Kijk... Ik snap het, co-headline tours zijn interessant. Langs de ene kant voor de artiesten, want zij kunnen zo de kosten delen na de c-periode. Langs de andere kant ook voor de fans, want zij krijgen nu voor een iets duurdere ticketprijs twee grote acts, in plaats van dat ze twee keer de volle pot moeten betalen. Helaas maakt dit (al die shows met vier of vijf bands) het wel moeilijk voor ne werkende mens om op tijd te zijn en alle acts te kunnen zien. Malevolence is me om deze reden toch ook weer ontglipt.
Voor Obituary was ik wel op tijd in de zaal, maar heel gelukkig werd ik daar nu ook weer niet van. In eerste instantie kreeg ik wat Slayer vibes van deze band, wat ik nog wel kan appreciëren, voor een nummertje of twee. MAAR... ik dacht een tijdlang dat ze met technische problemen zaten, want na elk nummer was er even een ongemakkelijke stilte waar de muzikanten hun instrumenten aan het bijstellen waren en er verder niets gebeurde. Dit maakte het publiek duidelijk ongeduldig waardoor er uiteindelijk gewoon “SLAYERRRRR” geroepen werd doorheen de zaal. Halverwege hun set besefte ik dat dit gewoon de momenten waren waarop de zanger normaalgezien een praatje maakt met het publiek en voor wat sfeer zorgt. Hier niet dus. Alle sfeer die dan effectief werd gecreëerd tijdens de nummers verdween compleet op die momenten en dit maakte het nadien weer extra moeilijk om het energie niveau terug op te krikken. Ook aan het einde van hun set waren ze ineens weg, geen afscheid, geen “dit is ons laatste nummer”, niks. Het enige wat wel werd gezegd tijdens hun show, was dat ze pas een nieuw album gereleased hebben. Oh well... .
Trivium
Trivium aan de andere kant, maakte het meteen duidelijk dat ze geen stilte zouden aanvaarden in de zaal. Zowel op vlak van volume als op vlak van beweging moest er actie in komen. Vanaf de eerste noten van In The Court Of The Dragon ging het publiek dan ook volledig los en werd de pit geopend. Ik heb het gevoel dat die tijdens de volledige Trivium set zelfs niet meer gesloten geweest is. Volgens mij heb ik in het begin ook echt een tijdje vol verwondering staan staren naar hun decor. Serieus, dat podium was zo mooi aangekleed, ik ben er nog altijd niet goed van.
Het verbaast mij elke keer weer wat voor geweldige frontman Matthew Heafy is. Zijn stem is zó goed en als je dan weet dat die mens twee uur voor zijn show al bezig is met vocal warm-ups, wel, dan kan ik daar alleen maar respect voor hebben. Ook qua energie en attitude is hij echt bangelijk, tussen de nummers door geeft hij wél de nodige aandacht aan het publiek en aanvaardt hij nog steeds geen stilte. Hij begon ons dan uit te leggen dat we “oleeee olee olee oleeee, Tivium, Triviuuuum!” moesten roepen als er even niets gebeurde op het podium, (zonder succes, maar het was nog wel grappig).
Hoogtepunten waren The Heart From Your Hate, welke door de hele zaal werd meegezongen en uiteraard In Waves. Die laatste had ik als afsluiter verwacht, maar dat was dus niet het geval. Voor dat nummer begon werd iedereen opgedragen om te gaan zitten en dat gebeurde ook effectief. Zelfs tot achteraan de trapjes, zelfs de rugpatiëntjes die met mijn concertcrew waren meegekomen deze keer, iedereen ging zitten en sprong daarna weer recht wanneer de eerste “IIIIN WAAAAAAAAVES” doorheen de zaal weergalmde. Geweldig momentje toch wel. Nog een paar extra persoonlijke hoogtepunten waren Beyond Oblivion en Strife. Met Pull Harder on the Strings of Your Martyr kwam hun set dan wel aan zijn einde en na een kort fotomomentje verdween Trivium weer van het podium.
Trivium © Jessica Santiago Lopez
Heaven Shall Burn
De draakjes werden weer naar de backstage gerold en de lichtschermen werden nog even uitgetest voor het de beurt was aan de laatste act van de avond: Heaven Shall Burn. Op voorhand dacht ik eigenlijk dat ik van deze band niets zou kennen en dat dit ook niet helemaal mijn ding zou zijn. Mijn broer heeft me er dan even aan herinnerd dat ik hen vorig jaar nog op Graspop gezien heb, maar dat deed nog steeds geen belletje rinkelen. Het was pas wanneer zanger Marcus Bischoff het podium op kwam dat mijnen euro viel: “ahjaaaaaa, dieje met zijn rood hemdje!”. Toen begon het allemaal stilletjesaan terug te komen; die massa's energie, die geweldige stem, die vette schermen op de achtergrond, juist ja, ik vond die band wél super goed!
Ik heb dan zelfs een aantal nummers herkend en heel gelukkig mee staan headbangen vanop de trapjes. Al had ik bij de eerste nummers van hun set wel het gevoel dat ze de headliners beter hadden kunnen omwisselen. Die massa's energie die ik bij Trivium zag, veranderden hier in een stilstaande massa. Het was pas bijna op de helft van hun set dat de pit weer op gang kwam en die energie van het podium ook echt het merendeel van het publiek bereikte. Er waren zelfs al een heel aantal mensen vertrokken, zowel voor als tijdens hun set, wat toch best wel jammer is. Het is en blijft een liveshow op een weekdag, dus dat kan er ook al mee te maken hebben, maar volgens mij was dit toch minder geweest als ze de acts hadden omgeruild.
Langs de andere kant had ik dan tegen het einde van de show aan wel meer dan genoeg ruimte om een goed zicht te hebben en voluit te kunnen headbangen wanneer ik dat wou. Is al wel eens fijn, wanneer uw haar super lang is en je dit niet altijd in andere mensen hun gezicht wil hebben. Na Tirpitz kwam ook hun set aan zijn einde en zo ook deze avond. Al bij al echt een geweldig vette show waar ik enorm van genoten heb. Ik heb dan misschien wel het eerste voorprogramma gemist en vond het tweede niet bepaald geweldig, maar deze twee headliners hebben dat meer dan goed gemaakt!
Heaven Shall Burn © Jessica Santiago Lopez
Dinsdag 17 januari 2023, 013 (Tilburg, NL) | Foto's: Jessica Santiago Lopez , Tekst: Ilke Clissen