar debuutalbum 'Geestelijke Gezondheidszorg' verscheen, groeide mijn bewondering voor deze dame nóg meer. Hoe ze iets pijnlijk en rauw zoveel kracht en hoop kan inblazen. De duisternis onomwonden kan verwoorden met toch steeds oog voor mogelijke lichtpuntjes.
De releaseshow van 'Geestelijke Gezondheidszorg' vond vorige week vrijdag plaats in de AB Club. Een concert waarvoor ik maar al te graag naar het wondermooie Brussel trok.
Ruim op tijd vertrokken en toch stressen in het verkeer. Ik kan dat. Maar eenmaal wandelend door de straten van Brussel kon ik ondanks de drukte, toch een bepaalde rust ervaren. Het was alweer even geleden dat ik nog in de AB was geweest. En de AB Club was a first voor mij. Een niet al te grote zaal die opvallend fris aanvoelde. Naarmate er meer volk de zaal binnenkwam werd die gevoelstemperatuur toch wat aangenamer.
Een gezellige muzikale avond tegemoet samen met fotograaf van dienst John en collega-recensent Andy, die voor dit verslag graag pen en papier bovenhaalde om een stukje te schrijven over de support act Gone Icon.
Wat als je door middel van een lichtbundel van je slaapkamer naar het podium wordt geprojecteerd en je het voorprogramma van IKRAAAN mag verzorgen?
Dit overkwam Gone Icon. Het etherisch-chaotisch gemompel was terzelfder tijd een spiegel voor gebroken harten en je weg zoeken in de wereld. Je onbegrepen voelen in de wereld, vragen om kansen, je ziel bloot leggen en zo aan de acceptatie beginnen. Je zag en hoorde dat deze Brusselse songwriter en producer een verhaal met zich meedraagt en via hele breekbare, spacey soundscapes als een ware getormenteerde troubadour zijn zegje kwam doen. Voorprogramma’s die je niet kent zijn altijd een ontdekking. En dat was nogmaals het geval. Een uiterst speciale ervaring.
We maakten van de korte pauze gebruik om voorzichtig wat naar voren te schuiven. Deze ervaring wou ik van zo dichtbij mogelijk meemaken. Een blik achter me deed me beseffen dat de Club toch wel behoorlijk vol was gelopen. Leuk om te zien. Hartverwarmend dat velen naar de AB Club waren afgezakt om IKRAAAN te zien. Goed beseffende dat het – gezien de thematiek – voor mij een emotionele show zou worden had ik er toch ongelofelijk veel zin in.
Na het eerste nummer werd al snel duidelijk dat het een erg intiem concert zou worden. Nummer na nummer, kippenvel en zachtjes meezingen. Tot ik de eerste noten van Ik Val Diep hoorde. Dat het toch wel even slikken was. Ah nee, ik moet er geen doekjes rond winden. Ik heb staan huilen. Het nummer dat me misschien wel het allermeeste raakt. Het omschrijven kan ik niet. Luisteren is de boodschap. Maar de emoties die in dit nummer schuilen gaan door merg en been. Iets wat tijdens het optreden ook zo hard voelbaar was. Om daarna met Dans een eerste meezing-moment te creëren. Een contrast dat na het vorige nummer misschien wel nodig was. Van een traan naar een glimlach. IKRAAAN kan dat probleemloos teweegbrengen.
En fuck standaard, vooraf ingeoefende bindteksten. Geef mij maar de spontane, korte babbels van Ikraan. Iets wat het geheel nog persoonlijker en intiemer maakt. Een wederzijdse dankbaarheid.
Na Dirigent volgde dan een tweede meezing-moment met Dode Bloem. Verbondenheid op z’n grootst. Dat muziek echt helend kan werken werd tijdens dit nummer wel duidelijk. Een bepaalde kracht was zo hard voelbaar in de zaal. De kracht van begrip en (h)erkenning. Het gevoel van niet alleen te zijn in het donker. Ruimte. Voor licht in die duisternis. Iedereen het refrein horen meezingen, de glimlach op Ikraan haar gezicht, de goedkeurende blik van de bandleden,… Dat moment was onbetaalbaar.
We kregen bijna alle nummers van het album te horen. Elk nummer wist me te raken op z’n eigen manier. De manier waarop IKRAAAN ze naar voren bracht maakte het gewoon af. Lieflijk en hoopvol aan de ene kant, en uitdagend pijnlijk aan de andere kant. Niet zomaar een concert, maar een emotionele wandeling doorheen psychische pijn én hoop op genezing.
Het laatste nummer Therapie was een momentje om even stil te staan en te genieten. Een innerlijke reflectie. Terwijl de bandleden in formatie achter Ikraan gingen staan en zelf de ogen sloten vroeg IKRAAAN ons om zelf de ogen te sluiten. “Sluit de ogen. We gaan op therapie” was te horen. Een muzikaal stuk dat je al wiegend troost wist te bieden. Met gesloten ogen was die muzikale omarming uiteraard nog intenser.
Dit concert viel overduidelijk in de smaak bij het publiek dat al snel vroeg naar nog een extra nummer. Een akoestische versie van Dode Bloem om nog eens breed glimlachend te kunnen meezingen. Ja, een fantastische afsluit van een wondermooi optreden.
Bekijk zeker ook het volledige fotoverslag!
vrijdag 13 mei 2022, AB Club (Brussel) |
Foto's: John Van De Mergel Tekst: Andy Decroos & July Bara
Commenti