De laatste keer dat ik Beyond The Black live aan het werk zag, was tijdens hun co-headline tour met Amaranthe, ook hier in Trix. Op dat moment, was ik nog voornamelijk een grote Amaranthe fan, maar na dit jaar beide bands weer aan het werk gezien te hebben, moet ik zeggen dat BTB mij volledig heeft weten in te palmen. Ze stonden natuurlijk niet alleen in deze zaal; als voorprogramma brachten ze de Spaanse Ankor met zich mee.
Zij kwamen op na een intro van Attack On Titan, wat meteen duidelijk maakte waar de anime fans zich in het publiek bevonden. Hoewel deze band voor mij niet per se gaat blijven hangen, wisten ze wel al redelijk wat beweging in de zaal te krijgen. Er werd geklapt, geheuj'd en zelfs al een beetje gesprongen. Daar waar de grunts van Jessie Williams mij weer wat wakker schudden, vond ik persoonlijk de rest van de nummers niet enorm speciaal klinken. In elk geval, zeker niet slecht, maar voor mij miste er iets.
Hierna kwam het moment waarvoor we allemaal aanwezig waren; Beyond The Black! Het werd ineens duidelijk dat er vlak achter mij het een en ander ging gebeuren, wanneer daar een grote trom geplaatst werd. En jawel, meteen al bij het eerste nummer, Dancing In The Dark, kwam ons Jennifer daar een beetje staan trommelen en zingen. Wel vet om ze toch eens van zo dicht bij te kunnen bewonderen. Eenmaal aangekomen op het grote podium gaven ze ons nog enkele knallers zoals Hallelujah en Reincarnation. Bij die laatste ontstond even een kleine error waardoor Jennifer een zin moest overslagen en de muziek zijn ding liet doen. Waar deze kleine hiccup mij bewust van maakte is dat zij volledig zonder backing-track werkt. Dit alles maakt haar als vocalist nog indrukwekkender, het feit dat zij zo wondermooi en zuiver klinkt, met een controle waar ik alleen maar van kan dromen, is zo straf. Zelfs als je echt moeite doet om foutjes te vinden in haar performance, zijn deze minuscuul tot onbestaand. Daar kan je toch alleen maar respect voor hebben.
Niet veel later kwam ze ineens terug naar dat kleine podium achter mij. Hier werden dan ingetogen versies van Wide Awake en een medly van Human en Out Of Ashes gebracht. Ook hier viel het nog maar eens op wat een engelenstem die dame wel niet heeft. Ik kon dan ook niet anders dan gewoon staan luisteren, genieten en dit moment even volledig te laten binnenkomen. Wanneer gitarist Chris Hermsdörfer dan weer van het podium verdween, bleef Jennifer nog even alleen achter. Ze bracht tot slot, met niets anders dan haar eigen stem en een mengpaneeltje, een prachtige versie van I Remember Dying. Je kon ook echt van haar gezicht aflezen hoeveel dit nummer voor haar betekent en dat ze het af en toe lichtjes moeilijk kreeg. Ik krijg al opnieuw kippenvel door aan dat moment terug te denken. Zeer emotioneel toch wel.
Wanneer ze dan voor de tweede keer aankwam op de mainstage ging het tempo weer wat omhoog met Is There Anyboby Out There. De show werd ook gevuld met de nodige dosis outfit changes. De laatste kwam dan wanneer de band nog een derde keer opkwam voor enkele encores. Hier kwam Jennifer het podium op met zwarte vleugels om Free Me in te zetten. Toch ook altijd wel een pakkend nummer. De effectieve afsluiter van de avond was In The Shadows.
Doorheen hun set wist Beyond The Black hun publiek te laten zingen, juichen, klappen, springen,... alles wat je maar wil. Ook het podium was enorm mooi aangekleed met grote schermen en lampjes die voor een extra laag aan beleving zorgden. De sfeer zat er dus de hele tijd goed in, al was het met wat meer energie, of tijdens de eerder ingetogen momenten op het kleine podium. Zoals ik al eerder aangaf, was dit niet de eerste keer dat ik deze band live aan het werk mocht zien, maar deze avond wisten ze mij echt omver te blazen. Ik was volledig mee met hun muziek en hun verhaal en ik kan je garanderen dat je mij in de toekomst nog vaker zal terugvinden bij BTB liveshows.
Vrijdag 26 april 2024, Trix (Antwerpen) | Foto's:Â Pieter Bouckhout, Tekst: Ilke Clissen